του Τζον Γουόρνερ
Διβάστε το μέρος 1ο: http://www.eek.gr/index.php/historical/4558-i-ouggriki-epanastasi-tou-1956
Mέρος 2ο
Κάποια βασικά πρόσωπα
Προτού αναφερθούμε στην Επανάσταση, θα πρέπει να πούμε μερικά πράγματα για την επιρροή που είχαν κάποιες προσωπικότητες στη διάρκεια των γεγονότων. Μια προσωπικότητα που είχε τη δύναμη να επηρεάσει τα γεγονότα ήταν και ο Ματίας Ρακόσι, Πρώτος Γραμματέας του Ουγγρικού Κομμουνιστικού Κόμματος από το 1945 έως το 1946. Χρησιμοποίησε την εξουσία του όπως και ο Στάλιν στη Ρωσία. Ο Ρακόσι πέρασε 15 χρόνια στις φυλακές [της δικτατορίας] του Χόρτι. Τις άφησε για τη Ρωσία το 1940. Τα επόμενα πέντε χρόνια τα πέρασε προετοιμάζοντας κομμουνιστικό πραξικόπημα με την επιστροφή του στην Ουγγαρία. (Ο τρόπος με τον οποίο το έκανε τελικά, βάναυσα και ψυχρά, απέδειξε ξεκάθαρα την επίδραση που είχαν τα χρόνια Σταλινικής εκπαίδευσής του στη Σοβιετική Ένωση). Ένας τέτοιος άνθρωπος στην πιο ισχυρή θέση της Ουγγαρίας σφράγισε με την προσωπικότητά του όλους όσους εργάζονταν γύρω του. Τα δεινά που έφερε η γραφειοκρατία στις ζωές των ανθρώπων συνδέονταν σε μεγάλο βαθμό με την ύπαρξη του Ματίας Ρακόσι.
Ίσως η πιο αινιγματική μορφή που θα επηρέαζε την πορεία των γεγονότων ήταν αυτή του Ίμρε Νάγκι. Μέλος του Κομμουνιστικού Κόμματος από το 1918, ήταν σε εξορία στη Ρωσία από το 1930 έως το 1944. Ως υπουργός γεωργίας μετά τον πόλεμο έπαιξε σημαντικό ρόλο στην εφαρμογή των αγροτικών μεταρρυθμίσεων. Το γεγονός αυτό τον έκανε αρκετά δημοφιλή στην αγροτιά. Έπεσε σε δυσμένεια στην ελίτ του Κόμματος για τα επόμενα χρόνια. Το 1953 έγινε Πρόεδρος της χώρας και προσπάθησε να εφαρμόσει τη «Νέα Πορεία», που κατάφερε να κάνει τη ζωή καλύτερη για την πλειοψηφία των εργατών και των αγροτών στην Ουγγαρία. Κέρδισε μεγάλη λαϊκή υποστήριξη κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου λόγω των επιθέσεών του στις παρανομίες της αστυνομίας και των δικαστικών αρχών. Όταν η «Νέα Πορεία» οδήγησε σε μια δραστική επιβράδυνση της οικονομικής ανάπτυξης, απομακρύνθηκε από τη θέση του Προέδρου και διαγράφτηκε από το Κόμμα. Η δημοτικότητά του παρόλα αυτά δεν μειώθηκε. Καθώς η οργή κατά της γραφειοκρατίας αναπτυσσόταν, συνδέθηκε με το κίνημα. Δεν ήταν όμως ηγέτης του κινήματος. Ήταν σχεδόν πάντα στο παρασκήνιο. Είναι δύσκολο να εκτιμήσουμε την επιρροή του στην πορεία των γεγονότων καθώς ο ρόλος που έπαιξε δεν είναι πλήρως γνωστός. Αυτό που μπορεί να ειπωθεί για τον Ίμρε Νάγκι είναι ότι ήταν πάντα το μόνο καθοδηγητικό μέλος του Ουγγρικού Κομμουνιστικού Κόμματος, το οποίο ζητωκραύγαζαν οι εργάτες και οι αγρότες τις πρώτες μέρες της Επανάστασης.
