Έφυγε από κοντά μας, στις 9 Γενάρη, ο σύντροφος Φώντας Δημόπουλος (1948 – 2017), έπειτα από 5χρονη και πλέον μάχη με τον καρκίνο.
Ο σ. Φώντας οργανώθηκε την περίοδο της χούντας και υπήρξε δραστήριο μέλος της ΕΔΕ-τροτσκιστές πρόδρομης οργάνωση του ΕΕΚ. Ήταν ιδρυτικό στέλεχος των Νέων Σοσιαλιστών (νεολαίας της ΕΔΕ) και της ΣΦΠ (Σοσιαλιστική Φοιτητική Παράταξη) ως φοιτητής τότε της Ιατρικής.
Υπήρξε μέλος της Κεντρικής Επιτροπής, αναπτύσσοντας έντονη δράση στο νεολαιΐστικο κίνημα όσο και στην περιοχή του Ζωγράφου.
Στη διάρκεια της στρατιωτικής του θητείας κατηγορήθηκε για “πολιτική δράση εν τω στρατεύματι” – όχι άδικα καθώς μαζί με άλλους συντρόφους είχαν δημιουργήσει ένα τροτσκιστικό δίκτυο στον νομό Έβρου. Χαρακτηριστικό υπήρξε η συλλογή χρημάτων από τους «μηνιάτικους μισθούς» των 90 δρχ του στρατού σε υποστήριξη των Ευρωπορειών που οργάνωσε το τροτσκιστικό κίνημα για τα 100χρονα του Μαρξ από την πόλη Τριερ της Γερμανίας στο Λονδίνο. Ο τίτλος «οι φαντάροι από τον Έβρο στελνουν τον μισθό τους στις Ευρωπορείες στοίχισε στον Φώντα 20 μέρες στην απομόνωση στο στρατόπεδο της Καβίλης. Παρά τις πιέσεις αρνήθηκε ο ίδιος αλλά και οι άλλοι σύντροφοι στο Σουφλί και στην Αλεξανδρούπολη να μιλήσουν και να… «συνεργαστούν».
Σαν γιατρός είχε πάντα την αγάπη και τον σεβασμό ασθενών και συναδέλφων του παραμένοντας ακόμη και στα χρόνια της αρρώστειας στο ταξικό χαράκωμα με πίστη στο κομουνιστικό μέλλον της ανθρωπότητας.
Η πολιτική κηδεία του συντρόφου έγινε στο χωριό Μενίδι της Άρτας, όπου διαμένει η οικογένειά του.
Το ΕΕΚ στέλνει θερμά συλλυπητήρια στην σύντροφό του σ. Καίτη, τον γιό του Γιώργο και την οικογένειά του.
Καλό σου ταξίδι σύντρoφε!
Xρυσούλα Kλινοπούλου
O επικήδειος του γιού του Γιώργου Δημόπουλου στο www.eek.gr
ΞΕΝΟΦΩΝΤΑΣ ΔΗΜΟΠΟΥΛΟΣ (1948 – 2017)
ΥΣΤΑΤΟΣ ΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΣ – ΦΟΡΟΣ ΤΙΜΗΣ ΣΤΟΝ ΠΑΤΕΡΑ – ΣΥΝΤΡΟΦΟ
Γεννήθηκες στο Κρυονέρι Ηλείας και ήσουν το 5ο και τελευταίο κατά σειρά παιδί του Γεώργιου Δημόπουλου και της Βασιλικής Μπιλάλη.
