της Κατερίνας Μάτσα
Η βαρβαρότητα που χαρακτηρίζει την ευρωπαϊκή πολιτική για το προσφυγικό παίρνει ακραίες, ασύλληπτες διαστάσεις στη Λιβύη.
Οι πρόσφυγες από την υποσαχάρια Αφρική, αναζητώντας δρόμους για να φτάσουν στην Ευρώπη και να σωθούν (από πολέμους, ξηρασία, πείνα, βίαιους διωγμούς – για όλα τα δεινά που τους έχουν προκαλέσει οι Ευρωπαίοι και Αμερικανοί ιμπεριαλιστές και οι ντόπιοι αστοί συνεργάτες τους) φτάνουν στη Λιβύη.
Οι προσφυγικές ροές από το 2010 μέχρι σήμερα έχουν αυξηθεί πολύ. Άνθρωποι απελπισμένοι, ξεριζωμένοι, κουβαλώντας στην πλάτη τα παιδιά τους, διασχίζουν την έρημο με το όνειρο να φτάσουν στην Ευρώπη. Πολλοί πεθαίνουν στο δρόμο από τις κακουχίες. Εκείνοι που καταφέρνουν τελικά να φτάσουν στη Λιβύη συλλαμβάνονται από άνδρες της Λιβυκής Ακτοφυλακής, μιας παραστρατιωτικής οργάνωσης, που εκπαιδεύεται και χρηματοδοτείται από την Ευρωπαϊκή Ένωση, για να περιπολεί τη Μεσόγειο, να σαμποτάρει κάθε επιχείρηση διάσωσης, και να συλλαμβάνει πρόσφυγες. Όσοι συλλαμβάνονται από την Ακτοφυλακή οδηγούνται στη φυλακή.
Υπάρχουν 15 τέτοιες φυλακές στη Λιβύη, που φυλάσσονται από τις πολιτοφυλακές της χώρας. Οι συνθήκες είναι απάνθρωπες. Οι κρατούμενοι βασανίζονται με ηλεκτροσόκ, παιδιά βιάζονται από τους φύλακες, άντρες και γυναίκες πουλιούνται σε στρατόπεδα εργασίας. Η τρομοκρατία που επιβάλλεται δεν έχει προηγούμενο. Οι κρατούμενοι απαγορεύεται να μιλούν μεταξύ τους, ακόμα κι αν ανήκουν στην ίδια οικογένεια. Ξυλοκοπούνται μέχρι θανάτου ακόμα και αν ψιθυρίσουν ή έστω χαμογελάσουν ο ένας στον άλλο. (ανταπόκριση του Ian Urbina στο The New Yorker 29-11-21 και 4-12-21)
Κάποιοι καταφέρνουν να μπουν σε βάρκες ελπίζοντας να διασχίσουν τη Μεσόγειο, να περισυλλεγούν από κάποια ομάδα διάσωσης και να φτάσουν, αν έχουν τύχη, στη Λαμπεντούζα. Οι άνδρες της Λιβυκής Ακτοφυλακής έχουν το ελεύθερο να πυροβολούν, να αιχμαλωτίζουν πρόσφυγες, να απειλούν τις ομάδες διάσωσης, να δολοφονούν όσους αντιστέκονται. Η Μεσόγειος έχει μετατραπεί σε πεδίο μάχης και ταυτόχρονα νεκροταφείο ανθρώπων.
Γιατί γίνονται όλα αυτά σε βάρος αθώων κι απελπισμένων που απλά θέλουν να ζήσουν; Γιατί ο ευρωπαϊκός πολιτισμός (τους) δείχνει τέτοια αφάνταστη βαρβαρότητα;
Την απάντηση έχει δώσει, με δήλωση του, ο Λίβυος υπουργός Δικαιοσύνης. “Το σχέδιο της Ευρωπαϊκής Ένωσης είναι να δημιουργήσει μια κόλαση στη Λιβύη, ώστε να αποτρέψει τους πρόσφυγες, να τους εμποδίσει με κάθε τρόπο, να φτάσουν στην Ευρώπη» (New Yorker 29-11-21). Δεν σας θυμίζουν λόγια του Άδωνη και του Μηταράκη;
Η Ευρώπη-Φρούριο, λοιπόν, είναι εκείνη που οργανώνει και χρηματοδοτεί το έγκλημα της εξόντωσης των προσφυγικών πληθυσμών, για να μην περάσουν τα σύνορά της. Διοχετεύει τεράστια ποσά στα μαντρόσκυλά της στη Λιβύη, την Ιταλία, την Πολωνία, τη Λετονία, τη Λιθουανία, την Ελλάδα και αλλού, θυσιάζοντας και το τελευταίο ίχνος ανθρωπιάς στο βωμό των οικονομικών, πολιτικών και γεωπολιτικών συμφερόντων της.
Γι’ αυτό αποκτά ιδιαίτερη βαρύτητα ο αγώνας του κινήματος αλληλεγγύης στους πρόσφυγες και τους μετανάστες όπου γης. Η καπιταλιστική βαρβαρότητα κατά των “ξένων” θυμάτων του ιμπεριαλισμού ανοίγει τον δρόμο στο φασισμό, φτιάχνει αποδιοπομπαίους τράγους για να στρέψει αλλού την οργή των “ντόπιων” θυμάτων της, και την ίδια στιγμή μας ετοιμάζει σε όλους, “ξένους” και “ντόπιους”, την ίδια φρικτή τύχη.
Στον κόσμο των αφεντικών είμαστε όλοι ξένοι.
