Η Σουδανική Επανάσταση -Ολόκληρο το κείμενο

Η Σουδανική Επανάσταση

του Σουνγκούρ Σαβράν

Η λαϊκή εξέγερση στο Σουδάν έχει ήδη ξεπεράσει τους δύο μήνες. Ο λαός του Σουδάν διαδηλώνει στους δρόμους της χώρας από τις 19 Δεκεμβρίου 2018, απαιτώντας από τον δεσπότη Ομάρ αλ Μπασίρ “tasqut bas” (Απλά πέσε). Tο κυριότερο, οι διαδηλώσεις έχουν μετατραπεί από μια λαϊκή εξέγερση εναντίον της οικονομικής καταστροφής και της πολιτικής θηριωδίας σε μια πλήρως ανεπτυγμένη επανάσταση, που απειλεί τα θεμέλια της δεσποτικής Ισλαμιστικής δικτατορίας του αλ Μπασίρ, ο οποίος ανήλθε στην εξουσία πριν τρεις δεκαετίες, το 1989. Δεν είναι μόνο οι δυνάμεις από την πλευρά του κινήματος που παλεύει για την πτώση του αλ Μπασίρ που συγκεντρώνονται σταδιακά, αλλά και τα αυξανόμενα ρήγματα στο κυβερνητικό μπλοκ, τα οποία δείχνουν ότι το καθεστώς προσπαθεί να διασώσει τον εαυτό του μέσα από δριμύτατα μέσα, τα οποία ενδέχεται ακόμα και να θυσιάσουν τον ίδιο τον δικτάτορα αλ Μπασίρ, χάριν προφύλαξης των συμφερόντων του κοινωνικοοικονομικού μπλοκ που επωφελείται από το καθεστώς.

Ο Σαλάχ Αμπντάλλα Γκος, επικεφαλής της πανίσχυρης Εθνικής Υπηρεσίας Πληροφοριών και Ασφαλείας (NISS) και άτεγκτος αντίπαλος του Ομάρ αλ Μπασίρ εντός του καθεστώτος, ανακοίνωσε στις 22 Φεβρουαρίου ότι ο αλ Μπασίρ θα παραιτείτο· το πρότζεκτ της τροποποίησης του συντάγματος, ώστε να κάνει δυνατή την τρίτη κάθοδό του ως υποψήφιος πρόεδρος της χώρας, θα τερματιζόταν. Το ίδιο απόγευμα ο Ομάρ αλ Μπασίρ οργάνωσε συνάντηση με τους αξιωματούχους του καθεστώτος του για να ανακοινώσει ότι δεν αποχωρεί και κηρύσσει καθεστώς έκτακτης ανάγκης, διαλύει την ομοσπονδιακή κυβέρνηση και αντικαθιστά τους κυβερνήτες των πολιτειών με στρατιωτικούς επιτηρητές. Αυτό είναι αναμφισβήτητα ένα auto-golpe, όπως χαρακτηρίζει η λατινοαμερικάνικη πολιτική παράδοση το φαινόμενο πραξικοπήματος εναντίον του ιδίου καθεστώτος, και φανερώνει ότι έχουμε εισέλθει σε μια νέα φάση των βαρυσήμαντων γεγονότων που εκτυλίσσονται στο Σουδάν. Δεν έχουμε πια μια λαϊκή εξέγερση, η οποία, ακόμα κι όταν είναι παγκοσμίων διαστάσεων, είναι αδύναμη, για αντικειμενικούς και/ή υποκειμενικούς λόγους, να διεκδικήσει την πολιτική και, κατά μείζονα λόγο, κοινωνική εξουσία· έχουμε μια επανάσταση, μια ισχυρή αναζήτηση εξουσίας, εξ ορισμού.

Το πλαίσιο

Ο ιμπεριαλιστικός χαρακτήρας της παγκόσμιας τάξης αυτοαναπαράγεται ακόμα και στις τάξεις των καταπιεσμένων και των εξεγερμένων. Εν αντιθέσει με τα Γαλλικά κίτρινα γιλέκα -στα οποία αποδίδουμε εξαιρετική σημασία ως κίνημα (διαβάστε την γενική εκτίμησή μας εδώ: http://redmed.org/article/yellow-vests-la-republique-en-marche-arriere)- που έχουν βρεθεί εν πολλοίς στο επίκεντρο του παγκόσμιου ενδιαφέροντος, ούτε ένα κλάσμα της προσοχής δεν έχει αφιερωθεί στα γεγονότα του Σουδάν. Ισχύει ότι τα γεγονότα της Γαλλίας ξεκίνησαν τον Νοέμβριο, ενώ η σουδανική εξέγερση εμφανίστηκε επί σκηνής έναν ολόκληρο μήνα αργότερα, στις 19 Δεκεμβρίου. Αλλά έκτοτε, εν αντιθέσει με τις εβδομαδιαίες δράσεις των Γάλλων διαδηλωτών, ο λαός του Σουδάν επιμένει να βγαίνει στους δρόμους καθημερινά και, αν και η γαλλική αστυνομία έχει υπάρξει επίσης προκλητικά επιθετική στην αντιμετώπιση των διαδηλώσεων, το Σουδανικό καθεστώς -τίποτα λιγότερο από μια δικτατορία ενός δολοφονικού ισχυρού ανδρός, όπου όλες οι δημοκρατικές μορφές είναι λίγο-πολύ μεταμφιέσεις- έριχνε συνεχώς με αληθινά πυρά στους διαδηλωτές, έχει δολοφονήσει έως τώρα σύμφωνα με ανεξάρτητες εκτιμήσεις περίπου 60 άτομα μέσα σε δύο μήνες και έχει φυλακίσει σε χαρακτηριζόμενα ως “στοιχειωμένα σπίτια” περίπου 2 χιλιάδες αγωνιστές. Εκτός από τις τακτικές αστυνομικές δυνάμεις, τον στρατιωτικό μηχανισμό και την υπηρεσία πληροφοριών ο αλ Μπασίρ κραδαίνει επίσης μια πραιτωριανή φρουρά, μια παραστρατιωτική οργάνωση που ονομάζεται Δυνάμεις Ταχείας Υποστήριξης, διαβόητη για τις βάρβαρες μεθόδους της. Σε μια τέτοια χώρα ο Σουδανικός λαός δίνει έναν ατέρμονα αγώνα ενάντια στον δεσπότη για πάνω από δύο μήνες ήδη.

