του Σπύρου Γεωργόπουλου
Κατανάλωση. Θέαμα. Πολιτισμός.
Οι παραπάνω λέξεις, έννοιες της αστικής «Δημοκρατίας» που τρέφεται με άπλετο «δικαιωματισμό» βασιζόμενο στη «διαφορετικότητα», αδυνατεί να δεχτεί την οποιαδήποτε διαφοροποίηση του ατόμου από τις απολιτίκ μάζες.
Οι κατασταλτικοί μηχανισμοί απονεύρωσης της πολιτικής συνείδησης του ατόμου ισοπεδώνουν την οποιαδήποτε κριτική που ασκείται στο φιλελεύθερο δόγμα της ακραίας εξατομίκευσης και του καταναλωτισμού. Οι αλλεπάλληλες αντιφάσεις της αστικής δημοκρατίας με βασική αρχή την «διατήρηση της ελευθερίας των πολιτών» και την καταδίκη των ατάκτως ερριμένων στοιχείων της, καταδυναστεύει το πολιτικό υποκείμενο που δρα υπέρ της βούλησής του.
Τα «επίχρυσα τείχη» της αστικής φυλακής που έχουν χτιστεί ανάμεσά μας, διαχωρίζουν εκείνους που αγωνίζονται για την ελευθερία από εκείνους που αναπαύονται στις ανέσεις ενός «κελιού» «ατάκτως στοιχισμένου» δίπλα σε εκατομμύρια άλλων.
Ο Νίκος Ρωμανός αγωνίζεται για την ελευθερία, αποτελώντας απειλή για την νεοταξική χούντα της «διαφορετικότητας» και του «δικαιωματισμού» ενός σύγχρονου μεσαίωνα που μηδενίζει κάθε προοπτική ατομικής και συλλογικής εξέλιξης. Ο ιερός αγώνας για την ελευθερία του οφείλει να είναι συλλογικός.
Η διαρκής καταδίωξη του Ρωμανού, αποτελεί μια υπενθύμιση και παράλληλα έμπνευση προς όλους όσοι δεν έχουν αφεθεί στην δίνη του αλληλοσπαραγμού όπως και προτάσσει το ανελεύθερο δόγμα της νεοφιλελεύθερης «δημοκρατίας» των καιρών μας, ότι η πραγματική έννοια τής ελευθερίας δεν ορίζεται από συναλλαγματικές σχέσεις μεταξύ των υποκειμένων αλλά μέσω ενός κοινού πολιτικού βίου που διαδραματίζεται στον δρόμο, στις πλατείες και στις καταλήψεις.
Τα αποτυπώματα που βρέθηκαν στο διαμέρισμα των Αμπελόκηπων δεν ήταν του Ν. Ρωμανού. Ήταν τα αποτυπώματα μιας γενιάς που δεν έχει αφήσει τον εγωισμό να υπερισχύσει της αλληλεγγύης, την απάθεια να καταδυναστεύσει την κινηματική δράση, την εξατομίκευση να κατασπαράξει την συλλογική ανασυγκρότηση.
Η συναυλία αλληλεγγύης για τον Ν. Ρωμανό που έλαβε μέρος την Παρασκευή 2 Μαΐου στο Γουδή, με προσέλευση πάνω από 15.000 ατόμων, δηλώνει έμπρακτα ότι η νέα γενιά που στιγματίστηκε από ακραία πολιτικά και οικονομικά φαινόμενα όπως την χειρότερη μεταπολεμικά οικονομική κρίση, την έλευση της “χρυσής αυγής”, την κατάρρευση των δομών δημόσιας υγείας και απεξάρτησης, ΔΕΝ ΚΑΝΕΙ ΟΥΤΕ ΒΗΜΑ ΠΙΣΩ ΣΤΗΝ ΚΡΑΤΙΚΗ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑ ΤΩΝ ΟΛΙΓΩΝ.
Η γενιά που θρήνησε τον χαμό των αγωνιστών Αλέξη Γρηγορόπουλου και Βασίλη Μάγγου θα βρίσκεται στο πλευρό του Ν. Ρωμανού μέχρι το τέλος. Η κρατική τρομοκρατία και οι αυθαίρετες αποφάσεις της δικαιοσύνης των «ολίγων» κατασκευάζουν ποινές και αδικήματα στο πλαίσιο εγκαθίδρυσης ενός καθεστώτος «επιτήρησης και τιμωρίας», στο οποίο τιμωρούνται όσοι δεν υποτάσσονται και επιτηρούνται όσοι συμβάλλουν στην διατήρησή του. Το νεοφιλελεύθερο σωφρονιστικό μοντέλο «επιτήρησης και τιμωρίας» αναιρεί την ανιδιοτελή υπόσταση του ατόμου να δρα κατά την ελεύθερη βούληση του. Ο Νίκος Ρωμανός, καθίσταται υπεύθυνος για αδικήματα τα οποία κατασκευάστηκαν από την βιοεξουσία με απώτερο σκοπό την διαιώνιση της καταστολής της πολιτικής ελευθερίας του ατόμου. Για την βιοεξουσία, ο Ν. Ρωμανός είναι μοχλός καταστολής του κινήματος. Για την μικροαστική τάξη που έχει ως πρωταρχική ανάγκη την επικύρωση του «ευυπόληπτου υποκειμένου», ένα μέσο αυτοεπιβεβαίωσης της ορθής υπακοής που πραγματοποιείται άλλοτε με οριζόντια και άλλοτε με κάθετη επιβολή.
Οι μηχανισμοί καταστολής παράγουν θέαμα: θύτες και θύματα, βιαστές και βιαζόμενους, υποταγμένους και ανυπότακτους. Ο πολιτικός πολιτισμός που παράγεται βάση της δημιουργίας θεαμάτων με απώτερο σκοπό την πόλωση των άκρων, βρίσκει και πάλι στο προσκήνιο την δίωξη ανυπότακτων και διωκόμενων από την αστική δημοκρατία.
Οι αντιφάσεις που απορρέουν από τα εκάστοτε θεάματα που οξύνουν την συστημική επιβολή της «αστικής δημοκρατίας των ολιγαρχών» και παράλληλα καθιστούν έγκυρη την αποπολιτικοποίηση των μαζών επαναπροσδιορίζονται διαρκώς με νέους πρωταγωνιστές.
Ο σύντροφος Ν. Ρωμανός για εμάς δεν είναι μονάχα ένα σημείο αμφισβήτησης του ανελεύθερου καθεστώτος που ζούμε. Ο αγωνιστικός του βίος ήταν, είναι και θα είναι σημείο αναφοράς για τους ανυπότακτους, τους διωκόμενους, εκείνους που με οποιοδήποτε τίμημα θα αρνηθούν την προδοσία του συστήματος των αξιών μέσα στο οποίο διαμόρφωσαν μια συνείδηση ταξική, εκφράζοντας με ειλικρίνεια μέσα από τις πράξεις τους ότι η ελευθερία είναι η υπέρτατη αρετή του πολιτικού βίου, και οφείλουμε να την διαφυλάξουμε με οποιοδήποτε τίμημα.
ΣΕ ΕΝΑΝ ΚΟΣΜΟ ΟΠΟΥ Η ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΕΙΝΑΙ ΑΔΙΚΗΜΑ, ΕΙΜΑΣΤΕ ΟΛΟΙ ΕΝΟΧΟΙ
