No more heroes anymore
του Κυριάκου Μουτίδη*
Οι εξατμίσεις, τα κορναρίσματα στους δρόμων όπου καθημερινά βιώνουμε το καπιταλιστικό έγκλημα στο πετσί μας και μας γεμίζουν άγχος, καρκίνο, θάνατο, μετατράπηκαν στο αντίθετο τους.
Συνθήματα, κόρνες στο ρυθμό της Νίκης, μαρσαρίσματα, γκάζι – φρένο -συμπλέκτης αλλά και πετάλι, στο ρυθμό της εργασίας που ξεσηκώνεται, που αρνείται να γίνει γρανάζι στη μηχανή του κέρδους, στη μηχανή του θανάτου. Αντίθετα, δίνουμε τη μάχη για την ζωή, για να υπάρχει αύριο…
-Τα γεγονότα γνωστά πλέον, δεν θ’ αναφερθούμε εδώ, όμως όπως όλοι ξέρουμε ήδη την Πέμπτη 23 του προηγούμενου μηνός -καλό μήνα κιόλας- η e-food κατατροπωμένη από τις απεργιακές μοτοπορείες σε όλη την ελληνική επικράτεια έληξε την συνεργασία με την ManPower και μετέτρεψε σε αορίστου τις συμβάσεις εργασίας και κατάργησε το αξιολόγιο.
Αυτοί ξέρανε και εμείς καταλάβαμε ότι εμείς παράγουμε τα κέρδη τους και αναπαράγουμε αυτήν την άθλια ζωή μας, νιώσαμε ότι είμαστε η βάση και χωρίς εμάς δεν φτάνει η παραγγελία στον πελάτη, ότι με ένα κλικ δεν παράγεται η υπεραξία.
Οι προλετάριοι και τα μισο-καταστραμμένα από την πανδημία της κρίσης λαϊκά στρώματα κάναν αυτήν την σύγκρουση δικιά τους -χωρίς την ύπαρξη της ΣΒΕΟΔ και της καθημερινής της δράσης και την συγκρότησή της ενάντια σε θεούς και δαίμονες, πολύ απλά δεν θα δινόταν καμμία σύγκρουση-, την αντιλήφθηκαν σαν αυτό που είναι: πόλεμος ενάντια στο σύστημα και την κυβέρνησή του.
Έτσι εμείς και κάθε καταπιεσμένος δακρύσαμε, συγκινηθήκαμε, γελάσαμε, επιτέλους χαρήκαμε και άξιζε να το γιορτάσουμε σαν την νίκη που μπορεί να αντιστρέψει την πορεία του ταξικού πολέμου. -Χειροκροτούσαν στις άκρες του δρόμου, βαρούσαν τα κλάξον –ακόμη και το τρένο που βρυχήθηκε για να μας χαιρετήσει– ενώνονταν με το ποτάμι των απεργών, κατακόκκινο, σήκωναν την γροθιά τους, χαμογελούσαν για την υπαρκτή ελπίδα που βλέπανε εκεί μπροστά τους και όχι για τις ψέυτικες υποσχέσεις των κάθε λογής σωτήρων και ειδικών…
Τα κυβερνητικά ψευτοδιλήμματα (π.χ. εμβολιασμένοι – ανεμβολίαστοι) πήγαν περίπατο όταν ολοι οι προλεταρίοι είδαν το αυτονόητο, αυτό που κρύβεται πίσω από την θανατοπολιτική της εξουσίας και των πλανητικών αφεντικών: τη χρυσή τους ευκαιρία να αλώσουν κάθε εργατική κατάκτηση για να αντιμετωπίσουν την αγιάτρευτη κρίση τους.
Λογαριάζουν όμως, όπως φάνηκε, χωρίς τον ξενοδόχο. Οι εργάτες αν είναι οργανωμένοι, αν είναι αλληλέγγυοι, αν έχουν όραμα και δυό απλά άμεσα συνθήματα να τους ενώνουν, δείχνουν το βασιλιά γυμνό και αδύνατο όπως πραγματικά είναι και ξέρουμε ότι τότε δεν σώζεται όσα ΜΑΤ και αύρες κι αν κατεβάσει.