Δεν γνώρισες την αθωότητα και την ανεμελιά που θα έπρεπε στα παιδικά σου χρόνια, όπως και η συντριπτική πλειοψηφία των παιδιών εκείνης της εποχής. Από τη στιγμή που στάθηκες στα πόδια σου βοηθούσες στις εργασίες των χωραφιών των αγροτών γονιών σου και η καθημερινή διαδρομή για το σχολειό αποτελούσε από μονή της έναν Γολγοθά 10χλμ μέσα από δύσβατα μονοπάτια και ρεματιές, καθότι το χωριό σου ήταν ξεχασμένο και αποκομμένο από τον υπόλοιπο κόσμο. Παρόλα αυτά η εργατικότητα του πατέρα σου και το πείσμα της μάνας σου δεν σας άφησε ποτέ να γίνει αισθητή η πείνα σε σένα και στα αδέλφια σου. Στα 13 σου ξεκίνησες για την Αθήνα, όπου και θα συναντούσες τον μεγαλύτερο σου αδελφό, τον Θοδωρή, μετά από προτροπή του πατέρα σου, καθότι δεν τα πήγαινες καλά στο σχολείο έως τότε. Εκεί εργαζόμενος παράλληλα, αλλά και με τη βοήθεια του Θόδωρου έγινες ο καλύτερος μαθητής του σχολειού και αφού την πρώτη χρονιά πέτυχες στη Α.Σ.Ο.Ε., επέμεινες και την δεύτερη χρονιά πέτυχες στην Ιατρική σχολή Θεσσαλονίκης, όπου και επειδή αρίστευσες στο 1ο έτος μεταγράφηκες στην Ιατρική σχολή των Αθηνών για τη συνέχεια των σπουδών. Πλέον έχουμε τα χρόνια της δικτατορίας, κατά τα οποία έγινε η εισαγωγή σου στον Μαρξισμό – Λενινισμό – Τροτσκισμό , κάτι το οποίο έμελλε να καθορίσει και να προσδιορίσει την μετέπειτα πορεία σου τόσο σε αγωνιστικό – κινηματικό επίπεδο, όσο επίσης και σε προσωπικό επίπεδο. Παράλληλα, το 1971, γνώρισες και την Καίτη Παντιώρα, την κατά 45 συναπτά έτη σύντροφό σου στους αγώνες και στη ζωή, μέχρι που η άνιση μάχη με τον Καρκίνο σού πάρει τη ζωή εκείνη την αποφράδα νύχτα της 9 Γενάρη του 2017.
Ο αντιδικτατορικός αγώνας και η καθημερινή βιοπάλη σε πήγαν πίσω στις σπουδές, μα τι σημασία μπορεί να έχει μια προσωπική καταξίωση, μπροστά σε ένα αγώνα για την απελευθέρωση της παγκόσμιας εργατικής τάξης από το ζυγό του καπιταλισμού και η εγκαθίδρυση κοινωνικών σχέσεων παραγωγής όχι για το κέρδος αλλά για τον άνθρωπο, κάτι που αποτελούσε και την ύστατη αγωνία σου μέχρι και τη στιγμή που εξέπνευσες. Tα χρόνια περνούσαν και η εξέγερση του Πολυτεχνείου το 1973, η συμμετοχή σου με όλες σου τις δυνάμεις στον τροτσκισμό και η εκπαίδευση σου στον Μαρξισμό – Λενινισμό, καθώς και η ολοκλήρωση των σπουδών στην Ιατρική σχολή και η ειδικότητα στην Ακτινολογία, ήταν τα πιο κρίσιμα γεγονότα που σε σημάδεψαν στην μετέπειτα σου πορεία, συμβάλλοντας με καθοριστικό τρόπο στο να διαμορφώσεις μια σπάνια προσωπικότητα, αδαμάντινη με αρχές και ιδανικά απαράβατα. Παράλληλα το 1981 διορίστηκες στο ακτινολογικό τμήμα του Ν. Αλεξάνδρας, όπου και υπηρέτησες μέχρι και τη στιγμή που ο καρκίνος σε κατέβαλλε, με έναν τρόπο που οι αρχές και η προσωπικότητα σου σε έκαναν να αποτελείς φωτεινή εξαίρεση σε ένα διεφθαρμένο Ε.Σ.Υ., όπου ο πόνος και η αρρώστεια του καθενός αποτιμάται σε ένα φακελάκι με χρηματικό ποσό, ενώ το κατά γενική ομολογία σπάνιο επιστημονικό σου κύρος σε έκανε τόσο απαραίτητο στους ασθενείς και απολυτά αποδεκτό ανάμεσα στους συναδέλφους σου και καθηγητές.
