Ελεγχόμενη μετάβαση στο… ανεξέλεγκτο χρεοστάσιο!
Στο πιο κρίσιμο στάδιο από την ένταξη του στο Ευρωπαϊκό Ταμείο Στήριξης (EFSF), το Μάη του 2010, βρίσκεται ο ελληνικός καπιταλισμός και μαζί του το πολιτικό σύστημα που διαχειρίζεται τις τύχες του.
• Η ψήφιση του Εφαρμοστικού Νόμου της νέας δανειακής σύμβασης την περασμένη Τετάρτη από τη Βουλή των Ελλήνων αντιπροσώπων (…της τρόικας) που περιλαμβάνει ένα πρωτοφανές σε αγριότητα πακέτο αντιλαϊκών μέτρων με έμφαση τις περικοπές στους μισθούς του ιδιωτικού τομέα, την σκληρή εποπτεία της τρόικας και την έκδοση των νέων ομολόγων σύμφωνα με το βρετανικό δίκαιο (πέρα από τη συνέχεια των περικοπών σε μισθούς-συντάξεις, των ιδιωτικοποιήσεων κλπ.), σαν αντίτιμο για τη “διαγραφή” πάνω από το μισό του ελληνικού χρέους που βρίσκεται στα χέρια των Τραπεζιτών, αποτελεί την έναρξη του ελεγχόμενου ελληνικού χρεοστασίου εντός ευρωζώνης.
• Μόνο που αυτή δεν είναι η κατάληξη της όλης (αποτυχημένης) διαδικασίας “διάσωσης” του ελληνικού καπιταλισμού, αλλά ο προθάλαμος ενός, κατά το δυνατό, ελεγχόμενου, αλλά ουσιαστικά ανεξέλεγκτου ελληνικού χρεοστασίου εκτός ευρωζώνης, καθώς κανείς στον κόσμο δεν πιστεύει πραγματικά ότι μ’ αυτή την επιλογή θα καταστεί το ελληνικό χρέος βιώσιμο, χάρη στην επίτευξη πρωτογενών πλεονασμάτων στον προϋπολογισμό από το 2013 και έπειτα. Η συνέχιση και πολύ πιθανόν η παραπέρα εμβάθυνση της ύφεσης στην Ελλάδα σε συνδυασμό με τη διάλυση των φοροεισπρακτικών μηχανισμών θα τινάξουν κυριολεκτικά όχι μόνο τους δημοσιονομικούς στόχους, αλλά τον προϋπολογισμό στον αέρα, παραλύοντας γενικότερα τον αστικό Κρατικό μηχανισμό.
• Αν και “αναμενόμενες”, οι τελευταίες υποβαθμίσεις μιας σειράς διεθνών οίκων αξιολόγησης σε βάρος της Ελλάδας (στο επίπεδο της “επιλεκτικής χρεοκοπίας”), οι συνακόλουθες εκτιμήσεις κορυφαίων διεθνών οικονομικών αναλυτών (όπως Paul Krugman, Wolfgang Muenchau) αλλά και οι πρωτοφανώς λυσσασμένες κραυγές Βορειοευρωπαίων πολιτικών επιβεβαιώνουν την ολοένα και μεγαλύτερη πιθανότητα του ενδεχομένου εξοβελισμού του ελληνικού καπιταλισμού από την ευρωζώνη (ανεξέλεγκτο χρεοστάσιο).
• Οι δραματικές περικοπές που θα ισχύσουν από τη 1η Μάρτη στους μισθούς στον ιδιωτικό τομέα, στις συντάξεις και τα επιδόματα αλλά και εκείνες που προετοιμάζονται να ανακοινωθούν τον προσεχή Ιούνη -στη βάση των θεσμικών αλλαγών που έχουν ήδη περάσει (π.χ. σύσταση “ειδικού λογαριασμού” κρατικών εσόδων-εξόδων στην Τράπεζα της Ελλάδας, σύσταση ενός ενιαίου επικουρικού Ταμείου για τους μισθωτούς και παλιότερα μιας Ενιαίας Αρχής Πληρωμών για τους δημοσίους υπαλλήλους κλπ.) δεν αποτελούν κάποια ύστατα μέτρα κατά του επίσημου χρεοστασίου αλλά τα μέτρα μιας ελεγχόμενης μετάβασης σ’ ένα… ανεξέλεγκτο χρεοστάσιο.