Τα γεγονότα πυροδοτήθηκαν τον Δεκέμβριο από τον τριπλασιασμό της τιμής του ψωμιού, μαζί με παρόμοια αύξηση της τιμής των καυσίμων – αποτέλεσμα της κατάργησης των επιδοτήσεων γι’ αυτά τα δύο είδη που επέβαλε το ΔΝΤ. Το Σουδάν βρίσκεται σε οικονομικά δεινή θέση από την απόσχιση του Νοτίου Σουδάν το 2011, πράγμα που μείωσε τα έσοδα της χώρας από το πετρέλαιο κατά τρία τέταρτα. Σε αυτό προστίθενται και οι αυξανόμενες επιπτώσεις της παγκόσμιας ύφεσης, πράγμα που έχει οδηγήσει την τελευταία περίοδο σε σοβαρή κρίση την χώρα. Η κυβέρνηση του Ομάρ αλ Μπασίρ βρισκόταν στα μαχαίρια με τις ιμπεριαλιστικές χώρες μέχρι το 2017, κατηγορούμενη μάλιστα από το Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο για γενοκτονία στο Νταρφούρ (όπου ο πληθυσμός είναι στην πλειονότητά του μαύρος, εν αντιθέσει με τον αραβοποιημένο πληθυσμό της υπόλοιπης χώρας), αλλά τα πράγματα έχουν αλλάξει από τότε. Για αυτό και τώρα το ΔΝΤ συμμετέχει στην παράσταση και γι’ αυτό επίσης τόσο οι ΗΠΑ όσο και η ΕΕ -όπως και η Κίνα- έχουν αποστρέψει τα μάτια τους από τον απελπισμένο αγώνα των μαζών να απαλλαγούν από τον επί τρεις δεκαετίες δικτάτορα και την βάναυση καταστολή στην οποία υποβάλλονται.

Τα γεγονότα ξεκίνησαν στις 19 Δεκεμβρίου στην Ατμπάρα στον βορρά, την πόλη που ήταν πάντοτε στην εμπροσθοφυλακή των κοινωνικών ταραχών και της οργάνωσης της εργατικής τάξης από την εποχή της αποικιοκρατίας, όπου το παραδοσιακά ισχυρό Κομμουνιστικό Κόμμα του Σουδάν έχει επιρροή – μια πόλη η οποία έχει χαρακτηριστεί η πόλη “al hadid wa al nar” (χάλυβα και πυρός) για αυτούς τους λόγους. Εξαπλώθηκαν ταχύτατα μέσα σε διάστημα ημερών σε άλλες δεκαπέντε πόλεις, συμπεριλαμβανομένης της πρωτεύουσας Χαρτούμ και του Πορτ Σουδάν, ενός σημαντικού λιμένα στην Ερυθρά Θάλασσα. Η κυβέρνηση αμέσως έκλεισε πανεπιστήμια, λύκεια και εστίες, αφού η νεολαία ήταν αναπόσπαστο κομμάτι των διαδηλώσεων. Στις 25 του μηνός οι μάζες πορεύτηκαν στα κεντρικά γραφεία του κυβερνώντος Κόμματος του Εθνικού Κονγκρέσου απαιτώντας την αποπομπή του αλ Μπασίρ. Στις 9 Ιανουαρίου θα πορευτούν αυτήν την φορά στη Bουλή στο Ομντουρμάν (το όνομα της πόλης που αποτελεί μία από τις τρεις πόλεις που συναπαρτίζουν το Χαρτούμ). Σε αυτό το στάδιο ήδη υιοθετήθηκε ευρέως το κύριο σύνθημα της Αραβικής Επανάστασης του 2011-2013 “ο λαός επιθυμεί την πτώση του καθεστώτος!”, στο οποίο προστέθηκε το πιο περιληπτικό ντόπιο σύνθημα“Tasqut bas”, μεταφραζόμενο ενίοτε ως “Απλά πέσε!”.

Εξ αρχής η ηγεσία βρισκόταν φανερά στα χέρια των Σουδανικών Επαγγελματικών Ενώσεων, περιλαμβάνοντας τις οργανώσεις των ελεύθερων επαγγελματιών, γιατρών, δικηγόρων, μηχανικών, φαρμακοποιών, καθηγητών, κτλ. – ένα αμάλγαμα σύγχρονων μικροαστικών στρωμάτων και του ανώτερου μορφωμένου στρώματος του προλεταριάτου. Ο προοδευτικός ακτιβισμός αυτών των στρωμάτων είναι αρκετά συνηθισμένος στις μουσουλμανικές χώρες της σύγχρονης εποχής και τουλάχιστον στην περίπτωση της εξέγερσης της Ιορδανίας στα μέσα του 2018 μια παρόμοια οργάνωση ηγήθηκε της πάλης. Παρ’ όλα αυτά, όλες οι ενδείξεις φανερώνουν ότι αυτό που συμβαίνει δεν περιορίζεται σε κάποιου είδους “δημοκρατικής” διαμαρτυρίας της μεσαίας τάξης. Δίπλα στις επαγγελματικές ενώσεις τα συνδικάτα εμφανίζονται και αυτά στον αγώνα και οι γειτονιές που κατοικούνται από τα πλατιά στρώματα των φτωχών της πόλης, μαζί με κάποια αταξικά στρώματα, είναι επίσης πολύ δραστήριες. Η νεολαία, όπως ειπώθηκε ήδη, έχει ισχυρή παρουσία. Η παρουσία των γυναικών μεταξύ των διαδηλωτών φοιτητών όπως και της μάζας των επαγγελματιών είναι αξιοσημείωτη. Είναι αναγκαίο μάλλον να προστεθεί ότι τόσο οι επαγγελματικές οργανώσεις όσο και τα συνδικάτα κηρύχθηκαν παράνομα κατά την άνοδο την εξουσία του Ομάρ αλ Μπασίρ, μαζί με το Ισλαμικό Μέτωπο του Χασάν αλ Τουραμπί, στα τέλη της δεκαετίας του 1980 με αρχές του 1990 – συνεπώς οι οργανώσεις αυτές είναι στην πραγματικότητα δίκτυα μάλλον, παρά παγιωμένες δομές βασισμένες στον Σουδανικό νόμο. Ένα άλλο χαρακτηριστικό του κινήματος είναι η εμβέλειά του σε διαφορετικές εθνικές, θρησκευτικές και φυλετικές ομάδες, προσπαθώντας να προσελκύσει όλους τους διαφορετικούς τομείς. Αυτό είναι ένα από τα κύρια δυνατά σημεία του κινήματος σε μια χώρα όπου οι αλληλοκτόνες διαμάχες μεταξύ τέτοιων ομάδων τα τελευταία χρόνια είναι ο κανόνας μάλλον, παρά η εξαίρεση, με τις συγκρούσεις Βορρά-Νότου και του Νταρφούρ να ξεχωρίζουν για την άκρα βιαιότητα και αιματηρότητά τους, αλλά και με άλλους πολέμους και ένοπλες συρράξεις επίσης παρούσες. Κατά πόσον το κίνημα θα επιτύχει να διατηρήσει την ενότητά του καθ’ όλη την διάρκειά του μένει να φανεί, αλλά το μόνο σίγουρο είναι ότι δεν είναι εθνική ή φυλετική διαμάχη. Είναι ταξική πάλη, με διάφορες κοινωνικές τάξεις που φανερά έχουν διαφορετικά συμφέροντα να αγωνίζονται ενάντια σε ένα διεφθαρμένο καθεστώς μιας πλούσιας και αποκλείουσας ολιγαρχίας.

