Παρά τον διπλωματικό πυρετό, η κατάσταση στα σύνορα Ουκρανίας – Ρωσίας φορτίζεται επικίνδυνα και απειλεί να εξελιχθεί σε ανοικτή πολεμική ρήξη.
Ήδη βρετανικές ειδικές δυνάμεις έχουν φθάσει στην Ουκρανία, ενώ ο Μπάιντεν στις 23 Ιανουαρίου έδωσε εντολή για αποστολή 5.000 επιπλέον αμερικανικών στρατευμάτων σε χώρες κοντά στα ρωσικά σύνορα.
Ο κίνδυνος εμπλοκής στο πεδίο της Ουκρανίας απειλεί να φέρει σε θερμή σύγκρουση τις δύο ισχυρότερες και πυρηνικά εξοπλισμένες δυνάμεις του κόσμου. Μετά τους πολέμους στη Γιουγκοσλαβία, το Αφγανιστάν, το Ιράκ, ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός απειλεί με μια νέα στρατιωτική περιπέτεια που θα φέρει σε αναμέτρηση τις δύο πυρηνικές δυνάμεις.
Η προπαγάνδα της Δύσης δαιμονοποιεί τη Ρωσία και τον Πούτιν, μιας και είναι αντίπαλος της εξ ορισμού «δημοκρατικής» Δύσης. Πριν τα μπαράζ των κανονιών και των πυραύλων υπάρχει το μπαράζ της προπαγάνδας και της παραπληροφόρησης. Κατά τη διάρκεια των εβδομάδων που προηγήθηκαν της εντολής του Μπάιντεν, τα αμερικανικά μέσα ενημέρωσης ξεκίνησαν τις διεθνείς ειδήσεις τους με αναφορές για επικείμενο πόλεμο στην Ουκρανία. Ο Μπάιντεν κατηγόρησε τη Ρωσία ότι σχεδιάζει εισβολή, ενώ η Βρετανία κατηγόρησε τη Ρωσία ότι σχεδιάζει πραξικόπημα στο Κίεβο, την πρωτεύουσα της Ουκρανίας, για να εγκαταστήσει ένα φιλορωσικό καθεστώς. Αυτή η συντονισμένη μιντιακή εκστρατεία έχει ως στόχο να δικαιολογήσει τις πολεμικές προετοιμασίες κατά της Ρωσίας, τη συγκεκριμένη στιγμή, και να αναγκάσει τους Ευρωπαίους συμμάχους της Ουάσιγκτον να συνταχθούν, αν δεν έχουν συνταχθεί ήδη πίσω από την επιθετικότητα των ΗΠΑ. Παρόμοιες εκστρατείες προπαγάνδας και ψεμάτων είχαν συνοδεύσει τις πολεμικές προετοιμασίες κατά της πρώην Γιουγκοσλαβίας το 1999, του Αφγανιστάν το 2001, του Ιράκ το 2003 και της Λιβύης και της Συρίας το 2011. Οι εκστρατείες προπαγάνδας αποτελούν πάντα βασικό μέρος κάθε ιμπεριαλιστικού πολέμου. Από την άλλη η ιμπεριαλιστική προπαγάνδα αναβιβάζει σε “δημοκρατική” την αντιδραστική, δεξιά, φιλοφασιστική κυβέρνηση της Ουκρανίας. Η τελευταία έχει ήδη συγκεντρώσει μεγάλες στρατιωτικές δυνάμεις στα σύνορα με τη Δημοκρατία του Ντονέτσκ έτοιμες να εισβάλουν. Κι ενώ οι διπλωματικές κινήσεις δεν φαίνεται να έχουν επιτυχία τις προσεχείς βδομάδες διεξάγονται ναυτικά γυμνάσια στη Μαύρη Θάλασσα τόσο από τις Ρωσικές δυνάμεις όσο και τις Νατοϊκές.
