Τον… εξελληνισμένο τίτλο μιας χαριτωμένης χολιγουντιανής ταινίας (the Funeral) θυμίζει η όλη διαδικασία διαπραγμάτευσης, συμφωνίας, ψήφισης και -όπως θα αποδειχθεί πολύ σύντομα- εφαρμογής του νέου Μνημονίου.
Αυτός για τον οποίο επιχειρείται να οργανωθεί η “κηδεία”, δηλαδή η εργατική αντίσταση στην Ελλάδα, μπορεί και να κρατηθεί ζωντανή (όπως αποδείχτηκε περίτρανα την Κυριακή 12 Φλεβάρη), ενώ το αντίθετο θα συμβεί για τους επίδοξους δολοφόνους και νεκροθάφτες της: Την τρόικα, τους διεθνείς τραπεζίτες και το ελληνικό αστικό πολιτικό σύστημα εξουσίας.
Για να εφαρμοστεί το νέο Μνημόνιο θα πρέπει ουσιαστικά να αυτοδιαλυθεί πλήρως το πολιτικό σύστημα που υποτίθεται ότι πρέπει να το επιβάλλει.
Αυτό φάνηκε από τις μαζικές διαγραφές των διαφωνούντων στα τρία κόμματα που στηρίζουν την κυβέρνηση Παπαδήμου στις 13 Φλεβάρη και τον επαπειλούμενο γενικότερο κατακερματισμό του πολιτικού κόσμου (βλ. σενάρια για νέους σχηματισμούς στα “αριστερά” και τα “δεξιά” του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ αντίστοιχα).
Οποιαδήποτε πολιτική “λύση” και αν συμφωνηθεί θα οδηγήσει σε αποτυχία. Η σύσταση μιας κυβέρνησης τεχνοκρατών θα μεγαλώσει στο έπακρο το ήδη γιγάντιο χάσμα πολιτικού συστήματος-λαού, ενώ η κήρυξη εκλογών θα καταποντίσει όλα τα φιλο-μνημονιακά κόμματα, κάνοντας αδύνατη την εφαρμογή την επόμενη -και απείρως πιο δύσκολη από τη σημερινή- μέρα των Εκλογών.
Κάθε βήμα εφαρμογής του Μνημονίου απομακρύνει αντί να φέρνει πιο κοντά τους ίδιους τους δηλωμένους -τουλάχιστον- στόχους του και σε οικονομικό-δημοσιονομικό επίπεδο.
Το χρέος δεν είναι βιώσιμο ούτε μετά το “κούρεμα” 50%, ενώ το έλλειμμα δύσκολα θα ξεκολλήσει γύρω από την περιοχή του 10%.
Ολοένα και περισσότερο γίνεται φανερό πως ο μεσοπρόθεσμος στόχος της τρόικας είναι… η ύφεση και όχι η ανάσχεση της (ή αλλιώς η εκτεταμένη καταστροφή παραγωγικών δυνάμεων).
Πρότυπο της είναι η μετατροπή της Ελλάδας σε… Λετονία του Νότου, καθώς η χρεοκοπημένη χώρα της Βαλτικής θεωρείται ότι “διασώθηκε” ρίχνοντας το κόστος παραγωγής κατά 25%. Ωστόσο κανείς από τους θιασώτες της “Λετονοποίησης” της Ελλάδας δεν αναφέρει πως το λετονικό δημόσιο χρέος τριπλασιάστηκε (λόγω του δανείου από το ΔΝΤ), το εμπορικό έλλειμμα εκτοξεύτηκε στα ύψη και ο πληθωρισμός αυξάνεται ασταμάτητα. Μ’ άλλα λόγια ακόμα και η “επιτυχημένη” διάσωση της Λετονίας (που δεν είναι μέλος της ευρωζώνης, αλλά μόνο της Ε.Ε….) οδηγεί σύντομα στη δεύτερη και ακόμα χειρότερη χρεοκοπία της.
Μια αποτυχία του 2ου Μνημονίου στην Ελλάδα, πέρα από τη διάνοιξη του δρόμου της εξόδου της από την ευρωζώνη (που όπως δείξαμε παραπάνω ούτε αυτή διέξοδος θα “εξυγιάνει” τον ελληνικό καπιταλισμό), θα θέσει σε αμφισβήτηση τη διαδικασία επιβολής ενός Μνημονίου σε όλη την Ευρωζώνη , αλλά και την ίδια την ύπαρξη της ευρωζώνης,
Αυτό φαίνεται από την πολιτική πόλωση μεταξύ ευρωκοινοβουλίου – Κομισιόν (βλ. κοινή συνέντευξη “αλληλλεγγύης” στην Ελλάδα από τους αρχηγούς των ευρω-κοινοβουλευτικών ομάδων), στο εσωτερικό της Κομισιόν (ντε φάκτο διάσπαση ευρωπαϊκού βορρά-νότου) αλλά και της ίδιας της Γερμανικής κυβέρνησης (σύγκρουση Μέρκελ-Σόϊμπλε) σε σχέση με το μέλλον της “στήριξης” προς τον ελληνικό καπιταλισμό.
Τόσο στις Βρυξέλλες, όσο και στην Αθήνα υποστηρίζεται ολοένα και περισσότερο η άποψη πως οι “μεταρρυθμίσεις” πρέπει να γίνουν, είτε η Ελλάδα μείνει, είτε φύγει από την ευρωζώνη.
Συνεπώς η μόνη περίπτωση να μην γίνουν αυτές οι “μεταρρυθμίσεις” είναι να φύγει η Ελλάδα από… τον καπιταλισμό.