Από την λαϊκή εξέγερση στην επανάσταση

Η επιμονή των μαζών έχει αποδείξει ότι η εξέγερση δεν είναι προϊόν μιας προσωρινής διάθεσης, αλλά η έκφραση συσσωρευμένης οργής στο περιθώριο της κοινωνίας, που τώρα βγήκε στην επιφάνεια. Πολλές εξεγέρσεις στην περίοδο της Τρίτης Μεγάλης Ύφεσης, δηλαδή της μετα-Λέμαν Μπράδερς περιόδου, περιορίστηκαν σε λαϊκές εξεγέρσεις, χωρίς διεκδίκηση της πολιτικής εξουσίας από τις μεγάλες μάζες. Οι εν λόγω εξεγέρσεις αντικειμενικά δεν είναι αρκετά ισχυρές όσον αφορά τις ταξικές δυνάμεις που εκπροσωπούν και/ή τους όρους της οργάνωσής τους – δηλαδή, δεν έχουν τα εργαλεία για να καταλάβουν την εξουσία ή υποκειμενικά είναι απροετοίμαστες για την πορεία προς την εξουσία – δηλαδή, η συνείδησή τους περιορίζεται σε μια συνθήκη διαμαρτυρίας και διακριτών αιτημάτων μάλλον, παρά μιας επιθυμίας να γίνουν κυρίαρχοι της μοίρας τους. Οι αντικειμενικές και υποκειμενικές πλευρές, βεβαίως, δεν είναι απομονωμένες η μία από την άλλη, και συμπλέκονται φανερότατα στην περίπτωση των πολιτικών δυνάμεων, σε συγκεκριμένα πολιτικά κόμματα, που μιλούν στο όνομα των δραστηριοποιούμενων κοινωνικών τάξεων. Παρ’ όλα αυτά, μια λαϊκή εξέγερση μπορεί να μεταλλαχθεί σχεδόν ανεπαίσθητα σε μια πολιτική -ή ακόμα και κοινωνική- επανάσταση, μέσα από μια διαδικασία αναβρασμού και συσσώρευσης δυνάμεων από τις μάζες που εξεγείρονται ενάντια στην κοινωνικοοικονομική και πολιτική τάξη. Η ίδια η δράση μπορεί να γεννήσει τα πολιτικά εργαλεία μέσα από τα οποία μπορεί να καταληφθεί η εξουσία. Ένα προφανές ενδεχόμενο είναι το μαζικό κίνημα να συστήσει όργανα εξουσίας, όπως συμβούλια ή σοβιέτ, τα οποία θα μετέτρεπαν άμεσα μια λαϊκή εξέγερση σε επανάσταση. Μια άλλη μεταβατική οδός θα μπορούσε να είναι η αυξανόμενη ηγεμονική κυριαρχία του μαζικού κινήματος από ταξικές δράσεις, π.χ. απεργίες και καταλήψεις εργασιακών χώρων από την εργατική τάξη, οδηγώντας σε μια ξεκάθαρη ταξική αναμέτρηση μεταξύ των κύριων τάξεων της καπιταλιστικής κοινωνίας. Μια ακόμα διαφορετική οδός θα μπορούσε να είναι η ισχυροποίηση σε τέτοιο βαθμό των ρηγμάτων μέσα στο μπλοκ εξουσίας που να οδηγήσουν σε μια διαφοροποίηση συγκεκριμένων δυνάμεων εντός του καθεστώτος, συντασσόμενες με την ίδια την εξέγερση, οι οποίες ύστερα θα ανατρέψουν το καθεστώς και θα εγκαινιάσουν την δυνατότητα τηςς οικοδόμηση ενός άλλου.

Υπάρχουν φανερά σημάδια ότι στην περίπτωση του Σουδάν, με κάποια επιφύλαξη λόγω της απόστασης της χώρας και τις περιορισμένες δυνατότητές συλλογής πληροφοριών που έχουμε στην διάθεσή μας, μια τέτοια μετάβαση έχει ήδη λάβει χώρα. Θεωρούμε ότι το Σουδάν βρίσκεται τώρα εν μέσω επανάστασης. Υπάρχουν τουλάχιστον τέσσερις εξελίξεις που θεμελιώνουν αυτόν τον χαρακτηρισμό.

