Associated Press

του Σουνγκούρ Σαβράν

Η αποτυχημένη απόπειρα δολοφονίας του Ντόναλντ Τραμπ, πρώην προέδρου των Ηνωμένων Πολιτειών και υποψηφίου του Ρεπουμπλικανικού Κόμματος στις προσεχείς προεδρικές εκλογές του Νοεμβρίου, αποκαλύπτει για άλλη μια φορά με σαφήνεια τον χαρακτήρα της περιόδου την οποία διανύουμε, σε όσους θέλουν να δουν. Όποιος δεν θέλει να δει τη μοναδική δυναμική αυτής της περιόδου, δεν είναι έτοιμος γι’ αυτήν, αισθάνεται υπερβολικά εξαντλημένος για να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις της, δεν μπορεί να καταλάβει επειδή έχει στερήσει τον εαυτό του απ’ όλα τα απαραίτητα μαρξιστικά θεωρητικά εργαλεία για να την αντιληφθεί, και παρηγορείται με την πίστη ότι όλα θα συνεχίσουν ως έχουν για δεκαετίες από το τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, θα πρέπει είτε να καταβάλει κάθε προσπάθεια για να ξυπνήσει και να συνέλθει, είτε να αποσυρθεί χωρίς να πει λέξη για το μέλλον!

Μια απόπειρα δολοφονίας εναντίον του Τραμπ από μόνη της δεν σημαίνει τίποτα. Όσοι ξέρουν λίγα πράγματα για την αμερικανική ιστορία θα θυμούνται ότι λόγω του ιδιόμορφου τρόπου ανάπτυξης του καπιταλισμού αυτής της χώρας και των δεινών που έφερε στην κοινωνία, τέτοιες δολοφονίες και σφαγές (είτε επιτυχημένες είτε όχι) είναι αρκετά διαδεδομένες στην ιστορία της χώρας. Ο Αβραάμ Λίνκολν, ο μεγάλος ηγέτης του Εμφυλίου Πολέμου (1861 – 65) που κατάργησε τη δουλεία, έχασε τη ζωή του σε μια δολοφονία πριν προλάβει να ολοκληρώσει πλήρως το έργο του. Πιο πρόσφατα, δύο μέλη της οικογένειας Κένεντι (ο ένας πρόεδρος στο Λευκό Οίκο, ο άλλος υποψήφιος πρόεδρος) έπεσαν θύματα ανεξιχνίαστων δολοφονιών το 1963 και το 1968, αντίστοιχα. Μιλώντας για “προέδρους”, ο Μάρτιν Λούθερ Κινγκ Τζούνιορ, ο ηγέτης που ήταν πιο κοντά στην “προεδρία” για τους Αφροαμερικανούς, δολοφονήθηκε επίσης το 1968, δύο μήνες πριν από τον δεύτερο Κένεντι.

Κανένα από τα περιστατικά που έχουμε αναφέρει μέχρι τώρα δεν ήταν “μοναχικές επιθέσεις”. Ωστόσο, στην αμερικανική κοινωνία, όπου πολλοί άνθρωποι διαπράττουν μαζικές δολοφονίες με κίνητρο τη “φήμη” ή απλώς επειδή είναι “δυσαρεστημένοι”, δεν θα αποτελούσε έκπληξη αν μια δολοφονία ήταν μερικές φορές προϊόν ενός τέτοιου διαταραγμένου μυαλού. Πράγματι, το 1972, ο Τζορτζ Γουάλας, ένας δεξιός υποψήφιος του Δημοκρατικού Κόμματος με αρκετά υψηλές πιθανότητες επιτυχίας, έπεσε θύμα των σφαιρών ενός τέτοιου μανιακού που επιζητούσε φήμη, σύμφωνα με το πιο πιθανό σενάριο που έχει καταγραφεί. Ο Γουάλας θα περνούσε το υπόλοιπο της ζωής του παράλυτος από τη μέση και κάτω.

