Θέσεις για την εξέγερση στις ΗΠΑ μετά τη δολοφονία του Τζωρτζ Φλόυντ
Του Σουνγκούρ Σαβράν
1. Η λαϊκή εξέγερση επέστρεψε στις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής. Και τι επιστροφή! Τη στιγμή που γράφουμε αυτές τις θέσεις*, ο λαός είναι ήδη στους δρόμους εδώ και τρεις εβδομάδες, έχουν ενωθεί Μαύροι και Λευκοί (και Λατίνοι, Λατίνες και Ασιάτες και Ασιάτισσες και όλοι οι άλλοι) στον αγώνα για δικαιοσύνη και κοινωνική πρόνοια, έχουν αψηφήσει τις επιθετικές τακτικές της αστυνομίας από τη Νέα Υόρκη ως την Καλιφόρνια, έχουν ταπεινώσει τον Τραμπ στην προσπάθειά του να προσφύγει στο στρατό για την καταπολέμηση των μαζών, έχουν έτσι «κυριαρχήσει» στο δρόμο, για να χρησιμοποιήσω το στρατιωτικό όρο του Τραμπ, προς απογοήτευση των δυνάμεων του «νόμου και της τάξης», και έχουν αποσπάσει παραχωρήσεις από τις δυνάμεις της καθιερωμένης καπιταλιστικής τάξης. Τι επιτεύγματα!
Μιλάμε για «επιστροφή» για την Αμερική επειδή η τελευταία ήταν επίσης παρούσα κατά τη διάρκεια της διεθνούς αναταραχής των ετών 2011-2013. Η κατάληψη της Wall Street, που ξεκίνησε στα τέλη του 2011 και εξαπλώθηκε σε όλη την Αμερική παρά το γεγονός ότι το όνομα αναφέρεται στην πόλη της Νέας Υόρκης, προέκυψε κατά τη διάρκεια του πρώτου γύρου εξεγέρσεων σε όλο τον κόσμο μετά την οικονομική κατάρρευση του 2008 και την κατάρρευση της τράπεζας της Wall Street, Lehman Brothers. Συμμετείχε στην ίδια άνοδο των μαζικών μαχών των Αραβικών επαναστάσεων της Αιγύπτου, (http://redmed.org/article/appeal-revolutionary-workers-party-dip-turkey-revolutionary-people-egypt), Τυνησία, Υεμένη, Μπαχρέιν και Συρία (http://redmed.org/article/syria-between-revolution-and-counterrevolution) κατά το πρώτο εξάμηνο μεταξύ Μαρτίου και Σεπτεμβρίου 2011, έως ότου εκφυλίστηκε σε αντιδραστικό εμφύλιο πόλεμο. Συνοδεύτηκε από τις λαϊκές εξεγέρσεις στην Ισπανία και την Ελλάδα το 2011, την Τουρκία και τη Βραζιλία το 2013 και σε αρκετές Βαλκανικές χώρες τα έτη 2011-2014. Αυτός ήταν ο πρώτος γύρος αυτού που χαρακτηρίσαμε ως το τρίτο κύμα της παγκόσμιας επανάστασης, με τους δύο πρώτους που προέκυψαν εντός και μετά τους δύο παγκόσμιους πολέμους του 20ού αιώνα. Αυτό το διεθνές επαναστατικό κύμα ξέσπασε στο πλαίσιο της Τρίτης Μεγάλης Ύφεσης, στην οποία παρασύρθηκε η παγκόσμια οικονομία, κατά τη γνώμη μας, μετά τη χρηματοπιστωτική κατάρρευση του 2008. Ως εκ τούτου, το Αμερικανικό κίνημα ήταν σε μεγάλο βαθμό συγχρονισμένο με τη φύση αυτής της σειράς εξεγέρσεων όταν αυτοαποκαλούνταν Occupy Wall Street. Είτε ακολούθησε τον δρόμο της επανάστασης όπως στον Αραβικό κόσμο είτε την πιο περιορισμένη μορφή λαϊκής εξέγερσης αλλού, αυτό το κίνημα ήταν μια εξέγερση ενάντια στις ανεπάρκειες και τη σκληρότητα του καπιταλισμού στην παροχή αξιοπρεπούς διαβίωσης στο λαό. Ήδη αντιληπτή τις τελευταίες τρεις δεκαετίες, η αδικία και τα δεινά που προκλήθηκαν από τον καπιταλισμό μετατράπηκαν σε αφόρητο βάρος για τις εργατικές μάζες υπό τις συνθήκες της Τρίτης Μεγάλης Ύφεσης.
Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο επιμείναμε μετά την ήττα της Αιγυπτιακής επανάστασης το 2013, επίκεντρο ολόκληρης της διεθνούς αναταραχής, ότι το τρίτο κύμα της παγκόσμιας επανάστασης δεν είχε τελειώσει, αλλά θα επέστρεφε όταν θα είχε ξεπεραστεί το τραύμα της ήττας του πρώτου γύρου και όταν άλλες συνθήκες θα ήταν ευνοϊκές για μαζική δράση. Υπογραμμίσαμε ότι, έχοντας ηττηθεί στους δρόμους και στις πλατείες, οι μάζες είχαν υποχωρήσει στον κοινοβουλευτικό τομέα μόνο σε χώρες όπου αυτό ήταν δυνατό, επισημαίνοντας την άνοδο μορφών και κινημάτων όπως του Τζέρεμι Κόρμπιν στο Ηνωμένο Βασίλειο, του Μπέρνι Σάντερς στις ΗΠΑ, του Σύριζα του Αλέξη Τσίπρα στην Ελλάδα, του Αριστερού Μπλοκ στην Πορτογαλία, του Sinn Fein στην Ιρλανδία, στο Βορρά και στο Νότο, και του Αντρές Μανουέλ Λοπέθ Ομπραδόρ στο Μεξικό. Αυτή η κίνηση, τονίζαμε, δεν αντιπροσώπευε καμία ουσιαστική πορεία προόδου για τα προβλήματα που υπέφεραν οι μάζες στις αντίστοιχες χώρες τους, αλλά παρ’ όλα αυτά θα πρέπει να θεωρηθούν ως συμπτώματα σοβαρής δυσφορίας εντός του πληθυσμού όσον αφορά τη λειτουργία, ή μάλλον τη δυσλειτουργία, του καπιταλιστικού συστήματος. Επιπλέον, επισημάναμε ότι εξαιρετικά μαζικά κινήματα, όπως το γαλλικό απεργιακό κίνημα έναντι του νέου εργατικού νόμου υπό τη λεγόμενη σοσιαλιστική κυβέρνηση και οι μαζικές διαδηλώσεις, εβδομάδα με την εβδομάδα, κατά της γενικευμένης διαφθοράς στην οποία ενεπλάκη ο πρόεδρος στη Νότιας Κορέας, οι οποίες τελικά την έριξαν και την προσγείωσαν στη φυλακή, και οι δύο εκτεινόμενες κατά το μεγαλύτερο μέρος του 2016, ήταν επίσης κομμένες στο ίδιο ύφασμα με τις επαναστάσεις και τις λαϊκές εξεγέρσεις του 2011-2013. Συνολικά, προβλέψαμε ότι οι μάζες θα ακολουθήσουν για άλλη μια φορά την οδό της εξέγερσης όπου οι συνθήκες θα ωριμάσουν ξανά.
Και έτσι έγινε. Έχοντας ωριμάσει μέσα από πλήθος λαϊκών εξεγέρσεων το 2018, κυρίως στο Ιράκ (http://redmed.org/article/iraq-insurgency) και το Ιράν (http://redmed.org/article/burn-all-banks-iranian-brothers-and-sisters-till) καθώς και στη Γαλλία, όπου το κίνημα των Κίτρινων Γιλέκων (http://redmed.org/article/yellow-vests-la-republique-en-marche-arriere) δημιούργησε μια τεράστια δυναμική εξέγερσης, ο δεύτερος γύρος αυτού του κύματος παγκόσμιας επανάστασης ξέσπασε σε όλο του το μεγαλείο και τη δύναμη το 2019. Επέστρεψε με εκδίκηση στον αραβικό κόσμο, με το Σουδάν (http://redmed.org/article/first-victory-sudanese revolution-will-people-be-able-override-orderly-transition http://redmed.org/article/sudan-step-towards-liquidation-revolution) και την Αλγερία να ηγείται (http://redmed.org/article/algeria-brink-revolution-systeme-degage) και το Ιράκ (http://redmed.org/article/iraqi-revolution-key-link-between-arab-revolution-and-middle-east-revolution) και το Λίβανο (http://redmed.org/article/peculiarities-lebanons-october-reolution) να ακολουθούν. Πήδηξε επίσης στη Λατινική Αμερική, όπου το χωνευτήρι της επανάστασης βράζει συνεχώς, με την εμπλοκή πολλών χωρών, κυρίως της Αϊτής, του Πουέρτο Ρίκο, του Ισημερινού και της Κολομβίας και με κορυφαία στιγμή την εμπλοκή της Χιλής. Η Βολιβία, όπου έγινε πραξικόπημα με ελάχιστα συγκαλυμμένη μορφή, έγινε επίσης θέατρο αποφασιστικών και επίμονων μαζικών αγώνων.