Πρώτον, το τεράστιο πλάτος και βάθος του κινήματος και η επιμονή του μας ωθεί στην απεμπόληση του χαρακτηρισμού της λαϊκής εξέγερσης και να προχωρήσουμε στην αναγνώριση ότι οι μάζες αυτές είναι γεμάτες με επαναστατική οργή και ζήλο. Οι ταραχές έχουν κυριαρχήσει σε πολιτείες (ή επαρχίες) τόσο διαφορετικές όσο το Χαρτούμ και το Νταρφούρ, οι οποίες μόνο πριν μια δεκαετία είχαν εμπλακεί σε έναν αιματηρό πόλεμο που έχει χαρακτηριστεί “γενοκτονία”. Εκτείνονται από τα όρια της υποσαχάριας Αφρικής στην δύση μέχρι την Ερυθρά Θάλασσα στην ανατολή. Σμίγει διάφορες εργαζόμενες τάξεις της κοινωνίας, εκσυγχρονιστικές και συντηρητικές, με τρόπους ζωής που εκτείνονται από τους εύπορους μέχρι τους εξαθλιωμένους. Απέχει μακράν από να είναι μια διαμαρτυρία της “μεσαίας τάξης” (ένας τόσο καταχρηστικός όρος που νιώθουμε την ανάγκη να τον βάλουμε εντός εισαγωγικών την ίδια ώρα που τον χρησιμοποιούμε με το μόνο πραγματικό νόημά του), όπως η επονομαζομένη “Πράσινη Επανάσταση” του Ιράν το 2009. Έχει γίνει θρασεία, όπως όλες οι επαναστάσεις. Έχει εισέλθει στο τζαμί κατά την προσευχή της Παρασκευής, με συνθήματα μετά την προσευχή σε κάποια τζαμιά και ακόμα και, σε δύο περιπτώσεις, στο ξέσπασμα συγκρούσεων σχετικά με το πνεύμα του παρασκευιάτικου χουτμπά (κηρύγματος). Σε ένα περιστατικό, το παρασκευιάτικο κήρυγμα του διάσημου Σαλαφιστή Ιμάμη Αμπού Χάι Γουσίφ διεκόπη επειδή φανερά υποστήριξε την κυβέρνηση και αρνήθηκε να υποστηρίξει την εξέγερση. Στην Ατμπάρα ένα θρησκευτικό βακφ (ίδρυμα) λεηλατήθηκε λόγω της αντιδραστικής του στάσης προς το μαζικό κίνημα.

Δεύτερον, o αγώνας όλο και περισσότερο παίρνει την μορφή προλεταριακών μεθόδων πάλης, θεμελιωμένες σε ταξικά αιτήματα. Το τελευταίο δεκαήμερο περίπου, εργάτες τόσο από τον ιδιωτικό όσο και από τον δημόσιο τομέα όχι μόνο έχουν οργανώσει άγριες απεργίες, αλλά ενίοτε κατέλαβαν ακόμα και τους εργασιακούς χώρους τους. Ειδικά οι εργάτες στο Πορτ Σουδάν, όπου προετοιμάζεται ιδιωτικοποίηση μέσω της πώλησης σε εταιρεία του εξωτερικού, έχουν οργανώσει μια ισχυρή απεργία. Εργάτες σε διάφορες εταιρείες τηλεπικοινωνιών οργανώνουν μπλοκαρίσματα της παραγωγής. Δεν έχουμε πια ένα κίνημα πολιτών, ούτε καν ένα κίνημα διαταξικών μαζών κάτω από την ηγεσία των οργανώσεων της σύγχρονης πτέρυγας της μικρής μπουρζουαζίας και του προλεταριάτου. Εξελίσσεται στην αρένα της αυτενέργειας και αυτοοργάνωσης της πιο επαναστατικής τάξης της σύγχρονης κοινωνίας, του προλεταριάτου.

Τρίτον, διάφορα προγράμματα προτείνονται για την πορεία τόσο της επανάστασης όσο και της αντεπανάστασης από διάφορες πολιτικές δυνάμεις, υποστηριζόμενες προφανώς από διαφορετικές κοινωνικές τάξεις και στρώματα. Το κύριο σενάριο, που κυριαρχεί εντός της ηγεσίας των Σουδανικών Επαγγελματικών Ενώσεων απ’ όσο μπορούμε να διακρίνουμε, είναι η εκδίωξη του Ομάρ αλ Μπασίρ μαζί με το κόμμα του Εθνικού Κονγκρέσου, με μια “τεχνοκρατική” μεταβατική κυβέρνηση να αναλαμβάνει τα ηνία για μια περίοδο τεσσάρων ετών, προετοιμάζοντας την χώρα για ένα πολυκομματικό κοινοβουλευτικό καθεστώς. Μια εναλλακτική οδός, που κατά πως φαίνεται παλεύεται μέσα στο μαζικό κίνημα, είναι η άμεση μετάβαση της χώρας σε ελεύθερες και δίκαιες εκλογές. Δεν έχουμε υπ’ όψιν μας την ύπαρξη του αιτήματος για “συντακτική συνέλευση”, αλλά αυτό φαίνεται να είναι περίπου η σημασία αυτού του προγράμματος, εν αντιθέσει με το μοντέλο της “τεχνοκρατικής μεταβατικής κυβέρνησης”. Η άμεση μετάβαση σε εκλογές δείχνει να είναι πιο σύμφωνη με τα συμφέροντα της εργατικής τάξης και της προσδοκώμενης διαδικασίας της διαρκούς επανάστασης. Είναι αξιοσημείωτο ότι “κομμουνιστικά” κόμματα από πολλές χώρες του κόσμου υπέγραψαν κοινή διακήρυξη, υποστηρίζοντας το σύνθημα μιας “εθνικής δημοκρατικής επανάστασης”, υπονοώντας ξεκάθαρα ότι το Κομμουνιστικό Κόμμα του Σουδάν είναι έτοιμο να συνταχθεί με τις πιο “δημοκρατικές” πτέρυγες της μπουρζουαζίας και της μικρής μπουρζουαζίας, μπλοκάροντας την περαιτέρω εξέλιξη της επανάστασης σε περίπτωση που οι εργάτες και οι αγρότες δείξουν διάθεση να προχωρήσουν παραπέρα.

Το πρόγραμμα της αντεπανάστασης εκτείνεται από το πραξικόπημα του ίδιου του αλ Μπασίρ μέσω μιας “τακτικής μετάβασης” έως ανοιχτά αντιδραστικές μεθόδους διάσωσης του καθεστώτος, οι οποίες θα καταλήξουν, στην ακραία πεσσιμιστική εκδοχή, σε ένα αποκαλυπτικών διαστάσεων σενάριο. Ας τα διερευνήσουμε εν συντομία ένα προς ένα. Η διακήρυξη της διάλυσης όλων των θεσμών της χώρας και της μετάθεσης όλων των εξουσιών στον ίδιο τον αλ Μπασίρ και τον στρατό είναι σαφώς μια άγαρμπη απόπειρα αντεπανάστασης. Παρ’ όλα αυτά, είναι αναγκαίο να τονιστεί ότι αυτό φανερώνει ταυτόχρονα πως το θεμέλιο της εξουσίας του αλ Μπασίρ έχει περιοριστεί σημαντικά και δεν μπορεί να εμπιστευθεί ούτε τους επίλεκτους υπουργούς και κυβερνήτες του ίδιου του κόμματός του.

