
Το κείμενο αυτό του Καρλ Ράντεκ, -το 8ο στη σειρά, με το οποίο συνεχίζεται το αφιέρωμά μας στα 100 χρόνια της Βαλκανικής Κομμουνιστικής Ομοσπονδίας- δημοσιεύθηκε στο εβδομαδιαίο βρετανικό περιοδικό The Call, της αριστερής πτέρυγας της Βρετανικής σοσιαλδημοκρατίας, στο τεύχος της 1ης Ιουλίου του 1920 και προφανώς έχει γραφτεί λίγες μέρες νωρίτερα. Το περιοδικό αυτό που εκδίδονταν από τον Φεβρουάριο του 1916, συσπείρωνε τα διεθνιστικά και αντιπολεμικά στοιχεία της Βρετανίας που αντιμάχονταν τον Βρετανικό ιμπεριαλισμό. Λίγες εβδομάδες μετά, το περιοδικό θα μετονομαστεί σε The Communist και θα συμμετέχει στην ίδρυση του ΚΚ Βρετανίας.
Εκείνη τη στιγμή δύο σημαντικές εξελίξεις συμβαίνουν στην Ανατολική Ευρώπη και στη Μέση Ανατολή. Τον Μάιο-Ιούνιο του 1920, ο Κόκκινος Στρατός αντεπιτίθεται από την Ρωσία και την Ανατολική Ουκρανία και απωθεί τους Πολωνούς που είχαν εισβάλει και κατείχαν στρατιωτικά μεγάλες εκτάσεις της Σοβιετικής Ένωσης, στη Δυτική Ουκρανία και την σημερινή Λευκορωσία. Παράλληλα το εθνικιστικό κίνημα του Κεμάλ Ατατούρκ, μαζικοποιείται ραγδαία παρενοχλώντας τους στρατούς της ιμπεριαλιστικής εκστρατείας (κυρίως Άγγλους και Έλληνες) και τα υπολείμματα των πιστών στον Σουλτάνο Οθωμανικών δυνάμεων, υποχρεώνοντάς τους να αναλάβουν δράση προωθούμενοι πιο βαθιά μέσα στην Τουρκία, πράγμα που θα αποδειχθεί μοιραίο για αυτούς.
Την ίδια εποχή η Σοβιετική Ρωσία αντιμετωπίζει τον αποκλεισμό και το εμπάργκο από τους ιμπεριαλιστές μέσα σε συνθήκες εμφυλίου πολέμου που προκαλεί λιμό, πανδημίες και μια τεράστια ανθρωπιστική κρίση στα εδάφη της Σοβιετικής εξουσίας. Η πρώτη νικηφόρα επανάσταση κρέμεται ακόμη σε μια κλωστή, επιδιώκοντας μια προσωρινή ανακωχή που θα της επιτρέψει να στρέψει την προσοχή της στην αντιμετώπιση της ανθρωπιστικής κρίσης.
Ο Ράντεκ τοποθετείται στα γεγονότα από την σκοπιά της χάραξης μιας επαναστατικής προοπτικής στην περιοχή αλλά και από την σκοπιά της διακήρυξης της θέλησης της νεαρής Σοβιετικής εξουσίας να επιβιώσει και να εδραιώσει τις συνθήκες μέσα στις οποίες θα της επιτραπεί να αναπνεύσει οικονομικά και να αναστηλώσει την κατεστραμμένη από τον εμφύλιο χώρα που αντιμετωπίζει το φάσμα του λιμού.
Η διατύπωσή του περί «συνύπαρξης» με τον ιμπεριαλισμό, επ’ ουδενί τρόπο δεν μπορεί και δεν πρέπει να ταυτιστεί με την κατοπινή θεωρία της «ειρηνικής συνύπαρξης» της σταλινικής Χρουτσωφικής γραφειοκρατίας.
Ούτε ο Ράντεκ ούτε οι Μπολσεβίκοι συνολικά υπέταξαν σε αυτό τον στόχο, της προσωρινής ανάσας δηλαδή της νεαρής Σοβιετικής Δημοκρατίας, τα ευρύτερα συμφέροντα της διεθνούς επανάστασης και της ανάπτυξης των Κομμουνιστικών Κομμάτων. Αντίθετα προσπάθησαν εμπράκτως να επεκτείνουν την επανάσταση σε παγκόσμια κλίμακα με την ίδρυση της Κομμουνιστικής Διεθνούς και με την πολιτική και υλική βοήθεια σε μια σειρά επαναστατικά κινήματα. Δεν έχουν περάσει εξάλλου παρά λίγοι μόνο μήνες από το ιδρυτικό συνέδριο της Βαλκανικής Κομμουνιστικής Ομοσπονδίας στις αρχές του 1920 υπό την αιγίδα της Κομμουνιστικής Διεθνούς, που κινείται σε αυτήν την κατεύθυνση και είναι επιφορτισμένη με την επέκταση της επανάστασης στα Βαλκανικά κράτη.
