Ο πόλεμος στην Υεμένη σε μια νέα φάση μετά το τέλος του Σάλεχ
Μια σύντομη μάχη έγινε στην Σαναά της Υεμένης μεταξύ 1 και 5 Δεκεμβρίου. Οι φιλο-ιρανοί αντάρτες Χούτι με αστραπιαίες κινήσεις κατέλαβαν την πρωτεύουσα της Υεμένης ξανά για δεύτερη φορά και νίκησαν τις δυνάμεις, που ήταν πιστές στον πρώην δικτάτορα Αλί Αμπντουλάχ Σάλεχ. Το σπίτι του, οι βίλες των μελών της οικογένειας του και όλων των επιφανών στελεχών του κόμματος και της φυλής που τον υποστήριζε, σφυροκοπήθηκαν ανελέητα και οι δυνάμεις που αντιστάθηκαν εξοντώθηκαν.
Η επέλαση των Χούτι σταμάτησε προσωρινά όταν η αεροπορία της Σαουδικής Αραβίας και των Εμιράτων εξαπέλυσαν επιθέσεις εναντίον τους δίνοντας το περιθώριο στους υποστηρικτές του Σάλεχ να αποχωρήσουν με σημαντικές απώλειες μεν αλλά με αλώβητο ένα μεγάλο κομμάτι των δυνάμεων τους. Συνολικά, όπως σημειώνουν ανεξάρτητοι παρατηρητές, στη σύντομη μάχη και στους αεροπορικούς βομβαρδισμούς, σκοτώθηκαν πάνω από 300 άτομα.
Ο ίδιος ο Σάλεχ που επιχείρησε να διαφύγει με αυτοκίνητο, σκοτώθηκε από τα πυρά των ανταρτών. Ο μεγαλύτερος γιος του έχει συλληφθεί μαζί με άλλα μέλη της οικογένειάς του. Ο Σάλεχ, μόλις τρεις μέρες πιο πριν είχε βγει και είχε δηλώσει την αποχώρησή του από μια εύθραυστη συμμαχία με τους Χούτι και είχε κάνει ένα ανοιχτό κάλεσμα συνεργασίας στην Σαουδική Αραβία και τα Εμιράτα και στις πολιτικές δυνάμεις που στηρίζουν αυτές στην Υεμένη.
Ήταν το αποτέλεσμα της ανακοίνωσης της φιλο-Σαουδικής «νόμιμης» κυβέρνησης του Άντεν ότι ξεκίναγε μια επίθεση για να «ελευθερώσει την πρωτεύουσα» και θα έδινε χέρι βοήθειας και αμνηστία «σε όποιους αντάρτες δήλωναν υποταγή». (Πηγή: “Houthis claim takeover of Yemeni capital, president calls for ‘all people’ to rise against them”, RT 4/12/2017)
Η μεταστροφή του Σάλεχ, ήταν άλλη μια Μακιαβελική μανούβρα του 75χρονου πολιτικού που κυβέρνησε δικτατορικά την Υεμένη μετά την ενοποίησή της από τον εμφύλιο πόλεμο του 1990. Τότε που η Δύση τον είχε βοηθήσει να νικήσει το «μαρξίζον» καθεστώς της Νότιας Υεμένης. Ο δικτάτορας είχε δηλώσει σε ανύποπτο χρόνο πολύ εύστοχα πως «το να κυβερνάς μια χώρα της Αραβικής Χερσονήσου είναι σαν να χορεύεις πάνω από τα κεφάλια των φιδιών που έχουν ανασηκωθεί και σε παρατηρούν» Η 11χρονη δικτατορία του βασίστηκε σε μια προσεκτική ηγεμονία ανάμεσα σε διάφορες φυλές κατά τέτοιον τρόπο που να κρατάει την χώρα ενωμένη παρά τις αποσχιστικές τάσεις στο νότο, την σιϊτικη ριζοσπαστικοποίηση στα βορειοδυτικά που υπέθαλψε το Ιράν, και την απειλή εμφάνισης της Αλ Κάϊντα στα ανατολικά που αρχικά είχε βοηθηθεί από μέλη της Σουδαραβικής οικογένειας.