Η διαδικασία που οδήγησε στην Επανάσταση ήταν αυτή της αποξένωσης του Κόμματος από τις μάζες. Μετά τη συγχώνευση μεγάλων τμημάτων του Κόμματος με τη γραφειοκρατία, τα συμφέροντα των εργατών και των αγροτών έχουν παρεκκλίνει σε μεγάλο βαθμό από τα συμφέροντα του Κόμματος. Ήταν ξεκάθαρο σε μεγάλα τμήματα του λαού το 1953 ότι αυτή η παρέκκλιση των συμφερόντων δεν θα μπορούσε να συνεχίσει χωρίς κοινωνική αναταραχή. Γι’ αυτό εγκαινιάστηκε η περίοδος της Προεδρίας του Νάγκι κατ’ απαίτηση της Μόσχας (Η «Νέα Πορεία» εγκαινιάστηκε αφότου οι Ρακόσι, Φάρκας, Νάγκι και Τζέρο επισκέφτηκαν τη Μόσχα τον Ιούνιο του 1953).
Τα Πρώτα Ψελλίσματα της Επανάστασης – Η Διαμαρτυρία των Συγγραφέων
Η αναδιοργάνωση της κυβέρνησης το 1955, όταν ο Νάγκι διαγράφτηκε, σήμανε μεγαλύτερη αυστηρότητα και τρομοκρατία για το λαό της Ουγγαρίας. Τότε το κίνημα κατά της γραφειοκρατίας άρχισε να αποκρυσταλλώνεται. Αρχικά εμφανίστηκε με σαφή μορφή εντός του Ουγγρικού Κομμουνιστικού Κόμματος το φθινόπωρο του 1955. Διαμαρτυρίες κατά της παρέμβασης των Κομματικών γραφειοκρατών στη σφαίρα της λογοτεχνίας έγιναν από έναν αριθμό συγγραφέων. Ο Ρακόσι κατάφερε να καθυποτάξει τους συγγραφείς. Τους καταδίκασε σε μια μαζική συνάντηση Κομματικών ακτιβιστών, στην οποία συμμετείχαν. Μόνο ένας προσπάθησε να του απαντήσει αλλά όλοι γελούσαν μαζί του. Στη συνέχεια κάθε συγγραφέας βρέθηκε ενώπιον της Επιτροπής Ελέγχου του Κόμματος και ανακρίθηκε ξεχωριστά. Μόνο οκτώ δεν λύγισαν. Στη συνέχεια αυτοί απαλλάχθηκαν από τα κομματικά τους καθήκοντα. Ο θρίαμβος αυτός της γραφειοκρατίας οδήγησε σε υποχώρηση της εξέγερσης των διανοούμενων. Η διαδικασία επιταχύνθηκε πάλι την άνοιξη του 1956 μαζί με κινήματα διαμαρτυρίας και αγκιτάτσιας εντός μιας πολύ ευρύτερης συσπείρωσης. Ο καταλύτης γι’ αυτό ήταν η επίθεση του Χρουστσώφ στον Στάλιν, στο 20ο Συνέδριο του Κομμουνιστικού Κόμματος της Σοβιετικής Ένωσης. Εντός του Ουγγρικού Κομμουνιστικού Κόμματος, το γεγονός αυτό είχε σημαντική επίδραση. Μεγάλα τμήματα του Κόμματος άρχισαν να σκέπτονται τη σχέση τους με την γραφειοκρατία και τις μάζες. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα ο Ρακόσι και η κλίκα των σκληροπυρηνικών Σταλινικών να αποκοπούν τελείως από την πραγματικότητα. Μανιωδώς προσπάθησαν να αποκτήσουν τις πιο στρατηγικές θέσεις μέσα στη γραφειοκρατία, την Αρχή της Κρατικής Ασφάλειας, τις επικοινωνίες και την Κεντρική Επιτροπή του Κόμματος.
Τους πρώτους μήνες μετά την ομιλία του Χρουστσώφ, οι κατώτεροι αξιωματούχοι του Κόμματος άρχισαν να γίνονται ένα με το λαό. Την ίδια στιγμή ένα μεγάλο κομμάτι των διανοουμένων και της νεολαίας ύψωναν τη φωνή τους κατά της γραφειοκρατίας. Ένα από τα άμεσα αποτελέσματα ήταν η αποκατάσταση του Lazlo Rajk. Το γεγονός αυτό όμως δεν ικανοποίησε τη φωνή της οργής που ζητούσε το τέλος της δικτατορίας του Ματίας Ρακόσι. Η αιχμή του δόρατος της επίθεσης ήταν η Ένωση Συγγραφέων και ο Κύκλος Πετόφι. Το περιοδικό της Ένωσης των Συγγραφέων «IrodalmiVjasg» έγινε το μέσο προπαγάνδισης των απόψεών τους. Μέσω αυτού του περιοδικού η συζήτηση άφησε τα όρια του Κόμματος και γρήγορα επεκτάθηκε μέσα στις λαϊκές μάζες. Mέσα σε μερικές εβδομάδες το περιοδικό σημείωσε πολύ ευρεία κυκλοφορία τόσο στις πόλεις όσο και στην ύπαιθρο.
