Πρωτοβουλία για τη συγκρότηση ανοιχτής συνέλευσης στο Χαϊδάρι
Με ανακοίνωσή της η Πρωτοβουλία για τη συγκρότηση ανοιχτής συνέλευσης στο Χαϊδάρι αναφέρεται στα προβλήματα των χιλιάδων μεταναστών που διαμένουν στο κέντρο «φιλοξενίας» στην προβλήτα 4 του Σκαραμαγκά, απ’ όπου, τον τελευταίο καιρό, κατά εκατοντάδες εκδιώκονται από το ελληνικό κράτος και την κυβέρνησή του. «Να σπάσουμε στην πράξη τον αποκλεισμό και το καθεστώς εξαίρεσης σε βάρος των μεταναστών και των μεταναστριών… χτίζοντας σχέσεις και δεσμούς αλληλεγγύης και αλληλοβοήθειας», γράφει η ανακοίνωση την οποία παραθέτουμε ολόκληρη:
Καθημερινά, χιλιάδες κάτοικοι του λεκανοπεδίου της Αττικής μετακινούνται για τις εργασίες και τις διάφορες ανάγκες τους περνώντας από την παραλία του Σκαραμαγκά χωρίς να γνωρίζουν τα εγκλήματα που συντελούνται στην “προβλήτα 4”. Ένας πληθυσμός περίπου 2300 μεταναστών και μεταναστριών βρίσκεται εγκλωβισμένος στο συγκεκριμένο χώρο που ξεκίνησε τη λειτουργία του το 2016 και έκτοτε έχει παραμείνει στην αφάνεια, με τις ευθύνες να βαραίνουν τις δημοτικές, περιφερειακές και κυβερνητικές αρχές.
Από το συγκεκριμένο στρατόπεδο συγκέντρωσης, έχουν περάσει δεκάδες χιλιάδες μετανάστες και μετανάστριες, από τη Συρία, το Αφγανιστάν και τη Μέση Ανατολή, μέχρι την Παλαιστίνη, το Κονγκό και την Αφρική. Άνθρωποι ξεριζωμένοι από τους τόπους τους, επειδή το ΝΑΤΟ βομβαρδίζει τα σπίτια τους και στηρίζει απολυταρχικά καθεστώτα που προβαίνουν σε διωγμούς λόγω διαφορετικών πολιτικών και σεξουαλικών ταυτοτήτων, λόγω της ολοένα και αυξανόμενης οικονομικής κρίσης που προσφέρει ανεργία, απολύσεις και μεροκάματα πείνας, παραθρησκευτικές και παρακρατικές οργανώσεις να ανατινάζουν χωριά και οικογένειες, αλλά και της περιβαλλοντικής κρίσης με ολόκληρες περιοχές να ερημοποιούνται λόγω της ξηρασίας. Άνθρωποι που πλήρωσαν οικονομίες μιας ζωής στα δουλεμπορικά κυκλώματα για να διεκδικήσουν μια καλύτερη ζωή, περνώντας μήνες σε ερήμους, βουνά και θάλασσα και κατάφεραν να φτάσουν σε κάποιο νησί του Βορειοανατολικού Αιγαίου ή τον Έβρο, αν προηγουμένως δεν τους είχε σκοτώσει κάποια νάρκη ή δεν είχαν πνιγεί στα νερά του Αιγαίου από τα σκασίματα των βαρκών του λιμενικού και τις επαναπροωθήσεις της frontex.
Όσοι και όσες στάθηκαν τυχεροί και έφτασαν, αφού στοιβάχτηκαν σε κάποιο κέντρο “υποδοχής” και ταυτοποίησης και δεν απορρίφθηκε με ταχύτατες και ανεπαρκείς διαδικασίες το αίτημά τους για άσυλο ήρθαν στην ενδοχώρα, στα λεγόμενα κέντρα “φιλοξενίας”, ένα εκ των οποίων και αυτό στην προβλήτα 4 του Σκαραμαγκά. Εκεί τα μαρτύριά τους δε σταματούν, αντιθέτως συνεχίζονται και διαιωνίζονται. Περιμένοντας τις συνεντεύξεις για την παροχή ή όχι του ασύλου, διαδικασίες που μπορεί να κρατήσουν πάνω από δύο χρόνια, με ελλιπή μετάφραση και χωρίς καμία νομική βοήθεια, οι αιτήσεις κρίνονται αποκλειστικά από τις ανάγκες που υπάρχουν για εργατικό δυναμικό που μάλιστα έχει και ανάγκη να δουλέψει για να επιβιώσει άρα θα υποστεί κάθε εκμετάλλευση από μικρά και μεγάλα αφεντικά και μικρές και μεγάλες επιχειρήσεις.