Η «Αραβική Άνοιξη» το 2011, έριξε μετά από βίαιες λαϊκές διαδηλώσεις την διεφθαρμένη κυβέρνησή του, αλλά παράλληλα, η έλλειψη μιας εναλλακτικής επαναστατικής προοπτικής, οδήγησε σύντομα στο χάος που η φτωχότερη αραβική χώρα αντιμετωπίζει από τότε. Αρχικά Σαουδάραβες και δυτικοί, προώθησαν μια κυβέρνηση μέσα από τα σπλάχνα της προηγούμενης υπό την ηγεσία του στρατηγού Αμπού Ραμπού Μανσούρ Χαντί. Ο ίδιος ο Σάλεχ είχε την τύχη του Καρζάϊ του Αφγανιστάν, καθώς κρατήθηκε όμηρος με σκοπό να δικαστεί κάποια στιγμή ή να κάνει την «βρομοδουλειά» όταν έρχονταν η ώρα.
Ωστόσο κατάφερε να διαφύγει και να βρει άσυλο στην Σαναά όταν οι επελαύνοντες αντάρτες Χούτι την κατέλαβαν το 2014 διώχνοντας από εκεί την δοτή κυβέρνηση Χάντι. Ελέγχοντας την πρωτεύουσα Σαναά και τα σύνορα με την Σαουδική Αραβία, οι Χούτι κατέλαβαν το ένα τρίτο της χώρας αλλά σε αυτό το κομμάτι ζει το 60% του πληθυσμού της. Εκεί ο Σάλεχ, επεδίωξε και έκανε μια προσωρινή συμμαχία μαζί τους προσπαθώντας να αναθερμάνει την παλιά ηγεμονία της σουνίτικης φυλής του στον βορά πάνω στην πλειοψηφία του σιϊτικου πληθυσμού. Αλλά φαίνεται πως τώρα είχε έλθει η ώρα για να κάνει την «βρομοδουλειά» χωρίς επιτυχία όμως.
Η χώρα του συνεχίζει να είναι βουτηγμένη στο χάος και 11 εκατομμύρια πολίτες της αντιμετωπίζουν το φάσμα του λιμού. Η εγκληματική πολιτική αποκλεισμού που επέβαλλε η Σαουδική Αραβία, η Αίγυπτος και τα Εμιράτα δεν έχει προηγούμενο.
Η Υεμένη πληρώνει το γεγονός ότι είναι η μοναδική χώρα της περιοχής που δεν διαθέτει πετρέλαιο και ούτε περνάει κανένας αγωγός από το έδαφός της και άρα κανείς δεν νιώθει αναστολή να την βομβαρδίσει ανελέητα γιατί δεν ενδιαφέρεται για το τι θα καταστρέψει και ούτε κανείς θα αντισταθεί στην καταστροφή. Από την άλλη μεριά είναι σε ένα πολύ στρατηγικό πέρασμα στα στενά του Άντεν που έχει μεγάλη αξία ο έλεγχός τους. Συνεπώς γι’ αυτούς είναι «χώρος» και όχι «χώρα». Αυτοί που φιλονικούν ενδιαφέρονται μόνο για το «οικόπεδο» και όχι για το “κτίριο” και τους «ενοίκους του»…
Το φιάσκο της πολιτικής των Ηνωμένων Αραβικών Εμιράτων
Οι τελευταίες εξελίξεις έχουν φέρει σε δύσκολη θέση σε πρώτη φάση την μοναρχία των Ηνωμένων Αραβικών Εμιράτων. Περισσότερο από κάθε άλλη αραβική μοναρχία, τα Εμιράτα είναι αυτά που συντονίστηκαν και ταυτίστηκαν με τη νέα Σαουδαραβική ηγεσία. Στη στρατιωτική επέμβαση στην Υεμένη, τα Εμιράτα είναι πάρα πολύ ενεργά και δίπλα στις απώλειες των περίπου 250 Σαουδαράβων στρατιωτικών που προκάλεσε η αντίσταση των ανταρτών Χούτι, έχουν προστεθεί το τελευταίο διάστημα περίπου 100 ακόμη από τα Εμιράτα.