ΕΥΡΩΠΑΪΚΟ ΣΧΕΔΙΟ ΜΑΡΣΑΛ, ΑΛΛΑ ΜΕΤΑ ΤΟΝ… “ΠΟΛΕΜΟ”
Μέρος του ανεξέλεγκτου χρεοστασίου (ή καλύτερα, της επόμενης μέρας του) αποτελεί ουσιαστικά και το πολυθρύλητο ευρωπαϊκό “Σχέδιο Μάρσαλ” για την Ελλάδα με πόρους από το ΕΣΠΑ και την Ευρωπαϊκή Τράπεζα Επενδύσεων. Αυτό το σχέδιο δεν αφορά προφανώς το παρόν, ούτε το άμεσο μέλλον της χώρας, αλλά εκείνη την απροσδιόριστη ακόμα χρονική στιγμή όπου όχι μόνο θα έχει καταβαραθρωθεί το εργασιακό κόστος, αλλά θα έχει υπάρξει και ευρύτερη πολιτική σταθερότητα. Με δύο λόγια, το ευρωπαϊκό Σχέδιο Μάρσαλ θα έλθει μόνο στα κόκαλα του μαχόμενου εργατικού κινήματος και των πολιτικών του εκφράσεων, δηλαδή μόνο αν είναι νικηφόρα για το κεφάλαιο η έκβαση του μαινόμενου ταξικού πολέμου. Προς το παρόν, φυσικά, κανένας από τους παραπάνω όρους δεν είναι εκπληρωμένος.
• Όχι μόνο η μείωση στους μισθούς που έχει συντελεστεί ως τώρα αλλά ούτε εκείνη που αναμένεται να συντελεστεί τα επόμενα ένα-δύο χρόνια (μέσω της μείωσης του βασικού μισθού κατά 22% κλπ.) αρκεί για να έλθουν οι μισθοί στην Ελλάδα σε “ανταγωνιστικό”, σε σχέση με τις γειτονικές χώρες της… βαλκανικής χερσονήσου, επίπεδο. Πρέπει παράλληλα να υπάρξει μια εξίσωση του νέου βασικού μισθού που προβλέπει η Εθνική Γενική Συλλογική Σύμβαση Εργασίας για τον ανειδίκευτο εργάτη με τον βασικό μισθό που προβλέπει κάθε κλαδική σύμβαση για κάθε ειδικευμένο εργαζόμενο ή αλλιώς πρέπει να υπάρξει ένας ενιαίος για όλους τους εργαζομένους κατώτατος μισθός. Ωστόσο, ούτε αυτή η οριζόντια μείωση μισθών είναι αρκετή για τους Τροϊκανούς βασανιστές, καθώς απαιτούν παράλληλα την άρση κάθε εμποδίου για την επέκταση της προσωρινής και μερικής απασχόλησης σε όλους τους τομείς της οικονομίας. Αυτό το διπλό κτύπημα (μισθολογικό και πιο στενά διαρθρωτικό) θα πρέπει να γίνει δεκτό, εκτός από την κυβέρνηση, και από τους “κοινωνικούς εταίρους”, τις συνδικαλιστικές οργανώσεις των εργαζομένων και των αφεντικών μέσα από την κατάληξη ενός “Εθνικού Συμφώνου για την Ανταγωνιστικότητα”. Σ’ αυτό αποσκοπούν οι τελευταίες συναντήσεις του Υπουργού Εργασίας, Γιώργου Κουτρουμάνη, με τους εκπροσώπους του ΣΕΒ, της ΓΣΕΕ κλπ. Αφού πρώτα αδιαφόρησε πλήρως για την πρόσφατη συμφωνία ΓΣΕΕ-ΣΕΒ η οποία βρισκόταν τυπικά σε αντίθεση με τις απαιτήσεις της τρόικας (π.χ. διατήρηση των συλλογικών διαπραγματεύσεων), αφού στερεί από τα συνδικάτα σημαντικούς κρατικούς πόρους χάρη στους οποίους επιβιώνουν (μέσω της κατάργησης της εισφοράς υπέρ ΟΕΚ-ΟΕΕ) και αφού έχει ψηφίσει μια σειρά νόμους και ρυθμίσεις που αφήνουν και τυπικά ανεξέλεγκτο το κεφάλαιο να ασελγεί σε βάρος της εργασίας, έρχεται τώρα η νέα κυβερνητική πλειοψηφία ΠΑΣΟΚ-ΝΔ να ζητήσει… συμφωνία των κοινωνικών εταίρων -ουσιαστικά της ΓΣΕΕ- υπέρ της ανταγωνιστικότητας. Στην πραγματικότητα η κυβέρνηση των Τροϊκανών θέλει να “κεφαλαιοποιήσει” προς όφελός