Το σενάριο της “τακτικής μετάβασης”, το οποίο στην ουσία του είναι μια προσαρμογή αυτού που παραδοσιακά αποκαλείται “παλατιανό πραξικόπημα” στις συνθήκες του κοινοβουλευτικού πολιτεύματος, ήταν ο βασικός κανόνας που εφαρμόστηκε από τον ιμπεριαλισμό και τους βασικούς συμμάχους του στις αραβικές χώρες -τον στρατό- στον πρώτο γύρο της αραβικής επανάστασης. Εφαρμόστηκε με την μέγιστη επιτυχία στην περίπτωση της Αιγύπτου και με τα πιο καταστροφικά μεσοπρόθεσμα αποτελέσματα στην περίπτωση της Υεμένης. Στην περίπτωση της σουδανικής επανάστασης αυτό θα σήμαινε την έξωση του αλ Μπασίρ από τον στρατό και την αντικατάστασή του από έναν άλλον ισχυρό άνδρα με ίδιο προσανατολισμό, αν και χαμηλότερου κύρους.

Διακριτό πιθανώς από αυτό το σενάριο, και πιο αντιδραστικής φύσης, θα ήταν ένα πραξικόπημα οργανωμένο από τον Σαλάχ Αμπντάλλα Γκος, τον διευθυντή της Εθνικής Υπηρεσίας Πληροφοριών και Ασφαλείας (NISS). Ο Γκος είναι στενός σύμμαχος του μηχανισμού πληροφοριών των ΗΠΑ και έχει συνεργαστεί στις λεγόμενες “αντιτρομοκρατικές έρευνές” τους. Είναι γνωστό ότι σχεδίαζε πραξικόπημα εναντίον του αλ Μπασίρ στο παρελθόν, αλλά με κάποιο τρόπο έχει επιβιώσει στη θέση που κατέχει. Η σχέση του με τις ΗΠΑ δεν είναι ο μοναδικός λόγος που ένα πραξικόπημα του Γκος θα είναι πιο αντιδραστικό από ένα “παλατιανό πραξικόπημα”. Το δεύτερο πιθανόν να καταλήξει σε μια πλήρη μετάβαση σε ένα κοινοβουλευτικό σύστημα, εάν επιμείνει η ορμή της επανάστασης. Έτσι, δεν είναι εντελώς αντεπαναστατικό, αλλά αναβάλλει το ξεκαθάρισμα για μια ύστερη ημερομηνία κάτω από διαφορετικές συνθήκες, που όπως ελπίζει το καθεστώς θα είναι πιο ευνοϊκές για αυτό. Το πραξικόπημα του Γκος, εάν σταθεροποιηθεί επιτυχώς, πιθανώς θα εμποδίσει την περαιτέρω εξέλιξη της επανάστασης – τόσο επειδή ο ηγέτης του ελέγχει πλήρως τον πιο ισχυρό κρατικό μηχανισμό του Σουδάν, όσο και επειδή έχει υπάρξει ισχυρή φιγούρα στην πολιτική δόμηση της χώρας, δεύτερος τη τάξει πιθανόν μόνο κάτω από τον αλ Μπασίρ.

Το αποκαλυπτικό σενάριο χρησιμοποιείται από το καθεστώς, συμπεριλαμβανομένου του ίδιου του Αλ Μπασίρ, ως σκιάχτρο εναντίον του μαζικού κινήματος. Αυτό είναι το σενάριο Λιβύης-Συρίας. Λέγεται ότι εάν συνεχίσει για πολύ το “χάος” (διάβαζε: η επανάσταση), το Σουδάν θα πέσει στην ίδια παγίδα που έπεσαν οι προαναφερθείσες χώρες και (με ειδική αναφορά στην κατάσταση της Συρίας) οι διαδηλωτές ή απεργοί, μαζί με τον υπόλοιπο σουδανικό λαό, θα μετατραπούν σε ένα “έθνος προσφύγων”. Χωρίς αμφιβολία αυτό είναι μια πιθανότητα. Αρκεί να θυμηθούμε ότι η Συρία βίωσε μέσα στη θέρμη της αραβικής επανάστασης μια εξάμηνη λαϊκή εξέγερση, από τις 15 Μαρτίου έως τον Σεπτέμβριο του 2011 – και όταν έγινε φανερό ότι ούτε η κυβέρνηση ούτε η εξέγερση αποδείχθηκαν ικανές να νικήσουν τον αντίπαλο, παρενέβησαν ο ιμπεριαλισμός και περιφερειακές δυνάμεις (Σαουδική Αραβία, Κατάρ και Τουρκία) για να υποδαυλίσουν έναν εμφύλιο πόλεμο, ο οποίος αργότερα μετετράπη σε έναν διεθνή πόλεμο δι’ αντιπροσώπων. Έχοντας το Σουδάν πολλαπλές βόμβες στο εσωτερικό του, υπό την μορφή εθνικών, θρησκευτικών, περιφερειακών και φυλετικών διαμαχών, δεν είναι αδιανόητο η χώρα να διαλυθεί σε μια πολλαπλότητα πολεμαρχικών ζωνών, όπως μέχρι πρόσφατα η Συρία και μέχρι σήμερα η Λιβύη.