Αντίθετα, το κάλεσμα της Χρουτσωφικής «ειρηνικής συνύπαρξης» με τον ιμπεριαλισμό κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 50, εντάσσεται μέσα στα πλαίσια μιας ευρύτερης και συνολικότερης συνθηκολόγησης της σταλινικής γραφειοκρατίας, που ήδη από την εποχή του Στάλιν έχει προδώσει μια σειρά επαναστατικά κινήματα. Άλλωστε ο Στάλιν έχει διαλύσει την Κομμουνιστική Διεθνή από το 1943, ακριβώς για να αποτρέψει την επέκταση της επανάστασης στις συνθήκες που έχει διαμορφώσει το τέλος του Β’ παγκοσμίου πολέμου και τις συμφωνίες της Γιάλτας και του Πότσδαμ. Η Βαλκανική Κομμουνιστική Ομοσπονδία που τυπικά διαλύεται μαζί με την Κομμουνιστική Διεθνή το 1943 έχει ουσιαστικά πάψει να υφίσταται πολύ νωρίτερα, ήδη από την δεκαετία του 30.
Η ανάλυση του Ράντεκ, γίνεται από την σκοπιά της χάραξης μιας επαναστατικής πολιτικής απέναντι στον ιμπεριαλισμό. Αρχικά, εντοπίζει τους ενδο-ιμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς ανάμεσα σε Αγγλία και Γαλλία κυρίως, για την μοιρασιά της λείας στην Μέση Ανατολή, επιχειρώντας να χαράξει μια στρατηγική αντιμετώπισης της ιμπεριαλιστικής επιθετικότητας συνολικά. Διαβλέπει στη ριζοσπαστικοποίηση της Τουρκικής αγροτικής λαοθάλασσας μια εν δυνάμει επαναστατική ευκαιρία για την αντιμετώπιση του ιμπεριαλισμού που παρασέρνει και τμήματα των Νεότουρκων αξιωματικών. Η εκτίμηση αυτή καταλήγει στην προοπτική της συνεργασίας ανάμεσα στους Κεμαλικούς και τους Μπολσεβίκους απέναντι στον κοινό εχθρό, φιλοδοξώντας να ανατρέψει θεαματικά μια γεωπολιτική ανταγωνιστική σχέση αιώνων ανάμεσα σε Τούρκους και Ρώσους.
Πραγματικά η πρόγνωση αυτή δικαιώνεται το επόμενο διάστημα. Το εθνικό κίνημα των Κεμαλικών θα ξηλώσει οριστικά τα απομεινάρια της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και θα υποχρεώσει πρώτα τους Γάλλους και τους Ιταλούς σε συνθηκολόγηση έναντι ανταλλαγμάτων σε διπλωματικό, οικονομικό και πολιτικό επίπεδο. Οι Άγγλοι και οι Έλληνες θα μείνουν μόνοι με τις γνωστές τραγικές συνέπειες και την ήττα της εκστρατείας το 1922. Η συμμαχία ανάμεσα στην Κεμαλική Τουρκία και την Σοβιετική Ρωσία θα αποτελέσει το αντίβαρο στην ιμπεριαλιστική επιθετικότητα για μια μακρά περίοδο, μέχρι και τον Β Παγκόσμιο πόλεμο.
Πηγή: The Call, 1 Ιουλίου 1920, σελ 2
Μετάφραση, επιμέλεια, εισαγωγή και σημειώσεις Γιώργος Χλωρός για την Νέα Προοπτική
Public Domain: Marxists Internet Archive (2007). You may freely copy, distribute, display and perform this work; as well as make derivative and commercial works. Please credit “Marxists Internet Archive” as your source.
https://www.marxists.org/archive/radek/1920/07/01.htm
I
Ύστερα από ενάμιση χρόνο διαβουλεύσεων οι Σύμμαχοι τώρα αρχίζουν να καταλήγουν σε αποφάσεις για την μοίρα της Τουρκίας. 1Από την Συνθήκη των Βερσαλλιών το 1919 μέχρι την οριστική συμφωνία των νικητών για την τύχη των εδαφών της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας μεσολαβεί ένα μεγάλο διάστημα διαπραγματεύσεων για τον καθορισμό των σφαιρών επιρροής. Αυτές θα καταλήξουν στην υπογραφή τον Αύγουστο του 1920 της Συνθήκης των Σεβρών που καθόριζε τις σφαίρες επιρροής και τις προσαρτήσεις στα εδάφη αυτά Τα πράγματα έδειχναν πολύ απλά. Οι Τούρκοι που είχαν αφεθεί ελεύθεροι να σφαγιάσουν τους Αρμένιους και που είχαν αφεθεί να αντιμετωπίσουν κάθε υπαρκτό ή ανύπαρκτο έθνος, του οποίου η καταπίεση ή η ελευθερία ήταν αποκλειστικό δικαίωμα των μεγάλων ιμπεριαλιστικών δυνάμεων, αυτοί οι ίδιοι Τούρκοι λοιπόν, είναι που τώρα πρέπει να κοπούν σε κομμάτια και να ληστευτούν από όσες δυνάμεις το ορέγονται.
