της Μαργαρίτας Κουτσανέλλου
Την Τετάρτη 1 Δεκεμβρίου, η ηγεσία του Εργατικού Κέντρου Αθήνας με τη σύμφωνη γνώμη όλων των παρατάξεών της, πλην των δύο εκπροσώπων της Αγωνιστικής Ταξικής Ενότητας, διοργάνωσε διαδικτυακή ημερίδα με θέμα την «ακρίβεια ως παράγοντα επιδείνωσης της φτώχειας, μετά την πανδημική κρίση».
Η εκδήλωση κινούμενη πλήρως στο πνεύμα του κοινωνικού εταιρισμού, είχε καλεσμένους ως ομιλητές έναν εκπρόσωπο του Ινστιτούτου Εργασίας της ΓΣΕΕ, εκπροσώπους εργοδοτικών, επαγγελματικών οργανώσεων, όπως τη ΓΣΕΒΕΕ, το Βιομηχανικό Επιμελητήριο Ελλάδας, την Ελληνική Συνομοσπονδία Εμπορίου και Επιχειρηματικότητας, αλλά και εκπροσώπους των κοινοβουλευτικών κομμάτων της ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ, ΚΙΝΑΛ, ΚΚΕ, ΜΕΡΑ25 και… αλίμονο, της ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΛΥΣΗΣ.
Η διαδικτυακή εκδήλωση δεν θα μπορούσε παρά να τραβήξει την προσοχή κάθε εργαζόμενου και κάθε ανθρώπου που διαθέτει στοιχειωδώς πολιτική αντίληψη και ταξική επίγνωση καθώς προκαλούσε δύο εύλογα ερωτήματα:
Πρώτον, την ώρα που κορυφώνεται ένας πραγματικός παγκόσμιος ταξικός πόλεμος εναντίον της εργατικής τάξης και με την ίδια μπροστά στο εκτελεστικό απόσπασμα, τι ακριβώς έχει να πει η ηγεσία του συνδικαλιστικού κινήματος και μάλιστα του θεωρούμενου ως πρωτοπόρου μαχητικού, ταξικού (ΔΑΣ/ΠΑΜΕ) σε μία συζήτηση στρογγυλής τραπέζης με τους κοινωνικούς εταίρους;Μία τέτοια εκδήλωση, την ίδια ώρα της πλήρους αφωνίας και αφλογιστίας του ΕΚΑ και των δυνάμεων που το διαφεντεύουν, αποκτά ιδιαίτερο νόημα και ειδικό βάρος που είναι αδιανόητο να νομίζουν ότι δεν γίνεται αντιληπτό.
Και δεύτερον, ακόμα και να υπήρχε πράγματι κάτι για να ειπωθεί μεταξύ της συνδικαλιστικής ηγεσίας και των πρωτεργατών της κρίσης σε μία συνάντηση που περίσσευαν οι αβροφροσύνες, ποια θέση είχε σ’ αυτό το στρογγυλό τραπέζι η ακροδεξιά, νεοναζί ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΛΥΣΗ; Σίγουρα, η ημερίδα και η συγκεκριμένη συζήτηση αποδείχτηκε πολύ λιγότερο βαρετή, απ’ όσο ίσως κάποιος θα υπέθετε, πιστεύοντας ότι δεν θα άκουγε σε αυτήν και τίποτα που δεν έχει ξανακούσει.
Ας πάρουμε όμως τα πράγματα με τη σειρά. Μιλώντας για την ακρίβεια και τη φτώχεια, ήταν πράγματι πολύ ενδιαφέρον να παρακολουθήσουμε ποια άποψη έχει καθένας από αυτούς, όσον αφορά τους λόγους που βρίσκονται οι εργαζόμενοι και ο λαός στη σημερινή ελεεινή κατάσταση, από τη στιγμή που τα πρωτοπαλίκαρα του ΕΚΑ κατέληξαν ότι δεν είχαν τίποτα σημαντικότερο να κάνουν, με ένα σφαγιαστικό για τους εργαζόμενους και τα κοινωνικά αγαθά προϋπολογισμό και ένα εργατικό νόμο (Χατζηδάκη) να επικρέμεται πάνω από τα κεφάλια τους.
Άραγε, πώς αναλύει ο επιστημονικός διευθυντής του Ινστιτούτου Εργασίας της ΓΣΕΕ τις αιτίες της ακρίβειας; Πόσο διαφωνεί ή συμφωνεί μαζί του το Προεδρείο του ΕΚΑ, οι εκπρόσωποι των αστικών κομμάτων, αλλά κυρίως πόσο διαφωνεί ή συμφωνεί μαζί του ο εκπρόσωπος του ΚΚΕ και οι συνδικαλιστές του ΠΑΜΕ στο ΕΚΑ, οι οποίοι αισθάνθηκαν πολύ άνετα όπως φαίνεται να προσέλθουν σε μία εργατική συζήτηση, γνωρίζοντας από το πρόγραμμα ότι θα έχουν συνομιλητή τους ένα εκπρόσωπο της ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΛΥΣΗΣ;
Πριν επιχειρήσω να αναπαράγω συνοπτικά τη θέση καθενός από τους ομιλητές, θα επιλέξω να ξεκινήσω ανάποδα, παραθέτοντας το συμπέρασμα που έβγαλα, από την παρακολούθηση της βιντεσκοπημένης εκδήλωσης από το κανάλι του Εργατικού Κέντρου στο youtube.
