Η 5η Ιουλίου στην ιστορία του εργατικού κινήματος των ΗΠΑ και η πάλη σήμερα
Αν η 4η Ιουλίου είναι η εθνική επέτειος των ΗΠΑ, η 5η Ιουλίου είναι η επέτειος της εξέγερσης και σφαγής απεργών εργατών στο Σαν Φρανσίσκο, στη διάρκεια μιας μεγάλης γενικής απεργίας 83 ημερών. Την «Ματωμένη Πέμπτη» 5 Ιουλίου 1934, η αστυνομία πυροβολεί και σκοτώνει δύο λιμενεργάτες, τους Νicholas Bordois και Howard Sperry και τραυματίζει 83. Ήταν μια από τις μεγαλύτερες εργατικές γενικές απεργίες στη Δυτική Ακτή, στη διάρκεια της οποίας σημειώθηκαν μεγάλες συγκρούσεις με την αστυνομία, τα αφεντικά και τη συνδικαλιστική γραφειοκρατία.
Αναφερόμενη σ’ αυτήν την επέτειο, η Επιτροπή Ενιαίου Μετώπου για ένα Εργατικό Κόμμα, UFCLP, εξέδωσε την παρακάτω ανακοίνωση:
«Προχωράμε μπροστά με ταξική πάλη και ενάντια στην αστυνομική τρομοκρατία!»
Η 5η Ιουλίου έφτασε! Σαν ήμερα είναι η μέρα που το νερό της προκυμαίας του Σαν Φρανσίσκο έγινε κόκκινο από το αίμα των εργατών. Σαν σήμερα, το 1934, η αστυνομία δολοφόνησε δύο συναδέλφους μας που υπερασπιζόντουσαν το συνδικαλιστικό τους δικαίωμα. Αυτή η εγκληματική ενέργεια πυροδότησε μια μαζική αντίδραση από όλους τους εργάτες της πόλης, με αποκορύφωμα τη Γενική Απεργία του Σαν Φρανσίσκο!
Η απεργία στην Προκυμαία δεν αφορούσε μόνο τους καλύτερους μισθούς και τις συνθήκες εργασίας, αλλά και το δικαίωμα των εργαζομένων να οργανώνονται ανεξάρτητα. Τα αφεντικά, μαζί με τους λακέδες τους στη γραφειοκρατία των συνδικάτων, ήθελαν να επιβάλουν φιλοεπιχειρηματικούς συνδικαλιστικούς φορείς που θα συνδέονταν με τις επιχειρήσεις, ξεχωριστές συμβάσεις για τη διαίρεση των εργαζομένων και κανονισμούς διάλυσης συνδικαλιστικών οργανώσεων. Οι λιμενεργάτες και οι ναυτικοί επέμειναν για αυτόνομα συνδικάτα, πλήρη συνδικαλισμό στο χώρο εργασίας και συλλογική σύμβαση σε ολόκληρη την ακτή. Αυτό που διακυβευόταν δεν ήταν τίποτα λιγότερο από την αυτονομία της εργατικής τάξης!
Και πώς αντέδρασε η κυβέρνηση; Έστειλε την αστυνομία που σκότωσε δύο εργάτες! Θυμηθείτε ότι αυτή ήταν η εποχή του Νιου Ντιλ – εξακολουθεί να είναι μια φανταστική “Χρυσή Εποχή” για ορισμένους μέσα στην Αριστερά! Η ωμή καταστολή ήταν πάντα η απάντηση των καπιταλιστών και των πολιτικών τους όταν οι εργάτες υψώνουν τη φωνή τους. Οι συνδικαλιστές γραφειοκράτες, τα αφεντικά και η κυβέρνηση τρομοκρατούνταν, τρομοκρατούνται και θα τρομοκρατούνται από την αυτονομία της εργατικής τάξης! Η5η Ιουλίου 1934, ή «Ματωμένη Πέμπτη», έγινε μάρτυρας του φόνου δύο εργατών που αγωνίζονταν ηρωικά για τα δικαιώματα και τα συμφέροντα της τάξης τους. Καθήκον μας σήμερα είναι να συνεχίσουμε τον αγώνα τους με το ίδιο πνεύμα!