Αυτός ο νέος γύρος σταμάτησε μόνο με τον COVID-19. Το μαζικό κίνημα αναγκάστηκε να υποχωρήσει σε κλειστούς χώρους, σε αυτοαπομόνωση και καραντίνα. Μέχρι που η Αμερική ηρωικά ξέσπασε! Είπαμε από την πρώτη μέρα της πανδημίας του COVID-19 ότι οι μάζες ήταν πρόσωπο με πρόσωπο όχι με έναν πόλεμο κατά του ιού, αλλά με δύο πολέμους και ότι προκειμένου να κερδίσουμε τον πόλεμο κατά του ιού, πρέπει να κερδίσουμε τον δεύτερο, εξίσου επείγοντα, πόλεμο κατά του καπιταλισμού. Οι αμερικανικές μάζες το επιβεβαίωσαν αυτό βγαίνοντας στους δρόμους με μεγάλα πλήθη με μάσκες για να τους προστατεύσουν από τους διπλούς κινδύνους του ιού και των δακρυγόνων που χρησιμοποιούνται ευρέως για την αποκαλούμενη επιβολή του νόμου.
2. Η εν ψυχρώ δολοφονία του Τζoρτζ Φλόυντ απλά δημιούργησε μια πανεθνική κρίση, για να χρησιμοποιήσω την ιδέα του Λένιν, ως αποτέλεσμα ενός μόνο περιστατικού. Η Αμερική ήδη έβραζε και αυτή ήταν η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι. Το έργο του κινήματος Black Lives Matter από το 2013 ήταν φυσικά θεμελιώδους σημασίας. Αλλά η χώρα ήταν επίσης έτοιμη να εκραγεί, τόσο λόγω των αντιφάσεων που σιγοβράζουν στην περίοδο της Τρίτης Μεγάλης Ύφεσης, η οποία έγινε ακόμα πιο έντονη κατά τη διάρκεια της προεδρίας Τραμπ, όσο και λόγω της πρόσφατης καταστροφής που έπρεπε να υποστεί η χώρα ως αποτέλεσμα των βάναυσων πολιτικών της καπιταλιστικής τάξης και της κυβέρνησης Τραμπ.
3. Ακόμη και πριν από την κρίση του COVID-19, οι ΗΠΑ ήταν το σκηνικό μιας αυξανόμενης αντιπολίτευσης και ριζοσπαστικοποίησης. Η Αμερική γνώρισε αύξηση των μαζικών αγώνων και του γοήτρου του σοσιαλισμού σε διάφορες σφαίρες από την έναρξη της Τρίτης Μεγάλης Ύφεσης και την αρχή του τρίτου κύματος της παγκόσμιας επανάστασης. Οι αγώνες του 2011 (Ουισκόνσιν, παρόμοια κινήματα σε άλλες πολιτείες, το κίνημα Occupy) και η άνοδος του κινήματος «Οι Μαύρες ζωές αξίζουν» από το 2013 και μετά, ήταν τα πρώτα σημάδια μιας αναβίωσης που έλαβε μια σαφή ώθηση από την εποχή της εκστρατείας Σάντερς του 2016 και την εκλογή του Τραμπ. Η επιτυχία ενός υποψηφίου που ζητούσε «σοσιαλισμό» και «πολιτική επανάσταση» στις προκριματικές των Δημοκρατικών, το μέγεθος των πορειών που οργανώθηκαν από γυναίκες κατά του Τραμπ και άλλων αντιδραστικών τάσεων στην αμερικανική κοινωνία, οι απεργίες των εκπαιδευτικών στις διάφορες πολιτείες, η απεργία της General Motors, η απεργία των βοηθών διδασκαλίας και έρευνας του Πανεπιστημίου της Καλιφόρνια σε διάφορες πανεπιστημιουπόλεις, η οποία συνοδεύτηκε από μια ριζοσπαστικοποίηση των φοιτητών του τύπου του 1968 κ.λπ., όλα αυτά τα μαζικά κινήματα δημιούργησαν επίσης ορισμένες αξιοσημείωτες πολιτικές συνέπειες, οι σημαντικότερες από τις οποίες ήταν η σημαντική ανάπτυξη των Δημοκρατικών Σοσιαλιστών της Αμερικής, η εκλογική νίκη της Αλεξάνδρας Οκάζιο-Κορτέζ και άλλων στα βήματά της, και η αρχική επιτυχία, μέχρι ένα ορισμένο σημείο, της εκστρατείας του 2020 του Μπέρνι Σάντερς.
