Ακτινογραφία μιας καθεστωτικής κρίσης
του ανταποκριτή μας
Παρ’ όλη την δεύτερη καραντίνα που επιβλήθηκε στο Ισραήλ λόγω της απειλητικής αύξησης των κρουσμάτων και θανάτων από τον κορονοϊό, οι διαδηλώσεις ενάντια στον Νετανιάχου και την κυβέρνησή του αυξάνονται σε όγκο και δυναμισμό. Για τέσσερις μήνες τώρα, συχνά δυο φορές την εβδομάδα, φουντώνουν οι διαδηλώσεις.
Ούτε με τις συμφωνίες με τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα και το Μπαχρέιν, που σκόπευαν στην ενίσχυση της εικόνας του Νετανιάχου μέσα στο Ισραήλ θάβοντας συνάμα την Παλαιστινιακή υπόθεση, η κυβέρνηση της σιωνιστικής Δεξιάς (που συμπεριλαμβάνει και τον Γκανς και τους Εργατικούς), δεν έχει καταφέρει να σταθεροποιήσει το πολιτικό σύστημα. Πριν ένα μήνα, η κυβέρνηση “εθνικής ενότητας”, αποτυγχάνοντας να ελέγξει την κρίση σκόρπιζε ψέματα στα ΜΜΕ ότι θα διένειμε οικονομική βοήθεια στα θύματα της κρίσης, έφτασε στο χείλος της κατάρρευσης με την συζήτηση για τον προϋπολογισμό.
Η συμφωνία με τους Άραβες εμίρηδες (μια συμμορία πετρελαιάδων με ένα κρατίδιο τεχνητό, οπισθοδρομικό και καταπιεστικό) στόχευε στο να παρουσιάσει τον Νετανιάχου σαν “άνθρωπο της ειρήνης”. Η πραγματικότητα, όμως, δείχνει ότι ήταν ανίκανος να εφαρμόσει το πρόγραμμα προσάρτησης των παλαιστινιακών εδαφών της Δυτικής Όχθης, καθώς δεν βρίσκει υποστήριξη σ’ αυτό ακόμα κι από την δικιά του εκλογική βάση. (Μόλις το 4% των Ισραηλινών Εβραίων δηλώνουν ότι υποστηρίζουν την προσάρτηση).
Μέσα σ’ όλα αυτά, ξεσπούν οι διαδηλώσεις μπροστά στην επίσημη κατοικία του Νετανιάχου στην οδό Μπάλφουρ (στην Ιερουσαλήμ), καθώς και μπροστά σε ένα από τα ιδιωτικά του σπίτια στην Καισάρεια, αλλά και σε πάμπολλες κεντρικές διασταυρώσεις δρόμων, συμπεριλαμβανομένων κι εκείνων των εβραϊκών οικισμών στα σύνορα με την Λωρίδα της Γάζας.
Η κινητοποίηση στην Ιερουσαλήμ έχει πάντα τρεις συνιστώσες: α) τα κινήματα που πολεμούν τον Νετανιάχου για την διαφθορά του (τρεις δίκες για δωροδοκία, παράβαση και υπέρβαση καθηκόντων δημοσίου υπαλλήλου κ.ά.). β) εκείνους που τον καταγγέλλουν για καταστροφή του δημοκρατικού συστήματος με την χιονοστιβάδα νόμων που διαλύουν το δικαστικό σύστημα και τον ρόλο του Ανώτατου Δικαστηρίου, με στόχο την ενίσχυση του καθεστώτος απαρτχάιντ και τον διωγμό όσων παλεύουν για την Παλαιστινιακή υπόθεση στο εσωτερικό του κράτους του Ισραήλ και γ) αυτούς που παλεύουν με οικονομικές διεκδικήσεις ενάντια στην άθλια κατάσταση που έχει δημιουργήσει η κυβερνητική πολιτική απέναντι στην πανδημία του κορονοϊού (άνεργοι, μικρέμποροι, ελεύθεροι επαγγελματίες, καλλιτέχνες). Το κεντρικό σύνθημα που τους ενώνει όλους αυτούς είναι: “Κεφάλαιο και κυβέρνηση είναι ο απόπατος!”
Το μπλοκ της Αριστεράς μέσα στην κινητοποίηση, με επικεφαλής το Χαντάς (το ισραηλινό ΚΚ με τους συμμάχους του) κι άλλες μικρές αριστερές σοσιαλιστικές κι αναρχικές οργανώσεις, είναι μικρότερο σχετικά με το σύνολο των διαδηλωτών αλλά διαρκώς μεγαλώνει. Η πλειοψηφία είναι ανοργάνωτοι διαδηλωτές-θύματα της οικονομικής κρίσης και υψώνουν ισραηλινές σημαίες ή μαύρες σημαίες για να εκφράσουν την αγανάκτησή τους για την διαφθορά και την έλλειψη δημοκρατίας. Αυτοί με τις ισραηλινές σημαίες δεν θεωρούν ότι είναι πρόβλημα ο σιωνισμός, αλλά μοναχά η “κακή διαχείριση” του πολιτικού τους συστήματος και η διαφθορά. Δεν υπάρχουν παλαιστινιακές σημαίες αλλά εκείνοι που εκφράζουν τα παλαιστινιακά αιτήματα το κάνουν έμμεσα με πανό στα αραβικά και εβραϊκά και με κόκκινες σημαίες. Υπάρχουν επίσης πανό και πλακάτ που καταγγέλλουν τα εγκλήματα της κυβέρνησης κατά των Παλαιστινίων και κατά των Εβραίων της Αιθιοπίας(Φαλάσας) καθώς και ενάντια στο Τείχος του απαρτχάιντ.
