του Θάνου Θεοδωρίδη
Στις 10 Ιανουαρίου, η 31χρονη Melek İpek από την Αττάλεια κακοποιήθηκε γυμνή και με τα χέρια της δεμένα μπροστά στις δύο κόρες της από τον βασανιστή σύζυγό της, Ramazan İpek. Όταν εκείνος τη σημάδεψε με καραμπίνα στο κεφάλι απειλώντας να τη σκοτώσει, εκείνη μάζεψε όση δύναμη της είχε απομείνει, άρπαξε το δεύτερο μικρότερο όπλο που υπήρχε στο σπίτι και τον σκότωσε. «Τον ικέτεψα να μη σκοτώσει τις κόρες μου. Έπεσα πάνω τους να τις προστατέψω και τότε με χτύπησε με τη λαβή της καραμπίνας στο κεφάλι».
Το φαιδρό σύστημα της αστικής δικαιοσύνης που παγκοσμίως ξέρει πολύ καλά να κάνει τα στραβά μάτια στις γυναικοκτονίες και τα πατριαρχικά εγκλήματα εν γένει, την δικάζει για τη δολοφονία αυτή κι εμείς μένουμε να αναρωτιόμαστε, μήπως οι δικαστές της προτιμούσαν να ήταν τώρα νεκρή; Όταν την επισκέφθηκε ο δικηγόρος Ahmet Oran να μάθει για την υγεία της τη ρώτησε πώς ήταν στο κελί και εκείνη του απάντησε «καλά είμαι, εδώ τουλάχιστον δεν έχει ξύλο».
Το μόνο σίγουρο είναι πως δεν εμπιστευόμαστε καμία αστική δικαιοσύνη για την αθώωση της Melek. Η ίδια δήλωσε πως πιστεύει ότι η δικαιοσύνη θα βρει το δρόμο της και πως ελπίζει να αφεθεί ελεύθερη. Ο δικηγόρος της υποστήριξε πως «μόλις ο φάκελος της ιδωθεί προσεκτικά θα αφεθεί σίγουρα ελεύθερη». Το κίνημα της Τουρκίας έχει σηκώσει ψηλά το θέμα της Melek İpek και στα social media έχει πυροδοτηθεί σειρά συζητήσεων για το ζήτημα των γυναικοκτονιών και την παράλληλη καταδίκη των γυναικών που υπερασπίζονται τον εαυτό τους.
Για το πατριαρχικό σύστημα δικαιοσύνης μια γυναίκα όταν της ασκηθεί βία έχει να διαλέξει ανάμεσα στο να παραδοθεί στο βασανιστή της και να πεθάνει στα χέρια του ή να αντισταθεί και να πάει στη φυλακή. Αυτοί είναι οι νόμοι τους παντού και γι’ αυτό πρέπει να τους ανατρέψουμε παντού.
Η Melek σήμερα ζει χάρη στο θάρρος της να αμυνθεί. Δεν θέλουμε όμως να χρειάζεται να είμαστε θαρραλέες, παρά να είμαστε ελεύθερες.