Όλοι, μηδέ εξαιρουμένου του εκπροσώπου του ΚΚΕ, βουλευτή και παλιού συνδικαλιστή Χρήστου Κατσώτη, συνομολόγησαν, είτε ευθέως, είτε έμμεσα, ότι η εμφανιζόμενη άνοδος των τιμών είναι παροδική, καθώς παροδικός είναι ο πληθωρισμός και αιτία έχει την ανωμαλία που προκάλεσε στην εφοδιαστική αλυσίδα ο κορονοϊός. Αναμένεται δε, το διαπιστωμένο κύμα ανατιμήσεων να ανακοπεί μέσα στο πρώτο μισό του 2022.
Αυτό πρακτικά σημαίνει ταύτιση με την άποψη της κυβέρνησης ως προς τον τρόπο που αναλύει την οικονομική συγκυρία, άσχετα που «πριν αλέκτορα φωνήσαι», η άποψη αυτή «απαρνήσεται τρις», από τους ίδιους τους εκπροσώπους της ατμομηχανής της παγκόσμιας οικονομίας, τον τραπεζίτη στο τιμόνι της FED, Τζερόμ Πάουελ, την υπουργό Οικονομικών των ΗΠΑ, Τζάνετ Γέλεν, το ΔΝΤ, ακόμα και αυτή την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, η οποία παραμένει στην εκτίμηση της προσωρινότητας του επελαύνοντος πληθωρισμού, βάζοντας όμως, όλο και πιο πολύ, νερό στο κρασί της γι’ αυτό.
Συμφωνώντας όμως σε αυτό, μαζί και με τη θέση ότι η επάνοδος στην ανάπτυξη και στην κανονικότητα που αυτή θα επιφέρει είναι θέμα χρόνου, είναι φυσικό να βρίσκουν χώρο και θέση όχι μόνο οι συζητήσεις σε στρογγυλά τραπέζια με τους κοινωνικούς εταίρους, αλλά να βρίσκουν και έδαφος οι ήπιες πολιτικοσυνδικαλιστικές αντιδράσεις εκ μέρους της μαχητικής κατά τ’ άλλα κοινοβουλευτικής αριστεράς, η οποία μετά την υποστολή της σημαίας με τη ματαίωση της ανεξάρτητης απεργίας της 3ης Ιουνίου, αρκείται σε διακηρύξεις αγωνιστικών προθέσεων σε απογευματινά ή σαββατιάτικα συλλαλητήρια. Αφού αυτό που οι εργαζόμενοι έχουν να κάνουν είναι να προσαρμοστούν σε αυτή τη συνθήκη.
Είτε συμπορευόμενοι με τη πιο συντηρητική άποψη ότι πρέπει να κάνουν κι άλλο υπομονή και να μη ζητάνε τη χαλάρωση του ασφυκτικού ζωστήρα γύρω από το λαιμό τους, είτε συμπορευόμενοι με την «προωθημένη αριστερή» άποψη ότι στην αναμενόμενη και οσονούπω αφικνούμενη ανάκαμψη της κερδοφορίας, πρέπει να απαιτήσουν μερίδιο με επιμέρους κλαδικούς, τοπικούς αγώνες.
Ξεκινώντας με αυτές τις παραδοχές, κάτι άλλο από μία ημερίδα με τους κοινωνικούς εταίρους δεν κρίνεται σκόπιμη. Κι αν είναι και η κοινοβουλευτικώς εκπροσωπούμενη ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΛΥΣΗ σε αυτή, τώρα τι να κάνουμε; Η αστική νομιμότητα να είναι καλά και δεν είναι της παρούσης να της γυρίζουμε την πλάτη!
Γεγονός είναι βέβαια, και αυτό οφείλουμε να το διευκρινίσουμε ότι τελικά εκπρόσωπος της ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΛΥΣΗΣ δεν παρέστη! Μία ευτυχής σύμπτωση(;) / εξέλιξη θα τολμούσαμε να πούμε, η οποία διέσωσε την τιμή του Εργατικού Κέντρου Αθήνας και των διοργανωτών της εκδήλωσης – ιδιαίτερα της ΔΑΣ/ΠΑΜΕ. Καθώς, όσο και αν φαίνεται να μην το αντιλαμβάνεται η ίδια η παράταξη ως συνδιοργανώτρια -κι αν στη Βουλή υπάρχει δικαιολογία γι’ αυτή τη συνύπαρξη- σε μία συνδικαλιστική οργάνωση όπου πρωταγωνιστεί ως πρώτη δύναμη, κανένας χώρος για νομιμοποίηση εκπροσώπων της φασιστικής και φασίζουσας ιδεολογίας δεν θα έπρεπε να προσφέρεται, για να εμφανίζεται μία τέτοια οργάνωση ως αμύντορας των εργατικών συμφερόντων. Πολύ περισσότερο όταν αυτή η εμφάνιση κυρώνεται και με τη δική τους παρουσία και συμμετοχή!
Πέρα από το πολιτικό νόημα της συγκεκριμένης εκδήλωσης, το οποίο επιχειρήσαμε να αναδείξουμε, ειδησεογραφικό καθήκον μας είναι να αναφερθούμε και στις τάσεις που εκφράστηκαν από τους συνδικαλιστικούς εκπροσώπους ως προς τη διαμόρφωση αιτημάτων και διεκδικήσεων σε απάντηση του κύματος ακρίβειας, αλλά και των θέσεων που εξέφρασαν οι εκπρόσωποι των πολιτικών δυνάμεων απέναντι σε αυτές. Για την ενημέρωση αυτή, θα ακολουθήσει επόμενο ξεχωριστό άρθρο.
