Η υπόθεση του κατά συρροή δολοφόνου γυναικών στη Κύπρο έχει συγκλονίσει το πανελλήνιο και εξακολουθεί να σοκάρει καθώς νέα στοιχεία βγαίνουν καθημερινά στο φως της δημοσιότητας.
Τα γεγονότα που οδήγησαν στην ανακάλυψη των πιο απεχθών εγκλημάτων που έγιναν ποτέ στο νησί ξεκίνησαν την Κυριακή στης 14 Απριλίου του 2019 όταν τουρίστες βρίσκουν τη σορό γυναίκας σε φρεάτιο του μεταλλείου της Κοκκινίγειας στο Μιτσερό της Κύπρου. Η σορός ανήκει στην 38χρονη MaryRose Tiburcio από τις Φιλιππίνες που είχε δηλωθεί ως εξαφανισμένη το Μάιο του 2018 μαζί με την 6χρονη κόρη της Sierra Graze Seucaliuc. Από τότε μέχρι σήμερα ο 35χρονος γυναικοκτόνος Νίκος Μεταξάς, υπολοχαγός στην Εθνική φρουρά Κύπρου έχει ομολογήσει τις δολοφονίες και τους διαμελισμούς 7 γυναικών. Εκτός από την Mary Rose και την κόρη της ο Μεταξάς έχει ομολογήσει πως σκότωσε και την 28χρονη Αριάν Παλάνας, την 30χρονη Μαρικάρ Βαλτέζ, την 36χρονη Λίβια Φλορεντίνα Μπουνέα, την 8χρονη κόρη της Μπουνέα, Έλενα-Ναταλία και μια γυναίκα με καταγωγή είτε από το Νεπάλ είτε από τις Ινδίες.
Τα θύματα καθόλου τυχαία ήταν όλα μετανάστριες, οι περισσότερες εργάτριες, τις οποίες δύσκολα θα τις αναζητούσε κάποιος από το περιβάλλον τους. Ο δράστης επέλεγε τις συγκεκριμένες γυναίκες ούτως ώστε να διαφύγει τη σύλληψη αφού για τις περισσότερες από αυτές ακόμα και μετά τις δηλώσεις εξαφάνισής τους, η αστυνομία δεν έκανε τίποτα για να τις αναζητήσει. Γυναίκες που τόσο για τον δράστη όσο και για τις «αστυνομικές αρχές» παρέμεναν ασήμαντες τόσο όσο βρίσκονταν στη ζωή όσο και μετά το θάνατό τους. Γυναίκες και παιδιά που για να μάθουμε τα ονόματά τους έπρεπε να χάσουν την ζωή τους από το χέρι ενός στυγνού εγκληματία. Γυναίκες και παιδιά που έφτασαν στην Κύπρο στην προσπάθειά τους να βελτιώσουν την ζωή τους και που τελικά την έχασαν από από έναν ακόμα σεξιστή δολοφόνο για τον οποίο οι ζωές αυτών των γυναικών ήταν ασήμαντες μπροστά στην εξουσιαστική κυριαρχία που του κληροδότησαν τόσο οι φασιστικές – εθνικιστικές του καταβολές όσο και η πατριαρχία με τρόπο ώστε να πιστεύει ότι του ανήκαν όχι μόνο τα σώματα αυτών των γυναικών αλλά και οι ίδια τους η ζωή. Άραγε η αστική δικαιοσύνη με τον κατασταλτικό της μηχανισμό θα λειτουργούσε με την ίδια αδιαφορία αν στην θέση αυτών των γυναικών βρισκόταν μια πλούσια κυρία ή κάποιος ομογενής άντρας;
Η απάντηση είναι όχι και για αυτό θεωρούμε πως η παραίτηση του υπουργού δικαιοσύνης που έγινε δεκτή ύστερα από συνάντηση του τελευταίου στις 2 Μαΐου με τον πρόεδρο Νίκο Αναστασιάδη, όπως επίσης και η παύση του αρχηγού της Αστυνομίας την επόμενη μέρα είναι τελείως προσχηματικά. Ο κρατικός μηχανισμός, πάντα στην υπηρεσία των κυρίαρχων, επέτρεπε στον δολοφόνο να κινείται ανενόχλητος για τρία ολόκληρα χρόνια αφαιρώντας ζωές ευάλωτων γυναικών που καθόλου τυχαία ανήκαν όλες σε ευάλωτες πληθυσμιακές ομάδες.
