Ο νέος Ποινικός Κώδικας
της Κατερίνας Μάτσα
Ο ΝΕΟΣ ΠΟΙΝΙΚΟΣ ΚΩΔΙΚΑΣ ΕΝΤΟΣ ΤΟΥ ΤΡΙΤΟΥ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ – ΕΚΔΗΛΩΣΗ ΣΤΟ ΠΑΝΤΕΙΟ, 12 – 13 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 2024
Παρέμβαση της Κατερίνας Μάτσα στο τελικό στρογγυλό τραπέζι του πολύ επίκαιρου και
πετυχημένου Διημέρου, στο οποίο συμμετείχαν και οι Γιάννης Μάγγος,
Αν. Μανιουδάκης, Κώστας Παπαδάκης και Άννυ Παπαρούσου
[Με πρωτοβουλία της “Ανοιχτής Συνέλευσης ενάντια στον νέο ποινικό κώδικα και την πολιτειακή εκτροπή” οργανώθηκε στο Πάντειο Πανεπιστήμιο το Σαββατοκύριακο 12 και 13 Οκτώβρη διήμερο με θέμα “Ο Νέος Ποινικός Κώδικας εντός του 3ου Παγκοσμίου Πολέμου” χωρισμένο σε 4 ενότητες και με παρουσία εκατοντάδων αγωνιστών/τριών.
Την Κυριακή στην 1η ενότητα που αφορούσε “την κοινωνική αυτοοργάνωση και δικαιοσύνη, την τροφή, την υγεία, την ενέργεια, την παιδεία, τη στέγη και το δίκαιο” μίλησαν από την συλλογικότητα Κορινθιακός SOS αγωνιστές από την περιοχή του Κορινθιακού και των Γερανείων που αγωνίζονται ενάντια στην μετατροπή της Ελλάδας σε μπαταρία της Ευρώπης και του ΝΑΤΟ. Από την ΑΔΥΕ (Αυτοοργανωμένη Δομή Υγείας Εξαρχείων) και την “Πρωτοβουλία Ψ για ένα πολύμορφο κίνημα για την ψυχική υγεία”, η Ντίνα Ρέππα δασκάλα από το σωματείο εκπαιδευτικών Αριστοτέλη, συναγωνιστές/τριες από τα Κατειλλημένα Προσφυγικά της Αλεξάνδρας και πολλοί άλλοι/ες.
Το απόγευμα της ίδιας μέρας στο πάνελ μίλησαν με θέμα “την οργάνωση της επόμενης μέρας σε συνθήκες ποινικής τρομοκρατίας, πολιτειακής εκτροπής και στρατιωτικής εμπλοκής” ο Γιάννης Μάγγος, πατέρας του Βασίλειου που δολοφονήθηκε σε κινητοποίηση στο Βόλο, ο Α. Μανιουδάκης γιος του δολοφονημένου στην Κρήτη Κώστα Μανιουδάκη, οι δικηγόροι του κινήματος Άννυ Παπαρρούσου και Κώστας Παπαδάκης, επικεφαλής και εκλεγμένος δημοτικός σύμβουλος της “Ανατρεπτικής Συμμαχίας για την Αθήνα” και η ψυχίατρος πρώην επιστημονικά υπεύθυνη του 18 Ανω και μέλος Δικτύου Αλληλεγγύης Κοινωνικών Ιατρείων συντρόφισσα Κατερίνα Μάτσα, την ομιλία της οποίας παρουσιάζουμε στη συνέχεια. Ακολούθησε πλούσια συζήτηση και διαβάστηκαν μηνύματα από πολιτικές οργανώσεις και συλλογικότητες.
Τρ. Γ.]
