[Φίλος από τα παλιά, με αφορμή την προκήρυξη του EEK για την απεργία της 4ης Φεβρουαρίου, έστειλε στον αρχισυντάκτη της Nέας Προοπτικής Θόδωρο Κουτσουμπό το παρακάτω κείμενο κριτικής. H απάντηση παρατίθεται δίπλα. Δημοσιεύουμε τη συζήτηση, κρίνοντας ότι τα ζητήματα που τίθενται απασχολούν ευρύτερα στρώματα εργαζομένων.]
Αγαπητέ Θόδωρε
επειδή σε εκτιμώ βαθύτατα και ξέρω τη Μαρξιστική σου κατάρτιση, θέλω λίγο να σχολιάσω τη τελευταία προκήρυξη και γενικότερα την κριτική της κυβέρνησης από τη Μαρξιστική Αριστερά. Θα είμαι πολύ σύντομος γιατί δεν έχω χρόνο και δεν χρειάζεσαι πολλά για να καταλάβεις τι εννοώ. Πρώτα όμως κάποιες κοινές παραδοχές:
1. Οι πολιτικές δυνάμεις (ακόμη και οι λιλιπούτειες) αντανακλούν υπαρκτές κοινωνικές δυνάμεις
2. Η κοινωνική επανάσταση δεν είναι ένα ηθικό ζήτημα, αλλά μια κοινωνική αναγκαιότητα που ακολουθεί κάποιους αντικειμενικούς νόμους, αλλά δεν υπόκειται στη νομοτέλεια των φυσικών νόμων. (Το νερό θα βράσει στους 100 βαθμούς ό,τι και να γίνει, ο σοσιαλισμός δεν είναι σίγουρο ότι θα γίνει στους τάδε κοινωνικούς όρους).
3. Ο επαναστάτης οφείλει να λαβαίνει υπόψη του τις πραγματικές οικονομικές και κοινωνικές συνθήκες, να προσπαθεί διαλεκτικά να τις κατανοήσει μέσα από τις αντιφάσεις τους, να αναδιαμορφώνει καθημερινά τη στρατηγική και την τακτική του, ώστε αφενός να μη ξεκόβεται από τις μάζες, και αφετέρου να επιδρά με τη δράση του στη βελτίωση και ωρίμανση του υποκειμενικού και αντικειμενικού παράγοντα. Τελικά, η επαναστατική τακτική κρίνεται από την αποδοχή της από την κοινωνία και την αποτελεσματικότητά της σε εύλογα χρονικά διαστήματα. 40 χρόνια μπλα-μπλα χωρίς αποτέλεσμα κάτι δεν πάει καλά.
4. Η πραγματικότητα της κατάρρευσης της οικοδόμησης του σοσιαλισμού σε όλες του τις εκφάνσεις είναι απαραίτητο να ληφθεί υπ’ όψη. Ακόμη κι αν η δική σας εκδοχή δεν υλοποιήθηκε πουθενά, προέρχεστε από την ίδια τριτοδιεθνιστική μήτρα που γέννησε αυτές τις κοινωνικές παραμορφώσεις. Δεν υποστηρίζω ότι οι εμπειρίες που αποκτήθηκαν από την ταξική πάλη που δημιούργησε αυτές τις κοινωνίες ήταν άχρηστες ή ότι τίποτε καλό δεν έγινε. Αποδείχθηκε όμως ότι δεν αρκούν οι καλές προθέσεις, και η άποψη ότι ο σοσιαλισμός δεν μπορεί να οικοδομηθεί σε μια καθυστερημένη αγροτική χώρα είχε υλική βάση που υποτιμήθηκε από τους επαναστάτες της εποχής. (Εντάξει υπήρχαν και εξαιρέσεις).
ΠΑΜΕ ΤΩΡΑ ΣΤΑ ΔΙΚΑ ΜΑΣ
• Ποια είναι η οικονομική και κοινωνική κατάσταση της Ελλάδας; Εξάρτηση (πολιτική και οικονομική) –Υποτέλεια (επίσης πολιτική και οικονομική) – Διαπλοκή που διαπερνάει το σύνολο της κοινωνίας, μέσα από συμμαχίες διαφόρων κοινωνικών στρωμάτων με την παρασιτική κλεπτοκρατία. Η επταετής όξυνση της οικονομικής κρίσης και η ευρωπαϊκή επιτροπεία, όξυνε τα παραπάνω προβλήματα και διέλυσε πλήρως την όποια οικονομική συγκρότηση της χώρας. Το χρεοκοπημένο πολιτικό σύστημα αδυνατεί να ανταποκριθεί στην όποια διαχείριση της κατάστασης και καταρρέει. Αντίθετα όμως απ’ ό,τι συμβαίνει στην Ευρώπη, με ανάδειξη στην κυβέρνηση (όχι στην εξουσία) ‘αριστερόσημων’ δυνάμεων.
