Νέο Μνημόνιο: Ξινισμένο κρασί σε ... “ραγισμένο” μπουκάλι

Στην πιο δύσκολη φάση της μπαίνει η κυβέρνηση Παπαδήμου δύο μήνες μετά τη σύστασή της. Η συμφωνία της 26ης Οκτωβρίου για την εφαρμογή της οποίας συστάθηκε αναθεωρείται επί τα χείρω. Και αυτό για τρεις λόγους:
Απειλείται με υποτίμηση εκείνος ο μηχανισμός ο οποίος θα δώσει την 1η δόση της νέας δανειακής σύμβασης στο ελληνικό κράτος αλλά και θα στηρίξει τις ελληνικές τράπεζες που θα υποστούν ζημιές από το “κούρεμα” (EFSF) μετά την πρόσφατη  υποβάθμιση των περισσοτέρων χωρών-μελών και τραπεζών της ευρωζώνης από τον οίκο αξιολόγησης Standard & Poor’s.

Σε συνθήκες μαζικής υποτίμησης τραπεζών και κρατών σε πανευρωπαϊκή κλίμακα, η διαφαινόμενη “επιτυχημένη” κατάληξη των διαπραγματεύσεων της κυβέρνησης με τoυς διεθνείς τραπεζίτες (IIF) για  “κούρεμα” 50% (PSI+) του ελληνικού χρέους (65% με πραγματικούς όρους) θα τεθεί πολύ σύντομα σε αμφισβήτηση. Ήδη σε ανώτατα κλιμάκια των μελών της τρόικας συζητείται εντονότατα “κούρεμα” 75-85% ή αλλιώς η πλήρης ανάληψη αποπληρωμής του ελληνικού χρέους από την ΕΕ και το ΔΝΤ, σε συνθήκες όμως  που και οι “Τροικανοί” αδυνατούν να διαχειριστούν την κρίση στις έδρες τους, στην Ουάσινγκτον, το Παρίσι και το Βερολίνο.

Η Τρόικα ζητά διπλάσια μέτρα λιτότητας από εκείνα που προέβλεπε η αρχική εκδοχή του Μεσοπρόθεσμου Προγράμματος για το 2012-15 (14 αντί 7 δισ. ευρώ) με έμφαση στις νέες περικοπές των δαπανών (μισθοί δημοσίου, επικουρικές και κύριες συντάξεις, επιδόματα), τη μονιμοποίηση των “έκτακτων” εισφορών και φόρων που επιβλήθηκαν εδώ και δύο χρόνια, την “απελευθέρωση” των “κλειστών” επαγγελμάτων αλλά και την οριζόντια μείωση των μισθών στον  ιδιωτικό τομέα με την ανοχή της προδοτικής ΓΣΕΕ. Ένα τέτοιο μπαράζ μέτρων σε δημόσιο και ιδιωτικό “τομέα” εκτιμάται ότι θα ρίξει την οικονομία σε ύφεση έως και… 10% και όχι 2,7-5,5% όπως προβλεπόταν ως τώρα, με καταστρεπτικές συνέπειες για τον προϋπολογισμό. Αυτό θα σημάνει την πλήρη εγκατάλειψη του στόχου για πρωτογενές πλεόνασμα φέτος και την εσωτερική στάση πληρωμών για μισθούς-συντάξεις-επιδόματα, σε συνθήκες ήδη βαθιάς ύφεσης.

Η δημοτικότητα τόσο του τεχνοκράτη πρωθυπουργού όσο και εκείνη των αστικών κομμάτων που το στηρίζουν συνεχίζει να καταποντίζεται, καθώς ολοένα και πλατύτερα λαϊκά στρώματα αντιλαμβάνονται ότι αυτή η τρικομματική κυβέρνηση επιχειρεί με τον πιο πραξικοπηματικό τρόπο να σαρώσει ό,τι δεν πρόλαβε να σαρώσει η προηγούμενη μονοκομματική κυβέρνηση. Σε κατάρρευση βρίσκεται και η δημοτικότητα των αστών πολιτικών αρχηγών στο εσωτερικό των κομμάτων τους. To μεγαλύτερο πρόβλημα φυσικά το αντιμετωπίζει το ΠΑΣΟΚ που δεν φαίνεται να αποφεύγει τη μεγάλη διάσπαση, ανεξαρτήτως του πότε (πιθανότατα εντός Μαρτίου) και ποιος θα εκλεγεί νέος πρόεδρος. Υπό αυτούς τους όρους οι πρόωρες εθνικές εκλογές (πιθανόν εντός Απριλίου) αντιμετωπίζονται από κυβέρνηση και τρόικα ολοένα και περισσότερο ως “ανάχωμα” στη διαδικασία ανάκτησης του κύρους του αστικού πολιτικού συστήματος ή έστω μιας πτέρυγάς του, μιας και θα καμφθούν ακόμα περισσότερο τα αστικά συγκυβερνόντα κόμματα.

