της Βίκυς Κανατά
Αφιερωμένο στις γυναίκες και μανάδες των θυμάτων των Τεμπών που δίνουν γενναία τη μάχη για δικαιοσύνη (χωρίς βεβαίως να εξαιρούμε τους άνδρες και τους πατεράδες)
Σήμερα, καθώς ο κόσμος θα γιορτάζει την Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας (8 Μαρτίου), αναλογιζόμαστε τις συνεχιζόμενες μάχες ενάντια στις δομές εξουσίας που καταπιέζουν τις γυναίκες, την LGBT κοινότητα και κάθε μορφή ανθρώπινης ποικιλότητας. Σε μια εποχή όπου οι γεωπολιτικές αναταράξεις αναδεικνύουν την παλαιωμένη λογική τού κράτους και της κεφαλαιοκρατίας, η αντίσταση δεν μπορεί να περιοριστεί σε εορταστικές εκδηλώσεις, αλλά πρέπει να μετατραπεί σε μια οργανωμένη και αδιάκοπη πράξη απελευθέρωσης.
Η πρόσφατη εκλογή του Τραμπ αποτελεί ένα οξύ δείγμα της ανδροκρατούμενης πολιτικής που αναβιώνει τα πρόσωπα της καταπίεσης. Το πολιτικό αυτό αποτέλεσμα δεν είναι απλώς μια ανατροπή των δημοκρατικών αξιών, αλλά μια επιβεβαίωση της επιμονής των δυνάμεων που πιστεύουν πως μόνο η διατήρηση των παλαιών, καταπιεστικών αξιών μπορεί να εξασφαλίσει την “ασφάλεια” της κοινωνίας. Σε αυτό το σκηνικό, η τρομοκρατία, ο ρατσισμός και ο φανατισμός συνδυάζονται για να δημιουργήσουν ένα περιβάλλον κατάλληλο για την αναβίωση του πατριαρχικού συστήματος, το οποίο στοχεύει όχι μόνο τις γυναίκες αλλά και κάθε ομάδα που ξεφεύγει από τα συμβατικά πρότυπα.
Οι επιθέσεις κατά της LGBT κοινότητας είναι ένα άλλο παράδειγμα του τρόπου με τον οποίο η νέα εξουσία επιχειρεί να επιβάλει ομοιογενείς και αυταρχικές αξίες. Μέσα από νομοθετικές παρεμβάσεις, ρητορικές επιθέσεις και καταστολή των δημόσιων διαδηλώσεων, το κράτος μετατρέπεται σε μηχανισμό που προσπαθεί να εξαλείψει την πολυμορφία της ανθρώπινης ύπαρξης. Η διαφορετικότητα θεωρείται απειλή για το σύστημα εξουσίας που προωθεί την ενιαία, αδιαμφισβήτητη “φύση” της κοινωνίας, η οποία εξουσιοδοτεί τις παλαιές ιεραρχίες και αναπτύσσει τους μηχανισμούς ελέγχου.
Η πατριαρχία δεν είναι απλώς μια ιστορική κληρονομιά· είναι μια συνεχής, ενεργή δύναμη που διεισδύει σε κάθε τομέα της ζωής μας. Από το σπίτι μέχρι τους χώρους εργασίας και την πολιτική σφαίρα, οι πατριαρχικές αξίες αναβιώνουν με ανατριχιαστική δύναμη, υπό το μανδύα της “παραδοσιακής οικογένειας” και της “ηθικής τάξης”. Οι προσπάθειες αναπαραγωγής αυτών των αξιών λειτουργούν ως εργαλείο για την περαιτέρω εδραίωση των μηχανισμών εξουσίας, που στοχεύουν να περιορίσουν την αυτονομία των γυναικών και των κάθε καταπιεσμένων κοινοτήτων.
Οι διεθνείς μεταβολές δεν είναι απλά συμβεβηκότα, αλλά μέρος μιας ευρύτερης στρατηγικής επιβολής μιας νέας παγκόσμιας τάξης και αναδιάρθρωσης της εξουσίας. Η άνοδος ηγετών που προωθούν εξτρεμιστικές και φασιστικές ιδέες είναι απόδειξη ότι οι δυνάμεις τού φόβου και της καταπίεσης αναζητούν τρόπους να επεκτείνουν την επιρροή τους πέρα από τα σύνορα των χωρών. Η νέα αυτή γεωπολιτική πραγματικότητα, σε συνδυασμό με τις εσωτερικές καταστολές, στοχεύει να σμιλεύσει έναν κόσμο όπου η ελευθερία αντικαθίσταται από την αυταρχική λογοδοσία, και όπου κάθε μορφή κοινωνικής διαφορετικότητας αντιμετωπίζεται ως απειλή.
