ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΠΡΟΣΦΥΓΙΑΣ // Μέρος Τρίτο
Η ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ ΤOYIMANT, ΤΗΣ ΛΟΥΛΟΥ ΚΑΙ ΤΩΝ 4 ΜΙΚΡΩΝ ΚΟΡΙΤΣΙΩΝ ΤΟΥΣ ΑΠΟ ΤΟ ΙΝΤΛΙΜΠ ΤΗΣ ΣΥΡΙΑΣ
[εξιστορήσεις από την καθημερινότητα των εγκλωβισμένων προσφύγων από το προσωπικό ημερολόγιο μιας αλληλέγγυας]
Θυμάμαι την πρώτη φορά που είδα τον Ιμάντ και την Λούλου. Ήταν το 2016 Μεγάλο Σάββατο πρωΐ και είχα πάει στο νησί να βρω την Χ.
Μου είπε να πάρουμε ένα πασχαλιάτικο τσουρέκι με κόκκινο αυγό για το ζευγάρι και σοκολατένια πασχαλινά κουνελάκια για τα 4 μικρά κοριτσάκια τους, τα οποία ήταν μικροκαμωμένα με όμορφα χαμογελαστά προσωπάκια σαν καρτούν. Ήταν οι μικρές μασκώτ του πρόχειρου προσφυγικού καταυλισμού του Κάστρου που οι αλληλέγγυοι και οι εργαζόμενοι, τις ονόμαζαν χαϊδευτικά «τα κατσαριδάκια». Ηλικίες 11, 9, 7 και 5 ετών.
Όταν τους επισκεφτήκαμε στη σκηνή τους με τα πενιχρά δώρα μας, η μητέρα τους η Λούλου έβαλε τα κλάματα. «Είναι η πρώτη φορά εδώ και πολύ καιρό που κάποιοι μας αντιμετωπίζουν ως ανθρώπους και όχι ως ζώα», μας είπε μέσω του μεταφραστή μας.
Μας κέρασε τσάι και μας διηγήθηκε την ιστορία τους. Ο Ιμάντ και η Λούλου κατάγονται από μια μικρή επαρχιακή κωμόπολη της επαρχίας Ιντλίμπ και παντρεύτηκαν με συνοικέσιο. Είναι δεύτερα ξαδέρφια. Άνοιξαν μαζί ένα μικρό μπακάλικο-παντοπωλείο και έκαναν 4 κοριτσάκια επειδή η επιθυμία του Ιμάντ μετά από κάθε γέννα ήταν να είναι αγόρι το επόμενο παιδί που θα γεννούσαν. Ίσως και να συνέχιζαν μέχρι να το πετύχουν αν δεν ξεκίναγε ο πόλεμος που έβαλε τέλος στις… γεννήσεις κοριτσιών.
Η επαρχία του Ιντλίμπ όταν ξεκίνησε ο Συριακός εμφύλιος πολύ σύντομα έπεσε στα χέρια των σκληροπυρηνικών τζιχαντιστικών ομάδων της Συριακής Αλ Κάιντα, που ονομάζονταν Αλ Νούσρα. Η οικογένεια, αν και αρκετά θρησκευόμενη και συντηρητική δεν μπορούσε να δεχτεί ότι το Ισλάμ μπορεί να εκπροσωπηθεί από τις πρακτικές των τζιχαντιστών και αποφάσισε να φύγει για το εξωτερικό με τις πενιχρές της οικονομίες.
Πέρασαν αρχικά στην Τουρκία και έμειναν στον τεράστιο προσφυγικό καταυλισμό των Αδάνων. Εκεί, ένα πρόβλημα γλαυκώματος στο μάτι του Ιμάντ, που υπό φυσιολογικές συνθήκες θα μπορούσε να αντιμετωπιστεί εγκαίρως με φαρμακευτική αγωγή και μικροεπέμβαση επιδεινώθηκε ραγδαία και άρχισε σταδιακά να χάνει την όραση του. Έμειναν συνολικά τρία χρόνια στα Άδανα αποκλεισμένοι από ιατρική φροντίδα και με κακή διατροφή. Νέα προβλήματα υποβιταμίνωσης άρχισαν να χτυπάνε τα 4 μικρά «κατσαριδάκια», τα οποία στο μεταξύ πήγαιναν σε σχολείο και μάθαιναν Αγγλικά και Τουρκικά.
Η απόφαση να περάσουν στην Ευρώπη μέσω του Αιγαίου ήταν μονόδρομος. Τους έπιασε η απαγόρευση που επέβαλε η συμφωνία ΕΕ-Τουρκίας στις 20 Μαρτίου 2016 και εγκλωβίστηκαν στην Χίο μαζί με χιλιάδες ακόμη. Εκεί ξεκίνησε ένας νέος Γολγοθάς από τη μια για να τύχουν της ιατρικής φροντίδας για την όραση του Ιμάντ και από την άλλη για να εξασφαλίσουν την αναγκαία ημερήσια ποσότητα και ποιότητα φαγητού για τα 4 μικρά κοριτσάκια.
