του Σουνγκούρ Σαβράν
Η νίκη του Ζόχραν Μαμντάνι επί του υποψηφίου των πλουσίων και των ισχυρών της Νέας Υόρκης,
για τους οποίους ολόκληρη η πόλη είναι η αυλή της Γουόλ Στριτ, του επίκεντρου του παγκόσμιου καπιταλισμού, έχει χαιρετιστεί από μια έκρηξη χαράς εκ μέρους της αριστεράς, όχι μόνο στις Ηνωμένες Πολιτείες αλλά σε όλο τον κόσμο.
Αυτή η χαρά είναι φυσικά σημαντική, πρώτον, επειδή αποτελεί ένα χαστούκι στο πρόσωπο του Τραμπ, του πρωτο-φασίστα, ο οποίος, την παραμονή των εκλογών, μίλησε ανοιχτά και, αποκαλώντας τον Μαμντάνι «κομμουνιστή», εκβίαζε τους Νεοϋορκέζους απειλώντας να διακόψει όλα τα ομοσπονδιακά κονδύλια προς την πόλη, εκτός από τα κονδύλια που αποτελούν υποχρεωτικά μέρος του μεριδίου της πόλης. Περισσότεροι από ένας στους δύο Νεοϋορκέζους (50,4%) απάντησαν στον Τραμπ ψηφίζοντας τον Μαμντάνι.
Είναι επίσης σημαντικότατο επειδή η πλατφόρμα του Μαμντάνι σε αυτές τις εκλογές ήταν, πάνω απ’ όλα, μια πλατφόρμα ταξικής πάλης. Ο Μαμντάνι συμπεριέλαβε και άλλα ζητήματα στην προεκλογική του εκστρατεία και θα θίξουμε μερικά από αυτά σε επόμενα άρθρα, αλλά το κύριο θέμα του αποτελούνταν από βασικά ζητήματα, με το σύνθημα να γίνει η Νέα Υόρκη μια «προσιτή» πόλη: φθηνότερες ή δωρεάν μεταφορές, πάγωμα ενοικίων, δημοτικά παντοπωλεία για τον έλεγχο του κόστους ζωής, παιδικοί σταθμοί για εργαζόμενες οικογένειες – ό,τι θέλετε. Έτσι, οι Νεοϋορκέζοι ψήφισαν συντριπτικά τον Μαμντάνι επειδή στην πλειοψηφία τους είναι εργατική τάξη και αυτά είναι τα πραγματικά ζητήματα σε μια πόλη και μια χώρα που εδώ και δεκαετίες βλέπει την ανισότητα και τη δυστυχία να αυξάνονται αλματωδώς. Αυτή είναι η πιο σημαντική πτυχή αυτού που συνέβη στις δημοτικές εκλογές στη Νέα Υόρκη: η εργατική τάξη έδειξε σε ολόκληρη την κοινωνία, συμπεριλαμβανομένης της μισοκοιμισμένης αριστεράς των ΗΠΑ, ότι είναι έτοιμη να δώσει μάχη ταξικής πάλης, προς το παρόν μέσω της κάλπης.
Από τότε που ο Τραμπ έθεσε υποψηφιότητα για πρώτη φορά το 2016, επιμένουμε ότι, πρώτα και κύρια, η εργατική τάξη των ΗΠΑ που απομακρύνθηκε από το Δημοκρατικό Κόμμα, το οποίο έχει γίνει εδώ και καιρό το κόμμα της Γουόλ Στριτ, προς τον πρωτοφασισμό ήταν η κύρια πηγή της δημοτικότητας του Τραμπ. Οι εκλογές για τη δημαρχία της Νέας Υόρκης έδειξαν ότι η λύση στο πρόβλημα του Τραμπ είναι η επιστροφή στην ταξική πάλη. Μην ξεχνάτε ότι το 50,4% της γειτονιάς της Γουόλ Στριτ ψήφισε έναν υποψήφιο που έχει δηλώσει ανοικτά ότι υποστηρίζει τον «σοσιαλισμό». Αυτή είναι η ταξική πάλη εν δράσει.
Αν ισχύει αυτό, τότε αυτό δείχνει και τον περιορισμό του Ζόχραν Μαμντάνι ως ηγέτη. Αν και είναι μέλος των Δημοκρατών Σοσιαλιστών της Αμερικής, πρόκειται για μια σοσιαλιστική οργάνωση μεταρρυθμιστικού τύπου που είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με το Δημοκρατικό Κόμμα. Εκεί βρίσκεται η θεμελιώδης αντίφαση ολόκληρης της διαδικασίας. Το ίδιο το γεγονός ότι ο Μαμντάνι έθεσε υποψηφιότητα ως υποψήφιος του Δημοκρατικού Κόμματος επιβάλλει ανυπέρβλητα εμπόδια στην εκπλήρωση των υποσχέσεών του.