Σε αυτή την εποχή αβεβαιότητας και συνεχών επιθέσεων στις ελευθερίες μας, η αντίσταση δεν μπορεί να μείνει απλώς σε λέξεις ή εορταστικές εκδηλώσεις. Η Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας καλεί σε δράση, σε οργάνωση και συλλογική αντίσταση απέναντι σε όλες τις μορφές καταπίεσης. Οι γυναίκες, μαζί με όλους τους καταπιεσμένους και την εργατική τάξη πρέπει να ενώσουν τις δυνάμεις τους για να διασπάσουν τους φαύλους κύκλους εξουσίας που μας κρατούν αιχμάλωτους. Η ενότητα και η αλληλεγγύη είναι οι σιδηροί πυλώνες πάνω στους οποίους μπορεί να αναδομηθεί μια κοινωνία βασισμένη στην ελευθερία και την ισότητα.
Η κομμουνιστική προσέγγιση δεν αποδέχεται ούτε το κράτος, ούτε τον καπιταλισμό, ούτε τα καθεστώτα εξουσίας ως απαραίτητα κακά που πρέπει να μεταρρυθμιστούν – αντιθέτως, επιδιώκει τη ριζική καταστροφή και ανατροπή τους. Η αντίσταση για την απελευθέρωση των γυναικών και των LGBT κοινοτήτων πρέπει να βασίζεται σε αυτοοργάνωση, οριζόντιες δομές και αμοιβαία υποστήριξη. Σε αυτό το πλαίσιο, κάθε μικρή πράξη, από την τοπική αυτοδιαχείριση μέχρι την οργανωμένη άμεση δράση, συμβάλλει στη διάσπαση των καταπιεστικών μηχανισμών που διέπουν τις κοινωνικές μας δομές.
Η ημέρα αυτή είναι ένας καθρέφτης, που αντανακλά όχι μόνο τις προκλήσεις του παρελθόντος και του παρόντος, αλλά και την άπειρη ανάγκη για έναν νέο κοινωνικό συμβόλαιο. Ένα συμβόλαιο που δεν θα βασίζεται στην ιεραρχία, το φόβο ή την εξάρτηση από την κρατική εξουσία, αλλά στην ελευθερία, τη συνεργασία και την αμοιβαία υπευθυνότητα. Ο αγώνας αυτός, παρόλο που φαίνεται βαρύς και ατελείωτος, έχει στις ρίζες του την αδιάκοπη δύναμη της αντίστασης και της συλλογικής δράσης – μια δύναμη που αργά αλλά σταθερά διαγράφει το μέλλον των κοινωνιών μας.
Η Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας δεν είναι απλώς μια ημερομηνία στο ημερολόγιο. Είναι μια υπενθύμιση ότι κάθε μέρα είναι μια ευκαιρία για αντίσταση και ανατροπή των καταπιεστικών μηχανισμών που διαιωνίζουν το κοινωνικό ρατσισμό, τον φασισμό και την πατριαρχία. Είναι η στιγμή που καλεί κάθε καταπιεσμένο να αναλάβει δράση, να ενωθεί και να διεκδικήσει έναν κόσμο όπου η ανθρώπινη αξιοπρέπεια θα είναι το θεμέλιο της κοινωνικής οργάνωσης.
Στον αγώνα για ένα νέο μέλλον, η αντίσταση είναι συλλογική, αδιάκοπη και απαραίτητη. Ας γιορτάσουμε σήμερα την Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας όχι μόνο με λόγια, αλλά με πράξεις – ας σπείρουμε τους σπόρους της ελευθερίας και της αλληλεγγύης, χωρίς τις εξουσιαστικές αλυσίδες της κοινωνίας. Ο δρόμος είναι μακρύς και σκληρός, αλλά κάθε βήμα μας είναι αναγκαίο για έναν κόσμο χωρίς καταπίεση, όπου η κάθε γυναίκα, κάθε LGBT ψυχή και κάθε αληθινά ελεύθερος άνθρωπος θα ζει στην ισότητα και αξιοπρέπεια.
Η αντίσταση δεν πεθαίνει ποτέ – αναγεννάται σε κάθε πράξη, κάθε συλλογική προσπάθεια και κάθε όραμα για ένα νέο αύριο. Σήμερα, καθώς κρατάμε ψηλά τη φλόγα της απελευθέρωσης, ας θυμηθούμε ότι ο αγώνας μας είναι για όλους και για πάντα.
