Για τον Γιάννη Παπαγεωργίου
Η εκδήλωση που πραγματοποιήθηκε την Τετάρτη 2 Απριλίου στη Λοκομοτίβα, στη μνήμη του Γιάννη Παπαγεωργίου, φοιτητή του ΕΜΠ που έχασε με τραγικό τρόπο τη ζωή του στα 24 χρόνια του, σε τροχαίο δυστύχημα στη διασταύρωση του Χίλτον στις 13 Φεβρουαρίου 2025, έδωσε σε όσους συμμετείχαν, τη δυνατότητα να μοιραστούν όχι μόνο τα έντονα συναισθήματα εξαιτίας της απώλειας ενός ανθρώπου που αγαπούσαν και εκτιμούσαν απεριόριστα, αλλά και τις σκέψεις και τους προβληματισμούς τους για τη μάστιγα των τροχαίων που προκαλούν θάνατο και σοβαρούς τραυματισμούς και έχουν πάρει διαστάσεις επιδημίας.
Οι ομιλίες για τη θερμοδυναμική και την εντροπία, λόγω της υπαρξιακής διάστασης που δίνεται σε αυτή, συνδέθηκαν αβίαστα με το γενικό κλίμα, το οποίο αναπόφευκτα υπήρξε συναισθηματικά φορτισμένο σε πάρα πολλές στιγμές. Αν και είναι σίγουρο ότι κάθε λέξη που ειπώθηκε εκείνο το βράδυ και άφησε μοναδικό αποτύπωμα συναισθημάτων στους δεκάδες φίλους και αγαπημένους που ήταν παρόντες, θα άξιζε να καταγραφεί, αυτό δεν είναι δυνατόν. Έχει αξία όμως να προσπαθήσουμε να μεταφέρουμε όσο είναι δυνατόν κάποια μηνύματα και σκέψεις που εκφράστηκαν, καθώς ο χαμός ενός νέου ανθρώπου και μάλιστα με αυτό τον βίαιο και άδικο τρόπο δεν αφήνει κανένα ασυγκίνητο και ακλόνητο.
Η συζήτηση για την επιδημία τροχαίων δεν θα μπορούσε να εξαντληθεί σε καμία περίπτωση σε μία εκδήλωση όπως αυτή. Παρόλα αυτά ο Πρόεδρος του Συλλόγου SOS Tροχαία Εγκλήματα, Γ. Κουβίδης προσπάθησε μεταφέροντας τα πιο βασικά από τα αμείλικτα στατιστικά δεδομένα και πληροφορίες για το θεσμικό πλαίσιο με το οποίο το ελληνικό κράτος αντιμετωπίζει το μεγάλο αυτό κοινωνικό πρόβλημα να αναδείξει ότι το θλιβερό ρεκόρ θανάτων που κατέχει η χώρα μας από τροχαία δεν είναι τελικά αποτέλεσμα κάποιας τυχαιότητας, ούτε βαρύνει αποκλειστικά τις πλάτες των εμπλεκόμενων στο όνομα της ατομικής ευθύνης, αλλά είναι κυρίως αποτέλεσμα μακρόχρονης κοινωνικής και κρατικής παθογένειας. Σχολίασε τον (προσωρινό) απολογισμό θανάτων από τροχαία το 2024 (δείτε σχετικά στην ιστοσελίδα του Συλλόγου ΕΔΩ), την έκρηξη στον αριθμό τροχαίων στην Κρήτη (δείτε σχετικά ΕΔΩ), τον απολογισμό τροχαίων με εγκατάλειψη θύματος για το 2024 (δείτε σχετικά ΕΔΩ), καθώς επίσης την παρέμβαση και τις θέσεις του Συλλόγου για το νέο ΚΟΚ (δείτε σχετικά ΕΔΩ).
Μίλησαν πάρα πολλοί ακόμα, με τρόπο καθηλωτικό όλοι. Η οικογένεια και φίλοι τής οικογένειας του Γιάννη, οι δάσκαλοί του, αλλά κυρίως οι φίλοι του. Τα τρία κείμενα που ακολουθούν είναι αντιπροσωπευτικά και αξίζουν για όλους τους λόγους να τα μοιραστούμε:
«Στο ταξίδι επιστροφής μου από τη Λέρο (το νησί που είναι δικό μου αλλά και του Γιάννη), έγραψα ένα κείμενο στη μνήμη του.