Περιφερειακές και διεθνείς επιπτώσεις

Η επανάσταση στο Σουδάν είναι βαρύνουσας σημασίας, υπερβαίνοντας τον αξιοσημείωτο ρόλο που κατέχει η χώρα όσον αφορά την γεωστρατηγική θέση της ως σημαντικού παίχτη στην Ερυθρά Θάλασσα, γείτονας της Αιγύπτου και χώρα-πέρασμα μεταξύ του αραβικού κόσμου και της υποσαχάριας Αφρικής. Από αυτήν την οπτική, χρειάζεται να τονιστεί ότι ο αλ Μπασίρ προσπαθεί να κερδίσει την εύνοια όλων των ισχυρών παιχτών που έχουν επιρροή στην έκβαση της επανάστασης. Από το 2017 έχει καλές σχέσεις με τις ΗΠΑ και την ΕΕ, αν και η τελευταία ενδεχομένως να προτιμά τον Γκος ή κάποιον άλλον ισχυρό άνδρα, διότι ο αλ Μπασίρ δεν υπόσχεται πια ένα σταθερό καθεστώς για τα ιμπεριαλιστικά συμφέροντα. Όσον αφορά τα δύο αντιδραστικά στρατόπεδα που γεννήθηκαν μέσα από την σύνθετη διαδικασία της αραβικής επανάστασης -το στρατόπεδο γύρω από την Σαουδική Αραβία, περιλαμβάνοντας πρώτα απ’ όλα τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα και την Αίγυπτο, όπως και το στρατόπεδο που ηγείται ο Ερντογάν της Τουρκίας μαζί με τον ισχυρό σύμμαχό του, το Κατάρ- ο αλ Μπασίρ δείχνει να προσπαθεί να ισορροπήσει μεταξύ τους, κρατώντας ίσες αποστάσεις και αναζητώντας βοήθεια και από τα δύο. Επισκέφθηκε την Αίγυπτο εν μέσω της εξέγερσης και έχει στείλει στρατεύματα στην Υεμένη, για να καλοπιάσει την Σαουδική Αραβία, αλλά το Σουδάν υπό το καθεστώς του έχει επίσης εξαιρετικά στενούς δεσμούς με την Τουρκία του Ερντογάν, τόσο οικονομικούς όσο και διπλωματικούς.

Παρ’ όλα αυτά, η πραγματική σημασία της σουδανικής επανάστασης βρίσκεται στο γεγονός ότι, ακόμα και με μερική επιτυχία, υπόσχεται (ή απειλεί, αναλόγως την οπτική) να ανυψώσει και πάλι μέσα στην ίδια δεκαετία το ηθικό του επαναστατικού ζήλου στον αραβικό κόσμο. Αξίζει να θυμηθούμε ότι ο αραβικός κόσμος έχει ήδη αρχίσει να κινείται. Μέσα στο 2018 τουλάχιστον τρεις αραβικές χώρες, η Τυνησία, το Ιράκ και η Ιορδανία -στις οποίες προστίθεται και ένας από τους μη-αραβικούς γίγαντες της Μέσης Ανατολής, το Ιράν- είδαν τις μάζες τους να εξεγείρονται οργισμένες για ταξικά οικονομικά ζητήματα, με τέτοια ένταση που στο Ιράν και στο Ιράκ τα γεγονότα συνεχίστηκαν για μήνες -στην πρώτη χώρα για έναν χρόνο- και στην Ιορδανία μια κυβέρνηση έπεσε πέρυσι το καλοκαίρι κάτω από την πίεση της εξέγερσης των μαζών. Η Τυνησία, όπου μια επιτυχής γενική απεργία οργανώθηκε πρόσφατα από την συνομοσπονδία UGTT, είναι μια χώρα όπου στην πραγματικότητα η επανάσταση δεν σταμάτησε πλήρως από το 2010-2011.

Μια νίκη, ακόμα και μερική, των μαζών του Σουδάν θα προκαλέσει πιθανότατα παρόμοιες διαθέσεις σε άλλες αραβικές χώρες. Θα έχει επιπτώσεις πρώτα σε αυτές τις χώρες που βρίσκονται ήδη σε αναβρασμό, αυτές που κατονομάσαμε ήδη. Αλλά η ύστατη ώρα της αλήθειας θα έρθει όταν ο βόρειος γείτονας του Σουδάν, η Αίγυπτος -ο γίγαντας του αραβικού κόσμου- θα υποβληθεί σε παρόμοια φαινόμενα. Εάν ισχύσει αυτό η Αραβική Επανάσταση κάθε άλλο από νεκρή θα είναι.

Από το “έτος του σημείου καμπής” στο έτος της ελπιδοφόρου ζωής

Σε διπλό άρθρο που δημοσιεύθηκε στην ιστοσελίδα RedMed, την τελευταία μέρα του 2018 και την πρώτη μέρα του 2019, ασχοληθήκαμε αρχικά με το κίνημα των “Κίτρινων Γιλέκων” στη Γαλλία και ύστερα προχωρήσαμε, στο δεύτερο μέρος, σε μια γενικότερη εκτίμηση της παγκόσμιας κατάστασης όσον αφορά τα λαϊκά κινήματα σε όλη την υφήλιο. Βλέπε http://redmed.org/article/yellow-vests-la-republique-en-marche-arriere και http://redmed.org/article/2018-year-resurgence-third-wave-world-revolution). Χαρακτηρίσαμε το 2018 “έτος του σημείου καμπής”. Στοχεύαμε με αυτό να τονίσουμε την αναζωπύρωση της λαϊκής αναταραχής σε όλον τον κόσμο μετά, το επαναστατικό κύμα του 2011-2013 -στον αραβικό κόσμο πρώτα απ’ όλα, Νομοσχέδιο του ΣΥΡΙΖΑ για τις Ένοπλες Δυνάμεις
O Στρατός των Φτωχών ΠΑΡΟΧΟΣ ΑΣΦΑΛΕΙΑΣ των πλουσίων και των ιμπεριαλιστών!
 