Μετά από αυτή την συμφωνία το γεύμα μπορεί να ξεκινήσει. Αυτό είναι πολύ ξεκάθαρο. Παρόλα αυτά στη διάρκεια αυτών των δεκαοκτώ μηνών, οι Σύμμαχοι το μόνο στο οποίο κατάφεραν να συμφωνήσουν είναι στο ότι η Τουρκία πρέπει να κοπεί σε κομμάτια. Αλλά δεν μπόρεσαν να συμφωνήσουν στο ποιο κομμάτι ακριβώς θα πρέπει πάρει ο καθένας. Το ότι η Γαλλία θα έπρεπε να πάρει την Συρία, το έχει ήδη γράψει στα κατάστιχά της με τίτλο «Απελευθέρωση Εθνοτήτων ΕΠΕ». Αλλά ο στρατηγός Άλενμπι2O στρατηγός Έντμοντ Χένρυ Χάϊμαν Άλενμπι 1ος Υποκόμης του Άλενμπι, (1861 – 1936) ήταν ο επικεφαλής του Βρετανικού εκστρατευτικού σώματος στην Αίγυπτο και την Μέση Ανατολή κατά την διάρκεια του Α’ παγκοσμίου πολέμου και της εκστρατείας στο Σινά και την Παλαιστίνη ενάντια στην Οθωμανική Αυτοκρατορία. Διετέλεσε επίσης διοικητής των Βρετανικών αποικιών της Αιγύπτου και του Σουδάν μεταξύ 1919-1925 και συμμετείχε ενεργά στις Γαλλο-Βρετανικές διαπραγματεύσεις για την τύχη των εδαφών της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και τον διαμοιρασμό τους σε ζώνες επιρροής. Υπό τις διαταγές του έδρασε ο ταγματάρχης Λώρενς, ο ήρωας της Αραβικής εξέγερσης. , διοικητής των Βρετανικών δυνάμεων στο μέτωπο της Παλαιστίνης, δηλώνει:
«Ήμουν εγώ αυτός που αφαίρεσε την Συρία από τους Τούρκους με την βοήθεια των Βρετανικών στρατευμάτων και όχι των Γαλλικών».
Και ο Λόρδος Κώρζον 3Ο Λόρδος Κώρζον, 1ος Μαρκήσιος του Κέντελστον (1859 – 1925) ήταν Βρετανός πολιτικός του συντηρητικού κόμματος που διετέλεσε Αντιβασιλέας των Βρετανικών Ινδιών μεταξύ 1899 – 1905, πρόεδρος της κοινοβουλευτικής ομάδας των Τόρηδων, πρόεδρος της Βουλής των Λόρδων μεταξύ 1916 – 1919 και υπουργός εξωτερικών του Ηνωμένου Βασιλείου μεταξύ 1919 – 1924 στην κυβέρνηση του Λόϋντ Τζώρτζ. Με αυτήν του την τελευταία ιδιότητα συμμετέχει πρωταγωνιστικά στους μεγαλύτερους Βρετανικούς διπλωματικούς χειρισμούς της εποχής της ιμπεριαλιστικής επέμβασης στη Ρωσία και στην εποχή της συνθήκης ειρήνης που ακολουθεί την νίκη του Κόκκινου Στρατού. Έμεινε στην ιστορία για την «Γραμμή Κώρζον» που διευθέτησε τα Ρώσο-Πολωνικά σύνορα, διαπραγματεύτηκε την μετατροπή της Περσίας σε βρετανικό προτεκτοράτο χωρίς επιτυχία, την μερική ανεξαρτησία της Αιγύπτου το 1922, το προτεκτοράτο της Παλαιστίνης το ίδιο έτος, ενώ ήταν ο επικεφαλής της βρετανικής διπλωματίας στη Συνθήκη της Λωζάνης. Μετά την επανεκλογή των Τόρηδων το 1924 θα τοποθετηθεί από την κυβέρνηση Μπάλντουϊν, πάλι πρόεδρος της βουλής μέχρι τον θάνατο του, τον Μάρτιο του 1925. από την μεριά του σκέφτεται:
«Η Γαλλία είναι βέβαια ένας καλός μας Σύμμαχος. Αλλά γιατί ένας τόσο καλός Σύμμαχος να βρίσκεται τόσο κοντά στο Κανάλι του Σουέζ, αυτήν την τόσο ζωτική γραμμή των επικοινωνιών μας με την Ινδία; Και τι θα συμβεί αν αυτός ο Σύμμαχος μας αύριο μας προδώσει; Γιατί να θρέφουμε ένα φίδι στον κόρφο μας;»
Από την άλλη μεριά, οι Γάλλοι εδώ και ενάμιση χρόνο συνέχεια υπενθύμιζαν στους Άγγλους:
«Κύριοι, έχετε αρπάξει αρκετά. Γιατί μας συμπεριφέρεσθε τόσο άθλια;»
Δεν μένουν να ειπωθούν πολλά ακόμη για το ξεπούλημα της Αραβίας και την δημιουργία μισής ντουζίνας μικρών βασιλείων έως την Συρία και την Μεσοποταμία. Αυτά τα μικρά βασίλεια στέκονται στον αέρα χωρίς να υπάρχει κανένα στέρεο έδαφος κάτω από τα πόδια τους. Το μόνο που κάνουν είναι να σπαταλάνε Γαλλικά χρήματα για ίντριγκες ενάντια στην Αγγλία και Αγγλικά χρήματα για ίντριγκες ενάντια στην Γαλλία.
