Λήγει το “συμβόλαιο”
του ΣΥΡΙΖΑ με τους
δημοσίους υπαλλήλους
Ρήγμα στις σχέσεις μεταξύ κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ και εργαζομένων στο ευρύτερο Δημόσιο έχουν φέρει οι κινητοποιήσεις της Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Εργαζομένων στους Οργανισμούς Τοπικής Αυτοδιοίκησης (ΠΟΕ -ΟΤΑ) ενάντια στις επικείμενες απολύσεις 6.100 συμβασιούχων στην καθαριότητα.
Οι απολύσεις αυτές θα έλθουν ως επακόλoυθο της απόφασης του Ελεγκτικού Συνεδρίου, σύμφωνα με τις οποίες οι παρατάσεις που δόθηκαν από την κυβέρνηση στις 8μηνες συμβάσεις των εργαζομένων στους Δήμους είναι αντισυνταγματικές.
Πέντε σημεία πρέπει να επισημανθούν σε σχέση με την υπόθεση των συμβασιούχων :
- Ενώ η κυβέρνηση έχει αδιαφορήσει πλήρως για προηγούμενες αποφάσεις του Ελεγκτικού Συνεδρίου, σύμφωνα με τις οποίες κρίνονταν αντισυνταγματικές οι περικοπές των συντάξεων και των μισθών του Δημοσίου, αποφάσισε να εφαρμόσει τις αποφάσεις του Ελεγκτικού Συνεδρίου για τις απολύσεις των συμβασιούχων.
Έτσι κατά την κυβέρνηση πρέπει να εφαρμοστούν οι αποφάσεις του Ελεγκτικού Συνεδρίου όταν αυτές συμβαδίζουν με το Μνημόνιο και δεν πρέπει να εφαρμοστούν, όταν αυτές δεν συμβαδίζουν. - Η αδιάψευστη αυτή αλήθεια για την πολιτική στάση της κυβέρνησης δεν φτιασιδώνεται από το γεγονός ότι η κυβέρνηση πέρασε ρύθμιση με την οποία δίνει τη δυνατότητα επαναπρόσληψης όσων απολυθούν, με νέες συμβάσεις ενός ακόμα 8μηνου.
Εξάλλου, με βάση τα έως τώρα δεδομένα, 2 στους 3 από τους σημερινούς συμβασιούχους θα απολυθούν το αργότερο έως τα τέλη Μαρτίου του 2018, οπότε θα γίνει η πρόσληψη του μόνιμου προσωπικού μέσω διαγωνισμού του ΑΣΕΠ. Οι δήμοι έχουν ζητήσει έως τώρα την έγκριση κοντά 2.500 μόνιμων προσλήψεων, δεδομένου ότι τα έσοδα από τα ανταποδοτικά δημοτικά τέλη δεν αρκούν για πολύ περισσότερες. Ταυτόχρονα, προβλέπονται για φέτος άλλες 1.500 μόνιμες προσλήψεις στους ΟΤΑ με έξοδα του κρατικού προϋπολογισμού, καθώς και 3.500 προσωρινές προσλήψεις μέσω των προγραμμάτων κοινωφελούς απασχόλησης. Μ’ άλλα λόγια, είτε έτσι, είτε αλλιώς μία σημαντική μερίδα των εργαζομένων στους Δήμους θα απολυθούν. Ενώ ο ΣΥΡΙΖΑ ανήλθε στην εξουσία, τασσόμενος -μεταξύ άλλων- ενάντια στις απολύσεις δημοσίων υπαλλήλων, κάνει τώρα το αντίθετο. - Εξάλλου, η κυβέρνηση έχει δέσει μόνη της τα χέρια της σ’ ό,τι αφορά τη δυνατότητά της να προσλάβει περισσότερους συμβασιούχους. Και αυτό γιατί στο τελευταίο Μνημόνιο προβλέπεται ότι οι συμβασιούχοι που μισθοδοτούνται από τον κρατικό προϋπολογισμό το 2017 – 2018 δεν θα πρέπει να ξεπεράσουν το μέσο πλήθος των συμβασιούχων του 2016.