Και ανάμεσα σε όλα αυτά, το 1982, έφερες στον κόσμο μαζί με τη μάνα μου και εμένα, τον Γεώργιο Δημόπουλο, και είχα την τύχη, ένα πολύ σημαντικό κομμάτι του εαυτού σου να αφιερωθεί σε μένα. Οι πρώτες μου παιδικές μνήμες, πέρα από τις αγκαλιές και τα φιλιά, έχουν να κάνουν με πολιτικές συζητήσεις. Ο υλισμός και ο ιδεαλισμός, H επιστήμη της Λογικής του Χέγκελ, Ο υλισμός και εμπειριοκριτικισμός, Ο υποκειμενικός ιδεαλισμός του Μπέρκλεϋ, η διατριβή του Μαρξ στον Επίκουρο, η Υπεράσπιση του Μαρξισμού του Τρότσκι και ο Κόκκινος Οκτώβρης είναι λίγες από τις συζητήσεις μας που μου έρχονται πολύ γρήγορα στο μυαλό από τα παιδικά μου χρόνια… Θυμάμαι ακόμα πολύ έντονα όταν μου έλεγες για τον πατέρα σου, μιας και δεν πρόλαβα να τον γνωρίσω καλά, όταν σε βαθιά γεράματα είχε πάρει και διάβαζε την Καταγωγή του Χριστιανισμού του Κάουτσκυ, όταν άλλοι στην ηλικία του ζητούν άφεση αμαρτιών και ψάχνουν για μια προνομιακή θέση στην άλλη ζωή, και όταν μπήκες μέσα και τον ρώτησες Πατέρα τι διαβάζεις εκεί;… κατέβασε το γυαλί και γνέφοντας καταφατικά σου αποκρίθηκε… «σαν να χει δίκιο τούτος εδώ»… Είχαμε και καλές και κακές στιγμές μεταξύ μας, αλλά τι νόημα θα χαν οι καλές χωρίς τις κακές στιγμές; Σε όλες τις επιτυχίες μου, αλλά και στις αποτυχίες μου ήσουν τόσο περήφανος για μένα, και εγώ αυτήν την περηφάνια που έβλεπα στα μάτια σου και στο ύφος για μένα, δεν μπορούσα να την ανταλλάξω με τίποτα στον κόσμο.
Λέγαμε ότι το Είναι καθορίζει τη συνείδηση και ότι στη φύση και στις άπειρες μορφές της δεν υπάρχει καλό και κακό, ούτε γιατί… παρά μόνο αυτό που είναι… Ό,τι είναι λογικό υπάρχει, ότι υπάρχει είναι λογικό… Αλλά δυστυχώς ή ίσως ευτυχώς, σε ένα πολύ μικρό κομμάτι της ύλης, στον άνθρωπο, υπάρχει και το συναίσθημα, και εγώ ορμώμενος από αυτό, δεν μπορούσα να χωνέψω ότι έρχεται το τέλος.
Το 1999, ήρθε ένα άλλο γεγονός το οποίο έμελλε να είναι τόσο καθοριστικό για σένα, γνώρισες την 15χρονη κόρη σου και την επί 18 χρόνια σύντροφό μου, τη Γιώτα. Σε μαλάκωσε, σε έκανε πιο χαρούμενο πιο χαμογελαστό, ανέδειξε πλευρές του χαρακτήρα σου άγνωστες σε μένα και στους άλλους, που είχες μάθει από την σκληρότητα της ζωής να φυλάς σφιχτά μέσα σου. Διαβάζατε και συζητάγατε μαζί ατελείωτες ώρες, και η περηφάνια που έβλεπα στα μάτια σου όταν πέτυχε στην πρώτη και μετά στη δεύτερη σχολή της, ήταν ακόμα μεγαλύτερη και από τότε που πέτυχα στο Πολυτεχνείο, και αυτό με έκανε τον πιο χαρούμενο άνθρωπο του κόσμου… Όπως και στις ατελείωτες ομηρικές διαμάχες ανάμεσα σε μένα και στη Γιώτα, εσύ πάντα έπαιρνες το μέρος της ανεξάρτητα από το ποιος είχε δίκιο ή άδικο και αυτό αναδεικνύει το σπουδαίο του χαρακτήρα σου….