Την άνοιξη ιδρύθηκε η Ομάδα Πετόφι. Ήταν μια ομάδα που ιδρύθηκε για να συζητήσει εντός του Κόμματος τις νέες τάσεις που εμφανίστηκαν τους τελευταίους μήνες. Οι συναντήσεις κρατούσαν έως αργά τη νύχτα και σ’ αυτές συμμετείχαν μεγάλα πλήθη. Τα θέματα προς συζήτηση ποίκιλλαν αλλά όλα εμφάνιζαν κατακλυσμό αντιγραφειοκρατικών απόψεων. Δεν χρειάζεται να πούμε βέβαια ότι η Ένωση Συγγραφέων και ο Κύκλος Πετόφι καταδικάστηκαν από τον αυστηρά κομματικό τύπο και την Κεντρική Επιτροπή του Κομμουνιστικού Κόμματος. Η νεολαία και οι διανοούμενοι που είχαν υψώσει τη φωνή τους κατά της γραφειοκρατίας φοβόντουσαν για τη ζωή τους. Ωστόσο, όταν ο Κύκλος του Πετόφι διέκοψε για το καλοκαίρι στις 27 Ιούνη, η ελίτ του Κόμματος δεν είχε κινηθεί εναντίον τους. Η προπαγάνδα τους διαδόθηκε σ’ ολόκληρη τη χώρα. Οι διανοούμενοι της Ουγγαρίας ήταν γεμάτοι ενθουσιασμό. Εκδόσεις και κύκλοι συζητήσεων εμφανίζονταν σε διάφορα μέρη της χώρας. Η αντίθεση στο καθεστώς του Ρακόσι αύξανε. Ολοένα και περισσότεροι ενεργά κομματικοί εργάτες πλησίαζαν το λαό.
Σ’ αυτήν την ατμόσφαιρα ο Ρακόσι άρχισε να κάνει ελιγμούς για να κάνει εκκαθαρίσεις μέσα στο Κόμμα, ξεκινώντας με την Ένωση των Συγγραφέων και τον Κύκλο του Πετόφι. Δεν είχε την πλήρη υποστήριξη των άλλων Σταλινικών στην Κεντρική Επιτροπή. Στις 18 Ιουλίου, συμμετείχε στην Κεντρική Επιτροπή μ’ ένα πρόγραμμα δράσης κατά των διανοούμενων. Έφυγε με την παραίτησή του και μια απολογία των αμαρτιών του στα χέρια του. Η παρουσία του Μικογιάν στη συνεδρίαση και ένα τηλεφώνημα από τον Χρουστσώφ τον ανάγκασαν να αλλάξει στάση. Από εκείνη τη στιγμή και μετά ο έλεγχος της Σοβιετικής γραφειοκρατίας πάνω στην Ουγγαρία έγινε στενότερος.
