(Πηγή φωτογραφίας: efsyn.gr)

του Σωτήρη Παπαδημητρίου* (Ανταπόκριση από τη Λάρυμνα)

Ο καιρός ήταν βροχερός και η ατμόσφαιρα μουντή την Κυριακή 13 Φεβρουαρίου στη Λάρυμνα, σε συντονισμό, ίσως, με τις βαρειές καρδιές των εργατών που απολύονται και των κατοίκων που βλέπουν την περιοχή τους να μαραζώνει από την απόφαση της κυβέρνησης Μητσοτάκη να κλείσει τη ΛΑΡΚΟ, να απολύσει τους εργάτες και ακόμη, σε πάνω από 300 οικογένειες να πάρει τα σπίτια όπου κατοικούν!

Η μεγάλη όμως παρουσία των αλληλέγγυων ανέβασε το θερμόμετρο και την διάθεση του κόσμου για συνέχιση του αγώνα. Η απόφαση όλων των σωματείων, και των αλληλέγγυων που συμμετείχαν στο συλλαλητήριο στη Λάρυμνα είναι να κατέβουν στην Αθήνα στο Σύνταγμα σε ένα μεγάλο συλλαλητήριο στις 26 Φλεβάρη, μέρα 24ωρης απεργιακής κινητοποίησης που θα κηρύξουν ομοσπονδίες και εργατικά κέντρα της χώρας προβάλλοντας σαν κύριο αίτημα την υπεράσπιση του δημόσιου χαραχτήρα της ΛΑΡΚΟ. Η δε συγκέντρωση έξω από την βουλή θα συνοδεύεται με ταυτόχρονη πρόταση του ΚΚΕ για συζήτηση σε επίπεδο αρχηγών με θέμα την ΛΑΡΚΟ. 

(Πηγή φωτογραφίας: efsyn.gr)

Στο συλλαλητήριο δήλωσαν παρουσία στον αγώνα των εργατών και παραβρέθηκαν στην Λάρυμνα, πάνω από 300 σωματεία και συλλογικότητες. Παραβρέθηκαν στο χώρο αντιπροσωπείες από το ΚΚΕ με επικεφαλής τον γραμματέα του Δ. Κουτσούμπα,  καθώς και από τον Σύριζα και το ΚΙΝΑΛ και το Μέρα 25 που πήραν και τον λόγο. Το ΕΕΚ είχε παρουσία που ανακοινώθηκε, αλλά δεν του δόθηκε ο λόγος.

Στις τοποθετήσεις των εκπροσώπων των εργατών της ΛΑΡΚΟ, όπως και στα πρόσωπα και στις συζητήσεις των εργατών κυριαρχεί η αγωνία για το σήμερα και το αύριο, το δικό τους και των οικογενειών τους. Η εικόνα ενός θηρίου σε κλουβί, που δεν έχει πάρει απόφαση να υποταχτεί στην μοίρα του, που μετρά το τι μπορεί και τι δεν μπορεί να κάνει για να λευτερωθεί, θα μπορούσε να αποδώσει την κατάσταση.

Και πράγματι όποιος αντικρίσει το πρόβλημα της ΛΑΡΚΟ θα εντοπίσει εύκολα τα αδιέξοδα που έχουν δημιουργήσει, διαχρονικά, οι επιλογές διαχείρισης όλων των κυβερνήσεων από το 2004, με κορυφαία όμως και με μεγάλη διαφορά, την πολιτική της σημερινής κυβέρνησης Μητσοτάκη.

Η κατάσταση που έχουν δημιουργήσει σήμερα, μπορεί να αποδοθεί περιγραφικά από την ομιλία του πρόεδρου του εργοστασιακού σωματείου, Π. Πολίτη: «Μια ματιά, ακόμη και έξω από τα συρματοπλέγματα, είναι χιλιάδες λέξεις. Αυτή την στιγμή, δεν κάνουμε απεργία και το εργοστάσιο είναι σε ισχύ ασφαλείας και αν δεν φέρουν άζωτο θα το σβήσουν. Είναι στα πρόθυρα να σβήσει από το οτιδήποτε, από την έλλειψη μιας βίδας, μέχρι το γενικό, να το πω έτσι, κλατάρισμα. Αγωνιζόμαστε και συνεχίζουμε να το κρατάμε σε λειτουργία με την εργασία μας, βάζοντας σε κίνδυνο την ζωή μας, γιατί θέλουμε τη ΛΑΡΚΟ ανοιχτή, γιατί η ΛΑΡΚΟ είναι η ζωή και το σπίτι μας. Μας έχουν πει ότι θα το κλείσουν, θα μας απολύσουν όλους, θα μας ξεσπιτώσουν και εμείς δεν έχουμε επιλέξει την παράδοση και την φυγή. Με το χιονιά κάτσαμε 24, έως και 48 ώρες μέσα για να μην σβήσει. Καθημερινά, μέρα νύχτα, οι τεχνίτες τις τελευταίες μέρες, με υλικά και εξοπλισμό τα ψέματα επισκεύαζαν την μονάδα παραγωγής οξυγόνου».