Μάλιστα, στον απόηχο της μάχης της Σαναά τα Εμιράτα δήλωσαν ότι αναχαίτισαν πύραυλο μεσαίου βεληνεκούς των Χούτι που κατευθύνονταν προς το Αμπού Ντάμπι (Πηγή: Rudaw net English, 3/12/2017)
Θεωρητικά, τα Εμιράτα μαζί με την Σαουδική Αραβία, επενέβησαν στην Υεμένη με στόχο να θέσουν στο περιθώριο την απειλή των Χούτι και συνεπώς να βοηθήσουν την κυβέρνηση του Αμπντ Ραμπού Μανσούρ Χαντί που έχει περιοριστεί στο Άντεν και σε όλα τα νότια παράλια του Ινδικού Ωκεανού. Ωστόσο στον κυβερνητικό συνασπισμό που απαρτίζεται από ένα άθροισμα χαλαρής ομοσπονδιακής ενότητας φυλών και ετερόκλητων πολιτικών κομμάτων, συμμετέχει ως βασική συνιστώσα και η τοπική οργάνωση της Μουσουλμανικής Αδελφότητας, η Al-Islah η οποία στηρίζεται στην πολυπληθή φυλή του Νότου, την Αχμάρ και ενώ αρχικά είχε την στήριξη των Εμιράτων και της Σαουδικής Αραβίας, τελευταία πέρασε στην επιρροή του Κατάρ. (Πηγή: “The UAE’s ulterior motives in Yemen”, Stratford, 28/11/2017)
Μετά τον πρόσφατο σφιχτό εναγκαλισμό της οργάνωσης με το Κατάρ και μετά την όξυνση των σχέσεων αυτού, με τις άλλες μοναρχίες, τα Εμιράτα έκαναν «λόμπινγκ» για να πείσουν και τους Σαουδάραβες να την απομονώσουν από την κυβερνητική συμμαχία. Καθώς μάλιστα κρατούσαν ως VIP όμηρο τον γιό του τέως δικτάτορα Σάλεχ, ευελπιστούσαν ότι θα κατάφερναν ένα ρήγμα στο μπλοκ των Χούτι με την αποσκίρτηση των δυνάμεων του Σάλεχ και την αντικατάσταση των φυλών επιρροής της Al-Islah του Νότου με αυτές που επηρέαζε αυτός στον Βορά. Φαίνεται πως το σχέδιο εξυφαίνονταν εδώ και πάνω από τρεις μήνες μέχρι να πάρει την τελική του μορφή. (Πηγή: http://alkhaleejonline.net 7/12/2017)
Η συμφωνία ήταν, να αλλάξει στρατόπεδο ο Σάλεχ δημόσια και να απελευθερωθεί ο όμηρος των Εμιράτων, γιος του που θα τον διαδέχονταν. Τελικά ο πατέρας σκοτώθηκε και ο γιος πιάστηκε ξανά αιχμάλωτος αυτή την φορά από τους Χούτι. Αυτή η εξέλιξη είναι μια κατά κράτος ήττα του σχεδίου των Εμιράτων που έχουν κάνει μια μεγαλοπρεπή τρύπα στο νερό.