Η ηγεσία του Χαντάς κινητοποιεί μόνο μέρος των υποστηρικτών του γιατί σε πολλές περιπτώσεις (προφανώς κάτω από την πίεση των πιο ριζοσπαστικοποιημένων τμημάτων στις γραμμές του) εμφανίστηκε μια σημαντική ομάδα νεαρών Παλαιστινίων Αράβων με συνθήματά πιο ριζοσπαστικά, στα αραβικά και εβραϊκά: “Από τον Ποταμό [Ιορδάνη] μέχρι την Θάλασσα [Μεσόγειο] δημοκρατία για όλους!” και “Από την οδό Μπάλφουρ [τον δρόμο των διαδηλώσεων μπροστά στο σπίτι του Νετανιάχου] έως την Σιλουάν [χωριό στην Ανατολική Ιερουσαλήμ] δημοκρατία για όλους!”.
Οι διαδηλωτές αυτοί τραγουδούν την Διεθνή στα αραβικά και βροντοφωνάζουν για την ανατροπή της κυβέρνησης των καπιταλιστών, των ρατσιστών και σφετεριστών των παλαιστινιακών εδαφών.
Αναμφίβολα, η ηγεσία της Κοινής Λίστας και του Χαντάς αρνείται να κάνει δικά της αυτά τα συνθήματα και δίνουν την εμπιστοσύνη τους στον Γκανς και την υποτιθέμενη “δημοκρατική αντιπολίτευση” (όπως είναι ο Λαπίντ του δεξιού κόμματος Γιες Ατίντ ) τους δηλωμένους εχθρούς του παλαιστινιακού λαού και των διεκδικήσεων των εργατών, Αράβων και Εβραίων. Μοναχά μια φορά εμφανίστηκε στις διαδηλώσεις η ηγεσία της Κοινής Λίστας (των αραβικών κομμάτων με το Χαντάς) με τους βουλευτές Αχμέτ Τίμπι (Κίνημα Αραβικής Αναγέννησης), Αΐντα Τουμά-Σλιμάν, και Οφέρ Κοσίφ (ο τελευταίος, ηγετικό μέλος του Χαντάς συμμετέχει πάντα).
Οι διαδηλώσεις αναπτύσσονται κι αναπτύσσουν ολοένα πιο προωθημένα συνθήματα. Γι’ αυτό κι ο Νετανιάχου θέλει να τις απαγορεύσει ή να τις περιορίσει, με ένα νόμο που προωθεί στη Βουλή με πρόσχημα την διασπορά του κορονοϊού από τις διαδηλώσεις…
Βέβαια, οι διεκδικήσεις της εργατικής τάξης εκφράζονται μόνο μερικώς, κυρίως επειδή οι οργανώσεις της ελέγχονται από τους καπιταλιστές και το παρόν πολιτικό σύστημα, όπως, επίσης, οι διεκδικήσεις της παλαιστινιακής πάλης μόνο στο εσωτερικό της ισραηλινής Αριστεράς. Αυτή η Αριστερά, γενικά, αρνείται να έρθει σε ρήξη με το παρόν καθεστώς και υποστηρίζει την “λύση” των “δύο κρατών” (στην οποία έχει από καιρό συνθηκολογήσει η Παλαιστινιακή Αρχή).
Οι διαδηλωτές που ταυτιζόμαστε με την Τέταρτη Διεθνή βρισκόμαστε σε συζητήσεις με την ηγεσία και τα μέλη της αραβικής Λίστας και του Χαντάς και τους προτείνουμε να τεθούν επικεφαλής της πάλης για μια διέξοδο υπέρ των θυμάτων της κρίσης της πανδημίας, ενάντια στο καθεστώς του απαρτχάιντ και τις φασίζουσες τάσεις του, ενάντια στην τωρινή κυβέρνηση Νετανιάχου και του συνενόχου του Γκανς, και υπέρ των διεκδικήσεων της Παλαιστινιακής υπόθεσης.
Οι διαδηλωτές που ταυτιζόμαστε με την Τέταρτη Διεθνή συμμετέχουμε στις διαδηλώσεις με ανεξάρτητη σημαία και πανό. Τραγουδούμε την Διεθνή, φωνάζουμε τα συνθήματα υπέρ των παλαιστινιακών διεκδικήσεων, και προβάλουμε συνθήματα κατά του αντιδημοκρατικού καθεστώτος του απαρτχάιντ. Διαδηλώνουμε κάτω από τις κόκκινες σημαίες της Τέταρτης Διεθνούς και προτείνουμε σαν λύση μιαν ανεξίθρησκη Δημοκρατία, ενιαία για Παλαιστινίους και Εβραίους, στα πλαίσια μιας Σοσιαλιστικής Ομοσπονδίας της Μέσης Ανατολής.
Σίγουρα, ακόμα, η Αριστερά είναι μειοψηφική στις διαδηλώσεις κι οι Παλαιστίνιοι και οι εργάτες δεν αντιπροσωπεύονται όπως θα έπρεπε. Κανένας, όμως δεν μπορεί να μένει σπίτι του όταν το καθεστώς στο Ισραήλ συγκλονίζεται από κρίση, σαν μέρος της παγκόσμιας κρίσης του ιμπεριαλισμού και των διάφορων τοπικών του αποικιακών ερεισμάτων κι όταν μεγάλα τμήματα λαού ζητούν να ανατρέψουν την κυβέρνηση Νετανιάχου.
Μετάφραση Σ.Μ.