Ο Μαμντάνι νίκησε τον βασικό του αντίπαλο, Άντριου Κουόμο, πρώην Δημοκρατικό κυβερνήτη της πολιτείας της Νέας Υόρκης, έδρας της πόλης της Νέας Υόρκης, και ως εκ τούτου μια ισχυρή προσωπικότητα εντός του κόμματος, δύο φορές, μία στις προκριματικές εκλογές του Δημοκρατικού Κόμματος, και για άλλη μια φορά τώρα, όταν ο Κουόμο έθεσε υποψηφιότητα ως ανεξάρτητος παρά την ήττα των 12 μονάδων που υπέστη στις προκριματικές εκλογές. Τι του έδωσε το θάρρος να το πράξει; Η υποστήριξη που έλαβε από τους φραγκάτους της πόλης της Νέας Υόρκης, οι περισσότεροι από τους οποίους είναι σημαντικοί χρηματοδότες του Δημοκρατικού Κόμματος. Αυτός ο αντιδραστικός όχλος ξεσηκώθηκε με θυμό και αηδία ενάντια στην ατζέντα της ταξικής πάλης που πρότεινε ο Μαμντάνι στους απλούς ανθρώπους της Νέας Υόρκης, τους συλλέκτες απορριμμάτων και τους θυρωρούς, τις νοσοκόμες και τους δασκάλους, τους θυρωρούς και τους σερβιτόρους που κάνουν τη ζωή τόσο απολαυστική για τις ανώτερες τάξεις της Νέας Υόρκης, μετά τις πολυάσχολες μέρες τους στο κέντρο του Μανχάταν, ξοδεύοντας τα χρήματα του υπόλοιπου κόσμου.
Έτσι, ο Μαμντάνι έθεσε υποψηφιότητα ενάντια στην κομματική δομή στο όνομα της οποίας υποτίθεται ότι έθετε υποψηφιότητα. Και η προσπάθεια του πλήθους της Γουόλ Στριτ συν τους ιδιοκτήτες ακινήτων και τους απλούς κεφαλαιούχους αυτής της πλούσιας πόλης απέδωσε, αλλά όχι ακριβώς. Η διαφορά των 12 μονάδων μεταξύ του Μαμντάνι και του Κουόμο στις προκριματικές εκλογές μειώθηκε στις 9 ποσοστιαίες μονάδες (41,6% έναντι 50,4% του Μαμντάνι) παρά το γεγονός ότι ο Μαμντάνι σημείωσε τόσο καλό ποσοστό και επίσης παρά την παρουσία ενός τρίτου υποψηφίου, ενός Ρεπουμπλικάνου. Αυτός ο τρίτος υποψήφιος αποκηρύχθηκε ακόμη και από τον Τραμπ, αλλά δεν αποσύρθηκε. Φανταστείτε τι θα είχε συμβεί αν είχε αποσυρθεί νωρίς στην κούρσα (όπως έκανε ο προηγούμενος Δημοκρατικός δήμαρχος Έρικ Άνταμς). Με το 7,1% που έλαβε να προστίθεται στο 41,6% του Κουόμο, μπορεί κανείς να δει ότι το συνολικό πιθανό ποσοστό κοντά στο 49% θα μπορούσε ενδεχομένως να είχε κάνει τη διαφορά.
Η αντίφαση είναι εμφανής. Μιλάμε για ένα κόμμα του οποίου η πλούσια ομάδα δωρητών εργάστηκε εναντίον του υποψηφίου του κόμματος. Και, να θυμάστε, αυτό παρά το γεγονός ότι ο Μαμντάνι προσπάθησε να κερδίσει την εύνοιά τους και προσέφερε τη μια παραχώρηση μετά την άλλη για να τους κατευνάσει. (Θα γράψουμε για τις πολλές περιπτώσεις διαπραγματεύσεων και παραχωρήσεων του Μαμντάνι στην καπιταλιστική τάξη της Νέας Υόρκης σε επόμενο άρθρο.)
Έτσι, όσοι, στην αριστερά, χαίρονται με αυτοεπαινετική διάθεση υπό την αίγλη των εκλογικών αποτελεσμάτων, θα πρέπει να είναι προσεκτικοί: είναι αδύνατο να πολεμήσεις τους πλούσιους και τους ισχυρούς χρησιμοποιώντας ως όπλο το όργανο που έχει διαμορφωθεί και βελτιωθεί εδώ και δεκαετίες και αιώνες για να υπηρετήσει την κυριαρχία της ίδιας τάξης! Μόνο μια ρήξη με το Κόμμα της Γουόλ Στριτ (γνωστό και ως Δημοκρατικό Κόμμα) μπορεί να επιτρέψει στον Μαμντάνι να προσφέρει στην εργατική τάξη της Νέας Υόρκης έστω και ένα ελάχιστο από τις υποσχέσεις του, πόσο μάλλον τον σοσιαλισμό. Δεν πρέπει να εξαπατούμε τους εργαζόμενους του «Μεγάλου Μήλου» κάνοντάς τους να πιστεύουν ότι αυτό που θα ακολουθήσει θα είναι μια μεγάλη βελτίωση στη ζωή τους. Θυμηθείτε τον Τσίπρα της Ελλάδας και θυμηθείτε τον Γκαμπριέλ Μπόριτς της Χιλής. Θυμηθείτε πόσοι στην αριστερά ονειρεύτηκαν ένα καλύτερο μέλλον και μετά παρασύρθηκαν από την απογοήτευση. Θυμηθείτε πόσο άσχημα υποχωρεί ένας απογοητευμένος εργαζόμενος πληθυσμός στον αγώνα του για μια καλύτερη ζωή.