Όλα αυτά ωχριούν όμως μπροστά στη στιγμή που έμαθες ότι η Γιώτα θα σε κάνει παππού, και θα φέρει στον κόσμο την εγγονή σου την Κατερίνα. Και όταν στον 5ο μήνα της εγκυμοσύνης διέγνωσες την αρρώστια σου, και όντας άριστος γνώστης της Ιατρικής Βιβλιογραφίας για την πρόβλεψη και το προσδώκιμο αυτής της ασθένειας, μας είπες ότι ίσως δεν προλάβεις να ζήσεις την γέννησή της και αγωνιούσες γι’ αυτό. Παρόλα αυτά όμως η προσμονή της γέννησής της, και μετέπειτα το ίδιο το παιδί σε γιγάντωσαν απέναντι στην αρρώστια. Έγινε η αναπνοή σου όταν ακόμα και οι μεταστάσεις πλημμύρισαν τα πνευμόνια σου και έκαναν την αναπνοή σου ένα μαρτύριο. Όπως χαρακτηριστικά αναφέρεις και εσύ, όταν μπουσουλώντας ακόμα σου έφερε ένα πιάτο με ένα μήλο και σου είπε «Παππού μαμ», σου έδωσε μια χωρίς προηγούμενο δύναμη να συντρίψεις και να καταρρίψεις κάθε πρόβλεψη στα Ιατρικά δεδομένα και να ζήσεις 5,5 ολόκληρα χρόνια ώστε να προλάβεις να την δεις να πηγαίνει μέχρι και νηπιαγωγείο και να κάνει ολόκληρες μπαλετικές πιρουέτες.
Όμως ό,τι γεννιέται πεθαίνει όπως μου έλεγες παρηγορητικά όταν εγώ τις τελευταίες μέρες γονάτιζα από λυγμούς όταν δεν μπορούσα να σε βλέπω να ασφυκτιάς και να λες σκάω, που ακόμα και εκείνη τη στιγμή έλεγες στη Γιώτα που σου κρατούσε το χέρι «Στενοχωριέται ρε γαμώτο, μη στενοχωριέται»… ακόμα και εκείνη τη στιγμή σε ενδιέφεραν οι άλλοι… Δεν είχες ίχνος ατομισμού και έβαζες τον εαυτό σου σε δεύτερη μοίρα και αυτό ήταν το μεγαλείο σου και γι’ αυτό ήσουν αγαπητός και σεβαστός από όλους. Και παρ’ όλο που ήθελες και μετά θάνατο να μην ταλαιπωρήσεις κανέναν, «οι πεθαμένοι με τους πεθαμένους και οι ζωντανοί με τους ζωντανούς» έλεγες, ούτε μνημόσυνα, ούτε έντυπες αναγγελίες, ούτε επισκέψεις στον τάφο, συμφώνησες στην ύστατη επιθυμία μου να ταφείς σε αυτό του απείρου κάλλους κομμάτι με θέα στον Αμβρακικό, που βρίσκεται στο χωριό μου, έτσι ώστε περνώντας καμιά βόλτα με την Κατερίνα να αποτελεί σημείο αναφοράς και να της αφηγούμαστε καμία ιστορία για αυτόν τον σπουδαίο άνθρωπο που ήταν παππούς της.
Έφτασαν λοιπόν οι πρώτες πρωϊνές ώρες της 9ης Γενάρη του 2017, όπου η καρδιά σου σταμάτησε και το χέρι σου πάγωσε όταν στο κρατούσα γέρα… Ήμασταν δίπλα σου εγώ, η Γιώτα και η Καίτη, και έφυγες ήσυχα και απλά όπως το επιθυμούσες…
Κανένας άλλος γιος δεν είχε καλύτερο πατέρα…
Κανένας άλλος γιος δεν είναι πιο περήφανος για τον πατέρα του….
Αντίο Πατέρα – Σύντροφε…