Και αυτό διότι από την μια μεριά ναι μεν, τα απομεινάρια της φυλής Μπάνι-Σουφιγιάντ που στηρίζει τον Σάλεχ, διασπάστηκαν και ένα μεγάλο κομμάτι τους, προσχωρεί όντως στον κυβερνητικό συνασπισμό του νότου. Ναι μεν και επιπλέον, τα Εμιράτα έχουν στρατολογήσει και ένα παλαίμαχο ηγετικό στέλεχος του κοσμικού Υεμενίτικου «Νοτίου Προσωρινού Συμβουλίου», τον Αϊνταρούς Αλ Ζουμπαϊντί ο οποίος έχει μεταπηδήσει από τον «μαρξισμό» στο μετριοπαθές Ισλάμ και τον προωθούν ως αντίβαρο στην συνεχιζόμενη υποστήριξη που δίνει η Σαουδική Αραβία προς το παρόν στον «νόμιμο» πρόεδρο, τον Χαντί. Προωθούσαν λοιπόν τον Σάλεχ να συμμαχήσει με τον Ζουμπαϊντι και από κοινού να τελειώσουν τον αποτυχημένο Χαντί και έτσι να αντιμετωπίσουν τους Χούτι επιβάλλοντας και την αλλαγή στους Σαουδάραβες κάποια στιγμή. (Πηγή: “HowdidYemen’sHouthi–Salehalliancecollapse”, AlJazeera, 4/12/2017)
Αλλά από την άλλη μεριά η αναδιάταξη στο εσωτερικό της κυβερνητικής συμμαχίας ενισχύει την «ριζοσπαστικοποίηση» των υποστηρικτών της Μουσουλμανικής Αδελφότητας που προσεγγίζει εκ νέου την κοσμική μη-θρησκευτική αντιπολίτευση του λεγόμενου «Νοτίου Προσωρινού Συμβουλίου». Μιας οργάνωσης που αρκετές φράξιες έχουν μια μαρξίζουσα, φιλο-γκεβαρική και σοσιαλίζουσα ρητορεία. Αν αυτή η προσέγγιση μεταξύ «πολιτικού Ισλάμ» και κοσμικής νεφελώδους έστω σοσιαλιστικής τάσης συμβεί, τότε στο πλευρό των μοναρχιών θα μείνουν μόνο οι τάσεις που είναι συνδεδεμένες με την διεφθαρμένη διακυβέρνηση του Σάλεχ και ενδεχομένως οι πιο φανατικές θρησκευτικές οργανώσεις στα πέριξ ή και εντός της Αλ Κάιντα της Υεμένης που έχει μεγάλη επιρροή σε περιοχές στα ανατολικά της χώρας.
Φαίνεται πως τα μικροσκοπικά Εμιράτα που ασκούν μια νέα δυναμική πολιτική επιρροής πάνω στην Σαουδική Αραβία, «πέρασαν τον ίσκιο τους για μπόϊ τους», έκαναν μια βεβιασμένη ενέργεια χωρίς καλή προετοιμασία και μεγάλωσαν το χάος και τα αδιέξοδα.
Οι σχέσεις Σαουδικής Αραβίας – Ισραήλ: σε νέο στάδιο ή στο κενό;
Όλα αυτά διεξάγονται μέσα στα πλαίσια μιας τεράστιας γεωπολιτικής αλλαγής. Αυτή συνίσταται στη θεαματική μεταστροφή και ανοιχτή προσέγγιση ανάμεσα σε Ισραήλ και Σαουδική Αραβία σε στρατιωτικό, διπλωματικό, πολιτικό επίπεδο και συνεργασία μυστικών υπηρεσιών, που σημειώνεται τους τελευταίους μήνες. Η φαινομενική μακροχρόνια εχθρότητά τους έτσι και αλλιώς εξαντλούνταν από μεριάς Σαουδικής Αραβίας μόνο σε πλατωνικές ανακοινώσεις κατά του Ισραήλ και υπέρ των Παλαιστινίων καθώς η χώρα αυτή, ιστορικά ουδέποτε συμμετείχε ενεργά σε εκστρατείες άλλων αραβικών κρατών εναντίον του σιωνιστικού κράτους.
Όμως μετά την διάλυση του Ιράκ του Σαντάμ Χουσεΐν το 2003 ως αποτέλεσμα της Αμερικανονατοϊκής εισβολής και οι δύο χώρες έθεσαν ως κοινό εχθρό το Ιράν και την αυξανόμενη επιρροή του που άρχισε να καλύπτει το κενό που δημιουργήθηκε και που σε μεγάλο βαθμό φιλτράριζε το σουνίτικο καθεστώς του Ιρακινού Μπάαθ κρατώντας την αντιπαράθεση μέσα σε κάποια όρια. Μέχρι που η Σαουδική Αραβία και το Ισραήλ, έφτασαν σημείο, να σαμποτάρουν από κοινού ακόμη και διστακτικές πρωτοβουλίες των ΗΠΑ της εποχής Ομπάμα, που αποσκοπούσαν να πετύχουν κάποιον συμβιβασμό με το Ιράν μέσω της συμφωνίας με τον ΟΗΕ.