Κάποιος θα σκέφτονταν πως τουλάχιστον η μοίρα της Κωνσταντινούπολης θα ήταν εύκολο να αποφασιστεί αλλά ακόμη και εδώ, τα πράγματα δεν φαίνεται να εξελίσσονται ομαλά.
Ο Λόρδος Σέσιλ 4Ο Ρόμπερτ Σέσιλ, 1ος Υποκόμης Σέσιλ του Τσέλγουντ, και ευρύτερα γνωστός ως Λόρδος Ρόμπερτ Σέσιλ (1864 – 1958) ήταν νομικός, πολιτικός και διπλωμάτης και εκ των αρχιτεκτόνων της Κοινωνίας των Εθνών. Γεράκι του Βρετανικού υπουργείου Εξωτερικών, διετέλεσε μέλος σε διάφορες κυβερνήσεις των Τόρηδων και μαζί με τον Τσώρτσιλ αντιτάχθηκε στην πολιτική κατευνασμού του Χίτλερ της Συμφωνίας του Μονάχου που οδήγησε στη διάλυση της Τσεχοσλοβακίας και την ναζιστική κατοχή , ο Άγγλος πολιτικός των Συντηρητικών, κατηγορεί τους Γάλλους καπιταλιστές στην Evening Standard 5H Evening Standard είναι μια από τις παλαιότερες εφημερίδες της Αγγλίας που ιδρύθηκε –αρχικά σαν London Evening Standard- το 1827 και στην μακροχρόνια ιστορία της υποστήριζε πάντα τους Τόρηδες. Το 1923 ήταν η πρώτη εφημερίδα που εισήγαγε σελίδα «κίτρινου τύπου» και κουτσομπολιών. Στις μέρες μας έχει μετατραπεί σε δωρεάν free press και ανήκει στον Ρώσο ολιγάρχη Λεμπέντεφ πως ήταν υπέρ του να αποχωρήσει ο Σουλτάνος από τη Κωνσταντινούπολη με σκοπό να μετατραπεί αυτή σε μια ελεύθερη ζώνη με σκοπό να διατηρήσουν ανενόχλητες τις χρηματιστηριακές μπίζνες τους, σε μια πόλη χωρίς κάτοχο.
Και οι Temps 6Η εφημερίδα Le Temps ήταν μια από τις πλέον ιστορικές εφημερίδες της Γαλλίας και έβγαινε από το 1840 μέχρι το 1942 εκφράζοντας την κυρίαρχη αντίληψη της αστικής τάξης
απάντησαν με τον πιο ευγενικό τρόπο:
«Και εσείς, κύριοι, επιθυμείτε να διεθνοποιήσετε τον έλεγχο των Δαρδανελίων κατά τέτοιον τρόπο ώστε να εξασφαλίσετε πως ο Αγγλικός Στόλος θα ελέγχει τα Στενά.»
Η Αρμενία πρέπει να σωθεί. Η Αντάντ στα χαρτιά έχει κάνει πολύ λόγο για αυτό τους τελευταίους δεκαοκτώ μήνες, αλλά και ποιος να την σώσει; Η διάσωση της Αρμενίας θα απαιτούσε την αποστολή ενός στρατεύματος που θα αριθμούσε τουλάχιστον 150.000 άντρες. Έτσι υπό την συνοδεία των κούφιων απελευθερωτικών κραυγών των Συμμάχων, οι Κούρδοι σφάζουν νωχελικά τους Αρμένιους όπως γίνονταν και στις παλιές καλές μέρες του Αβδούλ Χαμίντ 7Ο Σουλτάνος Αβδούλ Χαμίτ Β’ (1842 – 1918) ήταν ο τελευταίος Σουλτάνος της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας που ασκούσε πραγματικές εξουσίες ως απόλυτος μονάρχης. Βασίλεψε την αυτοκρατορία από το 1876 μέχρι το 1909 που ανατράπηκε από τους Νεότουρκους προς όφελος του οκνηρού αδερφού του Μεχμέτ του 5ου. Στη διάρκεια της βασιλείας του προσπάθησε μάταια να διατηρήσει στη ζωή την καταρρέουσα αυτοκρατορία κάνοντας μια σειρά από μεταρρυθμίσεις χωρίς ωστόσο μεγάλη επιτυχία και ταυτόχρονα διεξάγοντας μια σειρά από φρικιαστικές επιχειρήσεις καταστολής εθνικών κινημάτων όπως της Βοσνίας, της Μακεδονίας, της Κρήτης. Επί των ημερών του έγιναν οι πρώτες μεγάλες σφαγές Αρμενίων στα 1894-96 με εκατοντάδες χιλιάδες θύματα.. Οι Σύμμαχοι θα μπορούσαν να συνάψουν οποιαδήποτε στιγμή, οποιαδήποτε συνθήκη με τον Σουλτάνο και την κλίκα των Πασάδων της Κωνσταντινούπολης, αλλά το πρόβλημα είναι, το πώς θα τίθετο σε ισχύ μια τέτοια συνθήκη.