Όποιος τολμήσει να αμφισβητήσει το δυτικό ιμπεριαλιστικό αφήγημα πάνω σε αυτό το ζήτημα θεωρείται φυσικά “φιλοπουτινικός”, όπως παλιότερα στην εποχή της επέμβασης στο Ιράκ… “Σανταμικός”. Προφανώς ο απεχθής Πούτιν έχει επιβάλει ένα αυταρχικό και καταπιεστικό καθεστώς και ενεργεί με αυτόν τον πολεμικό τρόπο για καθαρά εσωτερικούς πολιτικούς λόγους όσο και για να διατηρήσει το “εξωτερικό κύρος” της Ρωσίας. Ωστόσο, πρέπει να εξετάσουμε πώς φθάσαμε εδώ, ποιος ο ρόλος της Δύσης σε αυτή την κατάσταση καθώς και της “αθώας” Ουκρανίας που επαινεί Ουκρανούς φιλοναζιστές και ένα κομμάτι σοσιαλιστών προσπαθεί να το παρουσιάσει ως ένα δεξιό μεν αλλά δημοκρατικό από την άλλη καθεστώς, που θέλει κάποια «βοήθεια» για να γίνει πιο δημοκρατικό. Ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός κυρίως και οι σύμμαχοί του είναι υπεύθυνοι για την πρόκληση της κρίσης στην Ουκρανία και για την εκ νέου έκθεση λαών σε κίνδυνο. Όπως έχουν αποδείξει από την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης το 1991, ο μακροπρόθεσμος στόχος τους είναι να μετατρέψουν την πρώην Σοβιετική Ένωση και όποιο κομμάτι της θεωρούν εμπόδιο στα σχέδια τους, σε μια «συλλογή» αδύναμων νεοαποικιών που θα προμηθεύουν πρώτες ύλες και εκμεταλλεύσιμη εργασία για τον παγκόσμιο ιμπεριαλισμό, ιδιαίτερα τον Αμερικάνικο.
Καθοριστικό ρόλο για τις σημερινές εξελίξεις έχουν παίξει μια σειρά γεγονότων από την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης και των κρατών της Ανατολικής Ευρώπης από το 1989 και μετά. Τυπικά Ο ψυχρός πόλεμος έληξε με “νικήτριες” τις Ηνωμένες Πολιτείες. Το ΝΑΤΟ ήταν προϊόν του Ψυχρού Πολέμου, όπως και το Σύμφωνο της Βαρσοβίας. Ωστόσο, ενώ το τελευταίο διαλύθηκε, με το… “τέλος της ιστορίας”, το ΝΑΤΟ συνέχισε όχι μόνο να υπάρχει αλλά εγκαινίασε και μια διαδικασία απίστευτης στρατιωτικής παρέμβασης και γεωγραφικής επέκτασης, με ανομολόγητο πάντα στόχο την χώρα-χώρες της τέως Σοβιετικής Ένωσης. Αξίζει να θυμηθούμε ότι το 1990 μετά την ενοποίηση της Γερμανίας, ο τότε υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ Μπέικερ υποσχέθηκε στον Γκορμπατσόφ και σε άλλους ότι η στρατιωτική συμμαχία του ΝΑΤΟ θα παρέμενε στη θέση της και δεν θα μετακινούνταν ούτε εκατοστό προς τα ανατολικά. Το Σύμφωνο της Βαρσοβίας διαλύθηκε τότε. Το ΝΑΤΟ θα έπρεπε, υποτίθεται, επίσης να διαλυθεί. Αντ’ αυτού, οι ΗΠΑ προσάρμοσαν το ΝΑΤΟ, στο οποίο κυριαρχούσαν, σε όργανο στρατιωτικής επέμβασης στην Ανατολική Ευρώπη, στα Βαλκάνια, ακόμη και στην Αφρική και σε όλη την Κεντρική και Δυτική Ασία. Από το 1990 το ΝΑΤΟ έχει σχεδόν διπλασιάσει τα μέλη του από 16 σε 30 το 2021. Τα νέα μέλη είναι πρώην μέλη του Συμφώνου της Βαρσοβίας και πρώην σοβιετικές δημοκρατίες – και το ΝΑΤΟ έχει βάλει την Ουκρανία και τη Γεωργία, κράτη που συνορεύουν με τη Ρωσία, στη λίστα μελλοντικών μελών του.
Το ΝΑΤΟ διαθέτει ήδη βάσεις σε μικρή απόσταση βολής από τη Ρωσία. Η Ιταλία, ιδρυτικό μέλος του ΝΑΤΟ, διαθέτει υπερηχητικά, πυρηνικά ικανά βομβαρδιστικά F-35 σε απόσταση μισής ώρας από τη Μόσχα. Επίσης, στην Ελλάδα, το ΝΑΤΟ και οι ΗΠΑ έχουν αναβαθμίσει τις πολεμικές τους εγκαταστάσεις κατά της Ρωσίας, ιδίως στην Αλεξανδρούπολη όπου διαθέτουν μια από τις πιο σύγχρονες βάσεις πολεμικών ελικοπτέρων, στο Λιτόχωρο, Λάρισα, Βόλο, Σούδα που επίσης διαθέτει πυρηνικά όπλα. Η δε βάση της Αλεξανδρούπολης θεωρείται «κλειδί» για τις στρατιωτικές επιχειρήσεις κατά της Ρωσίας.
