Οι εκλογές στις Ηνωμένες Πολιτείες αποτελούν πάντα σημαντικό γεγονός, με μεγάλη επιρροή όχι μόνο στην ίδια τη χώρα αλλά και στον υπόλοιπο κόσμο. Ωστόσο, όταν η πολιτική σκηνή κυριαρχείται από δυνάμεις όπως αυτές που εκπροσωπούνται από τον Ντόναλντ Τραμπ και την Καμάλα Χάρις, τότε ο κόσμος είναι υποχρεωμένος να αναλάβει δράση και να εξετάσει τις βαθύτερες αιτίες και συνέπειες.
Η Άνοδος του Τραμπ δεν ήταν ένα Λαϊκό Κίνημα
Θα ήταν μεγάλο λάθος να πιστεύουμε ότι η εκλογή του Ντόναλντ Τραμπ στις 5 Νοεμβρίου ήταν “η θέληση του λαού”. Αναμφισβήτητα, συγκέντρωσε την πλειοψηφία των ψήφων σε όλη τη χώρα. Ωστόσο, η κατανόηση της ταξικής φύσης της καπιταλιστικής κοινωνίας στις Ηνωμένες Πολιτείες αποκαλύπτει κάτι διαφορετικό. Η εκλογή του δεν ήταν παρά η έκφραση των συμφερόντων των πλουσιότερων στρωμάτων (των καπιταλιστών), που χρησιμοποιούν τον πολιτικό μηχανισμό για να διατηρήσουν και να διευρύνουν την εξουσία τους.
Τα Δύο Μεγάλα Κόμματα και οι Ομάδες Συμφερόντων
Οι Δημοκρατικοί και οι Ρεπουμπλικανοί, τα δύο μεγάλα κόμματα στις ΗΠΑ, ελέγχονται από διαφορετικές ομάδες της ίδιας τάξης των δισεκατομμυριούχων. Η πραγματική μάχη στις εκλογές είναι μεταξύ αυτών των φραξιών, που αγωνίζονται για την κυριαρχία τους μέσα στο πλαίσιο του καπιταλιστικού συστήματος. Στις εκλογές του 2024, η παράταξη των Ρεπουμπλικανών εμφανίστηκε αποφασισμένη να ανατρέψει όλες τις κατακτήσεις των φτωχών και των εργαζόμενων ανθρώπων που έχουν επιτευχθεί τις τελευταίες δεκαετίες.
Οι Δημοκρατικοί χρειάστηκε να κινητοποιήσουν και να… “εμπνεύσουν” το εκλογικό κοινό, αλλά δεν τολμούσαν να υποσχεθούν πάρα πολλά οικονομικά μέτρα. Οι κενές υποσχέσεις τους για μείωση των τιμών που αυξήθηκαν από την αισχροκέρδεια φάνηκαν ανεπαρκείς, και επίσης δεν υπήρξε καμία δέσμευση για εθνική δωρεάν υγειονομική περίθαλψη ή αύξηση του κατώτατου μισθού.
Η ακραία δεξιά ατζέντα των Ρεπουμπλικάνων συνοψίζεται στο Σχέδιο 2025 του Ιδρύματος Heritage, το οποίο προτείνει την καταστροφή των συνδικάτων, των πολιτικών δικαιωμάτων, των δικαιωμάτων των γυναικών, των ΛΟΑΤΚΙ, της περιβαλλοντικής προστασίας και πολλά άλλα. Το επόμενο Project Esther χαρτογραφεί σχέδιο για την καταστροφή οργανώσεων που υποστηρίζουν τον παλαιστινιακό λαό ενάντια στη σιωνιστική αποικιοκρατία.
Αυτή η ομάδα της κυρίαρχης τάξης δεν συμφιλιώθηκε ποτέ με τις συνδικαλιστικές κατακτήσεις και την Κοινωνική Ασφάλιση της δεκαετίας του 1930, ούτε με το Κίνημα Πολιτικών Δικαιωμάτων των δεκαετιών του ’50 και του ’60 ή με τις προόδους των δικαιωμάτων των γυναικών και των ΛΟΑΤΚΙ. Η κατάρρευση του «Σοσιαλισμού» τούς έδωσε την αυτοπεποίθηση ότι θα μπορούσαν να επαναφέρουν το ρολόι πίσω, σε μια εποχή ανεξέλεγκτου καπιταλιστικού ελέγχου της κυβέρνησης και της παγκόσμιας οικονομίας.