Την ίδια στιγμή που το αστικό πολιτικό προσωπικό και οι μηχανισμοί του  βυθίζονται στην παρακμή αδυνατώντας να αντιμετωπίσουν τη χρεοκοπία του συστήματος που υπηρετούν, αναζωπυρώνεται η ταξική πάλη και μάλιστα από την πλευρά του βιομηχανικού προλεταριάτου -όπως φαίνεται στην περίπτωση της πολύμηνης απεργίας στην  Χαλυβουργία, των καταλήψεων εργοστασίων στο Περιστερίου και το μεγάλο κύμα αλληλεγγύης σ’ αυτούς τους αγώνες.
Η ανεξάρτητη πολιτικο-διεκδικητική δράση του προλεταριάτου και των άλλων εργατικών στρωμάτων είναι ο μόνος δρόμος για να μην περάσει το νέο πακέτο μέτρων και όλη η διαδικασία εκβαρβαρισμού των κοινωνικών σχέσεων που βιώνουμε ιδίως εδώ και δύο χρόνια.

Οι πρωτοπόρες μαχόμενες δυνάμεις του κινήματος πρέπει να αρνηθούν να εμπλέξουν την πάλη τους με οποιοδήποτε σενάριο αστικής πολιτικής διαχείρισης της σημερινής κρίσης. Οι εκλογές  δεν μπορούν να δώσουν κανένα διέξοδο στα “καυτά” εργατικά και λαϊκά προβλήματα, όπως προτείνει το ΚΚΕ προσβλέποντας στη δική του ενίσχυση.
Η ενίσχυση που ζητά το ΚΚΕ στο κοινοβουλευτικό επίπεδο δεν είναι παρά όχημα για ακόμα στενότερη περιφρούρηση του ίδιου του αστικού κοινοβουλίου, όπως φάνηκε την 20η Οκτώβρη του 2011.

Το ίδιο και ακόμα περισσότερο ισχύει για τον “αντιμνημονιακό συνασπισμό εξουσίας με επίκεντρο την αριστερά” που πρέπει να αναδειχτεί μέσα από τις εκλογές, σύμφωνα με το ΣΥΡΙΖΑ. Ένας τέτοιος “συνασπισμός” δεν θα αναλάβει να κάνει τίποτα άλλο από το να παίρνει τα ίδια αντι-λαϊκά μέτρα που επιβάλλει η χρεοκοπία ενός συστήματος που δεν πρέπει (κατά το ΣΥΡΙΖΑ) να ανατραπεί -στο όνομα, όμως, του… λαού.

Διέξοδο δεν μπορεί να δώσει ένας “διαρκής” λαϊκός “εκβιασμός” που αποσπάει μικρές ή μεγάλες κατακτήσεις από την αστική εξουσία -όπως προτείνει η ΑΝΤΑΡΣΥΑ- χωρίς να παλεύει να την ανατρέψει, χωρίς να παλεύει εδώ και τώρα για την εξουσία των εργατών.

Απ’ αυτήν την άποψη, καμία πολιτική ενότητα (σαν αυτή που προπαγανδίζουν δυνάμεις από το ΣΥΡΙΖΑ και την ΑΝΤΑΡΣΥΑ) -μεταξύ “όλων” αριστερών δυνάμεων  που επιλέγουν λύσεις εντός του συστήματος- δεν μπορεί να προάγει την ταξική πάλη.

Καμία καπιταλιστική “επίθεση” δεν μπορεί να ανατραπεί αν δεν ανατραπεί η κυβέρνηση που την επιβάλλει, από το ίδιο το εργατικό κίνημα στα πλαίσια της πάλης του για την κατάκτηση της εξουσίας. Καμία διαγραφή του χρέους με θετικές για το λαό συνέπειες (όχι σαν αυτές που φέρνει το “κούρεμα” χρέους που επιβάλλουν οι καπιταλιστές) δεν μπορεί να “επιβληθεί” από το κίνημα σε καμιά κυβέρνηση, παρά μόνο από μια επαναστατική κυβέρνηση στα πλαίσια της εργατικής εξουσίας. Καμία αποτίναξη της κηδεμονίας της τρόικας ή ακόμα και αποδέσμευση από την Ε.Ε. και το ευρώ δεν θα αναχαιτίσει την διεθνή και ντόπια καπιταλιστική αντίδραση αν δεν γίνει με τα μέσα και το στόχο της  παγκόσμιας σοσιαλιστικής επανάστασης και όχι της εθνικής καπιταλιστικής ή “αντικαπιταλιστικής” ανάπτυξης.