ανταπόκριση
Το «παγκρήτιο συντονιστικό όργανο» – όπως αποκαλείται το νεφελώδες ετερογενές μίγμα φασιστών, ρατσιστών, ψεκασμένων, θρησκόληπτων αντι-5G, εμφανίστηκε στην Κρήτη κατά τα πρότυπα των φασιστοσυνάξεων σε Αθήνα, Θεσσαλονίκη και άλλες πόλεις της Ελλάδας. Ωστόσο κάθε εμφάνισή τους πυροδοτεί αντιστάσεις από στέκια, αυτοοργανωμένες συλλογικότητες και δημοτικές κινήσεις της αντικαπιταλιστικής αριστεράς.
Στο νησί της Κρήτης έχει σημάνει συναγερμό καθώς με την κάλυψη της αστυνομίας, πότε με μαχαίρια, μαγκούρες και αλυσοπρίονα (στο Ηράκλειο), πότε με συγκεντρώσεις στα Χανιά και στην Ιεράπετρα, διαδίδουν πως επίκειται «εισβολή λαθρομεταναστών». Νεοφασίστες εθνικιστές και συνωμοσιολόγοι προσπαθούν να κινητοποιήσουν κάθε καθυστέρηση και δεισιδαιμονία μέσα σε συνθήκες πανδημίας. Τα «ορφανά» της ΧΑ βρήκαν νέο ρόλο, έγιναν… οι συντονιστές.
Μέσα σε αυτό το κλίμα εντάσσεται και το περιστατικό του άγριου ξυλοδαρμού ενός πατέρα τριών παιδιών που επέστρεφε από την εργασία του, στην Αμμουδάρα Ηρακλείου, από αστυνομικούς της ομάδα Δίας επειδή… τον θεώρησαν Πακιστανό. Ήδη διεξάγεται έρευνα για τα ρατσιστικά κίνητρα του άγριου ξυλοδαρμού που οδήγησε τον άνθρωπο αυτόν στο νοσοκομείο.
Αίσθηση και έκπληξη στο Ηράκλειο προκάλεσε αντιφασιστική performance που πραγματοποίησε απροειδοποίητα η ομάδα ΠΙΕΡΟΤΟΙ, το απόγευμα της Παρασκευής στις 22 Μαΐου στέλνοντας το δικό τους μήνυμα ενάντια στην ξενοφοβία και τον ρατσισμό.
Μια εκατοντάδα κλόουν και πιερότοι μοίραζαν στους περαστικούς αντιφασιστικά και αντιρατσιστικά μηνύματα γραμμένα σε κόκκινο χαρτί.
«Στην πόλη που ζω υπάρχουν φασίστες»
Στο κείμενο που διένειμαν αναφέρεται:
«Είμαι ένας λευκός κλόουν
που την αγάπη καρτερώ
και τον κόσμο σαν θωρώ ολόγυρά μου
πιάνω να παίζω για να μην πνιγώ
και γελώ για να μην κλάψω
Το μήνυμά μου είναι πικρό
γιατί στον τόπο μου δεν ήθελα το μίσος
γιατί στους δρόμους δεν ήθελα τα όπλα
γιατί στα όνειρα μου δεν θέλω τον φόβο
γιατί όλες οι φυλές είναι φίλοι μου
γιατί ξέρω πως όλες οι καρδιές κτυπούν σαν δική μου
κι ήθελα να μην λυπάμαι
που λογίζομαι στο είδος των ανθρώπων
Είμαι ένας κλόουν θλιμμένος
και σήμερα τα δάκρυά μου
δεν είναι για έρωτα χαμένο
αλλά απ’ τνη μεγάλη μου ντροπή
που στην πόλη που ζω υπάρχουν φασίστες»