Δεν απορρίπτουμε την πιθανότητα ότι η απόπειρα δολοφονίας κατά του Τραμπ θα μπορούσε να είναι έργο ενός “μοναχικού λύκου”. Ωστόσο, ακόμα κι αν η έρευνα του FBI/Μυστικής Υπηρεσίας / Υπουργείου Δικαιοσύνης καταλήξει σε αυτό, δεν θα το πιστέψουμε. Για πάνω από 61 χρόνια από τη δολοφονία του Τζον Κένεντι, όλοι οι πρόεδροι, συμπεριλαμβανομένου του νυν προέδρου Τζόζεφ Μπάιντεν, έχουν επίμονα αρνηθεί να παρουσιάσουν όλα τα έγγραφα της υπόθεσης δολοφονίας για δικαστική εξέταση. (Αυτό, φυσικά, περιλαμβάνει και τον προηγούμενο πρόεδρο, Τραμπ.) Αν ακούσετε ότι ο Τραμπ δέχθηκε επίθεση για προσωπικά κίνητρα, θυμηθείτε πάντα πώς η δολοφονία του Κένεντι σκόπιμα αποκρύφθηκε και πώς έγινε το παν για να αποτραπεί η εξιχνίασή της. Και στο αμερικανικό σύστημα, θεωρήστε όλα τα κέντρα εξουσίας, είτε εντός είτε εκτός του κράτους, ως πιθανούς δολοφόνους.

Επιπλέον, υπάρχει μια μοναδική πτυχή σε αυτήν την απόπειρα που την ξεχωρίζει από όλες τις άλλες. Σήμερα, η Αμερική είναι διχασμένη σε δύο εχθρικά στρατόπεδα και υπάρχει ένας σφοδρός αγώνας μεταξύ των υποψηφίων τους για τις προεδρικές εκλογές της 5ης Νοεμβρίου. Έχει σχεδόν ξεκαθαριστεί ότι ο Μπάιντεν δεν θα μπορέσει να κερδίσει αυτόν τον αγώνα. Ο Τραμπ πρακτικά παίζει μονότερμα. Ακόμη κι αν οι Δημοκρατικοί καταφέρουν να κάμψουν την αντίσταση του Μπάιντεν και να αλλάξουν υποψήφιο καθώς η κατάσταση γίνεται μη αντιστρέψιμη, θα είναι πολύ δύσκολο για έναν νέο υποψήφιο να πείσει τους αναποφάσιστους ή αυτούς που δεν θέλουν να ψηφίσουν. Με άλλα λόγια, το Δημοκρατικό Κόμμα είναι ο πιθανός ηττημένος αυτών των εκλογών. Ωστόσο, ο κρατικός μηχανισμός είναι επί του παρόντος στα χέρια τους. Επομένως, αναπόφευκτα θα εγείρει υποψίες ότι η απόπειρα κατά της ζωής του Τραμπ μπορεί να διευκολύνθηκε μέσω της παράνομης χρήσης ορισμένων κρατικών οργάνων. Η συζήτηση έχει ήδη ξεκινήσει. Μπορεί να μην εμβαθύνει πολύ για να αποτρέψει την απώλεια αξιοπιστίας του κράτους στα μάτια των εκμεταλλευόμενων και των καταπιεσμένων. Αλλά ήδη η ερώτηση για το εάν υπήρξε “έλλειμμα ασφαλείας” στο περιστατικό κυκλοφορεί και αντικατοπτρίζεται στα μέσα ενημέρωσης. Αυτό θα οδηγήσει σε ισχυρισμούς και αντεγκλήσεις. Έτσι, η ανακάλυψη του δράστη της δολοφονίας γίνεται ακόμη πιο δύσκολη υπό τις σημερινές συγκεκριμένες συνθήκες.

Εσύ, ναι εσύ, ποτέ μην λες ποτέ. Ποτέ μην λες ποτέ!

Όπλο

Ας αφήσουμε στην άκρη το ερώτημα τι όφελος θα είχε ο δράστης και ο ηθικός αυτουργός αυτής της δολοφονίας και ας στραφούμε στο τι σημασία έχει αυτό το γεγονός σε σχέση με τον χαρακτήρα της εποχής που ζούμε. Από την άποψη του χαρακτήρα της εποχής, δεν θα επανεξετάσουμε εδώ τη γενική κατάσταση που το DIP (Επαναστατικό Εργατικό Κόμμα) προσπαθεί να εξηγήσει στην τουρκική και παγκόσμια αριστερά από την αρχή της περιόδου της Τρίτης Μεγάλης Ύφεσης, που ξεκίνησε το 2008. Έχει διαπιστωθεί ξεκάθαρα ότι πίσω από αυτή τη μαζική οικονομική κρίση, που εκφράζεται με τον όρο “ύφεση,” κρύβεται η διαδικασία της κατάρρευσης του καπιταλισμού. Αυτή η κατάρρευση τονίζεται ότι απορρέει από το γεγονός ότι ο καπιταλισμός αποτελεί εμπόδιο στον απαραίτητο προγραμματισμό που επιφέρει η κοινωνικοποίηση και διεθνοποίηση των παραγωγικών δυνάμεων. Σε αρκετά κείμενά μας μιλάμε πιο λεπτομερώς πώς η ύφεση, μαζί με την άνοδο του φασισμού και την πορεία προς τον παγκόσμιο πόλεμο, έχει συγκεκριμένα θέσει τη βαρβαρότητα στην ατζέντα της ανθρωπότητας για τρίτη φορά.