Αυτή η ομάδα της κυρίαρχης τάξης ανησυχεί ότι τέτοιοι αγώνες, όπως αυτοί των δεκαετιών του ’30 και του ’60, θα μπορούσαν τουλάχιστον να διαταράξουν τα τεράστια κέρδη που αποκομίζουν υπό το καθεστώς μιας ελάχιστης συνδικαλιστικής και πολιτικής προστασίας. Στη χειρότερη περίπτωση, αυτή η φράξια φοβάται ότι οι εξεγέρσεις, που τροφοδοτούνται από την καταστολή, θα μπορούσαν να ξεσπάσουν σε πιο επαναστατικά κινήματα που θα μπορούσαν να αμφισβητήσουν το ίδιο το καπιταλιστικό σύστημα.
Οι εθνικές εκλογές είναι ουσιαστικά μια μάχη μεταξύ των δύο αυτών φραξιών του καπιταλισμού, που ξοδεύουν εκατοντάδες εκατομμύρια, αν όχι δισεκατομμύρια, δολάρια για να συσπειρώσουν το κοινό για τους υποψηφίους τους.
Για την επόμενη περίοδο θα ακούμε ατελείωτες συζητήσεις για το γιατί η Καμάλα Χάρις έχασε από τον Τραμπ. Κεντρικό στοιχείο της ήττας ήταν το γεγονός ότι η “φιλελεύθερη” φράξια της άρχουσας τάξης χρειαζόταν να κινητοποιήσει και να εμπνεύσει το εκλογικό κοινό αλλά δεν τολμούσε να υποσχεθεί πάρα πολλά οικονομικά. Σε τελική ανάλυση, οι δισεκατομμυριούχοι δεν θέλουν να υποσχεθούν τόσο πολλά που ο λαός να βγει στους δρόμους για να αγωνιστεί γι’ αυτές, επίσης.
Η Χάρις υποσχέθηκε 25.000 δολάρια για τους νέους ιδιοκτήτες κατοικιών. Όμως η προηγούμενη εμπειρία με τα ταμεία για τους ιδιοκτήτες κατοικιών που έχουν πληγεί περισσότερο έδειξε ότι η διανομή αυτών των κονδυλίων ήταν πολύ περιορισμένη, παρεμποδίστηκε γραφειοκρατικά και συχνά κατευθύνθηκε μακριά από τους ιδιοκτήτες κατοικιών προς την κατεδάφιση των σπιτιών των φτωχών ανθρώπων που εκδιώχθηκαν.
Οι Δημοκρατικοί επίσης απέφυγαν τις επιθέσεις στον Τραμπ. Το Σχέδιο 2025 έγινε κυρίως θέμα συζήτησης μόνο τους τελευταίους 4 μήνες της εκστρατείας. Το εν λόγω έγγραφο δημοσιεύθηκε ήδη από τον Ιανουάριο του 2024, αλλά δεν έτυχε προσοχής. Και ο φασιστικός χαρακτήρας και τα σχέδια του Τραμπ ήταν επίσης εμφανή στις αρχές του 2024 αλλά δεν δημοσιοποιήθηκαν από τους Δημοκρατικούς μέχρι τον Αύγουστο.
πηγή φωτογραφίας : INFOWAR
Ο Ρόλος της ταξικής και της Κοινωνικής Πάλης
Η ταξική πάλη και οι κοινωνικές αντιθέσεις είναι οι καθοριστικοί παράγοντες στην πολιτική ζωή των ΗΠΑ. Ο Τραμπ, με την εξαιρετικά δεξιά ρητορική του, κατάφερε να ενσαρκώσει πολλές από τις πιο σκοτεινές δυνάμεις τού καπιταλιστικού συστήματος. Ο ρατσισμός, η λευκή υπεροχή, ο μισογυνισμός και η ρητορική κατά των ΛΟΑΤΚΙ ήταν εργαλεία που χρησιμοποίησε για να διαιρέσει την εργατική τάξη και να αποτρέψει μια ενωμένη αντίσταση. Και, φυσικά, υπάρχει η αντισυνδικαλιστική ιδεολογία. Αυτά είναι απαραίτητα για να αποτρέψουν την αποτελεσματική αντίσταση της εργατικής τάξης.