Οι πράκτορες καταστολής εκείνων των ημερών εξακολουθούν να είναι πάρα πολύ μαζί μας και σήμερα. Επιχειρηματικά συνδικάτα, γραφειοκράτες που συνθηκολογούν στις ιδιοτροπίες των αφεντικών σε κάθε στροφή, διχαστικές συμβάσεις, και δίωξη συνδικαλιστών εξακολουθούν να καταπιέζουν τους εργάτες παντού. Οι δολοφόνοι μπάτσοι περιφέρονται ακόμα στους δρόμους, διεκδικώντας τις ζωές των αδελφών μας. Οι νόμοι των αφεντικών, οι νόμοι Taft-Hartley, οι προϋπολογισμοί τους με όμορφα μερίδια στην αστυνομία και το στρατό, τα επιχειρηματικά συνδικάτα τους που κρατούν τους μπάτσους στο εργατικό κίνημα, εξακολουθούν να προσπαθούν να μας εμποδίσουν να ενωθούμε στον αγώνα μας εναντίον τους! Σήμερα, το Εργατικό Συμβούλιο της Αλαμέντα και το Δημοτικό Συμβούλιο του Δημοκρατικού Όκλαντ υποστηρίζουν την ιδιωτικοποίηση του Λιμένα του Όκλαντ – μια ρητή επίθεση στα ναυτεργατικά συνδικάτα και ρατσιστική αναβάθμιση!
Ωστόσο, όλα αυτά δεν αποτελούν λόγο απελπισίας. Οι κληρονόμοι της απεργίας του 1934, οι φορείς του ίδιου μαχητικού πνεύματος, είναι επίσης ανάμεσά μας! Τα αφεντικά και οι μπράβοι τους σκότωσαν τους συναδέλφους μας και τελικά κατέστειλαν την απεργία, αλλά δεν μπορούσαν να αποτρέψουν τους εργάτες από το να πάρουν την κατάσταση στα χέρια τους! Η Διεθνής Ένωση Αποθηκάριων και Λιμενεργατών (ILWU), κληρονόμος των αγωνιστών του 1934, είναι το πιο μαχητικό συνδικάτο της Δυτικής Ακτής από την ίδρυση της. Αγωνίζεται ενάντια στα αφεντικά, τον ρατσισμό, τον ιμπεριαλισμό, τις ιδιωτικοποιήσεις κ.λπ., για την αυτονομία και την αλληλεγγύη των εργατών. Κάθε 5η Ιουλίου οργανώνει εκδηλώσεις μνήμης, για να μην ξεχαστούν οι θυσίες των προκάτοχων μας. Φέτος, εν μέσω πανδημίας, οικονομικής κατάρρευσης και αντιρατσιστικής λαϊκής εξέγερσης, στέκονται απέναντι στην απειλή του ρατσισμού στο χώρο εργασίας τους!
Αν θέλουμε να επιβιώσουμε από την πανδημία και την οικονομική ύφεση, και αν θέλουμε να νικήσουμε τον ρατσισμό, θα πρέπει να ακολουθήσουμε το παράδειγμα των λιμενεργατών του 1934 και της ILWU. Πρέπει να ενωθούμε γύρω από τα πιο καυτά θέματα της τάξης μας, και ποτέ να μην συνθηκολογούμε στις ιδιοτροπίες των αφεντικών και των πολιτικών τους!
Θα πρέπει να δημιουργήσουμε τα δικά μας, δημοκρατικά ελεγχόμενα συνδικάτα και οργανώσεις! Για ένα Ενιαίο Μέτωπο Εργατών, ανεξάρτητο και από τα δύο κόμματα των αφεντικών!
Στις 5 Ιουλίου, απαιτούμε:
Μπάτσοι έξω από τα συνδικάτα! Φυλακίστε όλους τους φονιάδες μπάτσους! Αποχρηματοδοτείστε όλα τα Αστυνομικά Τμήματα σε όλη τη χώρα και διοχετεύστε τους πόρους στην καταπολέμηση του Covid-19 και της φτώχειας!
Σταματήστε την ιδιωτικοποίηση του λιμανιού του Όκλαντ και την πώληση του Κολοσσαίου στον Τζον Φίσερ, και τη λεηλασία δημόσιας γης αμέσως!
Συνδικάτα στο καθήκον σας! Σύσταση επιτροπών ασφαλείας εκλεγμένων από τους εργάτες κατά των ρατσιστικών επιθέσεων και συντονισμός για την καταπολέμηση το Covid-19 σε όλους τους χώρους εργασίας και σε όλες τις κοινότητες! Δημιουργήστε ένα κίνημα προς μια γενική απεργία!
Επιτροπή του Ενιαίου Μετώπου για ένα Εργατικό Κόμμα, UFCLP
Μην γίνεσαι απεργοσπάστης για τα αφεντικά Μην ακούς τα ψέματά τους. Οι φτωχοί δεν έχουν ελπίδα. Εκτός αν οργανωθούν Πιτ Σίγκερ. (τροβαδούρος της εργατικής τάξης)
Ιούλιος 2020
Μετάφραση Αρ. Μα.
