του Αλέξη Χαλβατζή
Μέχρι πριν από μερικές εβδομάδες τα δελτία ειδήσεων των καθεστωτικών ΜΜΕ γέμιζαν εικόνες από τα μπαλκόνια των ιταλών όπου τους έδειχναν να βγαίνουν και να τραγουδούν προκειμένου να πάρουν θάρρος στην αντιμετώπιση της πανδημίας του COVID-19 που έπληξε με σφοδρότητα τη γειτονική χώρα.
Τις τελευταίες όμως ημέρες η κατάσταση έχει αλλάξει, το τραγούδι των μπαλκονιών αντικαταστάθηκε από αυτό της οργής και της πείνας αφού πολλοί Iταλοί πλέον δεν είναι σε θέση να αγοράσουν ούτε τα βασικά τρόφιμα, τον σκοπό βέβαια αυτού του τραγουδιού αρνούνται να «παίξουν» τα ίδια ΜΜΕ.
Ορισμένες εικόνες είναι απολύτως χαρακτηριστικές και διαφωτιστικές για αυτό που κυριαρχεί σε μια χώρα με βαριά βιομηχανία πολύ υψηλού επιπέδου που αποτελεί και μία από τις ισχυρότερες οικονομίες του κόσμου και μέλος της G8.
Στη Νάπολη ένας άνδρας μπαίνει σε ένα σουπερμάρκετ, παίρνει ένα πακέτο σπαγγέτι, λίγο ελαιόλαδο και μια συσκευασία με σάλτσα ντομάτα, όμως δεν έχει να τα πληρώσει και η ταμίας φωνάζει την αστυνομία για να τον συλλάβει, γιατί; Γιατί δεν έχει χρήματα να αγοράσει τα απολύτως απαραίτητα. Στο Μπάρι τρία άτομα έξω από μια τράπεζα φωνάζουν: “Μείναμε χωρίς φαγητό και χωρίς χρήματα”. Έχουν κλείσει το κατάστημά μου για είκοσι ημέρες, πώς μπορώ να ζήσω;. Και μια άλλη κυρία: “Παρακαλώ, ελάτε στο σπίτι μου να δείτε. Δεν έχει μείνει τίποτα. Πρέπει να φάω.” Στο Παλέρμο πάλι σε ένα σουπερμάρκετ κάποιος ξεσπάει: “Δεν έχουμε πια ούτε ένα ευρώ, δεν μπορούμε να ζήσουμε άλλη μια εβδομάδα σαν αυτή, πάρτε μέτρα γιατί η επανάσταση ξεσπάει»” ξεσπάει έτσι και αλλιώς συμπληρώνουμε εμείς..
