Την Κυριακή 3/12 πραγματοποιήθηκε εκδήλωση στο χώρο του Σωματείου και των Συλλογικών Δράσεων του 18 Άνω με θέμα την καταστολή με μηχανική καθήλωση και την υποκατάσταση στους ιδρυματικούς χώρους (ψυχιατρεία, φυλακές, κέντρα απεξάρτησης). Η ανοιχτή συζήτηση κινήθηκε γύρω από προβλήματα που αφορούν όλο και περισσότερο κόσμο, σε μια εποχή που οι ψυχικές διαταραχές και η μάστιγα των ναρκωτικών κυριεύουν μεγάλο κομμάτι της νεολαίας, του άνεργου πληθυσμού και γενικά της κοινωνίας.
Οι προβληματισμοί προσπάθησαν να αναδείξουν τους τρόπους μεταχείρισης των φαινομένων αυτών, δηλαδή των κυρίαρχων μεθόδων που χρησιμοποιούνται από την επιστημονική κοινότητα προκειμένου να καθηλώσουν τον ασθενή ψυχικά και σωματικά.
Σε συνθήκες βαθιάς κρίσης τέτοιες πρακτικές αναδύονται ως απαραίτητες εξαιτίας της υποχρηματοδότησης και υποστελέχωσης των υπηρεσιών υγείας, καταλήγοντας στην καθυπόταξη της ανθρώπινης αξιοπρέπειας και στρώνοντας το δρόμο στην σκλήρυνση του καθεστώτος του ψυχιατρικού ασύλου. Ειδικοί και λήπτες υπηρεσιών ψυχικής υγείας υπογράμμισαν το ρόλο του κοινωνικού ελέγχου και της επιτήρησης που έχει αναλάβει το κυρίαρχο αφήγημα της ψυχιατρικής καθώς και τους τρόπους με τους οποίους αυτός αναβαθμίζεται, ώστε να συμπεριλάβει στους κόλπους του ολόκληρη την κοινωνία. Η μηχανική καθήλωση και η αλόγιστη χρήση ψυχιατρικών φαρμάκων, σε συνδυασμό με την συνθήκη του εγκλεισμού, με αποκορύφωμα την επινόηση νέων ”διαταραχών” από τα ευαγγέλια της παγκόσμιας ψυχιατρικής φαίνεται να κατασκευάζουν την ασθένεια, και όχι να την θεραπεύουν.
Οι πολιτικές προεκτάσεις αυτού του θέματος είναι βαθιές και όσο η κρίση γιγαντώνεται, τόσο οι άνθρωποι απομονώνονται και απογοητεύονται μη μπορώντας να ικανοποιήσουν τις επιθυμίες και τα πρότυπα που έχει εδραιώσει στη συνείδησή μας το καπιταλιστικό σύστημα. Με αυτόν τον τρόπο βλέπουμε συχνά άτομα να παρουσιάζουν διάφορες ψυχικές διαταραχές μη μπορώντας να συμμετέχουν στο κοινωνικό γίγνεσθαι. Μία μορφή απομόνωσης και ίσως η πιο ύπουλη και επικίνδυνη είναι τα ναρκωτικά. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε ότι στα χρόνια της βαθιάς κρίσης παρατηρείται από τη μία αύξηση των χρηστών εξαρτησιογόνων ουσιών, και από την άλλη η εμφάνιση στις πιάτσες φθηνών και εξαιρετικά τοξικών ναρκωτικών. Παράλληλα τώρα το κράτος μειώνει τα κονδύλια προς τα στεγνά θεραπευτικά προγράμματα, αποθαρρύνει τους θεραπευούμενους όπως το περιστατικό που έγινε με την ομάδα ΔΙΑΣ, έξω από την κοινωνική επανένταξη των αγοριών, δημιουργώντας ένα κλίμα τρομομρατίας. Δεν δίνεται κανένα κίνητρο από την πολιτεία για απεξάρτηση, παρά μόνο προσπαθούν να δημιουργήσουν την εντύπωση πως ο τοξικοεξαρτημένος είναι ένας άνθρωπος άρρωστος, ο οποίος πάσχει από μία ανίατη και υποτροπιάζουσα ασθένεια, παραβατικός, ο οποίος χρήζει εφόρου ζωής φαρμακευτικής αγωγής.
Ανοίγεται παράλληλα ο δρόμος ώστε μεγάλες φαρμακοβιομηχανίες να πουλήσουν τα φάρμακά τους στα κέντρα αποτοξίνωσης διότι πλέον έχουν πάψει να μιλάνε για απεξάρτηση. Έτσι η μεθαδόνη και η βουπρενορφίνη σε παράλληλη τροχιά με τα ψυχοφάρμακα συντηρούν το στίγμα που φέρει κοινωνικά τόσο ο πρώην χρήστης όσο και ψυχικά πάσχων.
Τα υποκατάστατα δημιουργούν κρατικούς χρήστες. Κρατικούς χρήστες που εξυπηρετούν κρατικά και αστικά συμφέροντα. Η πολιτεία προσφέρει στους θεραπευόμενους ουσιαστικά μόνο δύο επιλογές: άγρια καταστολή με φυλακή ή φαρμακευτική καταστολή με μόνιμη και νόμιμη χρήση στο όνομα της μείωσης της κοινωνικής και ατομικής βλάβης.
Το κράτος δε θέλει οι άνθρωποι που έχουν πληγεί από τα ναρκωτικά και την κρίση να ξαναβρούν τη φωνή τους. Τους θέλουν στο περιθώριο. Φοβούνται. Και είναι καιρός αυτοί οι φόβοι να γίνουν πραγματικότητα. Είναι καιρός οι απεξαρτημένοι να ενωθούν με όλους εκείνους που μάχονται ώστε να επιστραφούν στον καθένα μας όλα όσα μας στέρησαν. Είναι πλέον ξεκάθαρο ότι η ανάπτυξη της επιστήμης χαρίζεται, δυστυχώς, στα χέρια των φαρμακοβιομηχανιών και γίνεται ένα ακόμα όπλο στα χέρια του κράτους αποφέροντας κέρδος μόνο σε λίγους. Διεκδικούμε δημόσια, δωρεάν και χωρίς υποκατάστατα απεξάρτηση. Διεκδικούμε το δικαίωμα μας στη ζωή.
β.κ.