της το όψιμο… “λαϊκό μέτωπο” ΓΣΕΕ-ΣΕΒ, την ίδια στιγμή που και οι δύο βασικοί “κοινωνικοί εταίροι” (σε όλες τις βαθμίδες του συνδικαλισμού) χάνουν και το τελευταίο στοιχείο ισχύος τους, δηλαδή τη δυνατότητα συλλογικής διαπραγμάτευσης και υπογραφής συλλογικής σύμβαση εργασίας. Το πρόβλημα, όμως, δεν είναι ο συμβιβασμός της ΓΣΕΕ (αυτός θεωρείται έτσι ή αλλιώς δεδομένος), αλλά η υποταγή της εργατικής τάξης που κάθε άλλο παρά δεδομένη θεωρείται (βλ. Απεργιακή συγκέντρωση 12ης Φλεβάρη)…
• Την ίδια στιγμή εντελώς αμφίβολη θεωρείται η εξασφάλιση μιας ευρύτερης πολιτικής σταθερότητας. Τα δύο μεγάλα αστικά κόμματα συνεχίζουν τη διαλυτική τους πορεία. Οι δημοσκοπήσεις δίνουν στη μεν ΝΔ ποσοστά ακόμα και κάτω από το 20%, ενώ στο χειμαζόμενο από την εσωτερική κρίση ΠΑΣΟΚ (βλ. κόντρα Βενιζέλου-Παπουτσή) ακόμα και κάτω από το 10%. Στα δεξιά της ΝΔ, πέρα από το συρρικνούμενο ΛΑ.Ο.Σ και τη Δημοκρατική Συμμαχία έρχονται τώρα να προστεθούν και οι “Ανεξάρτητοι Έλληνες” του Πάνου Καμμένου αλλά και η ναζιστική Χρυσή Αυγή, προς την οποία κατευθύνονται τμήματα του ΛA.O.Σ. Στα αριστερά του ΠΑΣΟΚ, κυοφορείται ένας νέος σχηματισμός υπό την Κατσέλη και Καστανίδη, ενώ αυξημένη φαίνεται να είναι στις δημοσκοπήσεις η απήχηση τόσο της Δημοκρατικής Αριστεράς, όσο και των ΣΥΡΙΖΑ, ΚΚΕ. Με αυτούς τους όρους είναι αδύνατο να υπάρξει ισχυρή εντολή σε οποιοδήποτε κόμμα στις προσεχείς εκλογές που όλα δείχνουν πως θα γίνουν δύο εβδομάδες μετά την Κυριακή του Πάσχα και συγκεκριμένα στις 29 Απριλίου. Αυτό σημαίνει πως το πιο πιθανό σενάριο μετά τις εκλογές είναι να βγουν πολύ πιο αδυνατισμένοι οι βασικοί αστικοί πόλοι (ΝΔ-ΠΑΣΟΚ), κανένας νέος αστικός πόλος να μην έχει εμφανισθεί, ενώ η αριστερά να αποτελεί αθροιστικά τη 2η πολυπληθέστερη κοινοβουλευτική ομάδα, πράγμα που δεν θέλουν καταρχάς οι Τροϊκανοί. Η υπογράμμιση είναι στο “καταρχάς” και αυτό γιατί οι δύο από τις τρεις αριστερές κοινοβουλευτικές ομάδες, παρότι δεν ψήφισαν το Μνημόνιο, δεν διατίθενται να διαρρήξουν το ιμάντα της ευρωζώνης ο οποίος επιβάλλει το Μνημόνιο (ΣΥΡΙΖΑ, Δημοκρατική Αριστερά), ενώ η τρίτη δεν διατίθεται να διαρρήξει την πρώτη ύλη αυτού του ιμάντα, δηλαδή το καπιταλιστικό σύστημα (ΚΚΕ). Πιο συγκεκριμένα Ο ΣΥΡΙΖΑ επιδιώκει να συστήσει ένα “αντι-μνημονιακό συνασπισμό εξουσίας” που θα διώξει την τρόικα από την Ελλάδα, αλλά όχι την Ελλάδα από την ευρωζώνη που επιβάλλει την… τρόικα. Η Δημοκρατική Αριστερά, ζητά ένα φιλο-αναπυξιακό συνασπισμό εξουσίας σε μια Ελλάδα εντός ευρωζώνης, “ξεχνώντας” ότι βασικός λόγος που δεν εκταμιεύονται οι κοινοτικοί πόροι είναι επειδή ακριβώς δεν έχει εμπεδωθεί… η λιτότητα. Το ΚΚΕ θέλει να πετύχει χωρίς επανάσταση μια διαταξική “λαϊκή εξουσία” η οποία χωρίς να ανατρέψει τον καπιταλισμό, θα καταστήσει την Ελλάδα βιώσιμη μέσα στη διεθνή ιμπεριαλιστική ζούγκλα.