Οι καλύτεροι ανάμεσα στους αξιωματικούς της Τουρκίας, όλοι αυτοί που έχουν επηρεαστεί από τις μοντέρνες ιδέες, αισθάνονται ήδη ένα βαθύ μίσος για την Αντάντ. Οι Νεότουρκοι αν και έχουν ηττηθεί στρατιωτικά έχουν γίνει ξανά το επίκεντρο έντονων ιδεολογικών διεργασιών και βρίσκονται σε μια διαδικασία κοινωνικών μεταμορφώσεων. Ήταν αρχικά, ένα κόμμα των γαιοκτημόνων και των αξιωματικών που όμως προκειμένου να διατηρήσουν την εξουσία τους, έπρεπε να έρθουν σε σύγκρουση με το διεθνές κεφάλαιο. Όμως αυτός ο ίδιος διεθνής καπιταλισμός είναι που τώρα θέλει να τους σβήσει από το πρόσωπο της γης, καθώς εκφράζουν μια ανερχόμενη τάξη η οποία εκπροσωπεί το Τουρκικό έθνος. Παρόλα αυτά, οι Τούρκοι αξιωματικοί έχουν καταπέσει ταξικά και έχουν διαχωριστεί από τις κυρίαρχες τάξεις.
Την ίδια στιγμή οι αγρότες έχουν οξύνει αυτή τη ρήξη: επιστρέφοντας πίσω από το μέτωπο, με την λήξη του πολέμου, συνέτριψαν τους γαιοκτήμονες και έθεσαν ένα τέλος σε όλη αυτή τη σύγκρουση. Μερικοί από τους Νεότουρκους αξιωματικούς τούς στήριξαν και πήραν το μέρος των αγροτών και των απόστρατων στρατιωτών και έτσι οργάνωσαν στρατιές ενάντια στην Αντάντ και ένα κίνημα ανάμεσα στους αγρότες.
Το κόμμα των γαιοκτημόνων στάθηκε ενάντια σε αυτούς τους αξιωματικούς αλλά δεν μπορεί να συσπειρώσει σημαντικές δυνάμεις. Θα μπορούσε να ξανακερδίσει την κυρίαρχη θέση του μόνο με την βοήθεια των ξένων όπλων, πράγμα που θα χαρακτήριζε την επέμβαση των Συμμάχων σαν μια επέμβαση ενάντια στην αγροτιά. Οι Σύμμαχοι έχουν έναν στρατό 70.000 ανδρών στην Κωνσταντινούπολη και κρατάνε και τα Δαρδανέλια αλλά η Τουρκία δεν είναι μόνο η Κωνσταντινούπολη. Για να ηττηθεί η Τουρκία και να πραγματοποιηθεί το σχέδιο των Συμμάχων είναι αναγκαίο να μετακινήσουν βαθιά μέσα στη χώρα έναν στρατό που θα αριθμεί έως και περίπου 300.000 άντρες. Θα έπρεπε να ξεκινήσουν έναν νέο πόλεμο ενάντια στις διαρκώς αυξανόμενες δυνάμεις του Κεμάλ Πασά.
II
Στο βιβλίο του για τις οικονομικές επιπτώσεις της ειρήνης των Βερσαλλιών, ο Κέϋνς 8Ο Τζων Μέυναρντ Κέυνς, 1ος βαρώνος Κέυνς του Τίλτον (1883 – 1946) ήταν οικονομολόγος, μαθηματικός, καθηγητής πανεπιστημίου, συγγραφέας και ανώτατος κρατικός υπάλληλος. Δημιούργησε τη λεγόμενη κεϋνσιανή σχολή και ήταν από τους πιο σημαντικούς και επιδραστικότερους οικονομολόγους του 20ού αιώνα. , Βρετανός επιτετραμμένος οικονομικών στις Βερσαλλίες, έγραψε πως κατά την διάρκεια της Συνδιάσκεψης έμεινε με την εντύπωση πως όλες οι αποφάσεις των Ουίλσον, Κλεμανσώ και Λόιντ Τζωρτζ έμοιαζαν σαν να ήταν από φαντάσματα. Αληθινοί εφιάλτες σκηνοθετημένοι από αυτούς που καθόριζαν την τύχη της ανθρωπότητας παίζοντας μεταξύ τους διελκυστίνδα.