Σε αυτή την κατάσταση για να υπάρξει δυνατότητα να δοθεί ένας αγώνας με προοπτικές νίκης για τους εργάτες στην ΛΑΡΚΟ, καθοριστικός παράγοντας είναι η αλληλεγγύη των έξω από την ΛΑΡΚΟ δυνάμεων του εργατικού κινήματος. Η απόφαση για 24ωρη απεργία στις 26/2 με συλλαλητήριο και συζήτηση στην βουλή, είναι προς την σωστή κατεύθυνση που πρέπει όμως να αποκτήσει πανελλαδικά χαρακτηριστικά και διάρκεια για να έχει αποτέλεσμα. Ταυτόχρονα ένα καραβάνι αλληλεγγύης πρέπει να συντηρήσει την ζωή στο εργοστάσιο και τον οικισμό.

Η λύση που προωθεί η κυβέρνηση να παραχωρήσει την ΛΑΡΚΟ σε επενδυτή, έχει προοπτική μόνο αν οι αστικές κυβερνήσεις συνεχίζουν την απλόχερη χρηματοδότηση τόσο της ίδιας της αγοράς, των επενδύσεων και όλων των νέων αδειοδοτήσεων για την δήθεν περιβαλλοντολογική συμμόρφωση. Νέα χρέη που θα πρέπει να πληρώσουν οι φορολογούμενοι όπως έκαναν παλιά και με τα χρέη του Μποδοσάκη και σήμερα με τα χρέη των τραπεζών και άλλων ιδιωτικών μεγάλων επιχειρήσεων που επιδοτούνται, την ίδια ώρα που τα δικαιώματα των εργατών μπαίνουν σε διαρκή αμφισβήτηση. 

Το αίσθημα για την κατάσταση στην ΛΑΡΚΟ, ταιριάζει με το αίσθημα που σου δημιουργεί η εικόνα από όλη την χώρα. Στην υγεία, στην παιδεία, στους εργάτες, στους αγρότες, στα μικρά μαγαζιά τα εμπορικά και της εστίασης, η εικόνα του αδιέξοδου και μιας απειλής που πλησιάζει, κυριαρχεί. Εκεί κρύβεται και η όποια δυναμική υπάρχει για να μπορέσουν να ενοποιηθούν αγώνες σε όλη την χώρα το επόμενο διάστημα. Η ικανότητα της τάξης να βγάλει μαθήματα από τους αγώνες που θα δώσει με την βοήθεια της πρωτοπορίας της, ώστε να καθοδηγήσει την πράξη της για να βρει λύση στο σημερινό αδιέξοδο, θα καθορίσει τόσο την τύχη της ίδιας, όσο και της πρωτοπορίας της.

Όμως υπάρχουν οι δυνάμεις που πρέπει και μπορούν να αντιδράσουν, να οργανώσουν την εργατική αντίσταση και πάλη για να μην κλείσει η ΛΑΡΚΟ. Άμεσα πρέπει να οργανωθεί γενική απεργία από εργατικά κέντρα, ομοσπονδίες, πρωτοβάθμια σωματεία για να μείνει στη ζωή η ΛΑΡΚΟ. Με ενότητα των εργατών από τη ΛΑΡΚΟ μέχρι το Λιμάνι και τα Πετρέλαια Καβάλας, με την μαχόμενη αγροτιά και το λαό που στενάζει από το κύμα ακρίβειας και ανεργίας, να ανατρέψουμε τα σχέδια των οικονομικών δολοφόνων του νεοφιλελευθερισμού.

  • *Ο Σωτήρης Παπαδημητρίου είναι αντιπρόεδρος του Εργατικού Κέντρου Λιβαδειάς