Την Τετάρτη 6 Iουλίου, το απόγευμα, ημερομηνία κατάθεσης των προσφορών για την 100% ιδιωτικοποίηση της ΤΡΑΙΝΟΣΕ και ΕΕΣΣΤΥ, βρέθηκε στο ΤΑΙΠΕΔ μόνο μία προσφορά για την ΤΡΑΙΝΟΣΕ από την Ferrovie Dello Stato Italiane και καμία για την ΕΕΣΣΤΥ.
Το συμβούλιο του ΤΑΙΠΕΔ πήρε βαθιά ανάσα αφού το ενδεχόμενο να κηρυχθεί ο διαγωνισμός άγονος για άλλη μια φορά, προκαλούσε ίλιγγο όχι μόνο στα στελέχη του ΤΑΙΠΕΔ αλλά και στην ίδια την κυβέρνηση. Η ΤΡΑΙΝΟΣΕ με 800 εκατομμύρια ευρώ χρέος είναι αδύνατο να λειτουργήσει σαν δημόσια επιχείρηση υπό το υπάρχον πλαίσιο της Ε.Ε. Αν δεν εκδηλώνονταν ενδιαφέρον για την αγορά της ΤΡΑΙΝΟΣΕ κινδύνευε να μείνει η χώρα χωρίς σιδηρόδρομο και η COSCO χωρίς υποζύγια για την μεταφορά των εμπορευμάτων της. Αντίθετα με την ιδιωτικοποίηση έχει συμφωνηθεί και η διαγραφή του χρέους.
Λίγες ημέρες πριν, ο YEN Δρίτσας πρόδιδε την συμφωνία με τον πρόεδρο του σωματείου εργαζομένων στο λιμάνι του Πειραιά Γεωργίου (που φήμες λένε ότι ετοιμάζεται για αντικαταστάτης του Παναγόπουλου στη ΓΣΕΕ), αποσύροντας το διαβόητο νομοσχέδιο που άλλαζε τους όρους ιδιωτικοποίησης του λιμανιού· αυτή ήταν η αιτία για να σταματήσει η απεργία. Η προδοσία του Δρίτσα και η προσφορά των ιταλικών σιδηροδρόμων έσωσαν την αξιοπιστία της κυβέρνησης στους ευρωπαίους τοκογλύφους.
Η ιδιωτικοποίηση της ΤΡΑΙΝΟΣΕ, αν και εφόσον ολοκληρωθεί, είναι η πρώτη ιδιωτικοποίηση δημόσιου μέσου μεταφοράς. Από πολιτικό ένστικτο φορείς και συνδικάτα των συγκοινωνιών βρέθηκαν ως αλληλέγγυοι στους σιδηροδρομικούς. Σε συντονιστικό των σωματείων των συγκοινωνιών είχε αποφασιστεί απεργία την ημέρα κατάθεσης των προσφορών, δυστυχώς όχι χωρίς απώλειες. Τα σωματεία της ΕΘΕΛ δήλωσαν αποχή από την κοινή προσπάθεια παρά την αντίθετη θέληση των εργαζόμενων. Οι ηγεσίες των σωματείων της ΕΘΕΛ αρνούνται κατηγορηματικά και αντικαταστατικά να καλέσουν συνέλευση, αποδεικνύοντας άλλη μια φορά τον διασπαστικό ρόλο της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας. Παρόλα αυτά Mετρό, Hσαπ, Tραμ και ΤΡΑΙΝΟΣΕ πήραν μέρος στην απεργία.
Όμως ποιο είναι τελικά το διακύβευμα της κατάστασης είτε ιδωθεί από την πλευρά της κυβέρνησης είτε από εκείνη των εργατικών αγώνων; Είναι η σύμβαση εργασίας των εργαζόμενων στον ΟΛΠ και τον ΟΣΕ; Οι απολύσεις και τα ακριβά εισιτήρια; Ή μήπως η αξιοποίηση των επιχειρήσεων του δημόσιου τομέα και η ανάπτυξη του ιδιωτικού; Καταρχήν η ανάπτυξη του ιδιωτικού τομέα στην Ελλάδα στηρίχθηκε αποκλειστικά στην διόγκωση του δημόσιου που μπορούσε να προσφέρει φτηνές μεταφορές και φτηνή ενέργεια, ως απαραίτητους όρους για την ύπαρξη του ιδιωτικού τομέα. Δεν ξεχνάμε τις προμήθειες και την ανάπτυξη ενός τεράστιου παραγωγικού περίγυρου γύρω από το δημόσιο. Η συρρίκνωση του δημόσιου τομέα θα έχει ως αποτέλεσμα όχι την ανάπτυξη αλλά την καταστροφή του ιδιωτικού. Δεν είναι ένα μέρος της παραγωγής που παρακμάζει αλλά μια ασυγκράτητη και αβάσταχτη κατάρρευση του όλου. Αυτό που ζει σήμερα ο εργαζόμενος λαός είναι τελικά μορφές της αποσύνθεσης του ελληνικού καπιταλισμού στο σύνολό του, της αποδιάρθρωσης της παραγωγικής διαδικασίας που οδηγεί πέραν της οικονομικής χρεοκοπίας, στην κοινωνική καταστροφή.
