Διαφωτιστική έκθεση της ΕΚΤ
του Γιάννη Αγγέλη
Μόλις πρόσφατα η ΕΚΤ στην τακτική πολυσέλιδη Έκθεσή της για την Χρηματοπιστωτική Σταθερότητα, επανέφερε με συγκεκριμένες προβλέψεις το αναμενόμενο για ολόκληρη την Ευρώπη, αλλά και ειδικότερα για τον ευρωπαϊκό νότο, κύμα χρεοστασίων στις επιχειρήσεις με την σταδιακή έξοδο από την πανδημία.
Για την Ελλάδα οι προβλέψεις της ΕΚΤ αναφέρονται σε μία απότομη αύξηση των χρεοκοπιών της τάξης του 20% στο βασικό σενάριο και σε πολύ μεγαλύτερο ποσοστό στο λεγόμενο άσχημο σενάριο.
Η βάση της ανάλυσης είναι ότι η απόσυρση των δημοσιονομικών και νομισματικών μέτρων στήριξης στις οικονομίες της Ευρωζώνης, θα υποχρεώσει τις επιχειρήσεις που παρέμεναν ζωντανές, μόνο εξ αιτίας των προγραμμάτων αυτών, να κλείσουν!
Τίποτα νέο αν σκεφτεί κανείς ότι η συγκεκριμένη ανάλυση με ποσοστά που κινούνται μεταξύ 25% και 30% όσον αφορά τα αναμενόμενα χρεοστάσια έχει προαγγελθεί – και μέσα από τις σελίδες της Νέας Προοπτικής – από το φθινόπωρο του 2020 στη βάση μελετών που είχαν δει την δημοσιότητα στην ιστοσελίδα της Τράπεζας Διεθνών Διακανονισμών (BIS).
Η καθυστερημένη εμφάνιση της εκτίμησης αυτής πέραν της πολιτικής της διάστασης είχε να κάνει και με την αναλυτική εκτίμηση στην κάθε μία από τις χώρες – μέλη της Ε.Ε.
Για την Ελλάδα το ποσοστό αυτό του 20% σύμφωνα με τις τράπεζες «είναι πίσω από τις πραγματικές ανάγκες».
Τα χρεοστάσια αυτά βέβαια οδηγούν σε μαζική αύξηση της ανεργίας καθώς τις επιχειρήσεις που θα κλείνουν και ειδικά σε υπηρεσίες, τουρισμό, μεταφορές, βιοτεχνίες, κ.λπ. δεν θα μπορεί τίποτα να τις αντικαταστήσει καθώς αφορούν -κατά την ανάλυση της ΕΚΤ- σε μη ανταγωνιστικές επιχειρήσεις, οι οποίες θα πρέπει έτσι κι αλλιώς να κλείσουν οδηγώντας σε αυτό που έχουν αρχίσει να αποκαλούν «δημιουργική καταστροφή» του μη ανταγωνιστικού κεφαλαίου…
Σε καπιταλιστικές οικονομίες όπως η ελληνική, με ελάχιστη έως μηδενική αύξηση της παραγωγικότητας αυτό ισοδυναμεί με ένα νέο κύμα απολύσεων και αύξηση της ανεργίας, μεγαλύτερο εκείνου του 2012 – 13.
Απέναντι σ’ αυτόν τον σχεδιασμό της «δημιουργικής καταστροφής» του κεφαλαίου και της εργασίας, η κυβέρνηση έρχεται να «θωρακίσει» το σύστημα με ένα νομικό σύστημα απέναντι στις επερχόμενες αντιδράσεις του εργατικού κινήματος και της κοινωνίας. Ένα νομικό σύστημα – ασπίδα απέναντι στο εργατικό κίνημα, που έχει πάρει την μορφή του νομοσχεδίου Βρούτση και Χατζηδάκη στη συνέχεια.
Άλλωστε για τον λόγο αυτό καλύπτει ολόκληρο το πλέγμα των εργασιακών σχέσεων.
Τι περιλαμβάνει το νομοσχέδιο Χατζηδάκη/Μητσοτάκη; Ένα εφιαλτικό τρίπτυχο που θα μπορούσε για τους παραπάνω λόγους να κωδικοποιηθεί σε τρία σημεία :
* ουσιαστική κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων και του οκτάωρου,
* κατ’ ουσίαν απελευθέρωση απολύσεων και σχεδόν μηδενισμό του κόστους (αποζημιώσεις) για τους εργοδότες,
* σχεδόν απαγόρευση των απεργιών και κάθε άλλης μορφής κινητοποίησης, με τις προϋποθέσεις που θέτει.
Με άλλα λόγια “νομιμοποίηση” της ολοκληρωτικής ανατροπής κάθε υπολείμματος εργασιακών δικαιωμάτων τα τελευταία 150 χρόνια!
Στην πραγματικότητα είναι το νομικό πλαίσιο για την αντιμετώπιση από την πλευρά του κεφαλαίου, του κύματος των ταξικών αντιδράσεων απέναντι στο κύμα της περιβόητης «δημιουργικής καταστροφής» που έρχεται.
Και να σκεφτεί κανείς ότι σχεδόν ταυτόχρονα με την νομιμοποίηση αυτής της «καταστροφής» ενεργοποιείται και το άλλο σκέλος της, που είναι αυτό της απαλλοτρίωσης της εργατικής αποταμίευσης με την μορφή της «πρώτης κατοικίας», κάτι που πρόκειται να ξεδιπλωθεί με τον νέο «πτωχευτικό κώδικα» και τις απαλλοτριώσεις, μετά την 1η Ιουνίου.
Από αυτήν την άποψη θα μπορούσε να πει κανείς βέβαια ότι το νομοσχέδιο Χατζηδάκη καταλύει κάθε υπόλοιπο εργατικών δικαιωμάτων που είχε απομείνει από τα τρία μνημόνια.
Αλλά είναι πολύ ακριβέστερο να πει κανείς ότι είναι το νομοσχέδιο ασπίδα του κεφαλαίου απέναντι στις ταξικές αντιδράσεις και συνέπειες του κύματος των χρεοκοπιών που προαναγγέλλει η Έκθεση της ΕΚΤ.
