Θόδωρος Κουτσουμπός

Πάνω από 15.000 άνθρωποι συγκεντρώθηκαν, το Σάββατο 1 Αυγούστου, έξω από την πρωθυπουργική κατοικία του Μπένγιαμιν Νετανιάχου, του ισραηλινού πρωθυπουργού, απαιτώντας να φύγει. “Crime Minister” έγραφε ένα μεγάλο πανό, παίζοντας με τις λέξεις Crime και Prime (Prime Minister = Πρωθυπουργός, Crime Minister = Υπουργός του Εγκλήματος). Ήταν μία ακόμη μεγάλη διαδήλωση κατά του διεφθαρμένου ακροδεξιού πρωθυπουργού.

Φορώντας μάσκες λόγω της πανδημίας Covid-19 οι διαδηλωτές, συγκεντρώθηκαν κοντά στην πρωθυπουργική κατοικία στην Ιερουσαλήμ απαιτώντας την παραίτηση του Νετανιάχου και της κυβέρνησής του. Όλοι οι γύρω δρόμοι γέμισαν διαδηλωτές. Την ίδια στιγμή που στην Ιερουσαλήμ διεξαγόταν η μεγάλη αντικυβερνητική διαδήλωση, στο Τελ Αβίβ, κοντά στην παραθαλάσσια κατοικία του Νετανιάχου, ενώ οι  κεντρικές διασταυρώσεις των λεωφόρων άλλων πόλεων, μπλοκάρονταν από διαδηλωτές. Όσοι έλπιζαν ότι στο διάβα του χρόνου οι διαδηλώσεις θα εκτονωθούν, διαψεύστηκαν. Οι διαδηλώσεις της 1ης Αυγούστου ήταν μεγαλύτερες από κάθε άλλη φορά εδώ και πάνω από δύο μήνες.

Οι Ισραηλινοί απαιτούν από τον Νετανιάχου να παραιτηθεί, διαμαρτυρόμενοι για τον χειρισμό της κρίσης του κορονοϊού στη χώρα και γιατί είναι υπόδικος με σοβαρές κατηγορίες για απάτη και διαφθορά, κατάχρηση της εμπιστοσύνης, αποδοχή δωροδοκίας και άλλα παρόμοια. Αν και ο Νετανιάχου προσπάθησε να μειώσει τις διαμαρτυρίες, οι συγκεντρώσεις δύο φορές την εβδομάδα δεν δείχνουν σημάδια επιβράδυνσης.

Ισραηλινά μέσα ενημέρωσης υπολόγισαν σε τουλάχιστον 10.000 τα άτομα που διαδήλωσαν κοντά στην επίσημη κατοικία στην κεντρική Ιερουσαλήμ. Αργά το Σάββατο (1/8), χιλιάδες βάδισαν στους δρόμους σε ένα θορυβώδες ράλι. Οι διαδηλωτές κρατούσαν ισραηλινές  αλλά και κόκκινες και μαύρες σημαίες, αυτοσχέδια πλακάτ και πανό. Σε κάποια από αυτά έγραφαν  «Δεν υπάρχει δημοκρατία με απαρχάιντ» , ακόμα και  «Λευτεριά στην Παλαιστίνη»ˑ πολλοί κρατούσαν πόστερς που έγραφαν  «Crime Minister» και «Bibi Go Home».

Οι διαδηλώσεις εναντίον του Νετανιάχου είναι  οι μεγαλύτερες που έχει δει το  Ισραήλ από το 2011 όταν είχαν ξεσπάσει διαμαρτυρίες για το υψηλό κόστος ζωής της χώρας, την περίοδο της λεγόμενης Αραβικής Άνοιξης.

Ο Νετανιάχου επιχειρεί να απαξιώσει τους διαδηλωτές κατηγορώντας τους ως «αριστερούς» και «αναρχικούς». Το ίδιο βράδυ του Σαββάτου, το κόμμα Likud του Νετανιάχου εξέδωσε δήλωση κατηγορώντας δύο ιδιωτικούς τηλεοπτικούς σταθμούς του Ισραήλ ότι έδωσαν «δωρεάν και ατελείωτη δημοσιότητα» στους διαδηλωτές και υπερβάλλουν τη σημασία των συγκεντρώσεων.

Ενώ οι διαδηλώσεις ήταν σε μεγάλο βαθμό ειρηνικές, υπήρξαν σημάδια βίας τις τελευταίες ημέρες. Ορισμένοι διαδηλωτές συγκρούστηκαν με την αστυνομία που  χρησιμοποιεί  κανόνια νερού, ενώ μικρές  φασιστικές συμμορίες όπως η  “Familia” , με την ανοικτή προτροπή του Νετανιάχου  επιτέθηκαν σε διαδηλωτές. Ο Νετανιάχου  αντιστρέφοντας την πραγματικότητα, σαν τον φίλο του Τραμπ, ισχυρίστηκε ότι είναι οι διαδηλωτές που… υποκινούν βία εναντίον του!