Η ρωσική κυβέρνηση ερμήνευσε αυτές τις κινήσεις των ΗΠΑ ως απειλή εναντίον της. Το να περικυκλώνεται με πολεμικές βάσεις από τη βαλτική και κεντροανατολική Ευρώπη μέχρι τα Βαλκάνια και τη Μεσόγειο δεν είναι βήμα προς την… ειρήνη. Ο Πούτιν δήλωσε: “Βρίσκεστε στο κατώφλι μας. Δεν ήρθαμε εμείς σε εσάς”. Πρότεινε να αποσυρθεί το ΝΑΤΟ από όλες τις χώρες που βρίσκονται κοντά στη Ρωσία και να μην υπάρχει θέση στο ΝΑΤΟ για την Ουκρανία. Επίσης μιλώντας για την Ουκρανία, υπενθύμισε ότι το σημερινό καθεστώς της ανέλαβε την εξουσία με πραξικόπημα στις αρχές του 2014. Η δεύτερη κυβέρνηση Ομπάμα χρηματοδότησε και υποστήριξε τις ουκρανικές, εθνικιστικές δυνάμεις, συμπεριλαμβανομένων των νεοναζί, οι οποίες εγκαθίδρυσαν ένα νέο καθεστώς. Αυτό το αντιρωσικό, μεταξύ άλλων κράτος επιτέθηκε αμέσως στη ρωσικής καταγωγής μειονότητα που ζει στην Ουκρανία, κυρίως στις ανατολικές επαρχίες της χώρας αυτής. Σε αυτοάμυνα, ο πληθυσμός δύο ανατολικών επαρχιών στο Ντονμπάς -Λουγκάνσκ και Ντονέτσκ- ανακήρυξε την ανεξαρτησία του. Το Κίεβο έστειλε τον στρατό του εναντίον τους και αυτός ο εμφύλιος πόλεμος συνεχίζεται.
Αξίζει επίσης να θυμηθούμε πως όταν μιλάμε για το ΝΑΤΟ, μιλάμε για την άμεση επέμβαση του σε τρεις μεγάλους πολέμους – το Κοσσυφοπέδιο, το Αφγανιστάν και τη Λιβύη. Έτσι παρά τις διαβεβαιώσεις που δόθηκαν στους Ρώσους ηγέτες μετά το 1989 ότι το ΝΑΤΟ δεν θα επεκτεινόταν ανατολικότερα από τα σύνορα της τότε Ανατολικής Γερμανίας, έχει συμβεί το ακριβώς το αντίθετο. Αρχικά οι δυνάμεις του ΝΑΤΟ απείχαν 1.000 μίλια από τα Ρωσικά σύνορα. Σήμερα ακριβώς δίπλα στα σύνορα σταθμεύουν αμερικανικά στρατεύματα και διεξάγουν στρατιωτικές ασκήσεις. Ο ισχυρισμός των ιμπεριαλιστών υποστηρικτών του ΝΑΤΟ ότι πρόκειται για ένα… αμυντικό” οργανισμό διαψεύδεται απλά από τα ίδια τα γεγονότα των τελευταίων τριάντα ετών. Η υποστήριξή του σε αποτυχημένους πολέμους, οι απαιτήσεις του ότι κάθε κράτος μέλος του ΝΑΤΟ πρέπει να δαπανά τουλάχιστον το 2% του ΑΕΠ του για τον στρατό και την “άμυνα” και η διεύρυνση του ώστε να περιλαμβάνει όλο και περισσότερες χώρες, δείχνουν ότι πρόκειται για έναν επιθετικό και μιλιταριστικό οργανισμό που επιδιώκει να επεκτείνει και να εδραιώσει την ηγεμονία του.
Πέρα από τη σχεδιαζόμενη ένταξη Ουκρανίας και Γεωργίας, υπάρχει επίσης μια γενικότερη συζήτηση για ένταξη και της “ουδέτερης” Σουηδίας και Φινλανδίας κάτι που σίγουρα αποτελεί ντε φάκτο πρόκληση προς τη Ρωσία.
Η άλυτη εδώ και δώδεκα χρόνια παγκόσμια καπιταλιστική κρίση, που παίρνει ανεξέλεγκτες διαστάσεις από την αλληλεπίδρασή της με την πανδημία, ωθούν τον ιμπεριαλισμό στην εξαγωγή των εσωτερικών του αντιφάσεων με υποδαύλιση πολεμικών ρήξεων.