Οι λόγοι της μεταστροφής στη Σαουδική Αραβία, εξηγούνται από την πρόσφατη παλατιανή αλλαγή στο Ριαντ που φέρνει στην εξουσία μια γενιά πριγκίπων που δεν ζουν με τις μνήμες ούτε του 1948 αλλά ούτε καν του 1967. Από μεριάς Ισραήλ πάλι έχουμε μια ανοιχτά κυνική και αδίστακτη ακροδεξιά κυβέρνηση που με δυσκολία κρύβει τις επιθετικές προθέσεις της κατά της Τεχεράνης και συμμαχεί με οτιδήποτε στρέφεται εναντίον της.
Ανοιχτές εξαγγελίες προσέγγισης έχουν γίνει και από τις δύο μεριές που εν μέρει οφείλονται στην ανάγκη προετοιμασίας της κοινής τους γνώμης το τελευταίο διάστημα. Κοινές στρατιωτικές συμφωνίες καθώς και συμφωνίες σε εξοπλιστικά προγράμματα βρίσκονται στα σκαριά και ήδη φαίνεται πως ενεργοποιείται ένας συντονισμός των μυστικών υπηρεσιών Τελ Αβίβ και Ριάντ στην κοινή πάλη κατά της Χεζμπολά και της Παλαιστινιακής αντίστασης.
Για την Σαουδική Αραβία αυτό είναι ζωτικής σημασίας καθώς νιώθει μεγάλη πίεση στα σιϊτικά ανατολικά εδάφη της στον Περσικό Κόλπο απέναντι στην απειλή του Ιράν και της λύνονται τα χέρια για να εξοπλιστεί απέναντι στους αντάρτες Χούτι στην Υεμένη που έχουν καταφέρει όχι μόνο να αντέξουν την επίθεση, αλλά με επιτυχία έχουν αντεπιτεθεί και έχουν καταλάβει και Σαουδαραβικά παραμεθόρια χωριά στην περιοχή του Narjan που κατοικούνται από Σιΐτες.
Από την άλλη μεριά, για το Ισραήλ κάθε αραβικό κράτος που το αναγνωρίζει, όπως η Αίγυπτος και η Ιορδανία παλαιότερα, του εξασφαλίζει τα σύνορα του. Πόσο μάλλον η χώρα που κατέχει τους Ιερούς Τόπους του Ισλάμ και που ασκεί μια μεγάλη επιρροή στον μουσουλμανικό κόσμο παγκοσμίως. Κοινές εμπορικές και οικονομικές σχέσεις επίσης θα βοηθήσουν την οικονομία κυρίως του Ισραήλ που πλήττεται και αυτό από την κρίση.
Παρ’ όλα αυτά η προσέγγιση αυτή εμπεριέχει μεγάλα ρίσκα κυρίως για τους Σαουδάραβες που ήδη κατηγορούνται για «αποστασία» και «συνεργασία με τον σιωνισμό». Ένας υποβόσκων αναβρασμός στην Σαουδαραβική κοινωνία ήδη υπάρχει ειδικά στη νέα γενιά και μια έκρηξη μπορεί να συμβεί στιγμή.(Πηγή: “Inthemiddleeaststrangetimesmakeforstrangebedfellows”, 24/11/2017 Stratford)
Aραβικές μοναρχίες: σε κρίση ταυτότητας και στρατηγικής
Η κατάσταση αυτής της «αφύσικης» προσέγγισης, περιπλέκεται μετά την στροφή Τραμπ υπέρ της αναγνώρισης της Ιερουσαλήμ ως πρωτεύουσας του κράτους του Ισραήλ πράγμα που δεν μπορεί να διαχειριστεί η νέα Σαουδαραβική ηγεσία όπως φάνηκε μετά τις πρώτες δηλώσεις της στις 6 Δεκεμβρίου. Ο βασιλιάς Σαλμάν της Σαουδικής Αραβίας προειδοποίησε την Ουάσιγκτον ότι μια τέτοια απόφαση υπάρχει κίνδυνος να προκαλέσει «την οργή των μουσουλμάνων» και τη χαρακτήρισε «επικίνδυνο βήμα». (πηγή: “HuffPost Greece”, 6/12/2017)
Είναι πολύ ορατός ο κίνδυνος μετά τις σκληρές αντιδράσεις του συνόλου του αραβικού και μουσουλμανικού κόσμου αλλά και μεγάλης μερίδας κρατών στην Ευρώπη και αλλού για την απαράδεκτη μεταστροφή της Αμερικάνικης ηγεσίας υπέρ των σιωνιστικών επιδιώξεων, η Σαουδική Αραβία να βρεθεί ξανά εκτεθειμένη.