Το Κίνημα Διαμαρτυρίας Αναπτύσσεται
Μετά την καθαίρεση του Ρακόσι, τη θέση του Πρώτου Γραμματέα του Κόμματος πήρε ο Έρνο Γκέρο, ένα άλλο μέλος που είχε περάσει αρκετά χρόνια εξορίας στη Ρωσία. Η Κεντρική Επιτροπή ήταν διαιρεμένη. Υπήρχαν ακόμα κάποιοι σ’ αυτήν που προτιμούσαν την ηγεσία του Ρακόσι. Παρόλα αυτά, όμως, ο Γκέρο δεν διέφερε από τον Ρακόσι. Ήταν ο στενότερος συνεργάτης του για πολλά χρόνια. Η ενότητα στα ανώτερα τμήματα του Κόμματος επιτεύχθηκε προσωρινά με τον ερχομό αρκετών νέων μελών στο Πολιτικό Γραφείο. Κατά τη διάρκεια των μηνών του καλοκαιριού, το Κόμμα προσπάθησε να δείξει ότι είχε δήθεν αλλάξει στάση. Μια απόφαση της Κεντρικής Επιτροπής που πέρασε τον Αύγουστο μιλούσε για μια νέα διδασκαλία της ιστορίας του Κόμματος και για ένα τέλος στην «παλιά ιντελιγκέντσια». Δεν κατάφερε πολλά καθώς η αγκιτάτσια μέσα στους διανοούμενους συνεχιζόταν. Η γαλήνη των καλοκαιρινών μηνών έφθασε στο τέλος της όταν, στις 17 Σεπτέμβρη, η Ένωση των Συγγραφέων συνεδρίασε για πρώτη φορά το φθινόπωρο. Οι Συγγραφείς ζητούσαν νέες ελευθερίες και απαιτούσαν τη καθαίρεση πολλών δογματικών γραφειοκρατών του Κόμματος. Οι κύκλοι συζητήσεων άρχισαν να εμφανίζονται ξανά. Δημιουργήθηκαν φοιτητικές οργανώσεις. Τώρα ήταν αυτοί που πήραν τα ηνία της εμπροσθοφυλακής από τους συγγραφείς. Οι συζητήσεις πραγματοποιούνταν στους δρόμους. Διατυπώνονταν αιτήματα που έφερναν σε αμηχανία το Κόμμα: ο Ίμρε Νάγκι να ξαναγίνει δεκτός στο Κόμμα. Ο Lazlo Rajk να έχει κανονική κηδεία με όλες τις τιμές. Στις 3 Οκτώβρη το Κόμμα αναγκάστηκε να υποχωρήσει. Ο Lazlo Rajk θα είχε κανονική κηδεία με όλες τις τιμές. Αυτό έγινε στις 6 Οκτώβρη. Εκατοντάδες χιλιάδες ήταν εκεί. Έστεκαν σιωπηλοί. Για πρώτη φορά εδώ και πολλά χρόνια, ο Ουγγρικός λαός γνώρισε το αίσθημα της μαζικής αλληλεγγύης. Αυτό ήταν το πρελούδιο της επανάστασης.
Την ίδια ημέρα, οι ηγέτες του Ουγγρικού Κομμουνιστικού Κόμματος, Έρνο Γκέρο, Γιάνος Καντάρ, Ιστβάν Χίντας και Ζολτάν Ζζάντο ήταν στη Μόσχα πραγματοποιώντας συζήτηση με τους Μικογιάν και Σουσλώφ. Τόσο αποξενωμένα ήταν τα ανώτατα στρώματα του Κόμματος από τις μάζες που η συμφιλίωση ήταν αδύνατη. Η πίεση αυξήθηκε. Το Κόμμα συναίνεσε. Στις 14 Οκτώβρη ο Ίμρε Νάγκι επανήλθε ως μέλος. Ο ρυθμός της επαναστατικής δραστηριότητας άρχισε να επιταχύνεται. Ωστόσο, οι ηγέτες παρέμεναν εντός του Κόμματος. Δεν σκέφτονταν με όρους εξέγερσης. Όλες τους οι ελπίδες για τη μεταμόρφωση της Ουγγρικής κοινωνίας στηρίζονταν στην ύπαρξη του Κόμματος. Αυτό που ήθελαν ήταν μια αλλαγή στους διαχειριστές, ήθελαν αξιωματούχους που να υποστήριζαν τη «νέα σκέψη» της Ομάδας Πετόφι και της Ένωσης Συγγραφέων. Θα αποτελούσαν μέρος του κινήματος ενθουσιασμού που σάρωνε τη χώρα με επικεφαλής τους διανοούμενους, που υποστηρίζονταν από τις μάζες. Η αλλαγή που οραματίζονταν, όμως, δεν ήλθε. Το κύμα του ενθουσιασμού ήρθε αντιμέτωπο με το εμπόδιο ενός ισχυρού κομματιού της γραφειοκρατίας, που υποστηριζόταν από τη Σοβιετική γραφειοκρατία. Είχαν το υπέρτατο όπλο, τον Κόκκινο Στρατό.