Αυτό τελικά που βρίσκεται στο επίκεντρο της μάχης είναι όλοι οι όροι της παραγωγικής διαδικασίας από την μεταπολίτευση και η ίδια η μεταπολίτευση ως κοινωνικό κεκτημένο. Η εθνικοποίηση των συγκοινωνιών και βασικών τομέων της παραγωγής στην ενέργεια και τις μεταφορές, οι συμβάσεις εργασίας και ο συνδικαλιστικός νόμος μαζί με δημοκρατικά δικαιώματα κατακτήθηκαν από την εργατική τάξη με αγώνες των εργοστασιακών συνδικάτων κεφαλαιοποιώντας το πολιτικό γεγονός της εξέγερσης του ’73. Η εξέγερση του ’73 προεκτείνεται κατά κάποιο τρόπο από τους αγώνες της εργατικής τάξης κατά οκτώ χρόνια, μέχρι το ’81 οπότε ψηφίζεται από την κυβέρνηση Παπανδρέου ο συνδικαλιστικός νόμος τον οποίο απειλεί με ανατροπή η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ τις επόμενες εβδομάδες. Ένα πολιτικό γεγονός, η εξέγερση, κεφαλαιοποιήθηκε τότε μέσω των εργατικών αγώνων από την εργατική τάξη. Σήμερα κατ’ αντίστροφο τρόπο, σαν μια άρνηση της άρνησης, η εργατική τάξη παλεύει, ή πρέπει να παλέψει μέσω των εργατικών αγώνων να βρει διέξοδο για τη δημιουργία ενός πολιτικού γεγονότος, μιας εξέγερσης για την ανατροπή της κυβέρνησης σαν μόνη διέξοδο για να κρατήσει τα δικαιώματα και κεκτημένα της.
Μετά το λιμάνι, η ΤΡΑΙΝΟΣΕ βρίσκεται στα πρόθυρα της ιδιωτικοποίησης. Είναι αυτό μια νίκη της κυβέρνησης και αντίστοιχα μια ήττα της εργατικής τάξης; Αναμφίβολα κανένας δεν μπορεί να κλείνει τα μάτια, να αδιαφορεί ή να πανηγυρίζει όταν εκποιείται η δημόσια περιουσία και τα κοινωνικά αγαθά. Όταν χιλιάδες εργαζόμενοι οδηγούνται στην ανεργία ή αναγκάζονται σε δουλειά χωρίς δικαιώματα. Όταν η ίδια αυτή κυβέρνηση που ξεπουλά τον σιδηρόδρομο και το λιμάνι, διαλύει την κοινωνική ασφάλιση, τους μισθούς και τις συντάξεις. Όταν απειλεί συνδικαλιστικά δικαιώματα και δημοκρατικές ελευθερίες. Ζούμε ίσως τις πρώτες σκηνές της τελευταίας πράξης. Όμως η τελευταία πράξη, η αποφασιστική μάχη είναι ακόμη μπροστά μας και όχι πίσω μας. Η εργατική τάξη αναζητά τους δρόμους και τις συμμαχίες της. Αναζητά τον τρόπο για να αγωνιστεί που δεν φαίνεται ακόμη στον ορίζοντά της. Αυτό που είναι σίγουρο και διαπιστώνει καθημερινά στον αγώνα της, είναι ότι δεν έχει μείνει κανένα περιθώριο πια για την ελπίδα. Όχι για την ελπίδα γενικά αλλά για την ελπίδα μιας ειρηνικής συνύπαρξης με αυτή την κυβέρνηση, με αυτό το κράτος και με αυτό το σύστημα. Aκριβώς εδώ βρίσκεται η ελπίδα, η ελπίδα των απελπισμένων.
Αλεξόπουλος Παναγιώτης
Συνδικαλιστής στο μετρό