Η Σαουδαραβική μοναρχία είναι αδύνατον να συνεχίσει να διατηρεί το όποιο κύρος της στον μουσουλμανικό κόσμο ως τοποτηρητής των ιερών πόλεων του Ισλάμ, της Μέκκα και της Μεδίνα, εάν ταυτιστεί τόσο εξόφθαλμα και απόλυτα με το Ισραήλ και τις ΗΠΑ την ώρα που δρομολογείται από τους Αμερικάνους ιμπεριαλιστές η τυπική παράδοση στους ακροδεξιούς σιωνιστές της άλλης μεγάλης ιερής πόλης των Μουσουλμάνων, της Ιερουσαλήμ. Για την νέα, υπερφίαλη και υπέρμετρα φιλόδοξη Σαουδαραβική ηγεσία, είναι πολύ πιθανόν να υπάρξει άλλο ένα μεγάλο φιάσκο που θα έρθει να προστεθεί σε μια σειρά άλλα:
Δίπλα στην διαφαινόμενη μέχρι στιγμής, στρατιωτική αποτυχία της στην Υεμένη που προαναφέρθηκε.
Δίπλα στην πρόσφατη παταγώδη αποτυχία της να ελέγξει άμεσα τις εξελίξεις στον Λίβανο με το φιάσκο της απαγωγής Χαρίρι (βλέπε προηγούμενο φύλλο της εφημερίδας μας).
Δίπλα στο φιάσκο της απομάκρυνσης του Κατάρ από τον άξονά της που καταλήγει αναίμακτα και απροσδόκητα στην αγκαλιά της Τεχεράνης (βλέπε προηγούμενο φύλλο της εφημερίδας μας). Μια αποτυχία που υπογραμμίστηκε στο πρόσφατο Συμβούλιο Συνεργασίας του Αραβικού (Περσικού) Κόλπου. Εκεί η διοργανώτρια χώρα, το Κουβέιτ πήρε μια ευμενή ουδετερότητα υπέρ του Κατάρ και δεν ακολούθησε τις πιέσεις της Σαουδικής Αραβίας, των Εμιράτων και του Μπαχρέιν που ζητούσαν την αποπομπή του Κατάρ. Η δυναστεία των Σαμπάχ του Κουβέιτ, έχει ακόμη νωπές τις μνήμες από το τι σημαίνει μια επίθεση ενός ισχυρού γείτονα και πόσο δύσκολο έως αδύνατον είναι, να παρέμβει αμέσως και μόνη της η Σαουδική Αραβία για να τον διώξει. Αλλά ακόμη και το Ομάν που τηρεί μια διακριτική ουδετερότητα για να μην χαλάσει τις σχέσεις του με την Τεχεράνη, τελικά στήριξε το Κατάρ και στράφηκε κατά του συνασπισμού Σαουδικής Αραβίας, Εμιράτων, Μπαχρέιν. Τελικά το Συμβούλιο έπαψε να υφίσταται και τυπικά με την διάλυσή του μια μέρα νωρίτερα από το αναμενόμενο. (Πηγή: “GCC summit cut short by a day amid diplomatic rift” AlJazeeraEnglish, 5/12/2017)
Μετά την ουσιαστική διάλυση του Συμβουλίου Συνεργασίας του Κόλπου που ανοιχτά το σαμποτάρισαν Σαουδική Αραβία, Εμιράτα και Μπαχρέϊν, οι υπόλοιπες χώρες ήρθαν πιο κοντά μεταξύ τους και πιο κοντά με το Ιράν. Και αυτό παρά το γεγονός ότι το Συμβούλιο είχε φτιαχτεί το 1979 ακριβώς για να περιορίσει και να αντιμετωπίσει την εξάπλωση της Ιρανικής επανάστασης.(Πηγή: “The Gulf Cooperation Council Will Never Be the Same” Stratford, 6/12/2017)
Ήδη στο Κουβέϊτ επιτράπηκαν οι διαδηλώσεις της Μουσουλμανικής Αδελφότητας υπέρ των Παλαιστινίων ενώ η κυβέρνηση του τα τελευταία χρόνια στηρίζεται αρκετά σε μια συνεργασία με τα κόμματα της σιϊτικης αντιπολίτευσης αποτυπώνοντας σε μεγάλο βαθμό τον νέο συσχετισμό δυνάμεων που υπάρχει στην περιοχή μετά την ανατροπή του Σαντάμ.