Μέσα σε όλο αυτό το πλαίσιο που έχει δημιουργηθεί και στο δήμο Χαϊδαρίου, που δε διαφέρει από τα υπόλοιπα στρατόπεδα συγκέντρωσης στην ενδοχώρα και τα νησιά, με την απόλυτη γνώση και κάλυψη των τοπικών και κεντρικών αρχών της πολιτικής σκηνής, έχει φτιαχτεί ένα ωραίο δίκτυο από ΜΚΟ, που με το πρόσχημα της αλληλεγγύης και της βοήθειας, έχουν πλουτίσει εις βάρος των μεταναστών και μεταναστριών. Κρίνοντας πού και πότε τους συμφέρει να εμφανίζονται και να παρέχουν τις υπηρεσίες τους, αυτή την περίοδο έχουν αφήσει το καμπ του Σκαραμαγκά στην τύχη του, με τους/τις μετανάστες/τριες να μην ξέρουν και να μη μπορούν να βγάλουν άκρη σε ποια φάση της διαδικασίας ασύλου βρίσκονται και πόσο ακόμα θα συνεχιστεί ο εγκλεισμός τους.
Δύο μήνες πριν, το υπουργείο μετανάστευσης ανακοίνωσε πως η δομή του Σκαραμαγκά θα κλείσει, κάτι που σαν πρώτο άκουσμα θα έπρεπε να μας χαροποιεί γιατί πάντα είναι καλό να κλείνουν και να “γκρεμίζονται” μέρη που οι ίδιοι οι διαμένοντες τα χαρακτηρίζουν κόλαση. Σε δεύτερο άκουσμα όμως, αυτή η είδηση που βγήκε από το υπουργείο, είναι πως για όσους το άσυλο έχει απορριφθεί θα οδηγηθούν σε απέλαση, σε όσους οι διαδικασίες ακόμα εξετάζονται θα μεταφερθούν σε άλλο κέντρο στην ενδοχώρα, χωρίς να ξέρουν ποιο, και, τέλος, για όσους έχει εγκριθεί θα μείνουν στο δρόμο με “ευχές για καλή τύχη”, αφού ακόμα και αυτό το πενιχρό επίδομα από την ύπατη αρμοστεία θα σταματήσει να χορηγείται.
Είναι ξεκάθαρη η τακτική του κράτους να κάνει το βίο αβίωτο σε όσους και όσες επιχειρούν να ξεκινήσουν μια καινούρια ζωή μακριά από τις πατρίδες τους και να λειτουργήσει και αποτρεπτικά προς εκείνους και εκείνες που σκέφτονται να επιχειρήσουν κάτι παρόμοιο. Από την αρχή του ταξιδιού τους μέχρι και το τέλος των νομικών διαδικασιών, έχουν να αντιμετωπίσουν μια αυστηρή πολιτική γραμμή, πλήρως υποδειγμένη από την Ευρωπαϊκή Ένωση, που εκτός από το να στήνει σιδερένιους και πλωτούς φράχτες στα σύνορα με την Αφρική και την Ασία, στήνει και φράχτες φυσικής και ψυχολογικής εξόντωσης στα εδάφη της.
Εμείς, εκείνες και εκείνοι που συλλογικοποιούμε τους προβληματισμούς μας και δρούμε στη γειτονιά μας, στεκόμαστε αλληλέγγυα στους μετανάστες και τις μετανάστριες που ζουν εγκλωβισμένοι/ες και συνωστισμένοι/ες και επιδιώκουμε την σύνδεση των αγώνων τους με τους δικούς μας όπως και των δικών μας με τους δικούς τους. Στεκόμαστε εχθρικά αντίθετοι με την προσπάθεια να χαρακτηριστούν τα “σκουπίδια που θα μπουν κάτω από το χαλί” και εις βάρος τους θα παίζονται διακρατικά παιχνίδια συμφερόντων και εκατομμυρίων.
Να σπάσουμε στην πράξη τον αποκλεισμό και το καθεστώς εξαίρεσης σε βάρος των μεταναστών και των μεταναστριών.
Με τις μετανάστριες και τους μετανάστες θα ζήσουμε μαζί, στις ίδιες πόλεις και τις ίδιες γειτονιές, χτίζοντας σχέσεις και δεσμούς αλληλεγγύης και αλληλοβοήθειας.
Πρωτοβουλία για τη συγκρότηση ανοιχτής συνέλευσης στο Χαϊδάρι
- φωτογραφία: Θόδωρος Κουτσουμπός