Η Ουγγαρία Εξεγείρεται Κατά της Γραφειοκρατίας
Η αφορμή της επανάστασης ήταν τα νέα της Πολωνικής νίκης πάνω στη Ρωσική γραφειοκρατία. Η Ουγγαρία χαιρέτισε τα νέα με ενθουσιασμό. Εξώθησε τη νεολαία και τους διανοουμένους σε νέες δραστηριότητες. Στις 22 Οκτώβρη, η Ένωση Συγγραφέων, ο Κύκλος Πετόφι και φοιτητικές οργανώσεις συνεδρίασαν ξεχωριστά για να συζητήσουν τις επόμενες ενέργειές τους. Η κάθε μια οργάνωση πληροφορούσε την άλλη για τα σχέδιά της. Οι φοιτητές αποφάσισαν να πραγματοποιήσουν μια διαδήλωση αλληλεγγύης προς τους Πολωνούς την επόμενη ημέρα. Επίσης συνέταξαν έναν κατάλογο αιτημάτων, που περιελάμβανε την άμεση αποχώρηση των Σοβιετικών στρατευμάτων από την Ουγγαρία και την ανασύσταση της κυβέρνησης υπό τον Ίμρε Νάγκι. Νωρίς το επόμενο πρωί, τα φοιτητικά αιτήματα είχαν γίνει γνωστά σ’ ολόκληρη τη Βουδαπέστη. Υπήρχε μια ατμόσφαιρα ελπίδας και ενθουσιασμού. Η κυβέρνηση αρχικά σκέφτηκε να απαγορεύσει τη διαδήλωση που θα πραγματοποιούνταν το απόγευμα αλλά πήρε πίσω την απόφασή της όταν είδε τη δύναμη υποστήριξης που είχαν οι φοιτητές. Χιλιάδες νεολαίοι πήραν μέρος στην απογευματινή διαδήλωση. Η Βουδαπέστη έσφυζε από ενθουσιασμό. Στις 6 η διαδήλωση είχε τελειώσει. Εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι ήταν στους δρόμους. Οι εργάτες είχαν αφήσει τις δουλειές τους το απόγευμα είτε για να πάρουν μέρος στη διαδήλωση είτε για να την παρακολουθήσουν. Έγιναν πολλές ομιλίες, όχι μόνο από τους οργανωτές της διαδήλωσης αλλά και από αγκιτάτορες στους δρόμους. Με το τέλος της διαδήλωσης του απογεύματος, πολλοί φοιτητές βάδισαν πίσω στα πανεπιστήμιά τους. Το μεγαλύτερο όμως κομμάτι του πλήθους είχε κινηθεί προς το κτίριο του Κοινοβουλίου. Εκτιμάται πως 200.000 με 300.000 ήταν συγκεντρωμένοι εκεί. Το σκοτάδι άρχισε να πέφτει και το Κόκκινο Αστέρι πάνω από το κτίριο του Κοινοβουλίου άναψε. Υπήρξε πανδαιμόνιο έως ότου έσβησε. Συνέχεια ακουγόταν το όνομα του Ίμρε Νάγκι που γνώριζαν πως ήταν στο κτίριο. Σε μια προσπάθεια να αναγκάσουν το πλήθος να φύγει έσβησαν τα κύρια φώτα. Το πλήθος παρέμενε. Το πλήθος κρατούσε αναμμένες εφημερίδες σαν δαυλούς έως ότου ξανανάψουν τα φώτα. Ο Νάγκι δεν εμφανίστηκε παρά μερικές ώρες αργότερα, στις 9 η ώρα. Ο λόγος του απογοήτευσε αυτούς που τον άκουσαν. Δεν είχε μικρόφωνο για να τον ακούσουν, έτσι πολλοί λίγοι τον άκουσαν. Αυτά που είπε δεν είχαν ιδιαίτερη σχέση με τα γεγονότα που εξελίσσονταν τριγύρω του. Το πλήθος απομακρύνθηκε από το κτίριο του Κοινοβουλίου.