Τέλος στην πιο πρόσφατη εξέλιξη, το Κατάρ αξιοποιεί την συγκυρία της άρσης της απαγόρευσης που είχε επιβάλλει η παγκόσμια ομοσπονδία ποδοσφαίρου της FIFA στην ομοσπονδία του Κουβέϊτ για διάφορα σκάνδαλα. Έτσι δώρισε στο Κουβέϊτ, την διοργάνωση του επόμενου ποδοσφαιρικού τουρνουά του κυπέλου του Κόλπου που είχε αναλάβει το Κατάρ. Πλέον Σαουδική Αραβία, Μπαχρέϊν και Εμιράτα πρέπει να αποφασίσουν αν θα πάρουν μέρος σε αυτό ή εάν θα το μποϊκοτάρουν όπως είχαν αρχικά δηλώσει. (Πηγή: http://www.arabnews.com/node/1205581/sports )
Οι τωρινές κινήσεις του Ριαντ, θα προστεθούν σε άλλες παρόμοιες και περίεργες συμμαχίες που επέλεξε να κάνει η Σαουδική Αραβία στο παρελθόν και για τις οποίες έχει δεχτεί σφοδρότατη κριτική τέτοια που να αμφισβητεί το κύρος και την πρωτοκαθεδρία της στον σουνίτικο αραβικό κόσμο. Ας θυμηθούμε πιο χαρακτηριστικά την ανοιχτή στήριξη που έδωσε και δίνει στο στρατιωτικό καθεστώς του Σίσι στην Αίγυπτο που ανέτρεψε την εκλεγμένη κυβέρνηση του Κόμματος των Αδελφών Μουσουλμάνων που είχε την υποστήριξη της Τουρκίας του Ερντογάν και του Κατάρ.
Είναι άλλωστε από τότε που ξεκίνησε ο σφοδρός ενδο-σουνιτικός πόλεμος των μοναρχιών που οδήγησε αργότερα, το 2016, στο στρατιωτικό φιάσκο των συμμάχων τους στο Χαλέπι και γενικά στον πόλεμο της Συρίας μετά την διάσπαση και τον κατακερματισμό των δυνάμεών τους. (πηγή: “A Middle East of Saudi Arabia’s making”, Stratford, 1/12/2017)
Ο Σαουδαραβικός συντηρητικότατος Ουαχαμπισμός ήρθε σε ρήξη με τον παραδοσιακό «πολιτικό λαϊκισμό» της Μουσουλμανικής Αδελφότητας που στηρίζει το Κατάρ, κλάδος του οποίου είναι με πολλές μεταλλάξεις στην ιστορική της διαδρομή και η Παλαιστινιακή Χαμάς. Ας μην ξεχνούμε λοιπόν την γεμάτη νόημα συνάντηση ανάμεσα στην Χαμάς και στην Σιϊτική φιλο-ιρανική Χεζμπολά πριν από λίγες εβδομάδες για την οποία μιλήσαμε σε προηγούμενο άρθρο μας (ο.π.).