ΧΡΕΙΑΖΟΜΑΣΤΕ ΜΙΑ ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΗ ΔΙΕΘΝΗ
Μ’ άλλα λόγια, αυτό που κάνει τους παραπάνω σχηματισμούς ουσιαστικά ακίνδυνους για την τρόικα είναι το γεγονός ότι δεν παλεύουν για την ανατροπή του εδάφους πάνω στο οποίο η τρόικα και οι ντόπιοι συνεργάτες της πατάνε και αυτό δεν είναι άλλο από το καπιταλιστικό σύστημα. Ωστόσο είναι ακριβώς αυτό το έδαφος που έχει παραλύσει τόσο την Ε.Ε. όσο και την Ελλάδα εδώ και δύο χρόνια, είναι ακριβώς αυτό το έδαφος που έχει οδηγήσει ως τώρα σε αποτυχία την απόπειρα “διάσωσης” και θα οδηγήσει σε αποτυχία επίσης την απόπειρα του ελεγχόμενου χρεοστασίου της ελληνικού καπιταλισμού. Η άποψη που υποστηρίζουν ευρύτατοι κύκλοι της αριστεράς από το Αριστερό Ρεύμα του ΣΥΝ και το “Μέτωπο Αλληλλεγύης και Ανατροπής” μέχρι το ΚΚΕ και την ΑΝΤΑΡΣΥΑ ότι η διέξοδος από τη χρεοκοπία του ελληνικού καπιταλισμού μπορεί να δοθεί με εθνικά και όχι με διεθνή καπιταλιστικά μέσα αντίκειται πλήρως στην αντικειμενική πραγματικότητα. Η ύπαρξη μιας καπιταλιστικής Ελλάδας έξω από την ευρωζώνη όχι μόνο δεν θα μείωνε, αλλά θα αύξανε τις διεθνείς καπιταλιστικές πιέσεις τις οποίες εκπροσωπεί σήμερα η τρόικα. Καμία αστική κυβέρνηση, όσο μεγάλη συμπαράσταση ή πίεση του λαού κι αν αυτή είχε, δεν θα μπορούσε να αντισταθεί σ’ αυτές τις πιέσεις όπως αποδεικνύει η παλιότερη και πιο πρόσφατη ιστορία της διεθνούς ταξικής πάλης (από τη Γαλλία του ’36 ως τη Χιλή του ’73 και την Αργεντινή του 2002). Μόνο μια επαναστατική κυβέρνηση των εργατικών συμβουλίων που διεξάγει μια διαρκή επαναστατική πάλη για απαλλοτρίωση του κεφαλαίου σ’ αυτή τη χώρα και τη διάλυση της Ε.Ε. μαζί με το ευρωπαϊκό προλεταριάτο για τις ενωμένες σοσιαλιστικές πολιτείες της Ευρώπης -στα πλαίσια μιας Εργατικής Επαναστατικής Διεθνούς- μπορεί να δώσει προοπτικές στο λαό και να αντισταθεί στη διεθνή ιμπεριαλιστική περικύκλωση.