Η εργατική τάξη και η νεολαία της -ακριβώς και γιατί έχουν υπάρξει και έχουν δώσει ένα άλλο παράδειγμα τα μαχητικά σωματεία βάσης- ξαναπροσεγγίζει την οργάνωση και τα συνδικάτα ενάντια στους ξεφτίλες κυβερνητικούς – εργοδοτικούς της ΓΣΕΕ και οποιουδήποτε άλλου τέτοιου τύπου γραφειοκράτες, εργατοπατέρες και οργανώσεις που δρουν -όταν δρουν- χωρίς αυτήν.
Αυτό διαφαίνεται και μέσα από προσπάθειες διεθνούς συντονισμού του αγώνα, ενώ ήδη οι ντελιβεράδες έχουν κερδίσει νίκες στην Ισπανία και την Αμερική και οργανώνονται σε Ιταλία και Τουρκία.
Αποδεικνύεται πόσο πολύτιμη είναι η ενότητα στη δράση και όχι μόνο των σωματείων αλλά και όλων των κομματιών της κοινωνίας που υποφέρουν και αντιστέκονται, για να νικήσει οποιοσδήποτε αγώνας, αρκεί να υπάρχει ανατρεπτικό ταξικό πρόσημο και όχι σύγχυση. Αυτήν την πιθανή και επαναστατική ενότητα θέλαν πάλι να σπάσουν φτιάχνοντας εξατομικευμένους εργάτες με την ψευδαίσθηση της ανεξαρτησίας (free-lancers) που όμως θα τους αξιολογούσαν αυτοί, οι διευθυντές και οι καπεταναίοι της κακιάς ώρας (άνθρωποι σαν τον εμπνευστή του εργασιακού νόμου που δεν έχει εργαστεί ποτέ στη ζωή του) και θα τρέχανε σαν καλά μαθητούδια να πάρουν καλούς βαθμούς.
Τα σωματεία ΣΒΕΟΔ και Επισιτισμού σπάσανε στην πράξη αυτόν τον ανταγωνισμό μεταξύ των εργατών και τους οδήγησαν στον μόνο υγιή ανταγωνισμό, αυτόν ενάντια στους εργοδότες και την κυβέρνησή τους. Επίσης έσπασε στην πράξη για άλλη μια φορά η απαγόρευση των απεργιών και των πορειών και δεν ζητήσαμε για κανένα λογο την άδειά τους.
Τα αφεντικά φοβούνται την αυτοοργάνωση των εργαζομένων, αποδείχτηκε με τα ΜΑΤ, τους Δελτάδες και τις λοιπές κατασταλτικές δυνάμεις και την άρνησή τους να μιλήσουν και να διαπραγματευτούν με την παρουσία των διαδηλωτών.
Η μάχη δεν έχει τελειώσει, ίσα ίσα το φυσάνε και δεν κρυώνει και θα προσπαθήσουν με όλους τους τρόπους να πάρουν πίσω αυτή τη νίκη. Ο πόλεμος όμως συνεχίζεται και είναι ταξικότατος και οξύτερος από ποτέ / δεν θα σταματήσουμε μέχρι να νικήσουμε οριστικά.
-Οι άρχοντες μάς ονομάζουν ήρωες όσο τους ενδιαφέρει να βγάζουν κέρδος από εμάς και τα παράσημα τους είναι: απολύσεις, υποτιμημένη – ανασφάλιστη εργασία, θάνατοι, τραυματισμοί. – Ξέρουμε τι σημαίνει η εθνική σας ιδέα και ενότητα, δεν είμαστε οι ήρωές σας – θα γίνουμε οι νεκροθάφτες σας.
- Ο Κυριάκος Μουτίδης είναι μέλος της Συνέλευσης Βάσης Εργαζομένων Οδηγών Δικύκλου (σβεοδ) και του ΕΕΚ
