του Σπυρίδωνα Μέγα
Η πολιτική οικογένεια Μητσοτάκη κατέχει το προνόμιο να διαδραματίζει κομβικό ρόλο σε κρίσιμες στιγμές της χώρας και γι’ αυτό ο λαός τής χάρισε ανεπανάληπτα συνθήματα : “Μητσοτάκη κάθαρμα” για την αποστασία του 1965, το “ΕΑΣ, ΕΑΣ να φύγει ο κερατάς” την εποχή της ιδιωτικοποίησης των αστικών συγκοινωνιών το 1992 και το “Μητσοτάκη γ@μ@@σαι” το 2021 όταν οι πυρκαγιές έκαψαν τη ζωή χιλιάδων ανθρώπων.
Η πολιτική των “εκκενώσεων” σε τελείως αναντίστοιχες συνθήκες από το Μάτι αποδείχτηκε εξ ίσου επικίνδυνη. Το κυβερνητικό αφήγημα “δεν είχαμε νεκρούς” απαντήθηκε με το “έχετε 40.000 ζωντανούς-νεκρούς” σε μια περιοχή αφανισμένη.
Η τηλεοπτική μετάδοση της υβριστικής φράσης ξεσήκωσε θύελλα διαμαρτυριών από τους πουριτανούς κομμουνιστές που η κομματική τους παιδεία δεν επιτρέπει, τουλάχιστον σε επίπεδο δημοσίων δηλώσεων, ανάλογο λεξιλόγιο. Δεν θα ήταν παράξενο μια αντίστοιχη διαμαρτυρία να προέρχεται και από ομάδες κοινωνικών κινημάτων που υποστηρίζουν την ελευθερία της επιλογής του κοινωνικού φύλου και απορρίπτουν μηνύματα με σεξιστικό περιεχόμενο. Οι επικριτές της λαϊκής οργής θα πρέπει να αντιμετωπίσουν μια ανάλογη ερμηνεία των ξενόγλωσσων συνθημάτων “ACAB (All Cops Are Bastards)” ή το “Fuck the Police”.
Θα πρέπει να γίνει μια ουσιαστική διάκριση ανάμεσα στη γλωσσική διατύπωση ενός μηνύματος (το οποίο εννοούμενο αυτολεξεί σπάνια έχει νόημα) και το περιεχόμενο που μεταφορικά χρησιμοποιείται για να δηλώσει κάτι εντελώς διαφορετικό, “Μητσοτάκη είσαι άχρηστος”.
Ασφαλώς ένα πολιτικοποιημένο πρόσωπο θα χρησιμοποιούσε ίσως τη φράση “Ο κόσμος καίγεται κι ο Μητσοτάκης χτενίζεται”, αν και πάλι η αρχική μεταφορική πρόταση που βρίσκεται στα περισσότερα νεοελληνικά λεξικά θα σήκωνε κύματα διαμαρτυρίας.
Ακόμα και στη διατύπωση περί α(χ)ρίστων (η κυβέρνηση των αρίστων!) δεν είναι λίγοι που ενίστανται ότι πρόκειται για την πιο ικανή κυβέρνηση για την υλοποίηση των σχεδιασμών του κεφαλαίου. Η πρόταση ιδωμένη από την ταξική της σκοπιά, λέει ότι η κυβέρνηση Μητσοτάκη είναι άχρηστη για την εργατική τάξη και τους καταπιεσμένους. Σε αυτό θα πρέπει να συμφωνήσουν οι νεοπροτεστάντες κομμουνιστές. Δεν είναι απλώς μια αστική κυβέρνηση, αποδείχτηκε η πιο αποτυχημένη, με βάση το ίδιο της το πρόγραμμα, απόλυτα καταστροφική για την εργατική τάξη εν μέσω μιας παγκόσμιας κρίσης. Εξέχοντα ρόλο στο έργο της ΝΔ διαδραμάτισε ο ΣΥΡΙΖΑ με την εμπέδωση της αστικής αντίληψης ότι δεν υπάρχει ελπίδα. Ο ΣΥΡΙΖΑ πλασαρίστηκε (μαζί με τους εθνικιστές του Καμμένου) ως αριστερή εναλλακτική αν και η κύρια σχέση του με αυτή είναι η Βάρκιζα της ταξικής συνεργασίας και της ήττας. Η δυστοκία να χαρακτηριστεί άχρηστη η κυβέρνηση Μητσοτάκη συνίσταται στη δυσκολία να απαντηθεί το ερώτημα “μετά το Μητσοτάκη ποιος;”.
Η λαϊκή δυσαρέσκεια σπάνια γνωρίζει γλωσσικούς φραγμούς και ποτέ δεν υιοθετεί γλωσσοδέτες. Κουβαλάει την πολιτισμική κληρονομιά του καπιταλισμού, τις ανισότητες, τις διακρίσεις, τους υπαρκτούς κατακερματισμούς που επιβάλλει το κεφάλαιο ως υλικό όρο αναπαραγωγής του και ταυτόχρονα δηλώνει την ενυπάρχουσα επαναστατική της ταυτότητα, ειδικά όταν απευθύνεται στον πρωθυπουργό της χώρας και τους πιστούς υπηρέτες του κεφαλαίου.
Η δημιουργία του νέου ανθρώπου απαλλαγμένου από την προϊστορία της καπιταλιστικής βαρβαρότητας απαιτεί πρώτα απ’ όλα την ανατροπή των υλικών σχέσεων αναπαραγωγής τους (παραμένουμε υλιστές, εν αρχή η ύλη) αλλά δεν ολοκληρώνεται εκεί.
Σε αντίθεση με όσους πιστεύουν ότι η επανάσταση τελειώνει με την ανατροπή του αστικού κράτους, η ιστορία μάς έχει μάθει ότι αυτή είναι μόνο η αρχή της χειραφέτησης του ανθρώπου και η επανάσταση θα είναι διαρκής ή δεν θα υπάρξει.