Τι πρέπει, λοιπόν, να γίνει; Μην εμπιστεύεστε τον Μαμντάνι. Οργανωθείτε. Αυτή είναι η μόνη λύση. Αλλά απευθυνθείτε στους εργαζόμενους. Καμία οργάνωση στους κύκλους της διανόησης και του φοιτητικού σώματος, στους κύκλους των καλλιτεχνών (από τους οποίους ευτυχώς η Νέα Υόρκη είναι γεμάτη) και στους σχεδιαστές κάθε είδους δεν θα φέρει κάτι σοβαρό στους αγώνες που έχουμε μπροστά μας. Σχηματίστε επιτροπές στους χώρους εργασίας και συμβούλια γειτονιάς για να παρακολουθούν και να επιμελούνται την υλοποίηση όλων των υποσχέσεων. Αν έχετε ψηφίσει τον Μαμντάνι και στη συνέχεια αποσυρθείτε στην ιδιωτικότητα του σπιτιού σας στην παρθένα μεσοαστική γειτονιά σας, αυτό σημαίνει ότι δεν έχετε κάνει τίποτα για το οποίο να είστε αυτάρεσκα περήφανοι.
Οι όμορφοι και θαρραλέοι άνθρωποι της Νέας Υόρκης, οι μαύροι και οι Λατίνοι, οι Μουσουλμάνοι και οι Ασιάτες Αμερικανοί, οι «WASPS [ Αμερικάνοι Λευκοί Προτεστάντες]» και οι αντισιωνιστές Εβραίοι, έκαναν αυτό που θα μπορούσαν να είχαν κάνει σε αυτή τη συγκυρία: ψήφισαν έναν υποψήφιο που αυτοαποκαλείται ανοιχτά «σοσιαλιστής» σε μια πόλη όπου ρυθμίζονται οι παλμοί του παγκόσμιου καπιταλισμού! Τώρα είναι καθήκον της αριστεράς των ΗΠΑ να οργανώσει αυτούς τους ανθρώπους, σε επιτροπές, σε συμβούλια, στις γειτονιές και στους χώρους εργασίας, για την αντίσταση στην ICE [αστυνομία δίωξης των μεταναστών] και τους μεγαλοϊδιοκτήτες των ενοικιαζόμενων σπιτιών στα εργατικά συνδικάτα και επιτροπές αυτοάμυνας, έτσι ώστε να αναδυθεί στον ορίζοντα μια εναλλακτική λύση στον πρωτο-φασισμό του Τραμπ.
Μην ξεχνάτε ότι ο Μαμντάνι έχει πλέον, αντικειμενικά μιλώντας, ανοίξει τον δρόμο για έναν συν- Δημοκράτη Σοσιαλιστή να θέσει την υποψηφιότητά του (για παράδειγμα, ίσως την Αλεξάνδρεια Οκάσιο-Κορτέζ;) για τις προκριματικές εκλογές του Δημοκρατικού Κόμματος για τις προεδρικές εκλογές του 2028, αντιπαρατιθέμενος στην τρίτη θητεία του Ντόναλντ Τραμπ ή στην πρώτη θητεία του διαδόχου του, είτε αυτός είναι ο Τζ. Ντ. Βανς, ο Έλον Μασκ, ο Τζάρεντ Κούσνερ ή ο Ντόναλντ Τζ. Τραμπ Τζούνιορ. Τόσο υψηλά είναι τα διακυβεύματα. Μην αφήσετε την ψήφο σας να αποτελέσει το σκαλοπάτι για την καριέρα ενός νέου Τσίπρα ή Μπόριτς. (Ο ίδιος ο Μαμντάνι δεν μπορεί να είναι υποψήφιος για πρόεδρος, αφού δεν γεννήθηκε ως πολίτης των ΗΠΑ και πολιτογραφήθηκε αργότερα στη ζωή του).
Μόνο η καλά οργανωμένη ταξική πάλη θα σώσει τις ΗΠΑ και τον κόσμο από την μάστιγα του νέου αιώνα.
5 Νοεμβρίου 2025
Μετάφραση Γιαν. Σιμ.