Η ισραηλινή αστυνομία συνέλαβε περίπου 20 ακροαριστερούς ακτιβιστές τις τελευταίες ημέρες υποστηρίζοντας ότι ετοιμάζονταν για βίαιη δράση στις διαδηλώσεις. Αλλά επίσης σημειώθηκαν συλλήψεις υποστηρικτών του Νετανιάχου το Σάββατο, συμπεριλαμβανομένου ενός άνδρα που βγήκε από το αυτοκίνητό του στην  Χάιφα και πέταξε μια πέτρα προς το πλήθος διαδηλωτών. Η αστυνομία είπε ότι μια 63χρονη γυναίκα τραυματίστηκε ελαφρά.

Οι διαδηλώσεις οργανώνονται από ένα χαλαρό δίκτυο ομάδων ακτιβιστών, όπως είναι η ομάδα “ Kαμμιά Διέξοδος” και “Crime Minister”. Δεν υπάρχει κανένα κόμμα και καμμιά ηγεσία στο αντι-Νετανιάχου κίνημα. Αυτό είναι η δύναμη αλλά και η αδυναμία του κινήματος. Δύναμη γιατί δύσκολα  μπορεί να ελεγχθεί όπως το 2011. Αδυναμία γιατί δεν  μπορεί να συσπειρώσει, σε  ένα κοινό πολιτικό σχέδιο χειραφέτησης τους Εβραίους  διαδηλωτές με  τους καταπιεσμένους Παλαιστινίους.

Το Ισραήλ πλήττεται από βαθιά οικονομική κρίση, που επιδεινώθηκε αφάνταστα από την πανδημία του κορονοϊού. Η ανεργία έχει αυξηθεί από 3,4% τον Φεβρουάριο σε 27% τον Απρίλιο, για να υποχωρήσει στο 20% μετά την άρση των περιορισμών. Συγχρόνως, όμως,  αυξάνονται τα κρούσματα. Πολλοί κατηγορούν την κυβέρνηση Νετανιάχου για την αύξηση των κρουσμάτων, ιδίως με το πρόωρο άνοιγμα της οικονομικής δραστηριότητας.

Την ίδια στιγμή που ογκούται το κίνημα διαμαρτυρίας κατά του Νετανιάχου και της ακροδεξιάς κυβέρνησής του, γίνεται αισθητή και η εκ δεξιών δυσαρέσκεια των ακροδεξιών οπαδών του Νετανιάχου, ιδίως στις τάξεις των εποίκων. Οι τελευταίοι ανέμεναν ότι την 1η Ιουλίου ο Νετανιάχου θα ανακήρυσσε την προσάρτηση μεγάλου μέρους των κατεχόμενων παλαιστινιακών εδαφών στην κοιλάδα του Ιορδάνη στο Ισραήλ. Όμως, οι εσωτερικές αντιφάσεις της κυβέρνησης συνασπισμού, αλλά κυρίως η εμπλοκή της αμερικάνικης πολιτικής λόγω της κρίσης της κυβέρνησης Τραμπ, εμπόδισαν τον Νετανιάχου να κηρύξει την προσάρτηση. «Η ανακήρυξη είναι στα χέρια των ΗΠΑ», είπε ο Νετανιάχου στην κοινοβουλευτική ομάδα του Λικούντ  σε σύνοδό της στην  ισραηλινή Κνέσετ (Βουλή) , δείχνοντας και ποιος είναι τελικά το Μεγάλο Αφεντικό της χώρας.

Aνάμεσα στην κρίση στο Ισραήλ και στην κρίση στις ΗΠΑ υπάρχει μια εσωτερική στενή αλληλοσύνδεση. Οι ΗΠΑ η πιο ισχυρή οικονομική και στρατιωτική ιμπεριαλιστική υπερδύναμη, το κέντρο του παγκόσμιου καπιταλισμού, πλήττεται από την  χειρότερη οικονομική κρίση της Ιστορίας της και συνάμα από την χειρότερη υγειονομική κρίση που επιδεινώνεται από την άθλια διαχείρισή της από τον Τραμπ.  Η  χώρα  χάνει στο δεύτερο τρίμηνο του 2020, σε ετήσια βάση, το 33% του ΑΕΠ της – κάτι που ούτε σε εποχές πολέμων δεν είχε συμβεί. Την ίδια στιγμή είναι πρώτη στον κόσμο σε αρνητικά ρεκόρ, με 4,78 εκατομμύρια κρούσματα και 158.000 νεκρούς από τον Covit.  Επικεφαλής αυτής της γιγάντιας χώρας είναι ένας φασιστοειδής Νέρωνας, οΤραμπ, που αντιμετωπίζει τον Covit-19 μες θεωρίες συνωμοσίας, αντικινεζική υστερία και αλλοπρόσαλλες πολιτικές. Την ίδια στιγμή, από τις 25 Μαΐου μαίνεται στις ΗΠΑ η εξέγερση που πυροδότησε το ρατσιστικό έγκλημα της αστυνομίας κατά του μαύρου Τζορτζ Φλόυντ.