Τον Γιάννη τον γνώρισα όταν ήμουν στο λύκειο. Ήταν δύο χρόνια μικρότερός μου, αλλά μπορούσε να φτάσει και να ξεπεράσει κάθε παιδί στην ηλικία μου, τόσο στην αντίληψη όσο και στην συναισθηματική νοημοσύνη. Εγώ από τη μεριά μου τον πρόσεχα και τον αγαπούσα σαν τον μικρό μου αδερφό, πάντα προσπαθώντας να τον βοηθήσω να ενσωματωθεί στις καταστάσεις των μεγάλων. Παρόλα αυτά, ο Γιάννης δεν είχε ανάγκη. Μπορούσε να ανταπεξέλθει πολύ καλά και μόνος του. Η χημεία και η σύνδεση που είχα με τον Γιάννη ήταν κάτι ξεχωριστό. Είχα μάθει πάρα πολλά από τον Γιάννη και εξίσου του μάθαινα κι εγώ πολλά. Ανταλλάσσαμε συχνά απόψεις, αντιλήψεις και τρόπους διαχείρισης των πραγμάτων και των δυσκολιών μας.
Ο Γιάννης ήταν ένα προβληματισμένο παιδί. Ένα πράγμα που θυμάμαι να μου λέει όταν ήμασταν στο λύκειο, ήταν για το εκπαιδευτικό σύστημα. Ήταν πανέξυπνος, αλλά ένιωθε ότι το σύστημα τον είχε «πουλήσει». Ο Γιάννης ήταν παιδί της λογικής και των μαθηματικών. Έβλεπε τον κόσμο μέσα από τη δομή των αριθμών, μέσα από τα μαθηματικά και τις επιστήμες. Έβρισκε ομορφιά στην τάξη που υπάρχει ακόμα και μέσα στο χάος, στην προβλεψιμότητα που κρύβεται πίσω από φαινομενικά τυχαία φαινόμενα. Όμως, πάντα άφηνε και τα συναισθήματά του να τον επηρεάζουν, δεν τα καταπατούσε. Του άρεσε πολύ να μιλάει για τα μαθηματικά, τόσο πρακτικά όσο και φιλοσοφικά. Ενώ δεν το συνήθιζα με τους υπόλοιπους φίλους να μιλάω για αυτά, με τον Γιάννη πάντα μιλάγαμε για τα μαθηματικά. Θυμάμαι μια φορά που είχε πει ότι αν το εκπαιδευτικό σύστημα δεν ήταν τόσο χάλια, θα μιλούσαμε όλοι για μαθηματικά και όχι για ανόητα πράγματα. Αλλά μας έχουν κάνει να τα μισήσουμε.
Χρόνια μετά, εγώ τελείωσα την πληροφορική και ο Γιάννης σπούδαζε στο Πολυτεχνείο. Με ρωτούσε πάντα για το πτυχίο μου και θυμάμαι μια φορά του είχα πει τι είχα μάθει στό μάθημα της τεχνητής νοημοσύνης, για την εντροπία. Αμέσως ο Γιάννης θυμήθηκε τη δική του εμπειρία με αυτή τη λέξη, αλλά αυτή τη φορά στο πεδίο της θερμοδυναμικής (σε κάποιο μάθημα φυσικής της σχολής του). Οπότε εκμεταλλευτήκαμε την ευκαιρία να ανταλλάξουμε γνώσεις και απόψεις.
Η απώλεια του Γιάννη μας έχει αφήσει ένα κενό που δύσκολα γεμίζει, αλλά στον αγώνα μας να διατηρήσουμε τη μνήμη του ζωντανή μέσα μας, το να ξαναμιλήσουμε για την εντροπία, είναι ένας τρόπος να τον νιώσουμε κοντά μας.
