Οι εκλογές προκηρύχτηκαν από τον Tσίπρα προκειμένου να συντριβεί πολιτικά το «όχι» του λαού στο δημοψήφισμα της 5ης Ιουλίου, μιας και ο ΣΥΡΙΖΑ υπογράφοντας και ψηφίζοντας το νέο Μνημόνιο ήλθε -παρά τις περί αντιθέτου υποσχέσεις του- σε κόντρα με τη λαϊκή βούληση.
Καμία κυβέρνηση, είτε αυτή ήταν των ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ είτε ήταν των δύο προηγουμένων μαζί και άλλων αστικών μνημονιακών κομμάτων (π.χ. ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, Ποτάμι) δεν θα μπορούσε να προχωρήσει στην εφαρμογή του νέου Μνημονίου που ψήφισαν στις 13 Αυγούστου με το 62% του ελληνικού λαού να είναι… δηλωμένα ενάντια σ΄ αυτό.
Η κατάκτηση της άνετης πρωτιάς από τον ΣΥΡΙΖΑ με ένα εφάμιλλο με το Γενάρη του 2015 εκλογικό ποσοστό (35,5% έναντι 36,5%) δεν σημαίνει ανατροπή του «όχι» στο δημοψήφισμα, αλλά -έστω και με κοινοβουλευτικό και, άρα, στρεβλό τρόπο- τη συνέχιση της διεκδίκησής του με το μόνο πολιτικό κυβερνητικό μέσο το οποίο είχαν στη διάθεσή τους οι πλατιές μάζες τη δοσμένη στιγμή, δηλαδή τον ΣΥΡΙΖΑ.
Ο ΣΥΡΙΖΑ πόνταρε και κέρδισε σε δύο καθόλα αντικειμενικά στοιχεία.
Το πρώτο στοιχείο δεν είναι μόνο ότι ο λαός δεν έχει ζήσει τί ακριβώς σημαίνει η εφαρμογή του νέου Μνημονίου που έφερε ο ΣΥΡΙΖΑ, αλλά ότι επί 7 μήνες που κυβερνούσε το κόμμα αυτό δεν είδε ουσιαστικά καμία μείωση στους μισθούς -συντάξεις και στην απασχόλησή του, όπως έβλεπε από τον Μάιο του 2010 έως και το Δεκέμβριο του 2014.
Το δεύτερο στοιχείο που οδήγησε στην εκλογική νίκη του ΣΥΡΙΖΑ είναι, προφανώς, η παλλαϊκή απέχθεια προς τα κόμματα τα οποία κυβερνούσαν μετά την πτώση του χούντας, οδήγησαν στη χρεοκοπία της Ελλάδας αλλά και σε αλλεπάλληλες αποτυχημένες «διασώσεις» από τους τροϊκανούς.
Ο ΣΥΡΙΖΑ για άλλη μια φορά, όμως, δεν θα μπορέσει ούτε τις ελάχιστες προεκλογικές υποσχέσεις του να ικανοποιήσει, δηλαδή να… ελαχιστοποιήσει τις απώλειες στα εισοδήματα και τα δικαιώματα των εργατικών – λαϊκών μαζών, εφαρμόζοντας ένα «παράλληλο» με εκείνο του Μνημονίου πρόγραμμα μέτρων. Για παράδειγμα, υπάρχουν δύο ερωτήματα :
Τι να το κάνουμε ένα πρόγραμμα «ελάχιστου εγγυημένου εισοδήματος» ύψους 1 δισ. ευρώ, όταν πρέπει να περικοπούν… 1,7 δισ. ευρώ από τα προνοιακά επιδόματα και 4 δισ. ευρώ από τις συντάξεις ;
Τι νόημα έχει ένα πρόγραμμα απασχόλησης 100.000 ανέργων, όταν μέχρι να εφαρμοστεί θα έχει λήξει εκείνο που τώρα βρίσκεται σε εξέλιξη και θα χαθούν άλλες 150.000 θέσεις απασχόλησης λόγω της νέας ύφεσης;
Αντίθετα, η εφαρμογή του Μνημονίου σε συνθήκες επανόδου της ύφεσης λόγω των Capital Controls που ισχύουν από τις 29 Ιουνίου του 2015, θα φέρει πιο σκληρά μέτρα σε σχέση με εκείνα που αποτυπώνονται σ’ αυτό και τα οποία ψήφισαν οι πολιτικές δυνάμεις που πλειοψηφούν στη σημερινή Βουλή, φέρνοντας εγγύτερα τη σύγκρουση μεταξύ των μαζών και των μνημονιακών πολιτικών δυνάμεων (ΝΔ, ΠΑΣΟΚ κλπ.), παλιών και νέων (ΣΥΡΙΖΑ, ΑΝΕΛ).
Το κύριο κοινωνικό «μέτωπο» μετά τις εκλογές δεν είναι άλλο από το ασφαλιστικό – συνταξιοδοτικό.
Το Μνημόνιο απαιτεί μπαράζ περικοπών στις συνταξιοδοτικές και γενικότερα στις ασφαλιστικές παροχές των Ταμείων κοντά στα 5 δισ. ευρώ. Οι περικοπές αυτές μπορούν ακόμα και να διπλασιαστούν σε περίπτωση αποτυχίας των φορο – εισπρακτικών μέτρων που θα πρέπει να «τρέχουν» ταυτόχρονα (ιδιωτικοποιήσεις, αύξηση φορολογικών συντελεστών και ΦΠΑ).
Αυτό σημαίνει πως οι πιέσεις των δανειστών για παραπέρα περικοπές στις συντάξεις ή ακόμα και στους μισθούς του δημοσίου θα ενταθούν στο επόμενο διάστημα.
Έτσι θα μπούμε ξανά στο φαύλο κύκλο λιτότητας – ύφεσης σε συνθήκες που θα συνεχίζονται τα capital controls και η οικονομία υπολειτουργεί. Η επάνοδος της ύφεσης θα εκτινάξει το μη-βιώσιμο ελληνικό δημόσιο χρέος ως ποσοστό του ΑΕΠ, δυναμιτίζοντας κάθε συζήτηση για «ελάφρυνσή» του χωρίς μια νέα «λίστα φρικαλεοτήτων».
Απαιτείται μία συνολική λύση στο πρόβλημα βιωσιμότητας του λαού σ’ αυτή τη χώρα. Αυτή η λύση είναι πρωτίστως πολιτική και απαιτεί την ανάληψη της εξουσίας από την ίδια την εργατική τάξη της χώρας, αφού πρώτα τσακιστεί ο αστικός κρατικός μηχανισμός.
Με την πολιτική εξουσία στα χέρια της, η εργατική τάξη μπορεί να προχωρήσει σε όλα τα αναγκαία μέτρα διάσωσης του λαού και όχι των καπιταλιστών: Τη μονομερή στάση πληρωμών και διαγραφή του δημοσίου χρέους, την έξοδο από το Ευρώ και την ΕΕ, το κάλεσμα σε όλους τους λαούς της Ευρώπης για μια από κοινού πάλη για ενωμένη σοσιαλιστική Ευρώπη, για την εθνικοποίηση όλων των βασικών πυλώνων της οικονομίας χωρίς αποζημίωση, κάτω από εργατικό έλεγχο και διαχείριση.
Δ.Κ.
