ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΧΑΛΥΒΟΥΡΓΙΑ: ΣΥΝΤΡΙΠΤΙΚΟ «ΝΑΙ» ΣΤΗΝ ΑΠΕΡΓΙΑ AΠO TOYΣ ΕΡΓΑΤEΣ
Οι αποφάσεις της ψευτοδικαιοσύνης δεν θα περάσουν!
Οι συντονισμένες επιθέσεις εργοδοσίας /κράτους /ΜΜΕ όλο το τελευταίο διάστημα –τώρα και με γελοίες καταδικαστικές αποφάσεις- ενάντια στον περήφανο αγώνα των Χαλυβουργών που έχει ξεπεράσει τις 220 μέρες, όχι απλά δεν είχαν το επιθυμητό γι’ αυτούς αποτέλεσμα, να τσακίσουν το ηθικό των απεργών, αλλά πέτυχαν το ακριβώς αντίθετο. Το παραπέρα πείσμωμα των Χαλυβουργών για συνέχιση της απεργίας με σκοπό την επαναπρόσληψη των 119 απολυμένων.
Το αποτέλεσμα της μυστικής ψηφοφορίας στη Γενική Συνέλευση των εργατών, τη Δευτέρα 28/5, είναι συντριπτικό και δίνει μια εντελώς διαφορετική εικόνα από αυτή που θέλουν να παρουσιάσουν οι απεργοσπάστες κι οι πολέμιοι της απεργίας εντός κι εκτός δικαστικών αιθουσών: 204 ψήφισαν υπέρ της συνέχισης της έναντι 42 κατά. Με αυτό το αποτέλεσμα ως απάντηση στα ψέματα της διεύθυνσης που μιλά για «μειοψηφίες» απεργών, πήγαν την επομένη στο δικαστήριο που τους έσυρε ο Μάνεσης για την εκδίκαση των ασφαλιστικών μέτρων. Κατά την διαδικασία οι υπερασπιστές κι οι εκπρόσωποι του αφεντικού έπεσαν σε ουκ ολίγες αντιφάσεις, αποκαλύπτοντας τους παράνομους σχεδιασμούς και την κερδοσκοπική λογική πίσω από τις μειώσεις ωραρίων/μισθών και τις απολύσεις που οδήγησαν στην απεργία. Η απόφαση του δικαστηρίου, αποδεικνύοντας για άλλη μια φορά τον ταξικό χαρακτήρα της Δικαιοσύνης, βασική λειτουργία ενός καταπιεστικού κράτους των αφεντικών πάνω στο λαό, ήταν να κρίνει την απεργία «παράνομη και καταχρηστική», 7 μήνες μετά από το ξεκίνημά της! Η προκλητική απόφαση της κυρίας Νικολάου που παραγνωρίζει όλη την εξέλιξη της διαδικασίας που εξελίχτηκε σε Βατερλό για τον Μάνεση, είναι αρκετή για να υπενθυμίσει και στον πλέον αφελή, πως ζούμε σε μια κατάσταση έκτακτης ανάγκης, που όλες οι δυνάμεις κεφαλαίου, κράτους και παρακράτους συνεργάζονται απροκάλυπτα για να πλήξουν τους εργατικούς αγώνες, τσαλαπατώντας ακόμα και τους δικούς τους νόμους. Ποιος μπορεί από εδώ και μπρος, να έχει εμπιστοσύνη σε αυτή τη «φάμπρικα» των καταδικαστικών αποφάσεων ενάντια στους εργάτες, πως θα συνηγορήσουν έστω και μια φορά υπέρ των απεργιών των καταπιεσμένων κι όχι υπέρ των εκμεταλλευτών;
Σαν μια πρώτη απάντηση, οι Χαλυβουργοί, που δεν λύγισαν επί 7 μήνες ενάντια σε όλα τα τεχνάσματα, και με τη δύναμη της δικής τους απόφασης της Γενικής Συνέλευσης της 29/5, δίνουν ραντεβού καθημερινά από νωρίς το πρωί στη πύλη του εργοστασίου για την περιφρούρηση της απεργίας, που τώρα με τον «αέρα» της δικαστικής απόφασης θα έχει να αντιμετωπίσει και την επίθεση του επίσημου κράτους (το παρόν γράφεται στις 5/6, λίγο μετά την ανακοίνωση της απόφασης).