Ζούμε μια καμπή των ιστορικών καιρών – ένα αληθινό Zeitenwende, όχι αυτό που παρουσίαζε το 2022 ο Γερμανός καγκελάριος Όλαφ Σολτς. Η Ιστορία που δεν τελείωσε, όπως οι ανόητοι είπαν, επιστρέφει δριμύτερη. Ο πόλεμος του ΝΑΤΟ στην Ουκρανία για την αποικιοποίηση του πρώην σοβιετικού χώρου, ο γενικευμένος πόλεμος γενοκτονίας του σιωνιστικού Ισραήλ με την πλήρη στήριξη ΗΠΑ-ΕΕ στη Μέση Ανατολή φέρνουν τον Τρίτο Παγκόσμιο Πόλεμο προ των πυλών. Προπομποί του, η στροφή στην ακροδεξιά, η άνοδος του φασισμού, η βαρβαρότητα που τείνει να πάρει ένα διαρκή χαρακτήρα. Σημάδια βαθειάς παρακμής του καπιταλιστικού συστήματος. Η αποσταθεροποίηση του αστικού πολιτικού συστήματος, θέτει εκ των πραγμάτων στην ημερήσια διάταξη την ισχυροποίηση του κράτους επιτήρησης και καταστολής, το παρόν και το μέλλον όλων των εξουσιαστικών σχέσεων, το ζήτημα της ίδιας της ταξικής κυριαρχίας – ΠΟΙΟΣ ΠΟΙΟΝ (кто кого);
Μέσα σ’ αυτό το πλαίσιο σφυρηλατούνται οι στενοί δεσμοί Δεξιάς – Άκρας Δεξιάς – Κράτους, γιγαντώνεται ο αυταρχισμός των κρατούντων ενάντια στον «εσωτερικό εχθρό», ενάντια στις αντιστάσεις των «από κάτω» σε συνθήκες επιδεινούμενης οικονομικής, πολιτικής και κοινωνικής κρίσης. Κλιμακώνεται η αστυνομική βαρβαρότητα ενάντια σε κάθε λαϊκή κινητοποίηση : δολοφονίες, βασανισμοί μέχρι θανάτου, βιασμοί και απαγχονισμοί, ιδιαίτερα μεταναστών μέσα σε αστυνομικά τμήματα. Η ποινικοποίηση και καταστολή των θυμάτων της κρίσης, της ίδιας της αλληλεγγύης πηγαίνουν χέρι-χέρι με την εισαγωγή όλο και πιο αντιδραστικής νομοθεσίας, που καταργεί πολιτικά, συνδικαλιστικά και κοινωνικά δικαιώματα, επιβάλει ιδιωτικοποιήσεις στην παιδεία και την υγεία. Ο Νόμος Βαρτζόπουλου για την κατάργηση της δωρεάν και δημόσιας Ψυχικής Υγείας και της Απεξάρτησης, την διάλυση όλων των δημόσιων και δωρεάν στεγνών θεραπευτικών προγραμμάτων απεξάρτησης προωθείται ταυτόχρονα με τον δρακόντειο νέο Ποινικό Κώδικα.
Υπάρχουν δύο ειδών αλληλένδετοι πόλεμοι που διεξάγονται αυτή τη στιγμή. Από τη μια ο πόλεμος των πλουσίων για να κινητοποιήσουν τους φτωχούς ενάντια στους φτωχότερους και τους πιο εξαθλιωμένους, τους «αόρατους» για το σύστημα· και από την άλλη ο ταξικός πόλεμος κατά των εργαζομένων, σε συνθήκες φτωχοποίησης, ακρίβειας και ανεργίας των εργατικών στρωμάτων. Αυτοί οι δύο πόλεμοι γεννούν την ανάγκη για μία σύγκλιση στην αλληλεγγύη και τον αγώνα όλων των θυμάτων του συστήματος. Αυτήν, ακριβώς, τη σύγκλιση θέλει να καταπολεμήσει και να σπάσει ο κρατικός μηχανισμός. Γι’ αυτό υπερδιογκώνεται το Κράτος-Λεβιάθαν, ενώ παράλληλα κλιμακώνεται η κρίση του.
Όπως γράφει ο Βάλτερ Μπένγιαμιν «η παράδοση των καταπιεσμένων μάς διδάσκει ότι η κατάσταση εξαίρεσης που ζούμε τώρα δεν είναι η εξαίρεση, αλλά ο κανόνας». Η “εξαίρεση” που επικαλούνται οι “από πάνω” είναι πλαστή. Μια πραγματική κατάσταση εξαίρεσης θα είναι η επαναστατική κατάσταση των “από κάτω”, προϊόν συγκρούσεων, κεντρικών και επιμέρους με την εξουσία του κεφαλαίου, αποσαρθρώνοντας τα θεμέλια της “κανονικότητας”, όπως την επικαλείται το σάπιο αστικό καθεστώς.
Αυτή η πάλη, μέσα σε όρους ρήξης του κοινωνικού δεσμού, περιλαμβάνει, μεταξύ άλλων, και τη δημιουργία κοινοτικών δεσμών και αλληλέγγυων σχέσεων με όλους όσους αγωνίζονται ενάντια στο σύστημα και ιδιαίτερα με τους ευάλωτους, στους οποίους πρέπει να δώσουμε το χέρι και να βαδίσουμε μαζί. Γιατί, η ευαλωτότητα δεν ταυτίζεται με την παθητικότητα και την παραίτηση. Οι ευάλωτες υπάρξεις μπορούν να διανοίξουν και τόπους αντίστασης, όπως λέει η Τζούντιθ Μπάτλερ.