Το πλαφόν αυτό τέθηκε από τους δανειστές λόγω του ότι οι συμβασιούχοι αυξήθηκαν κατά 15% τη διετία 2015 – 2016, γεγονός που θα μπορούσε να εκτροχιάσει τη συνολική δαπάνη της γενικής κυβέρνησης για μισθούς εργαζομένους (μόνιμους, συμβασιούχους αορίστου και ορισμένου χρόνου) πέραν των προβλέψεων του Μεσοπροθέσμου Προγράμματος Δημοσιονομικής Πολιτικής για το 2018 – 2021, το οποίο ψήφισε μαζί με το νέο Μνημόνιο η κυβέρνηση πριν 1 1/2 μήνα. Για να μην αυξηθεί, πέραν των προβλέψεων, η μισθολογική δαπάνη του Δημοσίου η κυβέρνηση δέχτηκε να συνεχίσει να ισχύει ο περιοριστικός κανόνας των προσλήψεων τουλάχιστον μέχρι το 2019. Στον κανόνα αυτό δεν εντάσσονται οι προσλήψεις οι οποίες με κοινοτικούς πόρους, με τη διαφορά όμως πως οι πόροι αυτοί έχουν σχεδόν εξαντληθεί. Παράλληλα, πρέπει να κοπούν τα επιδόματα επικίνδυνης και ανθυγιεινής. Αυτό σημαίνει πως το Δημόσιο θα πάψει από φέτος να αποτελεί το έσχατο, έστω και προσωρινό, “ καταφύγιο” απασχόλησης έστω και για ένα ελάχιστο κομμάτι των ανέργων. - Την ίδια στιγμή που η κυβέρνηση πρέπει να βάλλει και άλλο φρένο στις προσλήψεις στο Δημόσιο, επιχειρεί ανεπιτυχώς έως τώρα να “αξιολογήσει” τους ήδη εργαζομένους. Ο νόμος Βερναρδάκη, τον οποίο θέλει να εφαρμόσει η κυβέρνηση προβλέπει απώλεια μισθολογικού κλιμακίου για όσους δημοσίους υπαλλήλους κριθούν δύο φορές “ανεπαρκείς” από τους αξιολογητές τους.
Μ΄ άλλα λόγια η κυβέρνηση έχει αποδεχθεί να διαμορφώσει ένα μόνιμο μηχανισμό μειώσεων των μισθών των δημοσίων υπαλλήλων μέσω της αξιολόγησης. - Το εν εξελίξει χτύπημα της κυβέρνησης ενάντια στους εργαζομένους στο Δημόσιο αποτελεί μία τομή στην όλη πορεία διαχείρισης της χρεοκοπίας του ελληνικού καπιταλισμού από πλευράς της ψευδο-αριστερής κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ. Μέχρι τώρα, απέφυγε να πλήξει τους δημοσίους υπαλλήλους, για “ιδεολογικούς” (στο όνομα της υπεράσπισης του “δημοσίου”) , πολιτικάντικους λόγους (π.χ. για να αποφύγει τη μαζική δράση των δημοσίων υπαλλήλων) αλλά και λόγω του ότι είχε πέσει δραματικά η δαπάνη για μισθούς ως συνέπεια του συνδυασμού της μαζικής συνταξιοδότησης υπαλλήλων και των μειωμένων προσλήψεων. Γι’ αυτό, ο ΣΥΡΙΖΑ συνέχιζε να κρατά έως τώρα τα υψηλότερα δημοσκοπικά ποσοστά του στο Δημόσιο (25%). Αυτή η ισορροπία φαίνεται πως φτάνει στο τέλος της, με την υπόθεση των συμβασιούχων στους Δήμους. Η επίμονη κινητοποίησή τους δεν εκφράζει μόνο την αγωνία τους μήπως χάσουν την ελπίδα της “μονιμοποίησης” στο Δημόσιο (απέναντι στη ζούγκλα του ιδιωτικού “τομέα”), ούτε μόνο τη διάψευσή τους από το ΣΥΡΙΖΑ. Εκφράζει πάνω απ’ όλα την αγωνία ολόκληρη της εργατικής τάξης, είτε δουλεύει στο δημόσιο, είτε στον ιδιωτικό “τομέα” της οικονομίας απέναντι σε ένα απελπιστικό παρόν και ένα ακόμα χειρότερο μέλλον που φέρνει η καπιταλιστική χρεοκοπία.
Μόνη λύση στην καπιταλιστική χρεοκοπία είναι η επαναστατική ανατροπή του καπιταλισμού, η εργατική εξουσία, η εθνικοποίηση των μέσων παραγωγής και επικοινωνίας και η μαζική απασχόληση και μόνιμη σ’ αυτά.
Δ.Κ.
