του Salah Musa
Καλημέρα από τη Γάζα!
Εκεί που ο ήλιος, ως συνήθως τις τελευταίες μέρες ντρέπεται για τον εαυτό του ή σαν να κρύβεται πίσω από πυκνά σύννεφα για να απαλλαγεί από την ευθύνη να σιωπήσει για όσα θεωρεί εγκληματικές πράξεις από την πλευρά της κατοχής.
Αυτό που κάνει το θέμα λίγο πιο εύκολο είναι ότι μπορεί να πάει μαζί με τη Δύση και τα αραβικά καθεστώτα και να γυρίσει το πρόσωπό του προς την άλλη κατεύθυνση και να ισχυριστεί τη στιγμή που υπολόγιζε ότι δεν είδε ή δεν άκουσε.
Οι βομβαρδισμοί της Γάζας συνεχίζονται με μεγάλη ένταση, ίσως λιγότερο από αέρος αλλά περισσότερο από το πυροβολικό και τις ναυτικές δυνάμεις.
Τα πύραυλοι της αεροπορίας είναι πιο έξυπνοι και ακριβότεροι, ενώ τα πυρά του πυροβολικού είναι φθηνότερα και πιο “χαζά”.
Ωστόσο, είμαστε εδώ στη γη μας, και τα λόγια του ποιητή μας Tawfiq Ziad ηχούν στα αυτιά μας:
εδώ πάνω στα στήθη σας
μένουμε σαν τον τοίχο
και στα λαρύγγια σας
κομμάτια από γυαλί, φύλλο φραγκοσυκιάς,
στα μάτια σας
μια θύελλα φωτιάς.
[…]
Εδώ πάνω στα στήθη σας
μένουμε σαν τον τοιχο.
Πεινάμε, γυμνωνόμαστε
προκαλούμε, τραγουδάμε.
Τους οργισμένους δρόμους τούς γεμίζουμε
με διαδηλώσεις·
Γεμίζουμε τις φυλακές
με περηφάνεια·
φτιάχνουμε τα παιδιά
γενιές της επανάστασης
τη μια μετά την άλλη.
***
μένουμε μεις εδώ
να πιείτε εσείς την θάλασσα
Φυλάμε της συκιάς και της ελιάς τον ίσκιο
φυτεύουμε τις σκέψεις μας
σαν την μαγιά στην ζύμη
το ψύχος του πάγου στα νεύρα μας
και στις καρδιές μας μια κόκκινη κόλαση…