Η εντροπία στη θερμοδυναμική
Η εντροπία, είτε στη θερμοδυναμική από τα μαθήματα του Γιάννη είτε στη θεωρία της πληροφορίας από τα δικά μου μαθήματα, αφορά τη φθορά, την αταξία, την αβεβαιότητα και την αμετάκλητη φύση της αλλαγής. Έχοντας ένα απομονωμένο σύστημα, όπως το σύμπαν μας ή το σώμα μας, η εντροπία πάντα αυξάνεται, που σημαίνει ότι ο χρόνος ρέει μόνο προς μία κατεύθυνση, από την τάξη προς την αταξία. Είναι σαν ένα κάστρο φτιαγμένο στην άμμο: αρχικά, έχει μια όμορφη και καθαρή δομή, αλλά με τον καιρό, λόγω του ανέμου και των κυμάτων, η άμμος αρχίζει να διαλύει την τάξη του. Το κάστρο σιγά σιγά χάνει την μορφή του και γίνεται ένα με την άμμο, επιστρέφοντας σε μια κατάσταση αταξίας. Έτσι και στο σύμπαν ή το σώμα μας, η τάξη που δημιουργούμε σταδιακά υποχωρεί και αντικαθίσταται από τη φυσική ροή προς την αταξία.
Το σύμπαν τείνει προς αυξανόμενη αταξία και τυχαιότητα. Το ότι ο Γιάννης υπήρξε εδώ ανάμεσά μας, το ότι όλοι υπάρχουμε σε αυτό το απομονωμένο σύστημα που ονομάζεται σύμπαν, είναι μια στιγμή χαμηλής εντροπίας. Πολέμησε, όπως όλοι μας, κόντρα στην αύξηση της εντροπίας, πήγε κόντρα στο σύστημά μας (το σύμπαν) και δημιούργησε μια περίοδο γεμάτη αλληλεπίδραση, νόημα και κοινή κατανόηση. Όλοι πολεμάμε να νικήσουμε την εντροπία. Καθαρίζουμε τα σπίτια μας, γράφουμε σημειώσεις, δημιουργούμε τέχνη, κρατάμε σχέσεις. Κάθε μία από αυτές τις πράξεις είναι μια μικρή, ευγενική άρνηση να παραδοθούμε πλήρως στο χάος. Αλλά η αύξηση της εντροπίας φαίνεται παντού γύρω μας. Το βλέπουμε αυτό στην εξέλιξη των πραγμάτων: στη γήρανση, στη φθορά, στην τελική μας διάλυση μέσα στο σύμπαν.
Ο θάνατος του Γιάννη μπορεί να μοιάζει σαν μια απότομη αύξηση της εντροπίας, όπου η τάξη έχει χαθεί και το χάος έχει πάρει τη θέση της. Όμως, όπως και στη φυσική, η εντροπία δεν σημαίνει ότι η πληροφορία εξαφανίζεται, απλώς μετασχηματίζεται. Η ενέργεια ενός άστρου που καίγεται διασκορπίζεται στο διάστημα, αλλά συνεχίζει να υπάρχει. Με τον ίδιο τρόπο, και ο Γιάννης, ένα αστέρι κι αυτός, εξακολουθεί να υπάρχει μέσα από τις συζητήσεις που είχαμε, τις σκέψεις που μας ενέπνευσε, τον τρόπο που επηρέασε το μυαλό μας. Όλα αυτά εξακολουθούν να υπάρχουν και είναι κομμάτι του εαυτού μας. Όπως και ο Γιάννης. Παρόλο που η εντροπία αυξήθηκε, η ενέργεια του Γιάννη είναι μέσα μας, μέσα σε όλους μας.
Η εντροπία στη θεωρία της πληροφορίας: Τίποτα δεν χάνεται πραγματικά
Στη πληροφορική, τη δική μου επιστήμη, η εντροπία μετράει την αβεβαιότητα, το πόσα δεν γνωρίζουμε. Με λίγα λόγια, μας εκφράζει το πόση «έκπληξη» περιέχει ένα μήνυμα από την πληροφορία που μας δίνει. Οι συζητήσεις που είχα με τον Γιάννη ήταν ανταλλαγές τάξης και νοήματος, μειώνοντας την αβεβαιότητα μεταξύ δύο μυαλών. Τώρα, με την απουσία του, η αβεβαιότητα μεγαλώνει ξανά. Η εντροπία αυξάνεται και τείνει προς το 1. Οι ερωτήσεις που θα ήθελα να του κάνω και οι απαντήσεις που δεν μπορώ πλέον να λάβω, αυξάνουν την εντροπία, άρα και την αβεβαιότητά μου.
