του Σάββα Στρούμπου
Η εισβολή τραμπούκων στην παράσταση του Χρήστου Ζαραλίκου που υποτίθεται ότι αγανάκτησαν επειδή ο ηθοποιός αναφερόταν στον Β. Μαρινάκη, επιχειρεί να μας επιστρέψει στις πιο σκοταδιστικές εποχές της ανθρώπινης ιστορίας, όταν καλλιτέχνες και έργα τέχνης αντιμετώπιζαν την πυρά, την καταστολή, τη φίμωση της έκφρασης και της σκέψης. Δείχνει, όμως, κι ότι η τέχνη παραμένει επικίνδυνη, ότι επιμένει να ενοχλεί, ότι αντιστέκεται στη νομιμόφρονη σιωπή που θέλει να της επιβάλλει η κάθε εξουσία μπράβων και μαφιόζων.
Οι θεατές της παράστασης που εκπαραθύρωσαν τους χαμερπείς εισβολείς είναι μια εικόνα από το παρόν και το μέλλον μιας κοινωνίας που αρνείται να μπει σε ύπνωση, της οποίας τα αντανακλαστικά παραμένουν ζωντανά και είναι έτοιμη να αντεπιτεθεί σε έξαλλους τραμπούκους, σε φασιστοειδή που επιχειρούν να βγουν και πάλι από τις τρύπες τους, στην αστυνομική βία και καταστολή με την οποία μας χόρτασε η κυβέρνηση των αχρήστων, αλλά και να σταθεί απέναντι σε κάθε φαινόμενο ταπείνωσης, εκμετάλλευσης και εξαθλίωσης ανθρώπου από άνθρωπο.
Στο σταυροδρόμι της ιστορίας που βρίσκεται η χειμαζόμενη ανθρωπότητα, δέσμια του Γόρδιου δεσμού οικονομικής, υγειονομικής, περιβαλλοντικής κρίσης, η καλλιτεχνική δημιουργία, με την εγγενή ελευθερία έκφρασης, σκέψης και πράξης που φέρει, έρχεται να συμβάλλει με το δικό της τρόπο στην καθολική ανθρώπινη χειραφέτηση, ώστε να λυτρωθούμε μια για πάντα από το ηφαιστειογενές τοπίο της καπιταλιστικής βαρβαρότητας που καταστρέφει τη ζωή σε όλες της τις διαστάσεις,
Θέλουμε:
– την ανεξαρτησία της Τέχνης για την Επανάσταση,
– την Επανάσταση για την οριστική απελευθέρωση της Τέχνης1Από το “Μανιφέστο για μια Ανεξάρτητη Επαναστατική Τέχνη” των Λ. Τρότσκι, Α. Μπρετόν. Εκδ. “Αλλαγή”, 1985.
Υποσημειώσεις