Στη δημιουργία τέτοιων τόπων αντίστασης αποβλέπουν δράσεις, όπως των Κοινωνικών Ιατρείων, που δεν έρχονται απλά να συνδράμουν την απούσα πρωτοβάθμια φροντίδα υγείας σε συνθήκες κατάρρευσης του ΕΣΥ, αλλά να δημιουργήσουν, παράλληλα, τους όρους ενίσχυσης των δεσμών κοινωνικής αλληλεγγύης και συλλογικής δράσης των «από κάτω» ενάντια στο σύστημα, που γεννά εξαθλίωση και βαρβαρότητα, δημιουργώντας με τη δράση τους όρους ανασύστασης του κοινωνικού δεσμού. Και αυτή η δράση συνίσταται στην οργάνωση της αντίστασης στην ξενοφοβία, το ρατσισμό, τους νόμους που καταργούν το δικαίωμα στη θεραπεία και την απεξάρτηση, καταδικάζοντας τους φτωχούς ψυχικά ασθενείς και τους εξαρτημένους στην εξαθλίωση και το δρόμο, στην εξόντωση ως «περιττούς πληθυσμούς», κατά την έκφραση των ναζί.
Ιδιαίτερα σε σχέση με το τελευταίο, το Δίκτυο Αλληλεγγύης Κοινωνικών Ιατρείων μαζί με τις Συλλογικές Δράσεις Κοινωνικής Αλληλεγγύης για το 18Άνω, συνδικαλιστικούς και άλλους φορείς δίνει ένα μεγάλο αγώνα για να κάνει γνωστές στην κοινωνία τις συνέπειες του νόμου Βαρτζόπουλου, που ψηφίστηκε κατακαλόκαιρο, παρά το κύμα των αντιδράσεων, για να βάλει ταφόπλακα στη δημόσια ψυχική υγεία και στα δημόσια, στεγνά, θεραπευτικά προγράμματα απεξάρτησης. Ο αγώνας αυτός υπαγορεύεται από την ανάγκη συσπείρωσης του κόσμου ενάντια στην κυβέρνηση και τη νεοφιλελεύθερη πολιτική της. Την ανάγκη συνένωσης όλων των εστιών αντίστασης στη βαρβαρότητα, μέσα από την ανάπτυξη πολύμορφων, ενιαίων δράσεων προς μια κοινή κατεύθυνση, την ανατροπή του καθεστώτος εξαίρεσης.
Το καθεστώς Μητσοτάκη βρίσκεται σε βαθιά κρίση και η εξαιρετικά αντιδραστική πολιτική του γεννά αντιδράσεις και πυροδοτεί αγώνες, μικρούς και μεγάλους, σε όλους τους τομείς, της υγείας, της παιδείας, της στέγης, της ενέργειας, της καταστροφής του περιβάλλοντος, των γυναικών και των ΛΟΑΤΚΙ ατόμων, των κρατικών και εργοδοτικών εγκλημάτων, του φασισμού και του πολέμου. Αυτοοργανωμένες συλλογικότητες σε κάθε γωνιά αυτής της χώρας συσπειρώνουν μεγάλα κομμάτια της κοινωνίας, αναπτύσσοντας δράσεις που απαιτούν λύσεις στα προβλήματα που δημιουργεί η υποταγμένη στα μεγάλα συμφέροντα και στον ιμπεριαλισμό κυβερνητική πολιτική.
Αυτό που απαιτείται, πάνω απ’ όλα, αυτή τη στιγμή, είναι η οργάνωση όλων αυτών των αγώνων, σε επίπεδο αυτοοργανωμένων κινημάτων, αλλά και συνδικαλιστικών κινήσεων, με στόχο τη σύγκλισή τους προς μια ενιαία ανατρεπτική και χειραφετητική κατεύθυνση. Στη θέση πολλών ατομικοτήτων πρέπει να αναζητήσουμε ένα νέο Εμείς, συλλογικό καί ετερογενές, ως προϋπόθεση για την ανάπτυξη μιάς συνολικής ανατρεπτικής στρατηγικής από όλα τα κινήματα, όλες τις εστίες αντίστασης, με τη διατήρηση, φυσικά, της ιδιαίτερης φυσιογνωμίας κάθε κινήματος ξεχωριστά.
Αυτό που μας ενώνει όλους είναι η ανατροπή του σάπιου του σάπιου καπιταλισμού. Είναι το όραμα μιας άλλης κοινωνίας, χωρίς καταπίεση, εκμετάλλευση, ταπείνωση ανθρώπου από άνθρωπο, μια κοινωνία ελευθεριακού κομμουνισμού.