Ωστόσο, στην πληροφορική η εντροπία μας λέει ότι τα δεδομένα, μόλις δημιουργηθούν, δεν εξαφανίζονται,· απλώς κωδικοποιούνται σε άλλες μορφές. Οι ιδέες του Γιάννη, οι πληροφορίες που μοιράστηκε μαζί μας, η φωνή του, η επιρροή του έχουν ήδη κωδικοποιηθεί μέσα μας. Έχει αλλάξει το μυαλό μας, το εγώ μας, έχει διαμορφώσει τον τρόπο που σκεφτόμαστε. Ακόμα κι αν η πηγή του μηνύματος δεν μεταδίδει πια, ακόμα και αν ο Γιάννης δεν μας μιλάει πια, τα μηνύματα συνεχίζουν να υπάρχουν. Και είναι κομμάτι του εαυτού μας.
Τελική σκέψη: Το σύμπαν θυμάται. Ο θάνατος και η διατήρηση των προτύπων
Όλοι παλεύουμε εναντίον της εντροπίας. Αν θεωρήσουμε τη ζωή ως ένα σύστημα που οργανώνει την ύλη και την ενέργεια ενάντια στην εντροπία, τότε ο θάνατος μοιάζει με τη στιγμή που το σύστημα αυτό χάνει τη μάχη του και διαλύεται στο χάος. Όμως, στη φυσική, η ύλη και η ενέργεια δεν δημιουργούνται ούτε καταστρέφονται, απλώς μετασχηματίζονται. Τα άτομα που αποτελούσαν το σώμα του Γιάννη εξακολουθούν να υπάρχουν, διασκορπισμένα στον κόσμο με νέες μορφές. Οι αναμνήσεις και τα συναισθήματα που άφησε πίσω συνεχίζουν να δονούνται μέσα στο μυαλό μας και σε όσους επηρέασε. Ήταν μέρος ενός μεγαλύτερου συστήματος, και αυτό το σύστημα συνεχίζεται.
Ακόμα και στη μεγαλύτερη κλίμακα, το σύμπαν ίσως κάποτε φτάσει στη μέγιστη εντροπία, ή αλλιώς στον θερμικό θάνατο, όπου δεν θα μπορεί να γίνει καμία εργασία, όπου όλη η ενέργεια θα είναι ομοιόμορφα κατανεμημένη. Αλλά ακόμα και τότε, κάτι θα παραμείνει: ένα αρχείο για όλα όσα υπήρξαν ποτέ. Έτσι και ο Γιάννης. Υπήρξε ανάμεσά μας και η ύπαρξή του δεν θα ξεχαστεί ποτέ.
Η ζωή είναι ένα νησί χαμηλής εντροπίας μέσα σε έναν ωκεανό χάους. Η σύνδεσή μας με τον Γιάννη ήταν ένα τέτοιο νησί. Ήταν μια στιγμή κοινής κατανόησης, μια προσπάθεια να φέρουμε τάξη μέσα από τη συζήτηση και τη σκέψη. Και παρόλο που δεν είναι πλέον εδώ για να προσθέσει σε αυτό, η δομή αυτής της στιγμής εξακολουθεί να υπάρχει μέσα μας. Ένας τρόπος να τον τιμήσουμε είναι να συνεχίσουμε να τον θυμόμαστε, το γέλιο του, τις συζητήσεις μας, τις στιγμές που μοιραστήκαμε. Δημιουργούμε ένα μικρό σύμπαν όπου αυτός υπάρχει ακόμα και καταφέρνουμε πάλι να νικήσουμε την εντροπία. Δεν είναι το ίδιο με τη φυσική του παρουσία, αλλά είναι ένα είδος αναγέννησης. Κάθε φορά που αφηγούμαστε μια ιστορία του, κάθε φορά που σκεφτόμαστε κάτι που θα μας έλεγε, κάθε φορά που γελάμε με μια ανάμνηση, μειώνουμε την εντροπία της λήθης.
Το σύμπαν δεν ξεχνά ότι ο φίλος μας ήταν εδώ. Ούτε και εμείς.
Κωνσταντίνος Ντανάς»
«Κάθε φορά που σκεφτόμαστε ένα αγαπημένο μας πρόσωπο, το φέρνουμε στο μυαλό μας ως ολότητα, με ενοποιημένα όλα τα επιμέρους χαρακτηριστικά του. Με αυτόν τον τρόπο λοιπόν έχω τις περισσότερες φορές στην σκέψη μου τον Γιάννη, σαν ένα “φωτεινό ον”, όπως έλεγε ο Άσιμος, τον αδερφο-κολλητό μου με την σπάνια αύρα του.