Με φαντάρους και μισθοφόρους στρατιώτες που προέρχονται από τα φτωχά λαϊκά στρώματα αναλώσιμους στον ελληνοτουρκικό ανταγωνισμό, κυρίως συμμέτοχους στους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς. Όσο εντείνεται η απειλή διακρατικής σύγκρουσης, όσο αποδεικνύεται ο ταξικός ρόλος των Ενόπλων Δυνάμεων ως φρουρού των αστικών συμφερόντων και εξουσίας, τόσο οι κυβερνήσεις σε Ελλάδα-Τουρκία δίνουν τη δυνατότητα Εξαγοράς σε γόνους μεσαίων και ανώτερων στρωμάτων να απαλασσονται της στρατιωτικής θητείας. Στην Κύπρο απαλλάσσουν τους εφοπλιστές.
Προβάλλοντας το φόβο της αυξημένης Στρατιωτικής θητείας φτωχών ανδρών-γυναικών στα 18 τους χρόνια που καλλιέργησαν το ΕΛΙΑΜΕΠ και το στρατιωτικό κατεστημένο, έρχεται η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ να σκορπίσει ψίχουλα σε όλους προκειμένου να εξασφαλίσει «εθνική ενότητα» για τον Στρατό των ΑΟΖ και των ενεργειακών κοιτασμάτων, που με πρόσχημα την «εθνική άμυνα» υπερασπίζει τα πιο επιθετικά-επεκτατικά σχέδια του αστικού κόσμου σε Βαλκάνια και Μεσόγειο, διεκδικώντας ρόλο χωροφύλακα, συμμέτοχος-συνένοχος στον πόλεμο τρομοκράτησης των λαών και των προσφύγων.
Και φυσικά εντείνει την εργασιακή εκμετάλλευση των φαντάρων –που σβήνουν φωτιές και φυλάνε δάση, καθαρίζουν ακτές για να κερδοσκοπούν οι ξενοδόχοι, με έφεδρους γιατρούς που απομακρύνονται από τις μονάδες για να καλύψουν τα κενά του κατεστραμμένου συστήματος υγείας  από τα μνημόνια, για να διαφημίσει ο στρατός τον κοινωνικό του ρόλο, καλύπτοντας τα κενά του ”λιγότερου κράτους” στον ολοκληρωτικο καπιταλισμό.
ΣΤΡΑΤΟΣ ΠΙΟ ΕΝΕΡΓΑ ΠΟΛΕΜΙΚΟΣ, ΠΙΟ ΤΑΞΙΚΟΣ ΓΙΑ ΤΑ ΣΥΜΦΕΡΟΝΤΑ ΤΩΝ ΑΣΤΩΝ
Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ έχει κάνει αρκετά -όλοι οι νεοσύλλεκτοι στα σύνορα, 9μηνο στην παραμεθόριο για σοβαρό ποσοστό των στρατιωτών, επιστροφή των ναυτών στα πλοία του Πολεμικού Ναυτικού και συμμετοχή σε αποστολές εκτός συνόρων, ένταση της εργασιακής και οικονομικής εκμετάλλευσης μας, στρατιωτικοποίηση του λαού (Φασιστικές Λέσχες Εφέδρων, ΕΘΝΟΦΥΛΑΚΗ κλπ). Στόχος του νομοσχεδίου των Ρήγα-Αποστολάκη είναι να ενσωματώσει περισσότερο μόνιμο προσωπικό-φαντάρους στις ιμπεριαλιστικές της βλέψεις. Να επιτεθεί ξανά στην στρατευμένη νεολαία, να απειλήσει με συντριβή τους ολικούς αρνητές στράτευσης, και να υποχρεώσει με στράτευση τους νέους μετανάστες των μνημονίων. Η κυβέρνηση καλεί τους μετανάστες-εργάτες να επιστρέψουν για να υπηρετήσουν στον στρατό, δουλεύοντας μετά στην εργασιακή ζούγκλα των 300 ευρώ με το χαμόγελο στα χείλη…
ΑΛΛΑΓΕΣ
Μιλούν για 5μηνο υπηρεσίας των φαντάρων-σμηνιτών-ναυτών σε παραμεθόριο, ενώ πρόσφατα κρατώντας το 60% της σειράς του Σεπτεμβρίου αμετάθετο απέδειξαν ότι είναι στη διακριτική ευχέρεια του Υπουργείου Άμυνας να μας κρατά 9 μήνες στα σύνορα, ενώ η βυσματοκρατία επί ΣΥΡΙΖΑ θεριεύει.Τα τυχοδιωκτικά τους σχέδια βασίζονται περισσότερο σε Πολεμικό Ναυτικό και Αεροπορία για αυτό στέλνουν τους στρατεύσιμους σε πλοία-ναυστάθμους, πτέρυγες μάχης και φυλάκια.
Είναι ολοφάνερο ότι χρειάζονται τους μισθοφόρους στρατιώτες για να φυλάνε τις εξέδρες και τους αγωγούς φυσικού αερίου και πετρελαίου της Ανατολικής Μεσογείου. Τους θέλουν όμως νέους και φθηνούς (σύμφωνα με το νόμο 4472/2017, οι ΟΒΑ αμείβονται με 1080 ευρώ μεικτά σε σύγκριση με τα 1500 ευρώ που απαιτούνται για τους ΕΠ.ΟΠ). Τους παίρνουν έτοιμους αμέσως μόλις εκτελέσουν την υποχρεωτική θητεία και δεν χρειάζεται να τους εκπαιδεύσουν. Μέχρι πρόσφατα τους έδινε τη δυνατότητα συμβολαίου από ένα 1 μέχρι τρία 3 έτη.Τώρα το επεκτείνουν σε 6 χρόνια.
Παρατήρηση 1η: Το νομοσχέδιο δεν μιλά για τριετές ή εξαετές συμβόλαιο. Μιλά για δυνατότητα. Δηλαδή, για οποιοδήποτε λόγο κρίνουν ότι δεν τους κάνεις (π.χ. αν υπάρξει τραυματισμός) σε πετούν ξανά στην ανεργία. Η ανεργία εξάλλου είναι η κατάληξη και όσων ΟΒΑ καταφέρουν να ολοκληρώσουν έξι 6 έτη μισθοφορικής παρουσίας στις Ένοπλες Δυνάμεις αφού απαγορεύουν τη μονιμοποίηση. Στόχος τους είναι η ανακυκλωσιμότητα των ΟΒΑ, ο μεγαλύτερος έλεγχος και η υποταγή τους (ποιος και σε τι θα τους πάει κόντρα όταν γνωρίζει ότι μπορεί πολύ εύκολα να αντικατασταθεί άμεσα) και φυσικά καλλιεργούν όρους οικοδόμησης ενός σύγχρονου πελατειακού κράτους, που ποτέ δεν έλειψε στις Ένοπλες Δυνάμεις. 
Παρατήρηση 2η: Η προωθούμενη διάταξη επιτρέπει επιπλέον την μετάταξη των ΟΒΑ στις Ειδικές Δυνάμεις. Αυτή είναι η στόχευσή τους: να εξασφαλίσουν ”ραμπο” για τις εξέδρες πετρελαίου.
Παρατήρηση 3η: οι φαντάροι είναι πλέον η δεξαμενή της μισθοφορικής στράτευσης: από αυτούς θα στρατολογηθούν και οι μισθοφόροι της ΕΛΔΥΚ, των πλοίων του Π.Ν.
Το νομοσχέδιο Ρήγα-Αποστολάκη επαναλαμβάνει την ίδια μεθόδευση με τον νόμο Ήσυχου-Καμμένου του 2016. Σβήνονται τα πρόστιμα είτε αν πας φαντάρος μέχρι την 31η Δεκεμβρίου 2020, είτε αν δουλέψεις δωρεάν κάνοντας εναλλακτική θητεία.Εδώ όμως βρίσκεται μια από τις πιο βασικές παραμέτρους της ταξικής επίθεσης στην νεολαία. Δίνεται η δυνατότητα Εξαγοράς της Στρατιωτικής και της Εναλλακτικής Θητείας στα 33, μέτρο που δεν αναστέλλεται σε περίπτωση πολέμου! [πρώτη φορά ψηφίζεται παρόμοιο μέτρο]. Γνωρίζουν την απέχθεια της νεολαίας για τον στρατό. Επιδιώκουν να εξαφανίσουν τα αντανακλαστικά στο μιλιταρισμό και την πολεμοκαπηλεία ωθώντας στην εναλλακτική Θητεία ώστε να μας εκμεταλλευτούν εργασιακά-οικονομικά και να δώσουν τη δυνατότητα στα πιο εύπορα τμήματα, μέσω της παράτασης των σπουδών και της εργασίας στο εξωτερικό, να φτάσουν στα 33 ή 35 χρόνια της εξαγοράς!
ΑΛΛΑΓΕΣ ΣΤΟ ΠΟΙΝΙΚΟ ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΟ ΔΙΚΑΙΟ
Καθώς ο ρόλος του Στρατού αλλάζει, με την εμπειρία της παραβατικότητας των στρατών ιμπεριαλιστικών χωρών και ενώ ήδη τα πλοία του Πολεμικού Ναυτικού έχουν καταντήσει γαλέρες για το κατώτερο προσωπικό, αλλά και για να ακυρώσει τις συνδικαλιστικές αναζητήσεις, το νομοσχέδιο προέβλεπε αρχικά τη θεσμοθέτηση του κρατικού πατερναλισμού των Συντονιστικών Γραφείων Ελέγχου Στρατιωτικής Υπηρεσίας. Αντέδρασε όμως το στρατιωτικό κατεστημένο γιατί «έθιγαν» την ιεραρχία και οδηγηθήκαμε στα αφυδατωμένα Γραφεία Νομικής Προστασίας Στελεχών (ΓΝΟΠΣ). Σημαντικότερη αλλαγή αποτελεί η ποινική αντιμετώπιση του στρατιωτικού εγκλήματος δηλαδή η βιαιοπραγία κατά ανωτέρου ή κατωτέρου.
Τέλος, θα δημιουργηθεί στο υπουργείο Εθνικής Άμυνας Συμβούλιο Αμυντικής Έρευνας, Τεχνολογίας και Βιομηχανίας, το οποίο θα γνωμοδοτεί και θα εισηγείται προτάσεις για τον τομέα της αμυντικής έρευνας – τεχνολογίας και στον τομέα της αμυντικής βιομηχανίας. Το συμβούλιο θα εισηγείται στον υπουργό Εθνικής Άμυνας για την τυχούσα τροποποίηση της εθνικής αμυντικής και βιομηχανικής στρατηγικής, ενώ θα παρακολουθεί πώς αυτή εφαρμόζεται και υλοποιείται με απώτερο σκοπό την ανάπτυξη της αμυντικής έρευνας, τεχνολογίας και βιομηχανίας της χώρας. Δεν πρόκειται για μία ακόμη αλλαγή, αλλά για ένα νομοσχέδιο σοβαρό κρίκο του στρατού παρόχου ασφάλειας. Ουσιαστικά συγκροτείται ο στρατιωτικός βραχίονας του επιχειρηματικού κράτους Άμυνας-Ασφάλειας, ο στρατός που θα στηρίξει τους στρατηγικούς σχεδιασμούς του ελληνικού κεφαλαίου. Οι αλλαγές στον στρατό είναι άμεσα συνδεδεμένες με την καπιταλιστική ανασυγκρότηση -π.χ αφορούν το φοιτητή ως μελλοντικό φαντάρο αλλά και ως ερευνητή που κάνει έρευνα για την Πολεμική Βιομηχανία και τον Στρατό σπουδάζοντας.
ΔΙΚΤΥΟ ΕΛΕΥΘΕΡΩΝ ΦΑΝΤΑΡΩΝ ΣΠΑΡΤΑΚΟΣ-ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ ΣΤΡΑΤΕΥΜΕΝΩΝ