Η διαδικασία μέ την οποία ο δολοφόνος στοχοποιούσε τα θύματα του ήταν κοινή. Ερχονταν σε επαφή μαζί τους ύστερα από γνωριμία η οποία γινόταν μέσα από μέσα κοινωνικής δικτύωσης στα οποία χρησιμοποιούσε ψεύτικα προφίλ. Μετά τις δολοφονίες οι οποίες γίνονταν με στραγγαλισμό κατά την διάρκεια της ερωτικής επαφής όπου όπως ο ίδιος παραδέχτηκε το έκανε για να έρθει σε σεξουαλική διέγερση, τις διαμέλιζε και ξεφορτωνόταν τα πτώματα είτε τοποθετώντας τα μέσα σε βαλίτσες τις οποίες εν συνεχεια πέταγε στην κόκκινη λίμνη είτε τα πέταγε σε περιοχές που δύσκολα κάποιος θα τα ανακάλυπτε.
Ο αριθμός των γυναικών που έχει δολοφονήσει παραμένει μέχρι στιγμής άγνωστος καθώς οι «κυπριακές αρχές» έχουν καταγράψει δεκάδες εξαφανισμένες μετανάστριες τα τελευταία 2 χρόνια και κανείς δεν γνωρίζει αν κάποιες από αυτές είναι ήδη νεκρές από το χέρι του ίδιου ή κάποιου άλλου πατριάρχη γυναικοκτόνου. Άλλωστε η στυγνή δήλωση του Μεταξά ότι ηδονίζεται με το να σκοτώνει γυναίκες φωτογραφίζει τα ξεκάθαρα χαρακτηριστικά του εγκλήματος. Φόνοι που αφορούν στο φύλο των θυμάτων.
Οι συγκεκριμένες γυναικοκτονίες πέρα από ρατσιστικά και σεξιστικά χαρακτηριστικά είχαν και ταξικά καθώς το καθεστώς εργασίας της Κύπρου ειδικά για γυναίκες που προέρχονται από τις Φιλιππίνες ευνοεί κάθε είδους κακομεταχείρισής τους αφού όλα τα απαραίτητα έγγραφά τους παραμένουν ιδιοκτησία του κάθε αφεντικού.
Αξίζει επίσης να σημειωθεί και ο ρόλος του αστικού τύπου ο οποίος προσπάθησε να δικαιολογήσει το δολοφονικό χαραχτήρα του Μεταξά με το «βουλγάρικο αίμα» που δήθεν τρέχει στις φλέβες του, αποδίδοντας έτσι την κουλτούρα του βιασμού και τον σεξισμό στο τόπο καταγωγής και όχι στην πατριαρχία. Ο ρατσισμός όμως και ο διαχωρισμός των ανθρώπων σε κανονικούς και μη κανονικούς ενισχύθηκε και από τις δηλώσεις ψυχίατρου – σεξολόγου ο οποίος είχε αναφέρει πως ο υποτακτικός χαραχτήρας των γυναικών αυτών είναι στην κουλτούρα του τόπου τους.
Η χρονιά εφέτος ξεκίνησε με την νεκρή φοιτήτρια Ελένη Τοπαλούδη και κλιμακώνεται σταδιακά με δεκάδες γυναίκες που δολοφονούνται καθημερινά. Ο εθνικισμός, η πατριαρχία, ο σεξισμός και το ίδιο το καπιταλιστικό σύστημα που τα ενισχύει και τα αναπαράγει θα πρέπει να γκρεμιστούν από τα θεμέλιά τους και θα τα γκρεμίσουμε εμείς στη μνήμη όλων εκείνων που χάθηκαν αλλά και όλων εκείνων που κινδυνεύουν να χαθούν ώρα με την ώρα διεκδικώντας ξανά και ξανά να μην μείνει λιγότερη καμία από μας.
Β.Κ.
