της Αντωνίας Λεγάκη
[Στην “ασφαλή” χώρα Τουρκία, σύμφωνα με την Ευρωπαϊκή Ένωση (και την ελληνική κυβέρνηση), χαρακτηρισμός που χρησιμοποιείται όταν τους “βολεύει” για τις επαναπροωθήσεις οικονομικών και πολιτικών προσφύγων, διεξάγεται μια μεγάλη δίκη, αυτή τη φορά όχι κατά “τρομοκρατών” κάποια ένοπλης οργάνωσης, αλλά κατά συνηγόρων υπεράσπισης κατηγορούμενων ως τρομοκρατών… Στην “ασφαλή” χώρα Τουρκία, ο λόγος των συνηγόρων υπεράσπισης θεωρείται επίσης τρομοκρατία! Οι διώξεις των δικηγόρων είναι ένα ασφαλές μέτρο της τρομο-”δημοκρατίας” του καθεστώτος Ερντογάν. Το κείμενο – μαρτυρία της γνωστής δικηγόρου συντρόφισσας Αντωνίας Λεγάκη, από το προφίλ της στο FB, είναι πολύ αποκαλυπτικό.]
Από τις 9 ως τις 11 Νοέμβρη, βρέθηκα ως διεθνής παρατηρήτρια στην Κων/πολη, σε δίκη συναδέλφων δικηγόρων που κατηγορούνταν για συμμετοχή σε τρομοκρατική οργάνωση και προπαγάνδα, επειδή υπερασπίστηκαν αντικαθεστωτικούς πολίτες και συμμετείχαν σε διαδηλώσεις για την υπεράσπιση κοινωνικών και πολιτικών δικαιωμάτων.
Οι δίκες αυτές πραγματοποιούνται σε ένα σύμπλεγμα φυλακών υψίστης ασφαλείας με έξτρα «αξεσουάρ», ένα κτίριο δικαστηρίων, που βρίσκεται σε μία απολύτως έρημη περιοχή, δύο ώρες περίπου από την Κων/πολη. Στις φυλακές αυτές κρατούνται 25.000 πολιτικοί κυρίως κρατούμενοι.
Στο κτίριο των δικαστηρίων οι δικαστικές αίθουσες είναι υπόγειες. Αυτή στην οποία διεξαγόταν η δίκη των μελών του CHD (Σύλλογος Προοδευτικών Δικηγόρων) και του Νομικού Γραφείου του Λαού, ήταν στο 2ο υπόγειο και αρκετά μεγάλη για να χωρά περισσότερα από 1.000 άτομα, σχηματισμένη σαν μικρό στάδιο. Οι 10 περίπου (από τους 27 συνολικά) κατηγορούμενοι στη μέση, περιτριγυρισμένοι από περίπου 200 αστυνομικούς, χωρίς επαφή με τους συνηγόρους τους. Η αίθουσα δεν αεριζόταν επαρκώς, με αποτέλεσμα να έχουμε όλοι υπνηλία απ’ το διοξείδιο του άνθρακα που αναπνέαμε. Χρειαζόταν συνεχώς να μπαινοβγαίνουμε για να παίρνουμε ανάσες.
Ήξερα ήδη ότι μία από τους κατηγορουμένους, η Ebrou Timtik είχε καταλήξει σε απεργία πείνας μέχρι θανάτου. Από την απολογία των κατηγορουμένων μάθαμε ότι η ποινική δίωξή της είχε παύσει μία εβδομάδα πριν πεθάνει, όμως δεν της την κοινοποίησαν, προφανώς για να μην θεωρηθεί νίκη της απεργίας πείνας. Αυτό το γεγονός κάπως έκανε χειρότερο τον ίδιο το θάνατο…
Καθημερινά βρίσκονταν εκεί για αλληλεγγύη εκατοντάδες δικηγόροι χωρίς να έχουν πολιτική σχέση με τους κατηγορούμενους, τη δε τελευταία μέρα ήταν σίγουρα περισσότεροι από 600, οι οποίοι συμπαραστέκονταν ενεργά στους κατηγορούμενους.