Στο πείραμα της Τουρκίας οι Σύμμαχοι σύντομα θα καταλάβουν πως η ιστορία τούς περιπαίζει και τους κρατάει δέσμιους της.
Έχουν καταδικάσει σε θάνατο την Σοβιετική Ρωσία, αλλά η Σοβιετική Ρωσία είναι ζωντανή. Απελευθερώνεται από τα τέρατα και μάχεται για την ίδια της την ύπαρξη και τελικά κλονίζει τα ίδια τα θεμέλια της αντίδρασης των Συμμάχων.
Όπως νωρίτερα, δεν ήταν ο Γερμανικός ιμπεριαλισμός αυτός που οι Σύμμαχοι έχουν καταδικάσει σε θάνατο. Ο Γερμανικός ιμπεριαλισμός ηττήθηκε βέβαια ιστορικά. Αλλά είναι ο Γερμανικός λαός, αυτός που οι Σύμμαχοι τον έχουν καταδικάσει σε σκληρή δουλεία. Αλλά σε αυτή την οδυνηρή εσωτερική καμπή ένας νέος Γερμανικός λαός γεννιέται. Οι καταπιεσμένες μάζες της Γερμανίας είναι μια νέα επαναστατική δύναμη. Ένας Σαμψών που δεν μπορεί να τον προδώσει καμιά Δαλιδά. Ένας Σαμψών που μόλις σηκωθεί θα γκρεμίσει τα θεμέλια πάνω στα οποία έχει χτισθεί η ειρήνη των νικητών.

Ομοίως, δεν είναι ο παλιός Τουρκικός εθνικισμός, αυτός που οι Σύμμαχοι καταδίκασαν σε θάνατο, αντίθετα είναι ο Τουρκικός λαός. Όπως οι ίδιοι οι Τούρκοι λένε, οι Σύμμαχοι επιθυμούν να κάνουν τον λαό τους, έναν λαό χωρίς πατρίδα. Αλλά αυτός ο λαός των αγροτών που έχει στερηθεί τα επιτεύγματα του σύγχρονου πολιτισμού, ήδη ξεσηκώνεται για να πολεμήσει.
Οι Σύμμαχοι δεν αποσκοπούν μόνο να κόψουν όλη την Ευρώπη σε φέτες. Αλλά επιθυμούν να θέσουν κάθε κομμάτι της κάτω από την δική τους επιρροή με σκοπό να αντιμετωπίσουν ο ένας τον άλλον. Έβαλαν τους ίδιους τους Γερμανούς στρατιώτες να στραγγαλίσουν την Σοβιετική Ρωσία. Επιθυμούσαν να μας περικυκλώσουν από και δια μέσου της Τουρκίας.
Ωστόσο, απλώνοντας τα χέρια τους πάνω σε όλες τις χώρες, ένωσαν την Κεντρική και την Ανατολική Ευρώπη και έτσι δημιούργησαν γέφυρες από αυτά τα επαναστατικά καμίνια προς την Ανατολή. Ήδη συγχώρησαν τους Γερμανούς ιμπεριαλιστές πριν από έναν χρόνο και έδωσαν την ευκαιρία στην Γερμανική μπουρζουαζία να αποκαταστήσει την κοινωνική και οικονομική της δύναμη με σκοπό ενδεχομένως να την χρησιμοποιήσουν ενάντια στην εργατική επανάσταση της Ρωσίας.
Ωστόσο, εξαιτίας της απληστίας τους και της επιθυμίας τους να αποφύγουν την επανάσταση στις πατρίδες τους, ρίχνοντας όλα τα βάρη και τις συνέπειες του πολέμου στο Γερμανικό λαό, κατάφεραν να επαναστατικοποιήσουν την Γερμανία σε τέτοια έκταση που καμιά κομμουνιστική προπαγάνδα δεν θα μπορούσε να πετύχει. Ακόμη και τώρα που μιλάμε επιχειρούν να αμνηστεύσουν τον Λούντεντορφ 9Ο Έριχ Φρήντριχ Βίλχελμ Λούντεντορφ (1865 – 1937) ήταν Πρώσος αριστοκράτης και αξιωματικός καριέρας. Ήρωας της Γερμανίας κατά την διάρκεια του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου, καθώς επικεφαλής της στρατιάς που διοικούσε κατέλαβε την Λιέγη του Βελγίου με τολμηρή επιθετική ενέργεια που διέσπασε την Γαλλο-Βελγική άμυνα. Θεωρητικός του ολοκληρωτικού πολέμου, έφτασε να είναι ο υπαρχηγός και επιτελάρχης του στρατάρχη Χίντεμπουργκ. Μεταπολεμικά συμμετείχε σε μια σειρά ακροδεξιά πραξικοπήματα και συνωμοσίες για την καταστολή του κομμουνιστικού κινήματος και την ανατροπή της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης συνδεόμενος στενά και με τον Χίτλερ. Ωστόσο ακολούθησε έναν πιο ανοιχτά παγανιστικό και συνωμοσιολογικό τρόπο σκέψης και απομακρύνθηκε από τους ναζί και την δημόσια δράση μετά το 1933, αρνούμενος μάλιστα να δεχθεί τιμητική προαγωγή από τον Χίτλερ στο βαθμό του στρατάρχη σε συνθήκες ειρήνης, πράγμα που θεωρούσε ατιμωτικό για Πρώσο αξιωματικό , για να τον ρίξουν στη μάχη ενάντια στη Σοβιετική Ρωσία. Αλλά αυτό, το μόνο που θα κατάφερνε θα ήταν να διευρύνει την νίκη του Γερμανικού προλεταριάτου.