Κάποιες φορές όμως έχω την ανάγκη να τον “γνωρίσω” στους άλλους, να παρουσιάσω τον άνθρωπο εκείνον που τα τελευταία χρόνια με καθόρισε και ξαναπροσδιόρισε για μένα τον όρο φιλία.
Το πρώτο στοιχείο έχει να κάνει με την αγνή καλοσύνη αυτού του ανθρώπου. Είχε διαρκώς την πρόθεση να παραστέκεται στους γύρω του, και να τους βοηθάει, όχι με λόγια τόσο, αλλά με την έμπρακτη στήριξή του. Ιεραρχούσε τις ανάγκες των άλλων σε υψηλότερη θέση από τις δικές του.
Διέθετε έναν πολύ βαθύ αλτρουισμό, που ξανά λέω δεν περιοριζόταν στα λόγια.
Ο Γιάννης ήταν παράλληλα και ένας ιδεολόγος, ένας αναρχικός παλαιάς κοπής, παρά το νεαρό της ηλικίας του, τουλάχιστον όπως το αντιλαμβανόμουν εγώ από το δικό μου πρίσμα. Ήθελε και πάλευε με τους τρόπους του για την κοινωνία που όλοι φανταζόμαστε και επιθυμούμε, στηριγμένη στον άνθρωπο και στην δικαιοσύνη.
Ο Γιάννης ήταν εξαιρετικός συζητητής. Διέθετε βαθύ προβληματισμό και φρόντιζε διαρκώς να πλουτίζει τις γνώσεις του. Έβλεπα και άκουγα λοιπόν έναν ώριμο άνθρωπο να αναλύει και να σκέφτεται τα πραγματα και θαύμαζα την ικανότητα του να διεισδύει στο ζητημα της ύπαρξης.Παρα πολλές φορές και ατελείωτες ώρες είχαμε συζητήσει όσα ονομάζονται υπαρξιακά θέματα και παρατηρούσα την μαθηματική οργάνωση και εξέλιξη της σκέψης του.
Ο Γιάννης ήταν όμως και εξαιρετικός ακροατής. Άκουγε με πολλή προσοχή και υπομονή τον άλλον επεξεργαζόταν, αθόρυβα τις πληροφορίες που λάμβανε και ποτέ δεν επιχειρούσε να προβάλλει την δική του θέση ως σωστότερη από την άποψη του συνομιλητή του.Και το πιο σπουδαίο : Πότε δεν υπήρξε επικριτικός, ποτέ δεν κατέκρινε βασιζόμενος στα γνωστά νοητικά σχήματα του τύπου ” αυτό είναι σωστό – το άλλο είναι λάθος” .
Η αγάπη του για τα μαθηματικά τον οδήγησαν σε αναζητήσεις άγνωστες στον πολύ κόσμο . Η αγαπημένη του έννοια ήταν η εντροπία,που και εγώ πρώτη φορά από τον ιδιο την ακουσα και σιγά σιγά κατάλαβα. Αυτή ακριβώς η εντροπία,αυτός ο νόμος της διάλυσης , εμφανίστηκε κάποια στιγμή ακαριαία και τα διέλυσε όλα.
Σε μια χώρα διαλυμένη προ πολλού από κάποια άλλη εντροπία, οι ζωές έχουν περάσει σε δεύτερη μοίρα. Εκτός από το παλιό γνώριμο κράτος-δολοφόνο, έχει προστεθεί ένα νέο στοιχείο πολύ πιο ανησυχητικό. Είναι οι ίδιοι οι άνθρωποι και ο τρόπος που αντιλαμβάνονται την γύρω τους πραγματικότητα. Μοναδικό σημείο αναφοράς τους είναι ο εαυτός τους και αυτό φαίνεται ξεκάθαρα από τον τρόπο που οδηγούν και συμπεριφέρονται ως οδηγοί . Οι νόμοι – οσο σκληροί και αν γίνουν – ποτέ δεν βελτιώνουν τίποτα αν δεν υπάρξει συνειδητοποίηση της αξίας της ζωής, του σεβασμού και της αρμονικής συνύπαρξης. Αυτά δηλαδή που πάντα εφάρμοζε ο αδερφός μου ο Γιάννης…
Κωστής Μακρής»
Ανεκπλήρωτη Υπόσχεση Ζωής
Μνήμη Γιάννη Παπαγεωργίου
Στην εκδήλωση μνήμης του 24χρονου Γιάννη Παπαγεωργίου
Λοκομοτίβα 2 Απριλίου 2025
Όταν το νήμα της ζωής κόβεται ξαφνικά, απότομα, βάναυσα, στα 24 χρόνια, παραμένει μαζί με την αβάσταχτη οδύνη του θανάτου και μια ανεκπλήρωτη υπόσχεση ζωής.