Η δίκη κρατούσε επτά χρόνια (χωρίς όριο προφυλάκισης) και την Πέμπτη 10 Νοέμβρη, μέρα που ο δικαστής έχει ορίσει για τις αγορεύσεις των συνηγόρων υπεράσπισης, οι αγορεύσεις διαρκούν ως το απόγευμα. Κατά τις 6, ο πρόεδρος δηλώνει ότι θα ακούσει μόνο δύο ακόμη, και όταν οι συνάδελφοι διαμαρτυρήθηκαν ότι δεν έχουν ακουστεί καθόλου δικηγόροι για κάποιους κατηγορούμενους, αυτός διατάσσει την αστυνομία «ν’ αδειάσει» την αίθουσα!
Εκείνη τη στιγμή αντιληφθήκαμε ότι αθόρυβα είχαν γεμίσει κάθε σπιθαμή της αίθουσας και είχαν κλείσει κάθε διέξοδο καμιά χιλιάδα αστυνομικοί, στρατιώτες, ΜΑΤατζήδες κ.λπ., με τα γκλοπ στα χέρια, έτοιμοι να ορμήσουν σε όλους μας. Οι Τούρκοι συνάδελφοι χωρίς να διστάσουν, σηκώθηκαν όρθιοι και φώναζαν στον πρόεδρο που πιθανόν αύριο να δικάσει τους ίδιους… Αψηφώντας τους στρατοχωροφύλακες που ήταν έτοιμοι να τους «φάνε»! Σε όλη τη διάρκεια αυτής της δίκης, οι δικηγόροι χειροκροτούσαν τους κατηγορούμενους συναδέλφους τους κάθε φορά που έμπαιναν και έβγαιναν από την αίθουσα, και φώναζαν συνθήματα αποφασιστικότητας και αγώνα.
Ήταν αυτή η αποφασιστική στάση τους ή ίσως και η δική μας παρουσία (αυτό μας είπαν οι ίδιοι) που οδήγησαν τον πρόεδρο του δικαστηρίου στην απόφαση να μην εκτεθεί διεθνώς, και αποχώρησε ο ίδιος από την αίθουσα. Έτσι άφησαν οι στρατο-χωροφυλακες ένα μικρό διάδρομο και βγήκαμε και εμείς από την αίθουσα ένας-ένας.
Την επομένη, όλο το κτίριο ήταν «αρματωμένο» με εκατοντάδες ΜΑΤ κ.λπ., και ο πρόεδρος επέτρεψε να μιλήσουν οι συνήγοροι των λοιπών κατηγορουμένων, για 10 λεπτά ο καθένας (10 λεπτά για μια δίκη που κρατούσε επτά χρόνια!!!). Στη συνέχεια, είπαν μία λέξη ακόμη οι κατηγορούμενοι και αμέσως μετά, χωρίς να αποσυρθεί για να δηλώσει έστω για τα προσχήματα ότι λαμβάνει υπόψη ό,τι είπαν οι κατηγορούμενοι και οι συνήγοροί τους, είπε: «τώρα θα διαβάσω κι εγώ την απόφαση» (την οποία ανερυθρίαστα ομολογεί ότι είχε έτοιμη). Και καταδίκασε τους κατηγορούμενους σε βαριές ποινές 10,12, 18 κ.λπ. ετών…
Ο ταξικός πόλεμος στην Τουρκία είναι ανοιχτός, χωρίς προσχήματα. Η ποινική δίωξη των δικηγόρων είναι η κατάργηση του τελευταίου εργαλείου νομιμότητας για τους καταπιεσμένους. Απέναντι σ’ αυτό, φαίνονται πολλοί και αποφασισμένοι οι δικηγόροι που ταυτίζονται με τον αγώνα για του λαού για την κοινωνική απελευθέρωση. Κι αυτό ανοίγει δρόμους. Αυτούς τους δρόμους πρέπει να τους περπατήσουμε μαζί.
