Parwana Amiri

Δεν ήξερα ότι στην Ευρώπη οι άνθρωποι χωρίζονται σε αυτούς με διαβατήρια και σε αυτούς χωρίς. Δεν ήξερα ότι θα με θεωρούσαν «πρόσφυγα», ένα άτομο χωρίς χαρτιά, χωρίς δικαιώματα. Νόμιζα ότι δραπετεύσαμε από καταστάσεις έκτακτης ανάγκης, αλλά εδώ η άφιξή μας θεωρείται έκτακτη ανάγκη για τους ντόπιους.

Σκέφτηκα ότι η κατάστασή μας στο στρατόπεδο είναι έκτακτης ανάγκης, αλλά στην Ευρώπη η έννοια της έκτακτης ανάγκης για ανθρώπους σαν «εμάς» είναι να είναι νεκροί. Υπό τις συνθήκες που ζούμε εκτεθειμένοι στη ζέστη το καλοκαίρι και τις βροχοπτώσεις το χειμώνα, στη μέση των σκουπιδιών, τη βρωμιά και τα λύματα, ανασφαλείς, σε μόνιμο στρες και φόβο, που αντιμετωπίζουμε τη βία του ευρωπαϊκού συστήματος ασύλου σε αυτόν τον μικρόκοσμο των 15.000 ανθρώπων – είμαστε όλοι/όλες περιπτώσεις έκτακτης ανάγκης.

Στην πραγματικότητα στη Μόρια, οι περισσότεροι έφτασαν ήδη με τραυματισμούς στην ψυχή τους και μερικές φορές στο σώμα τους. Αλλά εδώ όλοι αρρωσταίνουν, επίσης οι υγιείς, και η κατάσταση κάνει τις ασθένειές μας να γίνουν έκτακτη ανάγκη πολύ γρήγορα. Σκεφτείτε την ιστορία πίσω από τη ζωή στο hotspot της Μόριας: Έχοντας περάσει μέρες, εβδομάδες ή μήνες περπατώντας πάνω-κάτω στους λόφους, πάνω από βράχους και ανάμεσα σε δέντρα ενώ θα ζούσατε σε ένα δάσος. Στέκεστε στην ουρά για ώρες. Χαμένοι ανάμεσα σε αυτό που θα θεωρούσατε ως προστασία και αυτό που δημιουργούν για να σας εμποδίσουν να φτάσετε σε αυτήν.

Στην Ευρώπη γινόμαστε μπάλες πινγκ πονγκ. Οι αρχές μας εκτοξεύουν από το ένα γραφείο στο άλλο, μπρος-πίσω χωρίς να τελειώνει και χωρίς να καταλαβαίνουμε τι, πού, γιατί – που κάνει την κατάστασή μας χειρότερη και χειρότερη. Ακόμη και η «επιτυχία» της λήψης άδειας διαμονής δεν μπορεί να τερματίσει τις διακρίσεις που πρέπει να ζούμε καθημερινά. Δεν είμαστε άλλη ποιότητα ανθρώπωνˑ μια άλλη κατηγορία ανθρώπων· άλλο είδος. Είμαστε διαφορετικοί άνθρωποι με χιλιάδες διαφορετικές ιστορίες. Αυτό που μας ενώνει είναι ακριβώς ότι έπρεπε να φύγουμε από τα σπίτια μας.

Σταματήστε λοιπόν να μας αντιμετωπίζετε διαφορετικά. Σταματήστε να ψεύδεστε και να προσποιείστε ότι οι άνθρωποι είναι ασφαλείς εδώ. Σταματήστε να λέτε ότι η Ευρώπη είναι ένα καλύτερο μέρος, όταν είναι καλύτερο μόνο για μερικούς και δεν είναι καν προσιτό για άλλους. Δεν αντιμετωπιζόμαστε ως μέρος του πληθυσμού της Λέσβου, ως Έλληνες, ως Ευρωπαίοι. Το πεπρωμένο μας εξαρτάται από μια απόφαση γραφειοκράτη, από την οικονομική αξία μιας πολιτικής απόφασης υπέρ της μετανάστευσης ή όχι, από την πολιτική διάθεση που κυριαρχεί στην ήπειρο, από τις ευρωπαϊκές στρατηγικές και σχέδια. Δεν είναι χτισμένο στα θεμέλια «εμείς» και «εσείς» ως ένα είδος.

Είμαι κορίτσι σε μια σκηνή και σκέφτομαι τον κόσμο καθώς οι μέρες δεν περνάνε και περιμένω την άδεια να φύγω από αυτό το μέρος. Η πένα μου δεν θα σταματήσει, εκτός κι αν δεν τελειώσουμε αυτήν την ιστορία ανισότητας και διακρίσεων μεταξύ ανθρώπινου είδους. Τα λόγια μου θα σπάνε πάντα τα σύνορα που χτίσατε.

(Μεταφράστηκε στα ελληνικά από τους noborders που σημειώνουν: Ένα δυνατό κείμενο από την Parwana Amiri)