• Ο ΣΥΡΙΖΑ σήμερα ποια κοινωνικά στρώματα εκφράζει; Πρώτα απαντάς σε αυτό το ερώτημα και μετά κοιτάς αν τα εκφράζει με συνέπεια, αν…, αν, κ.λπ. Το δημοψήφισμα του Ιουλίου όρισε με σαφήνεια το όρια των δυνάμεων της εργασίας και των δυνάμεων της διαπλοκής (65-35). Σ’ αυτό το 65% ηγετική θέση κατέχει ο ΣΥΡΙΖΑ και μάλιστα με συντριπτική υπεροχή στα εργατικά στρώματα. Αυτό είναι μία πραγματικότητα. Αν είναι στρεβλή να την ισιώσουμε, αλλά να τη παραβλέψουμε δε γίνεται.
• Ποια είναι σήμερα η κυρίαρχη αντίθεση στην ελληνική κοινωνία; Όχι ποια θα ’πρεπε να ’ναι σύμφωνα με τις απόψεις μας και τις αναλύσεις μας, αλλά ποια είναι στην πράξη, ποια είναι αυτή που αντιλαμβάνεται ο εργαζόμενος κόσμος, ποια είναι αυτή που ορίζει την τρέχουσα πολιτική αντιπαράθεση. Εγώ νομίζω ότι είναι η μανιασμένη προσπάθεια της συμμορίας του παρασιτισμού για την παλινόρθωσή του, και την αποκατάσταση της ‘φυσικής τάξης’ γι’ αυτόν, και μάλιστα σε ένα ανώτερο επίπεδο που θα εκφράζει τη συμμαχία του νεοφιλελευθερισμού του Μητσοτάκη με το νεοφασισμό του Άδωνη. Όλο αυτό το σκυλολόι αρνείται στην κυβέρνηση και το κοινοβούλιο να λειτουργήσουν στοιχειωδώς και να πάρουν αποφάσεις
• Μια επαναστατική αριστερή πολιτική οφείλει, κατά τη γνώμη μου, να λαβαίνει υπ’ όψη το συσχετισμό των δυνάμεων σε τοπικό και διεθνές επίπεδο, να παίρνει θέση και να απαντά στις κυρίαρχες αντιθέσεις της τρέχουσας πολιτικής κατάστασης, να διαμορφώνει τις προϋποθέσεις να προχωρήσει η κοινωνία μπροστά και όχι πίσω. Οφείλει να βλέπει ξεκάθαρα την επιρροή της στις δυνάμεις στο όνομα των οποίων μιλάει, τη δυνατότητά της να κινητοποιεί δυνάμεις, να πετυχαίνει στόχους. Διαφορετικά είναι τυχοδιωκτισμός και αερολογία. Ο Λένιν έκανε μια αποτυχημένη επανάσταση και σε δέκα χρόνια έδιωξε το Κερένσκι για να πάρει αυτός την εξουσία και όχι για να ξαναγυρίσει ο τσάρος.
• Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν πρόκειται να κάνει το σοσιαλιστικό μετασχηματισμό στην Ελλάδα. Η διατήρησή του όμως στην κυβέρνηση, δίνει μια έστω ελλιπή απάντηση στο τρέχον ερώτημα για τον μονόδρομο του νεοφιλελευθερισμού στην Ευρώπη, στην προοδευτική βελτίωση του συσχετισμού των δυνάμεων ανάμεσα στις δυνάμεις της εργασίας και του κοινωνικού εκφασισμού. Μπορεί η τρέχουσα πολιτική του να είναι ‘αντεργατική’, αλλά και μόνο η αναγνώριση αυτού του γεγονότος από τον ίδιο, η επίκληση της προσωρινής ήττας και η αναζήτηση συμμαχιών σε Ευρωπαϊκό επίπεδο για να οργανώσει την αντεπίθεσή του τον διαφοροποιεί ουσιαστικά από το σκυλολόι.
• Το ασφαλιστικό νομοσχέδιο αντανακλά τη σημερινή κατάσταση της ταξικής πάλης με τη συντριπτική ήττα των δυνάμεων της εργασίας και τη διάλυση της οικονομίας, αλλά είναι σε προοδευτική κατεύθυνση και μπορεί να ενσωματώσει μελλοντικά τη βελτίωση των θέσεων των δυνάμεων της εργασίας.
Λ. M.