Ποιες θα είναι οι τακτικές των “φιλελεύθερων” Δημοκρατικών για να αντιμετωπίσουν την ατζέντα του Τραμπ και να «προστατεύσουν» τα δικαιώματά μας; Αναμφίβολα, θα βασιστούν σε πολυάριθμες νομικές προκλήσεις. Αλλά τα δικαστήρια ήδη έχουν δείξει ότι είναι αργά να ενεργήσουν, ως επί το πλείστον ανεπαρκή και συχνά εχθρικά προς τους εργαζόμενους και τους καταπιεσμένους.
Το ανώτατο δικαστήριο των ΗΠΑ που κυριαρχείται από τον Τραμπ του έχει ήδη παραχωρήσει ασυλία εκ των προτέρων και σίγουρα δεν θα υπερασπιστεί τα συνταγματικά δικαιώματα απέναντι στην εταιρική καπιταλιστική ατζέντα.
Ούτε πρέπει να περιμένουμε από τις τοπικές αστυνομικές δυνάμεις να προστατεύσουν τα δικαιώματα του λαού. Ο Τραμπ έχει ήδη δεσμευθεί να παραχωρήσει ασυλία σε όλους τους ρατσιστές αστυνομικούς και πιστεύουν στη λευκή υπεροχή. Ως αρχιστράτηγος, ο Τραμπ θα έχει επίσης εξουσία πάνω στις στρατιωτικές δυνάμεις των ΗΠΑ και των εθνικών φρουρών των πολιτειών. Έχει υποσχεθεί να χρησιμοποιήσει τον στρατό μέσα στις Ηνωμένες Πολιτείες για να καταστείλει τυχόν κινήματα διαμαρτυρίας.
Η εργατική τάξη μπορεί να βασιστεί μόνο στον ίδιο της τον εαυτό. Είναι βέβαιο ότι το μαστίγιο του αντιδραστικού προγράμματος του Τραμπ θα προκαλέσει αναπόφευκτα αντίσταση. Αυτή θα είναι αρχικά διάσπαρτη. Καθώς η αντίσταση μεταμορφώνεται σε εξέγερση, ευρύτερες μορφές οργάνωσης μπορούν και θα πρέπει να αναδυθούν.
Αντίσταση και Ελπίδα για το Μέλλον
Η πραγματική ελπίδα για αντίσταση πηγάζει από τους ίδιους τους καταπιεσμένους ανθρώπους. Οι ακτιβιστές της εργατικής τάξης, οι οργανώσεις πολιτικών δικαιωμάτων, οι ομάδες γυναικών και δικαιωμάτων ΛΟΑΤΚΙ μαζί με περιβαλλοντικούς και αντιπολεμικούς ακτιβιστές πρέπει να συνενωθούν και να παρέχουν ηγεσία σε αυτήν την τεράστια αντίσταση ενάντια στον ρατσισμό και την αντίδραση.
Η εξέλιξη των κινημάτων διαμαρτυρίας και η δημιουργία νέων μορφών οργάνωσης είναι αναγκαία για να αμφισβητηθεί η εξουσία της κυρίαρχης τάξης και να οικοδομηθεί ένα πιο δίκαιο και ταξικά κοινωνικό σύστημα.
Ο ιστορικός ρόλος του καπιταλισμού ήταν να παράγει τεράστιο πλούτο για λίγους σε βάρος των πολλών. Ωστόσο, σε όλη τη διάρκεια της ιστορίας, οι εργαζόμενοι και οι καταπιεσμένοι άνθρωποι έχουν αντισταθεί σε αυτές τις ανισότητες. Η σημερινή εποχή απαιτεί την ανανέωση της αλληλεγγύης και την ανάδυση κινημάτων ικανών να αμφισβητήσουν και τελικά να ανατρέψουν το καπιταλιστικό σύστημα με ένα σύστημα όπου η επιδίωξη της ανθρώπινης αξιοπρέπειας, της ισότητας και της δικαιοσύνης βρίσκεται υπεράνω του κέρδους και της εκμετάλλευσης.
Αρ. Μα.