επίσης και σε διάφορες χώρες όπως Ισπανία, Ελλάδα, ΗΠΑ, Τουρκία και Βραζιλία, όπως επίσης πολλές βαλκανικές χώρες- και, δεύτερον, την περίοδο νηνεμίας του 2014-2017. Το 2018 είδε 12 εξεγέρσεις σε 12 μήνες (Ιράν, Τυνησία, Ρουμανία, Σλοβακία, Αρμενία, Νικαράγουα, Ιορδανία, Ιράκ, Αϊτή, Γαλλία, Σουδάν και Ουγγαρία). Αυτό ήταν το σημείο καμπής. Χαιρετίσαμε αυτά τα γεγονότα ως το ξεκίνημα ενός νέου κύματος μαζικών αγώνων.

Ήδη στο διάστημα δύο μηνών το 2019 έχει φέρει κι άλλες χώρες, όπως η Ζιμπάμπουε και η Σερβία, στο προσκήνιο. Ακόμα πιο σημαντικό είναι όμως ότι δύο από τις λαϊκές εξεγέρσεις του περασμένου χρόνου, του Σουδάν και πιθανόν της μακρινής Αϊτής, μετατρέπονται τώρα σε επαναστάσεις. Αυτό είναι ένα ποιοτικό άλμα. Δεν είναι πια σημείο καμπής, αλλά εκρηκτική εισβολή της επανάστασης στην παγκόσμια σκηνή.

Είθε η σουδανική επανάσταση να πορευτεί από επιτυχία σε νίκη και να εμπνεύσει επαναστατικό ζήλο και θράσος στους λαούς του υπόλοιπου κόσμου, ξεκινώντας από τα αδέλφια της των αραβικών χωρών!

25 Φεβρουαρίου, 2019
μετάφραση M.V.V