Η περίπτωση Tönnies – της μεγαλύτερης εταιρείας επεξεργασίας κρέατος στη Γερμανία – και τα πάνω από χίλια κρούσματα κορονοϊού!
Με ποταμούς αίματος και σκληρούς αγώνες οι καταπιεσμένες μάζες μέσα στους αιώνες -άνθρωποι που υπέστησαν την πιο σκληρή εκμετάλλευση από άλλους ανθρώπους- επέβαλλαν, χωρίς να έχουν παρόλα αυτά καταφέρει μέχρι σήμερα να αλλάξουν ριζικά τους όρους προς την ολοκληρωτική κοινωνική απελευθέρωσή τους, κάποια στοιχειώδη όρια στην ασυδοσία των εκμεταλλευτών τους.
Τα όρια αυτά είναι γνωστά ως ανθρώπινα δικαιώματα. Δικαιώματα που εξανθρωπίζουν τους ανθρώπους και τους απομακρύνουν από την κατάσταση των κτηνών, η αξία της ζωής των οποίων δυστυχώς απέχει πολύ ακόμα από το να θεωρείται σημαντική. Τα βασικότερα απ’ αυτά τα ανθρώπινα δικαιώματα, είναι το δικαίωμα στην Υγεία και το δικαίωμα στην Εργασία.
Το “κοινωνικό κράτος δικαίου” που επινόησε η αστική τάξη (η τάξη των εκμεταλλευτών) για να εξασφαλίσει τη διαιώνιση της εκμετάλλευσής της πάνω στους άλλους ανθρώπους, διακηρύσσει και τα δύο δικαιώματα –και της υγείας και της εργασίας- με τρόπο τόσο διαπρύσιο, όσο και υποκριτικό. Στα λόγια, ορκίζονται στο όνομα της υγείας, ως βασικό ανθρώπινο δικαίωμα, όπως ορκίζονται και στο δικαίωμα στην εργασία, η οποία συνιστά βασική υποχρέωση του κράτους προς τους υπηκόους του (διότι αλλιώς, γιατί να δέχονται την υπακοή).
Η πανδημία του κορονοϊού στις ημέρες μας, έφερε παρόλα αυτά στην επιφάνεια με τρόπο ανάγλυφο και τραγικό τη στρατηγική πολιτική εξαπάτησης του λαού και των εργαζόμενων από τα σύγχρονα αστικά κράτη και τις κυβερνήσεις τους, ως προς τον «καημό» τους για τη δημόσια υγεία. Ιδιαίτερα στον προηγμένο βιομηχανικά βορρά, όπου ο καπιταλισμός παραπαίει και όσο αυτό συμβαίνει το φρικαλέο του πρόσωπο γίνεται όλο και πιο ορατό, χωρίς αλτρουιστικά, ανθρωπιστικά φτιασίδια. Το κέρδος γαρ, δεν θα σταματήσει ποτέ να ρουφά το αίμα των μισθωτών δούλων για να εξασφαλίζει ότι υπάρχει.
Έτσι λοιπόν, η προστασία της υγείας των εργατών ενδιαφέρει μόνο μέχρι του σημείου να εξασφαλίζεται η παραγωγική τους δυνατότητα προς εξασφάλιση κέρδους και η αναπαραγωγή τους, ως ανανέωση των παραγωγικών πόρων για κέρδος. Δεν είναι λοιπόν το δικαίωμα του ανθρώπου στην υγεία αυτό που αντιπαρατίθεται στο δικαίωμά του στην εργασία. Η εξασφάλιση της υγείας στον άνθρωπο δεν θίγει την εργασία. Η εξασφάλιση της υγείας προσκρούει στην επίτευξη κέρδους από τους εκμισθωτές της εργασίας. Όσο πιο καλή υγεία εξασφαλίζεται για τον εργάτη, για τον παραγωγό, τόσο το περιθώριο του κέρδους του αφεντικού περιορίζεται. Ιδού η σύγκρουση συμφερόντων και κατά συνέπεια η σύγκρουση δικαιωμάτων στο αστικό κράτος.
Ο αφηρημένος παραπάνω πρόλογος αποσκοπεί στο να προϊδεάσει αυτούς που προσπαθούν να καταλάβουν και παρατηρούν τι συμβαίνει αυτή τη στιγμή σε όλο τον προηγμένο κόσμο ανάμεσα στην ανθρωπότητα που ασθενεί και μάχεται για τη ζωή και στην ανθρωπότητα που έχει ανάγκη να εργαστεί για να εξασφαλίσει τα προς το ζην. Και εύλογα αναρωτιούνται λοιπόν οι άνθρωποι στους οποίους σπέρνεται η σύγχυση με το ψευτοδίλημμα: «Πρέπει να διαλέξω ανάμεσα στον αν θα πεθάνω από τον κορονοϊό ή αν θα πεθάνω από την πείνα; Πρέπει να υποκύψω στις ανάγκες της Οικονομίας γιατί αν διεκδικήσω την υγεία μου, θα χάσω τη ζωή μου από την δυστυχία της ανεργίας;»
Στη σκανδαλώδη υπόθεση του γερμανικού μεγαθήριου, Τένιες (Tönnies), ομίλου από τους μεγαλύτερους στον κλάδο της επεξεργασίας κρέατος στη Γερμανία, η απάντηση -πιο κυνική δεν θα μπορούσε- δίνεται ευθέως. Από την Τετάρτη μέχρι την τελευταία Κυριακή καταγράφηκαν συνολικά, μέχρι στιγμής, 1.331 κρούσματα. Ένα συγκρότημα διαμερισμάτων τέθηκε σε καραντίνα. Σύμφωνα με δημοσιογραφικές πληροφορίες, ένας άγνωστος αριθμός ανθρώπων που έμεναν σε αυτά τα διαμερίσματα έχουν αναχωρήσει με άγνωστο προορισμό.