Αυτό που θέλουμε να επιστήσουμε την προσοχή σε αυτό το άρθρο είναι πολύ πιο απλό. Το όπλο που εκπυρσοκρότησε στις 13/7 στην Πενσυλβάνια έχει ανακοινώσει ποιο θα είναι το πολιτικό εργαλείο που θα καθορίζει όλες τις εξελίξεις αυτής της περιόδου στο μέλλον. Από εδώ και πέρα, ο νόμος της ζούγκλας θα ισχύει σε κάθε χώρα και επίσης σε διεθνές επίπεδο. Φυσικά, λόγω της δομής της καπιταλιστικής κοινωνίας που μυθοποιεί τα πάντα υπό το πρόσχημα του νόμου, η χρήση όπλων θα συνδέεται επίσης με το νόμο, είτε εντός των χωρών είτε σε παγκόσμια κλίμακα. Αλλά έχουμε μπει σε μια περίοδο όπου θα λέγεται “η δύναμη δημιουργεί το δίκιο”. Η νέα στρατηγική που αναπτύχθηκε με έναν εντελώς αντιφατικό τρόπο, καθώς ο καπιταλισμός αγωνίζεται να σωθεί, παρασύρει την ανθρωπότητα στον φασισμό και, ακόμα κι αν ο φασισμός δεν επικρατήσει, σε έναν παγκόσμιο πόλεμο.

Έτσι, η επιτυχία στις εκλογές, η προσδοκία ανταλλάγματος ενώ υποστηρίζονται αστικά κόμματα μόνο και μόνο επειδή έχουν μεγάλη υποστήριξη, η εμπιστοσύνη στη δημοκρατία, τα ανθρώπινα δικαιώματα και το νόμο της Ευρωπαϊκής Ένωσης, η οποία ετοιμάζεται να πέσει υπό την επιρροή των φασιστών μπροστά στα μάτια μας, και σε ορισμένες χώρες (για παράδειγμα, στην Ιταλία, και ίσως αύριο στη Γαλλία) έχει τουλάχιστον τυπικά παραχωρήσει ή θα παραχωρήσει τον έλεγχο στους φασίστες, θα φέρει ακόμη λιγότερο όφελος στους υποστηρικτές της λόγω των χαρακτηριστικών της εποχής στην οποία έχουμε εισέλθει. Η επίδραση των εκλογών, της δημοκρατίας, των τυπικών δικαιωμάτων και του νόμου ήταν πάντα περιορισμένη. Αλλά τώρα, έχει σημασία μόνο στο βαθμό που χρησιμεύει ως μονοπάτι για να φτάσουμε σε πραγματικά εργαλεία αγώνα.

Ας δώσουμε ένα παράδειγμα για να γίνει πιο σαφές. Εάν ένα σοσιαλιστικό κόμμα αποτύχει να ανταποκριθεί στις οργανωτικές απαιτήσεις που υπαγορεύονται από τα χαρακτηριστικά αυτής της εποχής, όλες οι εκλογικές του νίκες, οι υψηλοί αριθμοί μελών και ψήφων, και η μερική κοινωνική απήχησή του κ.λπ., δεν θα έχουν σχεδόν καμία σημασία σε αυτήν την περίοδο. Εάν αυτό το σοσιαλιστικό κόμμα δεν έχει κατανοήσει ότι η εργατική τάξη, ιδιαίτερα το βιομηχανικό προλεταριάτο που σχηματίζει τα ισχυρότερα τάγματά του, είναι ο κύριος κοινωνικός παράγοντας που μπορεί πραγματικά να αντιμετωπίσει τον φασισμό, τότε σημαίνει ότι στις μεγάλες κρίσεις του αύριο, δεν θα είναι προς όφελος των εργατών, του λαού και των καταπιεσμένων.

Αν ένα σοσιαλιστικό κόμμα δεν αφιερώσει ένα σημαντικό μέρος των δραστηριοτήτων του στην ηγεσία και την υποστήριξη της οργάνωσης της εργατικής τάξης μέσα στα συνδικάτα -παρά τα εμπόδια και τις προκλήσεις- που η εργατική τάξη θεωρεί εχθρούς του φασισμού, στην πραγματικότητα προετοιμάζει το έδαφος ώστε και η εργατική τάξη να πέσει θύμα του φασισμού τόσο ως κοινωνική δύναμη όσο και ατομικά. Τότε σε μια τέτοια περίοδο, η δύναμή του είναι απολύτως μάταιη.