Τα γεγονότα έτρεχαν το βράδυ της 23ης Οκτώβρη. Ενώ το μεγάλο πλήθος περίμενε έξω από το κτίριο του Κοινοβουλίου, άλλοι συγκεντρώνονταν στους δρόμους για να μιλήσουν. Μια ομάδα είχε μαζευτεί γύρω από το άγαλμα του Στάλιν, ένα μισητό σύμβολο για την πλειοψηφία των Ούγγρων. Ένα από τα αιτήματα των φοιτητών ήταν η απομάκρυνση αυτού του αγάλματος. Τις πρώτες βραδυνές ώρες, μια ομάδα νεολαίων άρχισε να το διαλύει. Το πλήθος μαζεύτηκε γύρω. Καθώς περνούσαν οι ώρες, ο ενθουσιασμός του πλήθους δυνάμωνε και το έργο αυτό (η διάλυση του αγάλματος) συνέχιζε με πιο εντατικούς ρυθμούς. Στις σκιές η μυστική αστυνομία παρακολουθούσε αλλά δεν τολμούσε να δράσει. Το άγαλμα του Στάλιν έπεσε στις 9 και 30. Το γεγονός αυτό ακολούθησαν οι ζητωκραυγές του πλήθους. Κατά τη διάρκεια της νύχτας η οργή του πλήθους κατά της γραφειοκρατίας αυξανόταν. Στις 8, ο Πρώτος Γραμματέας, Έρνο Γκέρο, εκφώνησε ένα μήνυμα. Μόλις είχε επιστρέψει από το Βελιγράδι, όπου συνομίλησε με τον Τίτο. Το μήνυμα που εκφώνησε ήταν σύντομο. Ήταν γεμάτο κλισέ και υποσχέσεις για το μέλλον. Μόνο μερικές προτάσεις αναφέρονταν στα γεγονότα των τελευταίων ημερών. Και αυτές αναφέρονταν «σ’ αυτούς που παλεύουν να μεταδώσουν το δηλητήριο του σωβινισμού μέσα στη νεολαία και έχουν καταχραστεί τη δημοκρατική ελευθερία που τους διασφαλίζει το Κράτος». Αναφερόμενος στη διαδήλωση εκείνο το απόγευμα, τη χαρακτήρισε εθνικιστική. Σ’ ολόκληρη την Ουγγαρία ο λαός εξοργίστηκε με την ομιλία του Γκέρο. Έξω από το Κτίριο του Κοινοβουλίου ακούστηκαν αποδοκιμασίες αγανάκτησης από το πλήθος. Η ομιλία αντί να ηρεμήσει το λαό, όπως σκόπευε να κάνει, τον ανάγκασε να βγει έξω από τα σπίτια του και να ενωθεί με τα πλήθη στους δρόμους.
Οι πρώτες συγκρούσεις πραγματοποιήθηκαν έξω από το κτίριο του Ραδιοφωνικού Σταθμού. Οι φοιτητές είχαν στείλει μια αντιπροσωπεία στο κτίριο ζητώντας να μεταδοθεί ο κατάλογος των αιτημάτων τους. Σύντομα, ένα πλήθος, κυρίως νεολαίοι, μαζεύτηκαν στους στενούς δρόμους, γύρω από το κτίριο. Η αντιπροσωπεία δεν επέστρεφε. Γρήγορα, κυκλοφόρησε η φήμη πως είχαν συλλάβει την αντιπροσωπεία. Η μυστική αστυνομία με τουφέκια φύλαγε το κτίριο. Η ομιλία του Γκέρο ανάγκασε πολλούς περισσότερους να ενωθούν με το πλήθος. Η μάχη ξεκίνησε όταν έπεσαν δακρυγόνα από τα πάνω παράθυρα στο πλήθος. Το νέο διαδόθηκε αμέσως. Εργάτες από τις περιφέρειες του Τσέπελ και Ουτζπέστ έφτασαν με φορτηγά για να βοηθήσουν το πλήθος. Τρία τανκ του Ουγγρικού Στρατού έφθασαν και άρχισαν να χτυπούν το Ραδιοφωνικό κτίριο. Έτσι ξεκίνησε η Ουγγρική Επανάσταση του 1956. Ο Κόκκινος Στρατός εισέβαλε δυο φορές στη χώρα κατά τη διάρκεια των επόμενων δυο βδομάδων.
Η γραφειοκρατία κατέρρευσε και η εξουσία βρέθηκε στα χέρια των Επαναστατικών Συμβουλίων που ήταν πραγματικά αντιπροσωπευτικά σώματα, τα οποία δημιουργήθηκαν από την εργατική τάξη και την αγροτιά. Μια λεπτομερής ανάλυση των 19 ημερών που τάραξαν το Κρεμλίνο, δεν αφήνει καμιά αμφιβολία για το ποιοι ήταν αυτοί που έκαναν την επανάσταση αυτή και ποια ήταν τα συμφέροντά τους. Ήταν οι απλοί άνδρες και γυναίκες της Ουγγαρίας, που επιθυμούσαν να φτιάξουν μια νέα κοινωνία.
Mετάφραση Aρ. Mα.