Μερικοί αλληλέγγυοι ανάμεσά τους και η Χ. έτρεχαν κάθε τρεις και λίγο και μάλωναν με τις ιατρικές υπηρεσίες του Γενικού Νοσοκομείου Χίου για να πείσουν την υπεύθυνη του Οφθαλμολογικού να εκδώσει μια γνωμάτευση που θα αναγνώριζε το μέγεθος του προβλήματος στην όραση του Ιμάντ, την αδυναμία του υποστελεχωμένου νοσοκομείου να την αντιμετωπίσει σε τοπικό επίπεδο εξαιτίας της έλλειψης σε μέσα και προσωπικό, και την ανάγκη ταχείας μεταφοράς της οικογένειας στην Αθήνα.
Μια μικρή λεπτομέρεια άξια αναφοράς: η υπεύθυνη του Οφθαλμολογικού, σύζυγος τέως βουλευτή και δημάρχου από τον χώρο του ΠΑΣΟΚ, διώκονταν επί χρόνια για μια υπόθεση που εκκρεμούσε, κατηγορούμενη ότι είχε εκδώσει πλαστές βεβαιώσεις τυφλότητας σε πάνω από 150 άτομα, στο νησί οι οποίοι ελάμβαναν επί δεκαετίες επιδόματα τυφλότητας, αν και εργάζονταν ως αυτοκινητιστές, έμποροι, αγρότες κ.λπ.
Ωστόσο, στην περίπτωση του Ιμάντ, η υπόδικη γιατρός ήταν ανένδοτη. Αν έδινε τέτοια γνωμάτευση ταχείας μεταφοράς στην Αθήνα λόγω υψηλού κινδύνου θα ήταν σαν να ξεγύμνωνε τις ελλείψεις του νοσοκομείου και αυτό πάνω στην έναρξη της τουριστικής σαιζόν. Αρνήθηκε λοιπόν πεισματικά επί μήνες να την δώσει, μέχρι που κάποια στιγμή ο Ιμάντ κατέρρευσε λιπόθυμος, στη μέση του δρόμου και μεταφέρθηκε με ασθενοφόρο στο νοσοκομείο. Πλέον ήταν μια «καυτή πατάτα» για τους γιατρούς, που έκριναν ότι πρέπει να φύγει μακριά από την ευθύνη τους και πείστηκαν να δώσουν την σχετική γνωμάτευση.
Η οικογένεια ήρθε στην Αθήνα, στον καταυλισμό του Ελαιώνα, το φθινόπωρο του 2016 και εκεί ξεκίνησε μια νέα περιπέτεια. Η πάθηση είχε επιδεινωθεί και πλέον αντιμετωπίζονταν μόνο με μια λεπτή και σπάνια χειρουργική επέμβαση που γίνονταν μόνο σε εξειδικευμένο νοσοκομείο στην Γερμανία ή στην Ελβετία.
Με την βοήθεια αλληλέγγυων ξανά, έγιναν μια σειρά από χρονοβόρες εξετάσεις στην Αθήνα και ενέργειες επικοινωνίας με τα νοσοκομεία του εξωτερικού. Στο μεταξύ τα 4 «κατσαριδάκια» μάθαιναν Ελληνικά και Γερμανικά.
Στο τέλος και μετά από αρκετούς μήνες, η οικογένεια πήρε τα ταξιδιωτικά έγγραφα για να πάει στην Ελβετία. Την μέρα που μας κάλεσαν στη σκηνή τους για να μας κάνουν το τραπέζι με παραδοσιακά φαγητά του Ιντλίμπ, για να μας αποχαιρετήσουν μάθαμε και τους μεταφέραμε και την είδηση:
Η γιατρός που τους είχε ταλαιπωρήσει στη Χίο, στη δίκη που εκκρεμούσε επί χρόνια, καταδικάστηκε τελεσίδικα μαζί με άλλους δεκάδες ωφελημένους για τις παράνομες γνωματεύσεις που έδινε όλα αυτά τα χρόνια. Βέβαια η ποινή ήταν ιδιαίτερα χαμηλή και με αναστολή αλλά έστω και έτσι ήταν μια κάποια ηθική δικαίωση. Μετά από καιρό είδαμε την θλιμμένη Λούλου να μας χαμογελάει.
Τα τελευταία που μάθαμε από την Ελβετία πριν από καιρό είναι ότι η όραση του Ιμάντ δυστυχώς καταστράφηκε από το ένα μάτι εντελώς εξαιτίας της καθυστέρησης στην αντιμετώπιση της πάθησης, αλλά τουλάχιστον το δεύτερο σώθηκε. Α ναι! Τα «κατσαριδάκια» που συνεχίζουν να χαμογελούν σαν καρτουνάκια στις φωτογραφίες που στέλνουν, πλέον μιλάνε, Αραβικά, Αγγλικά, Τουρκικά, Ελληνικά και Γερμανικά, ενώ ξεκίνησαν και… Γαλλικά!