Εάν ένα σοσιαλιστικό κόμμα, στην οργάνωσή του, στις εκλογές, στο κοινοβούλιο και ανάμεσα στις ευρείες μάζες, δεν προπαγανδίζει και δεν αγωνίζεται για την ιδέα ότι ο φασισμός είναι η μεγαλύτερη μάστιγα αυτής της εποχής παγκοσμίως, ξεκινώντας από την εργατική τάξη, τους εργάτες, τους φτωχούς, τους καταπιεσμένους και τη νεολαία, και ότι πρέπει να υπάρξει αγώνας ενάντια σε όλες τις μορφές τής εκδήλωσής του στην Τουρκία, ανεξαρτήτως της ταπεινής ή λαμπρής επιτυχίας του, αυτό σημαίνει ότι το κόμμα αφήνει τους ανθρώπους που οργανώνει αβοήθητους απέναντι στους μελλοντικούς κινδύνους.

Εάν ένα σοσιαλιστικό κόμμα δεν εξηγεί ότι ο καπιταλισμός, ως παγκόσμιο σύστημα, έχει εισέλθει σε μια μη αναστρέψιμη κατάρρευση, οδηγώντας την ανθρωπότητα προς έναν νέο παγκόσμιο πόλεμο σε έναν κόσμο που τώρα ξεχειλίζει από πυρηνικά όπλα -όπως οι δύο προηγούμενοι παγκόσμιοι πόλεμοι- τότε αφήνει τους ανθρώπους που οργανώνει ανενημέρωτους για τις επικείμενες δυνατότητες. Αυτό περιλαμβάνει τον πρόσφατο πόλεμο στην Ουκρανία, τη γενοκτονία στη Γάζα, την ένταση μεταξύ Κίνας και Ταϊβάν, και την κρίση στη Νότια Σινική Θάλασσα, όλα τα οποία καθοδηγούνται από την ανάγκη του ιμπεριαλισμού για πόλεμο. Με το να μην μεταφέρει όλα αυτά, το κόμμα δεν εκπληρώνει το καθήκον του να εμπλακεί σε αδιάκοπο αγώνα κατά του ιμπεριαλισμού.

Εάν ένα σοσιαλιστικό κόμμα, πλήρως ενήμερο για όλες αυτές τις δυναμικές, αποτύχει να κατευθύνει την οργάνωση, την προπαγάνδα και την αγκιτάτσια του προς την προετοιμασία των μαζών των εργατών, των εργαζομένων, των καταπιεσμένων, της νεολαίας και των φτωχών για αυτοάμυνα, θα αφήσει τις μάζες ανυπεράσπιστες απέναντι σε μελλοντικές μεγάλες επιθέσεις.

Εάν ένα σοσιαλιστικό κόμμα δεν προσπαθεί να δημιουργήσει οργανωτικά κανάλια για διεθνή συνεργασία, με τελικό στόχο την ίδρυση ενός παγκόσμιου κόμματος που να ενώνει τις πρωτοποριακές δυνάμεις όλων των εθνών, εθνοτήτων και λαών στο κοινό έδαφος των προλεταριακών συμφερόντων για την ανατροπή του φασισμού και του καπιταλισμού παγκοσμίως, παρακάμπτει το πιο ισχυρό εργαλείο ενάντια στη στρατηγική του φασισμού για τη διαίρεση του προλεταριάτου πάνω σε εθνικές βάσεις.

Το όπλο που στόχευσε τον Τραμπ θα απαντηθεί αύριο με την ρίψη φασιστικών όπλων σε απεργίες, γειτονιές και σχολεία. Το όπλο που στόχευσε τον Τραμπ, όπως το πιστόλι εκκίνησης που πυροδοτεί ένας διαιτητής στην αρχή ενός αγώνα, προαναγγέλλει την έναρξη του Τρίτου Παγκοσμίου Πολέμου.

Ρίξτε μια καλή ματιά στην παραπάνω εικόνα. Ο φασίστας, με το αίμα να κυλάει στο πρόσωπό του και τη γροθιά του υψωμένη ψηλά, ενσαρκώνει μια αποφασιστικότητα και πυγμή που όποιος σοσιαλιστής αδυνατεί να ακολουθήσει θα είναι ανίκανος να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις της εποχής.

(από το ηλεκτρονικό site του DIP)

Μετάφραση Αρ. Μα.