Οι βαρβαρότητες της σημερινής πόλης-ζούγκλας συσσωρεύουν τους όρους όπου ένας θάνατος από τροχαίο δεν είναι απλώς ένα “ατύχημα. Είναι το σημείο στο οποίο το τυχαίο φανερώνει μια προαναγγελλόμενη καταστροφή, μια απειλή θανάτου που κρέμεται πάνω από κάθε ζωή στην πόλη ενός αβίωτου πια κόσμου.
Ο ίδιος αστικός κόσμος που αφαιρεί την ζωή θέλει την οδύνη του ανοίκειου θανάτου να την κλείνει στον ιδιωτικό χώρο των οικείων. Την ίδια στιγμή εξορίζει τους νεκρούς έξω από τον αστικό ιστό, εκτός οπτικού πεδίου της πόλης. Η μνήμη και το πένθος γίνονται με όρους ματαίωσής τους.
Κι όμως το Πένθος είναι σημείο που σημαδεύει απαρχής το ανθρώπινο μέσα στον άνθρωπο και τον ανθρώπινο πολιτισμό. Το ανθρώπινο γένος πάνω από εκατό χιλιάδες χρόνια τιμούσε, πενθούσε, συμβίωνε με τους νεκρούς του.
Στην αρχαία Πόλη και την αρχαία τραγωδία το πένθος ήταν πάντα πάνδημο. Η κοινότητα το μοιράζεται .Μέσα από αυτό σφυρηλατείται ο κοινωνικός δεσμός.
Ζούμε πια σε συνθήκες ρήξης του κοινωνικού δεσμού, αλλοτρίωσης από τον Άλλο και τον εαυτό μας. Κι όμως, όπως ακούσαμε να λένε οι διαδηλωτές στην Αργεντινή La Patria es el Otro– Πατρίδα μας είναι το Άλλο. Είναι ο γενέθλιος τόπος του Εαυτού. Και αληθινά αγαπάμε ως εαυτόν. Κι ο Εαυτός χάνεται με την αποξένωση του Άλλου.
Η ρήξη ιδιωτικού/δημόσιου στον αστικό κόσμο της άκρας εξατομίκευσης δεν σου επιτρέπει ούτε καν να πενθήσεις. Το ανεκπλήρωτο πένθος είναι πηγή δυστυχίας μέσα στην δυσφορία του πολιτισμού. Ενός πολιτισμού που κρύβει μέσα του την Βαρβαρότητα που γεννά. Μαζί με την ζωή συντρίβει και κάθε ανεκπλήρωτη υπόσχεση ζωής.
Ο Γιάννης στα 24 του χρόνια μας άφησε μια ανεκπλήρωτη υπόσχεση ζωής με όλα τα όνειρά της, γνωστά και άγνωστα. Όμως, ακόμα και στο πιο απόμακρο σημείο της πόλης τον συνόδευσαν, μαζί με την μητέρα, τον πατέρα, την αδελφή, όλη την οικογένεια, τους νεαρούς φίλους και φίλες, τους γνωστούς του, και πολλοί που δεν τον γνώριζαν αλλά ήρθαν να τον αποχαιρετίσουν, συγκλονισμένοι από τον χαμό. Ο μεγάλος ποιητής Νίκος Καρούζος έγραφε ότι “Μη με διαβάζετε αν δεν παρακολουθήσατε κηδείες αγνώστων.”
Ο αποχαιρετισμός αυτός ήταν χαιρετισμός στην ανεκπλήρωτη υπόσχεση ζωής. Μιας Ζωής εν τάφω. Ήταν ΑΠΑΙΤΗΣΗ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΖΩΗ.
Σάββας Μιχαήλ