Παράλληλα συνεχίζονται με τη βοήθεια του γερμανικού στρατού τα τεστ στους περίπου 6.500 εργαζόμενους των σφαγείων! Η επιχείρηση παρέδωσε τα ονόματα και τις διευθύνσεις τους μόλις εμφανίστηκε η αστυνομία στα γραφεία της. Σε ένα μη ιχνηλατήσιμο δίκτυο εργολάβων και υπεργολάβων αποδίδεται η ευθύνη σύμφωνα με τη διεύθυνση του ομίλου.
Οι διάφοροι υπεργολάβοι που έχουν προσλάβει τους εργαζόμενους, οι οποίοι στη συντριπτική τους πλειοψηφία προέρχονται από τη Βουλγαρία και τη Ρουμανία, είναι αδύνατον να εντοπιστούν και να ελεγχθούν. Και εύκολα κάποιος σκέφτεται: Όσο αδύνατη είναι η ιχνηλάτηση των επαφών για τον κορονοϊό, τόσο αδύνατη ήταν και είναι η ιχνηλάτηση για την παράνομη, μαύρη εργασία, χωρίς δικαιώματα.
Ιχνηλάτηση των δικτύων που ευθύνονται για την εκμετάλλευση και την καταπάτηση πλέον, όχι μόνο των εργατικών, αλλά και των βασικών ανθρώπινων δικαιωμάτων. Τα δίκτυα είναι ίδια και για τη μαύρη και για τη λευκή εργασία. Και έχουν αφεθεί στα χέρια αδυσώπητων αφεντικών, τους οποίους το κράτος μαλώνει με τριαντάφυλλα.
Το υπουργικό συμβούλιο της κυβέρνησης της Βόρειας Ρηνανίας-Βεστφαλίας συνήλθε τις προηγούμενες μέρες εκτάκτως προκειμένου να συζητήσει την κατάσταση που έχει δημιουργηθεί σε σφαγείο του ομίλου Τένιες (Tönnies). Εξετάζεται η κήρυξη lockdown στην επαρχία Γκύτερσλο, λόγω των αυξανόμενων κρουσμάτων Covid-19 σε εργαζόμενους στο σφαγείο της Tönnies στο Γκίτερσλο.
Από τις μέχρι στιγμής ενδείξεις προκύπτει πως αιτία για τη ραγδαία εξάπλωση του Covid-19 ανάμεσα στους εργαζόμενους είναι ότι δεν είναι δυνατόν να τηρηθούν οι αποστάσεις προστασίας – ούτε στα διαμερίσματα που τους διατίθενται από τους υπεργολάβους και ούτε στους χώρους εργασίας.
Η υπόθεση Τένιες έχει προκαλέσει μια έντονη συζήτηση στη γερμανική κοινή γνώμη για τις συνθήκες εργασίας στα σφαγεία. Ο υπουργός Εργασίας Χουμπέρτους Χάιλ σκοπεύει να καταθέσει εντός του καλοκαιριού νομοσχέδιο που θα απαγορεύει να ανατίθενται υπηρεσίες τεμαχισμού και επεξεργασίας κρέατος σε υπεργολάβους. «Δεν είναι δυνατόν», δηλώνει στην εφημερίδα του Βερολίνου Tagesspiegel, «να γίνεται στη Γερμανία εκμετάλλευση ανθρώπων από την κεντρική και ανατολική Ευρώπη για να αποκομίζουν αδίστακτες εταιρείες κέρδη δισεκατομμυρίων». Οποία υποκρισία! Είναι δυνατόν να συμβαίνουν αυτά τα πράγματα στη Γερμανία;
Όταν η δυσωδία της πιο βάναυσης εκμετάλλευσης του ανθρώπου από άνθρωπο αναδυόμενη από τους υπονόμους της μαύρης ή ελαστικής εργασίας, αρχίζει και χτυπάει στα ρουθούνια των απολογητών του συστήματος, οι οποίοι ανησυχούν για μία κατάσταση της οποίας έχουν χάσει τον έλεγχο, το ξεκαθάρισμα της κόπρου μπορούν να το δώσουν μόνο οι ίδιοι οι εργάτες αποτινάσσοντας τους ψευτοεκβιασμούς και τα ψευτοδιλήμματα και διεκδικώντας με τις δικές τους δυνάμεις και για τις δικές τους ανάγκες, το δικαίωμα στη Ζωή, με υγεία και εργασία με ανθρώπινες συνθήκες, για την πρόοδο όλης της κοινωνίας και όχι την απομύζησή της από τα κοράκια του κέρδους.
Μ.Κ.