Κόβοντας το εναπομείναν σώμα της Τουρκίας σε κομμάτια, έσπρωξαν τους Νεότουρκους στην αγκαλιά της Σοβιετικής Ρωσίας. Ως συνέπεια αυτής της κατάστασης που προκάλεσαν, είναι το γεγονός ότι ο Τουρκικός λαός που προηγουμένως έβλεπε σε κάθε Ρώσο έναν ορκισμένο εχθρό, τώρα κοιτάει προς την Μόσχα προσδοκώντας από εκεί την σωτηρία του.
Η Σοβιετική Ρωσία εργάζεται για την ειρήνη με όλες τις δυνάμεις της και αποστρέφεται κάθε σκέψη προσαρτήσεων, την ίδια στιγμή φυσικά που επιθυμεί ειλικρινώς να βοηθήσει όλα τα καταστραμμένα έθνη να εξεγερθούν.
Η κατεστραμμένη Σοβιετική Ρωσία, που αιμορραγεί από όλους τους πόρους της, έχει τόσα πολλά εσωτερικά προβλήματα και έχει ανάγκη τόσο πολύ να ανοικοδομήσει την χώρα της. Εάν οι Σύμμαχοι της έδιναν μια ειλικρινή ειρήνη και την δυνατότητα να ζήσει και να εργαστεί θα επέτρεπαν στην πλέον επαναστατική κυβέρνηση, μια κυβέρνηση φάρο του παγκόσμιου προλεταριάτου, να συγκεντρώσει όλες της τις δυνάμεις στα εσωτερικά οικονομικά προβλήματα της Ρωσίας. Ωστόσο οι Σύμμαχοι δεν έδωσαν μια τέτοια δυνατότητα στη Ρωσία.
Την μία μέρα κάνουν δηλώσεις για εμπορικές διαπραγματεύσεις και την άλλη μέρα επιτρέπουν στους Πολωνούς να επιτεθούν, παρόλο που θα αρκούσε μία λέξη από μεριάς τους για να σταματήσει αυτή η απρόκλητη επίθεση.
Ο Αγγλικός ιμπεριαλισμός ιδιαίτερα, δεν έχει κατασταλάξει οριστικά σε σχέση με μια έντιμη πολιτική απέναντί μας διότι διακατέχεται από τους φόβους του για την επαναστατική επιρροή μας στην Ανατολή. Παρόλα αυτά είναι ο ίδιος ο Αγγλικός ιμπεριαλισμός αυτός που πιέζει την Σοβιετική Ρωσία προς τα Ανατολικά. Συνεπώς είναι αναπόφευκτο πως αν η Σοβιετική Ρωσία δεν λάβει πρόταση ειρήνης, θα είναι υποχρεωμένη να αντιμετωπίσει τους Συμμάχους, εκεί που της είναι πιο εύκολο να τους νικήσει.
Έχοντας να αντιμετωπίσει την Πολωνική επιθετικότητα, η Σοβιετική Ρωσία θα νικήσει τους Γάλλους στην Πολωνία, διότι η κατάρρευση της Πολωνίας, σηματοδοτεί την κατάρρευση της μόνης συμμάχου της, της Γαλλίας. Λέμε στη Γαλλία: “Vous l’avez voulu, George Dendin”.10Σε ελεύθερη μετάφραση θα μπορούσε να αποδοθεί ως «ήθελές τα κι έπαθές τα». Η φράση που χρησιμοποιεί εδώ ο Ράντεκ έλκει την καταγωγή της από το κωμικό έργο του Μολιέρου του 1668, με τίτλο «Ο Ζωρζ Νταντίν ή ο αποτυχημένος σύζυγος». Ο ήρωας του Μολιέρου, ένας πλούσιος αλλά μαλθακός γαιοκτήμονας, παντρεύεται μια νεότερη και πολύ όμορφη σύζυγο και μένει με την δική της οικογένεια, των ξεπεσμένων αλλά και ξιπασμένων ευγενών. Ωστόσο η οικογένεια αυτή και η σύζυγός του, που τον δέχτηκαν μόνο και μόνο για την περιουσία του, τον κακομεταχειρίζονται καθημερινά και κάνουν την ζωή του κόλαση.