Η Ουάσιγκτον οξύνει τη ρητορική της… και τις προμήθειες όπλων. Τα Μ.Μ.Ε. στη Δύση παρουσιάζουν τον Πούτιν ως το νέο…. Χίτλερ. Αλλού η σύγκρουση Ουκρανίας – Ρωσίας παρουσιάζεται ως σύγκρουση του «γενναίου», «δημοκρατικού» Δαυίδ εναντίον του κακού ολοκληρωτικού Γολιάθ. Το αφήγημα αυτό φυσικά αγνοεί την τεράστια στρατιωτική δύναμη πίσω από την Ουκρανία, καθώς και τη φύση της ίδιας της Ουκρανικής κυβέρνησης, η οποία περιλαμβάνει ακροδεξιούς υπουργούς υμνητές του συνεργάτη των Ναζί και αντισημίτη Μπαντέρα και η οποία επιτίθεται συνολικά και συλλογικά σε όλη την αριστερά.
Αυτή την εβδομάδα οι ΗΠΑ και η Βρετανία μάλιστα παρέδωσαν βοήθεια ύψους 2,7 δισεκατομμυρίων δολαρίων στο καθεστώς της Ουκρανίας. Ενώ ορισμένοι δεξιοί Ρεπουμπλικάνοι -για παράδειγμα, ο γερουσιαστής Κότον- έχουν κατηγορήσει τον Μπάιντεν ότι είναι “μαλακός απέναντι στον Πούτιν”, τόσο οι ηγέτες των Δημοκρατικών όσο και οι ηγέτες των Ρεπουμπλικανικών κομμάτων υποστηρίζουν την επιθετικότητα των ΗΠΑ που κατευθύνεται στη Ρωσία Ο Μπάιντεν χρησιμοποιεί επίσης τη σύγκρουση με τη Ρωσία για να αναγκάσει τους ευρωπαίους ιμπεριαλιστές συμμάχους της Ουάσιγκτον να συνταχθούν πίσω από τη στρατιωτική απειλή και την απειλή κυρώσεων. Οι ΗΠΑ υπόσχονται να πουλήσουν το πετρέλαιο και το φυσικό αέριο τους για να αντικαταστήσουν το ρωσικό φυσικό αέριο που χρειάζεται η Γερμανία. Έτσι οι αγωγοί Nord Stream I και II που συνδέουν την Ρωσία με τη Γερμανία παρακάμπτοντας την Ουκρανία μένουν μετέωροι.
Η κατάσταση είναι έκρυθμη καθώς η Δύση εξακολουθεί να μιλάει για κυρώσεις και εξοπλισμούς και όχι για έναν ολοκληρωτικό πόλεμο μεταξύ της Ρωσίας και των δυνάμεων του ΝΑΤΟ. Το τι θα κάνει ο ίδιος ο Πούτιν δεν είναι ακόμα ξεκάθαρο. Ωστόσο, ο κίνδυνος του πολέμου είναι πάντα παρών, ένας θανατηφόρος πόλεμος με θύματα τους Ουκρανούς, τους Ρώσους και τους λαούς της Ευρώπης (και της Ελλάδας, ας μη το ξεχνάμε αφού η Ελλάδα γίνεται από την κυβέρνηση Μητσοτάκη – χωρίς να είναι άμοιροι ευθυνών και η προηγούμενη κυβέρνηση του Σύριζα- μια μεγάλη επιθετική βάση κατά της Ρωσίας).
Πολλοί, ιδιαίτερα στη “δημοκρατική” αριστερά της Δύσης, έχουν αποδεχθεί τους ισχυρισμούς των ιμπεριαλιστών. Η ιδέα ότι το ΝΑΤΟ είναι μόνο μια “αμυντική” δύναμη είναι όπως έχει ειπωθεί να ζητάμε από τον θανατηφόρο σκορπιό να μη χύσει το δηλητήριό του. Οι προτάσεις για κυρώσεις κατά της Ρωσίας (οι οποίες έχουν ήδη χρησιμοποιηθεί εκτενώς) ξεχνούν βολικά ότι αποτελούν μια μορφή οικονομικού πολέμου και πολύ συχνά ένα προοίμιο ενός θερμού πολέμου. Το ίδιο σκηνικό το είδαμε αρκετές φορές να παίζεται και αλλού ειδικά στη Μέση Ανατολή. Ο εχθρός μας είναι ο ιμπεριαλισμός και ο καπιταλισμός και οι κυβερνήσεις τους, και δεν θα πρέπει να του επιτρέψουμε να διεξάγει ελεύθερα τους δολοφονικούς πολέμους του.
Αρ. Μα.