Δέκα χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά, στη Μέση Ανατολή, το προπύργιο του ιμπεριαλισμού, το σιωνιστικό κράτος του Ισραήλ, επίσης πλήττεται από μια άλυτη κρίση, οικονομική, υγειονομική και πολιτική-ηθική κρίση αξιών. Το δημιούργημα των νικητών του Β’ παγκοσμίου πολέμου το 1948, αντί να φέρει ειρήνη, ελευθερία και δικαιοσύνη στο λαό που υπέστη τη Σοά, την καταστροφή από το ναζιστικό εγκληματικό καθεστώς, μετατράπηκε σε κράτος προπύργιο των ιμπεριαλιστικών στρατηγικών συμφερόντων στη Μέση Ανατολή. Οι συγκλίνουσες πολιτικές, των ιμπεριαλιστών που επεδίωκαν ένα προπύργιο στην πετρελαιοφόρα και στρατηγική Μέση Ανατολή, και των σιωνιστών που επεδίωκαν μια αστική εθνικιστική λύση για το Εβραϊκό πρόβλημα, δημιούργησαν  ένα κράτος-στρατιωτικό γκέτο  που καθιστούσε τον Αραβικό Παλαιστινιακό λαό θύμα εξανδραποδισμού και πογκρόμ. Εκμεταλλευόμενοι τον ναζισμό και τα εκατομμύρια θύματα έχτισαν ένα αστικό κράτος πάνω στην ανισότητα, στην αδικία σε βάρος άλλου λαού που πλήρωσε και πληρώνει τα εγκλήματα του ευρωπαϊκού ιμπεριαλιστικού καπιταλισμού.

Η  υποτιθέμενη  “λύση των δύο κρατών” με τον παλαιστινιακό πληθυσμό περιορισμένο σε μερικά  άοπλα Μπαντουστάν υπό ισραηλινό έλεγχο αποδείχθηκε φενάκη. Τελικά, το δυνατό είναι αυτό που  φαντάζει αδύνατο, και το οποίο όμως το οραματίστηκαν οι διεθνιστές  Μαρξιστές πριν  100 χρόνια και το υπονόησαν κάποιοι διαδηλωτές στα πλακάτ της διαδήλωσης του Σαββάτου 1 Αυγούστου 2020: Δεν μπορεί να υπάρχει δημοκρατία με απαρτχάιντ, με τον παλαιστινιακό λαό υποδουλωμένο και υποβαθμισμένο σε “πολίτες” τρίτης κατηγορία χωρίς δικαιώματα στο Ισραήλ του 1948 και υπό κατοχή και διωγμούς στην υπόλοιπη Παλαιστίνη. Η ρατσιστική μάλιστα αλλαγή του  ισραηλινού Συντάγματος που επέβαλε ο Νετανιάχου κι η σιωνιστική ακροδεξιά, για ένα «Κράτος των Εβραίων»,  επισφραγίζει το γενοκτονικό σχέδιο που προωθούν τα σχέδια προσάρτησης  της Δυτικής Όχθης και το άθλιο Σχέδιο Τραμπ.

Το όραμα μιας Παλαιστίνης ενιαίας,  ελεύθερης, σοσιαλιστικής,  με  εξασφαλισμένο το δικαίωμα επιστροφής των Παλαιστινίων προσφύγων, χωρίς θρησκευτικούς διαχωρισμούς, όπου οι Άραβες Παλαιστίνιοι και οι Εβραίοι  θα ζουν αδερφωμένοι μπορεί σήμερα να φλογίζει τις μειοψηφίες των προλεταριακών πρωτοποριών. Όμως αυτή είναι η πραγματική λύση για το παλαιστινιακό πρόβλημα αλλά  και  για το άλυτο ακόμη πρόβλημα του αντισημιτισμού που όπως φαίνεται αναζωπυρώνεται  σε συνθήκες  γενικευμένης κρίσης του καπιταλισμού στην Ευρώπη (μαζί και στην Ελλάδα), στην ιμπεριαλιστική Αμερική του  συστημικού ρατσισμού και  διεθνώς.