Η αστική Πολωνία θα μπορούσε να ζήσει ανενόχλητη και ανεξάρτητη αν μόνο είχε επιλέξει να ζήσει εν ειρήνη δίπλα από την Σοβιετική Ρωσία. Ωστόσο, τράβηξε το σπαθί από την θήκη και από αυτό το σπαθί θα βρει τον θάνατό της.
Ομοίως, ο Αγγλικός ιμπεριαλισμός υποστηρίζοντας την Πολωνία, μας υποχρεώνει να αναζητήσουμε ένα πεδίο στο οποίο είναι πιο ευάλωτος. Αυτό το πεδίο είναι η Ασία. Τόσο η Κεντρική Ασία όσο και η Μικρά Ασία. Η Σοβιετική Ρωσία –στο βαθμό που ο Βρετανικός ιμπεριαλισμός την υποχρεώσει– θα μπορέσει να επιφέρει μεγαλύτερη ζημιά σε αυτόν στην Ανατολή, από αυτήν που θα μπορέσει ενδεχομένως ο Βρετανικός ιμπεριαλισμός να της προκαλέσει στα Δυτικά.

Οι τυχοδιωκτισμοί του Quai d’Orsai 11Το Quai d’Orsai είναι ο διάσημος δρόμος στις όχθες του Σηκουάνα που εδρεύει το Γαλλικό υπουργείου εξωτερικών , είναι καταδικασμένοι και θα καταρρεύσουν πολύ σύντομα. Η διάρκεια ζωής του Βρετανικού ιμπεριαλισμού είναι μεγαλύτερη από αυτήν του Γαλλικού και πιθανότατα θα μας επηρεάσει πριν να είναι πολύ αργά. Παρόλα αυτά θα πρέπει να αναμένουμε την κίνηση του πολύ σύντομα. Διότι διαφορετικά και αυτός επίσης θα ηττηθεί. Η ιστορία αναπτύσσεται γρηγορότερα από ό,τι ο αξιοσέβαστος Λόρδος Κώρζον ή συνάδελφός του Λόϊντ Τζωρτζ 12Ο Ντέϊβιντ Λόϋντ Τζωρτζ (1863 -1945) ήταν Ουαλός πολιτικός και ηγέτης του κόμματος των Φιλελευθέρων, ο τελευταίος στην ιστορία του κόμματος που έγινε πρωθυπουργός του Ηνωμένου Βασιλείου, από το 1916 έως το 1922. Ανέλαβε κατά την διάρκεια του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου και ήταν υπεύθυνος για την βρετανική συμμετοχή στην εισβολή στην Ρωσία κατά την διάρκεια της επανάστασης που κατέληξε σε φιάσκο. Χειρίστηκε επίσης, ανεπιτυχώς, την καταστολή της Ιρλανδικής επανάστασης ,μπορεί να αντιληφθεί. Ιστορικά γεγονότα είναι δυνατόν να συμβούν ακόμη και κατά την διάρκεια των συνόδων του Ανωτάτου Συμβουλίου των Συμμάχων 13Το Ανώτατο Συμβούλιο των Συμμάχων, ή “Συμβούλιο των Δέκα“, συγκροτήθηκε από τους πρωθυπουργούς και υπουργούς εξωτερικών της Γαλλίας, της Αγγλίας και της Ιταλίας, τον πρόεδρο και τον υπουργό εξωτερικών των ΗΠΑ και από δύο εκπροσώπους της Ιαπωνίας. Συγκροτήθηκε κατά την διάρκεια της Διεθνούς Διάσκεψης Ειρήνης του Παρισιού το 1919 και κατέληξε σε μια σειρά συνθήκες για την τύχη των ηττημένων (Βερσαλλίες, Τριανόν, Αγίου Στεφάνου, Νεϋγί και Σεβρών). . Ο κόσμος τώρα είναι σαν ένα ηφαίστειο και η παγκόσμια ιστορία σαν ένας κυκλώνας. Οι Σύμμαχοι δεν είναι καν σε θέση να κουμαντάρουν τους εργάτες στις ίδιες τους τις χώρες και συνεπώς δεν είναι σε θέση να παρεμποδίσουν τις ιστορικές διεργασίες. Ο χρόνος δεν μπορεί να περιμένει και απαιτεί άμεσες και ξεκάθαρες αποφάσεις.
Έτοιμη για ειρήνη και έτοιμη για παραχωρήσεις η Ρωσία αναμένει. Έτοιμη ακόμη και για μια ειρηνική συμβίωση με τις καπιταλιστικές χώρες όσο καιρό ακόμη η εργασία στη Δύση θα υπομένει τα δεσμά του καπιταλιστικού συστήματος. Αλλά η Σοβιετική Ρωσία δεν είναι ένα κουφάρι που αναμένει τα όρνια να ακονίσουν τα νύχια και τα ράμφη τους. Η Σοβιετική εξουσία είναι μια δύναμη σταθερή και αναπτυσσόμενη και θα υποχρεώσει τους εχθρούς της να την αντιμετωπίσουν ως τέτοια, επιτρέποντάς της να ζήσει ειρηνικά.
Υποσημειώσεις