Την ίδια στιγμή που οι εργάτες του Ασπρόπυργου βρίσκονταν στα δικαστήρια παλεύοντας για το δίκιο τους, για άλλη μια φορά μέσα σε μερικούς μήνες, σημειώνεται νέο εργατικό ατύχημα στο εργοστάσιο του Βόλου, στο οποίο οι εργάτες του δυστυχώς επέλεξαν το δρόμο του συμβιβασμού με τις επιταγές της εργοδοσίας, πληρώνοντας τώρα φόρο αίματος στο βωμό της εντατικοποίησης και των κερδών. Ένας 35χρονος εργάτης που προσπαθούσε να προσαρμόσει σε ένα γερανό ένα κομμάτι φούρνου τραυματίστηκε γιατί αποκόπηκε το «σαμπάνι», ο ιμάντας που τον κρατά στη θέση του, με αποτέλεσμα να τον χτυπήσει με δύναμη στη δεξιά πλευρά του στήθους. Διακομίστηκε στο νοσοκομείο όπου νοσηλεύτηκε, ευτυχώς εκτός κινδύνου, αφού «από τύχη» γλύτωσε ένα χειρότερο χτύπημα. Ο πρόεδρος του εργοδοτικού σωματείου του εργοστασίου δήλωσε πως το ατύχημα συνέβη «από άγνωστη αιτία», την στιγμή που όλοι γνωρίζουν πως πίσω από τα συνεχόμενα ατυχήματα στο Βελεστίνο (3 μέσα σε λίγους μήνες) βρίσκονται οι εξοντωτικοί ρυθμοί και η εντατικοποίηση της εργασίας, κατ’ εντολή Μάνεση, για να εξυπηρετηθούν οι παραγγελίες και να χτυπηθεί η απεργία της Αθήνας, με αποτέλεσμα να κινδυνεύουν ανθρώπινες ζωές.
«Παράνομες» και «καταχρηστικές» λοιπόν είναι αυτές ακριβώς οι πρακτικές των καπιταλιστών για να ξεζουμίζουν τους εργάτες και η ίδια τους η παρασιτική ύπαρξη. Αυτοί πρέπει να κάτσουν στο σκαμνί και να απολογηθούν, αυτή τη φορά σε ένα άλλο δικαστήριο, μιας άλλης εξουσίας, αυτής των Συμβουλίων της επαναστατημένης εργατικής τάξης.
Σε τροχιά σύγκρουσης και στη Σιδενόρ;
Ο μεγιστάνας του μετάλλου Στασινόπουλος, είχε δείξει τα πρώτα σημάδια στις αρχές του Μαΐου, κλείνοντας το εργοστάσιο σωληνουργίας της ΒΕΤ (πρώην ΙΖΟΛΑ) στην Χαλκίδα. Από τον Οκτώβρη είχαν ξεκινήσει οι απολύσεις που σταδιακά άγγιξαν τις 65, παρά τις αντιστάσεις του σωματείου, και τελικά με το λουκέτο πετάχτηκαν στο δρόμο κι οι εναπομείναντες 21 εργάτες.
Τώρα τα καμπανάκια γενικεύονται στον Όμιλο-μεγαθήριο της Σιδενόρ, με 67 εταιρείες στην «ομπρέλα» του, αποτελώντας τον παραγωγικό-εμπορικό κλάδο του Ομίλου Βιοχάλκο, με 80 θυγατρικές σε όλη την Ευρώπη, με αμέτρητες εργοστασιακές και άλλες εγκαταστάσεις διεθνώς, και τζίρο 3,5 δις το 2011. Η Σιδενόρ του Στασινόπουλου είναι η μεγαλύτερη χαλυβουργική επιχείρηση στην Ελλάδα, πάνω κι από τη Ελληνική Χαλυβουργία του Μάνεση αλλά και την Χαλυβουργική του Αγγελόπουλου.
Ήδη, στο εργοστάσιο της Θεσσαλονίκης πραγματοποιήθηκαν 11 απολύσεις, ανακοινώθηκαν άλλες 20, ενώ είναι γνωστό στην αγορά πως η διεύθυνση σχεδιάζει να βάλει λουκέτο στο εργοστάσιο, διώχνοντας όλους τους εργαζόμενους με την μορφή της «εθελουσίας εξόδου», εκβιάζοντας πως όποιος δεν τη δεχτεί, θα απολυθεί με πετσοκομμένη κατά 50% αποζημίωση.
