Στις 28/11/2018 μια νεαρή γυναίκα βρέθηκε κακοποιημένη και δολοφονημένη. Πρόκειται για την Ελένη Τοπαλούδη. Ένα κορίτσι άγνωστο σε μας μέχρι τότε, που στο πρόσωπό της είδαμε όλοι και όλες μας την φίλη, την κόρη και την αδερφή μας. Πρόκειται για μια νεαρή φοιτήτρια που πήγε στη Ρόδο για σπουδές και δε γύρισε ποτέ πίσω. Την βίασαν, την κακοποίησαν σωματικά και την πέταξαν ζωντανή στη θάλασσα με αποτέλεσμα να πεθάνει βασανιστικά λίγη ώρα αργότερα.
Οι δολοφόνοι της ήταν δύο εξίσου νεαρά αγόρια που απ’ ότι φάνηκε ακολουθούσαν πιστά τα πρότυπα της πατριαρχικής ματσο-κουλτούρας. Μια κουλτούρα που θέλει την γυναίκα κατ’ αρχήν ερωμένη. Ερωμένη εκούσια, αλλά και ακούσια, όπως έγινε και στην περίπτωση της Ελένης. Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά, η κοπέλα θυματοποιήθηκε και δεύτερη φορά από ένα μεταθανάτιο κανιβαλισμό. Το σώμα και η αξιοπρέπειά της ”βιάστηκαν” και συμβολικά, από αδίστακτους φασίστες και ρατσιστές, που έσπευσαν να κρίνουν την ηθική της, τις παρέες της και τους χώρους όπου σύχναζε και κοινωνικοποιούνταν.
Δεν είναι η πρώτη φορά που κρίνουν μία γυναίκα θύμα έμφυλης βίας από το τι φόραγε ή από το αν πήγε με δική της θέληση στο σπίτι του θύτη-βιαστή της. Δεν είναι η πρώτη φορά που ο κυρίαρχος πατριαρχικός λόγος διχάζει το δημόσιο διάλογο.
Με αυτόν τον τρόπο αντί να επικεντρώνονται στην κουλτούρα του βιασμού αντιστρέφουν το ρόλο του θύτη εστιάζοντας στο κατά πόσο η γυναίκα προκαλούσε τα κίνητρα των βιαστών της. Έτσι στερούν από τα θύματα έμφυλης βίας το δικαίωμα αυτοδιάθεσης και αυτονομίας του ίδιου του σώματός τους. Ουσιαστικά τα όρια και οι κανόνες του φλερτ ορίζονται αποκλειστικά από τον άντρα και τον εξουσιαστικό ρόλο που του έχει κληροδοτήσει η πατριαρχία.
Δυτυχώς η γυναικοκτονία στη Ρόδο δεν είναι ένα μεμονωμένο περιστατικό. Συμπληρώνει τη μαύρη λίστα γυναικών και θηλυκοτήτων, θυμάτων λόγω του φύλου τους. Να μην ξεχνάμε και το Δεκέμβριο του 2017 όταν ένας εν ενεργεία αστυνομικός σκότωσε με το υπηρεσιακό του όπλο τη γυναίκα, την πεθερά και την κόρη του! Να μην ξεχνάμε και τις τόσες γυναίκες που κακοποιούνται καθημερινά και δεν το μαθαίνει κανένας, αφού η σιωπή θεμελιώνεται από τη ντροπή, και αντιστρόφως! Τέλος να μην ξεχνάμε, και λίγους μήνες πιο πριν, τις τρεις μετανάστριες που βρέθηκαν σφαγμένες και κατακρεουργημένες με στρατιωτικό μαχαίρι.
Είναι πολύ σημαντικό να μπει ο όρος γυναικοκτονία στο δημόσιο λόγο γιατί δίνεται η έμφυλη διάσταση σε τέτοιες μορφές ανθρωποκτονίας. Η γυναίκα δηλαδή ως θύμα, και θύμα επειδή ακριβώς είναι γυναίκα. Άρα η φύση του εγκλήματος αφορά στο φύλο του θύματος.
Οργή και μόνο οργή πρέπει να μας προκαλεί το γεγονός ότι οι γυναίκες που κακοποιούνται καταλήγουν συχνά ή νεκρές ή φυλακισμένες ή βιασμένες. Νεκρές γιατί αντιστάθηκαν και τις σκότωσαν, φυλακισμένες γιατί αντιστάθηκαν και σκότωσαν εκείνες τον κακοποιητή τους και βιασμένες γιατί δεν κατάφεραν να αντισταθούν αποτελεσματικά.
Είναι παράφορη ειρωνεία αν σκεφτεί κανείς ότι δεν αναγνωρίζεται το δικαίωμα στη γυναικεία αυτοάμυνα, με αποτέλεσμα γυναίκες που αντιστάθηκαν και σκότωσαν το βιαστή τους να βρίσκονται για χρόνια στη φυλακή – όπως έγινε με την Π. από το Ναύπλιο ή την Ν.– και από την άλλη οι δύο δολοφόνοι του Ζακ Κωστόπουλου αφέθηκαν αμέσως ελεύθεροι με το επιχείρημα της προάσπισης της ιδιοκτησίας τους και της νόμιμης άμυνας.
Απ’ ό,τι φαίνεται μέσα στο καπιταλιστικό σύστημα, το γυναικείο σώμα, η ανθρώπινη ζωή και η αξιοπρέπεια έχουν λιγότερη αξία από την ατομική ιδιοκτησία των αφεντικών.
Μέσα στη διάχυτη κουλτούρα της πατριαρχίας και στο καπιταλιστικό σύστημα ο ρατσισμός, οι έμφυλες ανισότητες και οι σχέσεις εξουσίας μεταξύ των φύλων είναι πραγματικότητα.
Όσο κυριαρχεί η σχέση κεφαλαίου-εργασίας και οικονομικές – κοινωνικές – ταξικές ανισότητες τόσο θα αναπαράγεται και η εξουσιαστική κουλτούρα και ο σεξισμός και ο ρατσισμός.
Σαφώς και η πατριαρχία αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι του καπιταλισμού, και το σύστημα που πρέπει να τσακίσουμε επιτέλους με όλη μας τη λύσσα είναι και καπιταλιστικό και πατριαρχικό και θηλυκοκτόνο!
Β.Κ.