Σκοπός του, να εγκαταλείψει την παρηκμασμένη, ελέω ύφεσης και χρεοκοπίας, ελληνική κατασκευαστική αγορά, με χιλιάδες ακίνητα να παραμένουν απούλητα, και να στραφεί στις εξαγωγές (το εργοστάσιο της Θεσσαλονίκης καλύπτει κυρίως εγχώριες ανάγκες) και στην δραστηριότητα εκτός Ελλάδος, που ούτως ή άλλως αποτελούσαν το μεγαλύτερο μερίδιο των εργασιών του Ομίλου. Τώρα πια, η οποιαδήποτε εμπλοκή στην καθημαγμένη ελληνική αγορά είναι για τους «επενδυτές» παντελώς ασύμφορη.
Οι καπιταλιστές σαν τον Στασινόπουλο, που έγινε ακόμα πιο μεγάλος και τρανός πάνω στα κόκαλα των μεταναστών κατά την προετοιμασία των Ολυμπιακών Αγώνων του 2004, είναι γνωστό πως δεσμεύονται από την λογική των κερδών, κι όχι από ένα κεντρικό σχέδιο με στόχο την κάλυψη των κοινωνικών αναγκών. Είναι καρυδότσουφλα μέσα σε τρικυμισμένη θάλασσα, και άγονται και φέρονται από τις τάσεις και τα σκαμπανεβάσματα της παγκόσμιας αγοράς. Θα τρέξουν σαν σκυλιά πίσω από τα κέρδη κι από τις αποδόσεις των επενδύσεων τους, μη λογαριάζοντας εργαζόμενους κι ανθρώπινες απώλειες. Κι εκείνο που τώρα τους φαίνεται ως πιο συμφέρον να επενδύσουν, η δυναμική της παγκόσμιας κρίσης αύριο θα το έχει καταστήσει εξίσου ασύμφορο. Ήδη, και στη παγκόσμια αγορά η ζήτηση των μετάλλων έχει υποχωρήσει αισθητά, κι ολόκληρα προγράμματα εξόρυξης δισεκατομμυρίων μένουν στα χαρτιά. Στην Ελλάδα καθρεφτίζεται το μέλλον όλου του πλανήτη, από το οποίο δεν μπορούν να ξεφύγουν οι καπιταλιστές, όσο μακριά κι αν φτάσουν.
Όλ’ αυτά, για τους εργάτες της Σιδενόρ, αλλά και για όλους τους εργάτες του κόσμου, λίγη σημασία έχουν. Δεν είναι αυτοί υπεύθυνοι για την παγκόσμια κρίση, τις τάσεις της αγοράς, την πτώση των κερδών και τα λουκέτα στις επιχειρήσεις. Οι εργάτες έχουν να νοιαστούν πριν απ’ όλα για το ψωμί τους, που τώρα απειλείται.
Ένας δρόμος υπάρχει για τους εργάτες της Σιδενόρ: ο δρόμος της απεργίας διαρκείας, όπως τον χάραξαν οι Χαλυβουργοί του Ασπρόπυργου, χωρίς ούτε ένα βήμα πίσω, χωρίς στάλα φόβο για μπάτσους και δικαστήρια, ανεβασμένος σε ένα άλλο, ανώτερο επίπεδο συντονισμού και οργάνωσης, με στόχο την ανατροπή της εξουσίας των αφεντικών και τη δημιουργία μιας άλλης, ριζικά διαφορετικής κοινωνίας πάνω σε σοσιαλιστικές βάσεις.
Τώρα περισσότερο από ποτέ, η αλληλεγγύη στους αγωνιζόμενους εργάτες κι ο συντονισμός μεταξύ τους πρέπει να δυναμώσει. Το παράδειγμα της Χαλυβουργίας μας φωτίζει το δρόμο, καιρός να τον ακολουθήσουμε και να τον μεγαλώσουμε ακόμα πιο πολύ.
Κ. Αποστολόπουλος
Νέα Προοπτική τεύχος #528# Σάββατο 9 Ιουνίου 2012