4. O COVID-19 αποκάλυψε την απόλυτη χρεοκοπία του αμερικανικού καπιταλισμού. Οι Ηνωμένες Πολιτείες έχουν μετατραπεί στο επίκεντρο της πανδημίας, με περισσότερα από 2 εκατομμύρια κρούσματα και σχεδόν 120 χιλιάδες απώλειες. Η πανδημία αποκάλυψε τα όρια του τι προσφέρει ο καπιταλισμός στην ανθρωπότητα. Η υποταγή κάθε παραγωγικής δραστηριότητας στην παρόρμηση κέρδους των καπιταλιστών έχει καταστήσει αδύνατη την αποτελεσματική καταπολέμηση του COVID-19. Ο κεντρικός σχεδιασμός, απαραίτητος για τέτοιες καταστάσεις έκτακτης ανάγκης, θυσιάστηκε στο βωμό της επικερδούς παραγωγής, αφήνοντας έτσι όλες τις θεμελιώδεις επιλογές στις δυνάμεις της αγοράς, γεγονός που είναι ένας από τους κύριους λόγους για τους οποίους οι ΗΠΑ, καθώς και οι ιμπεριαλιστικές χώρες της Ευρώπης, απέτυχαν τόσο παταγωδώς κατά του ιού, ενώ ο άλλος είναι η επί μακρόν εσκεμμένη καταστροφή των συστημάτων υγειονομικής περίθαλψης σε αυτές τις χώρες. Σε όλα αυτά, προσθέστε την εντελώς ανεύθυνη και άλογη συμπεριφορά του Τραμπ και της διακυβέρνησής του, μερικές φορές στα όρια της απόλυτης ηλιθιότητας (πιο κραυγαλέα στην περίπτωση της πρότασης του Τραμπ να χρησιμοποιηθούν απολυμαντικά ε κατάποση για να σκοτώσουν τον ιό). Και μετά από όλο αυτό το χάος και τον πόνο, ο Τραμπ ανέλαβε μια ανεύθυνα πρόωρη επαναλειτουργία της οικονομίας. Σήμερα ο ρυθμός μόλυνσης εξακολουθεί να αυξάνεται σε 21 πολιτείες. Πολιτείες όπως το Τέξας, η Καλιφόρνια και η Φλόριντα έχουν φτάσει τελευταία στο υψηλότερο ημερήσιο αριθμό νέων κρουσμάτων. Δυστυχώς, καθώς οι ΗΠΑ εξακολουθούν να διαμορφώνουν τις τάσεις στο καπιταλιστικό σύμπαν, η πολιτική του Τραμπ για το εκ νέου άνοιγμα έγινε επίσης πρότυπο για τον υπόλοιπο κόσμο. Μια πολιτική που μιμήθηκαν ιδίως οι Μπολσονάρο και Μόντι και Ερντογάν στις χώρες τους, με κόστος μεγάλο κίνδυνο για τους πληθυσμούς τους.
5. Εκτός από το τραύμα της δημόσιας υγείας, η κρίση του COVID-19 οδήγησε επίσης σε έναν ανοικτό ταξικό πόλεμο εναντίον του προλεταριάτου από την πλευρά της αστικής τάξης. Υπό συνθήκες αποκλεισμού ο καπιταλισμός αφήνει την εργατική τάξη με μια ξεκάθαρη επιλογή μεταξύ θανάτου από τον ιό ή λιμοκτονίας. Ο αποκλεισμός προκάλεσε επίσης χρηματοπιστωτική και οικονομική κατάρρευση, τερματίζοντας 11 χρόνια οικονομικής ανόδου στη Wall Street και δημιουργώντας ανεργία σε επίπεδο συγκρίσιμο μόνο με την προηγούμενη μεγάλη ύφεση της δεκαετίας του 1930, με τις απώλειες θέσεων εργασίας να φτάνουν ήδη τα 40 εκατομμύρια. Όλες αυτές οι εξελίξεις έχουν θέσει στην ημερήσια διάταξη την επανεμφάνιση της ταξικής πάλης. Υπάρχει σοβαρή κινητοποίηση σε επίπεδο βάσης. Οι εργαζόμενοι έχουν εγκαταλείψει περιστασιακά την εργασία τους διαμαρτυρόμενοι για τις ανθυγιεινές συνθήκες εργασίας και έχουν καταβληθεί προσπάθειες δικτύωσης μεταξύ των επιχειρήσεων του ίδιου κλάδου (υπηρεσίες μεταφοράς εμπορευμάτων) ή μεταξύ των βιομηχανιών σε ορισμένα κράτη.
6. Η έκρηξη οργής μετά την εν ψυχρώ δολοφονία του Τζορτζ Φλόυντ είναι επίσης αποτέλεσμα αυτών των πρόσθετων παραγόντων. Εκατομμύρια άνθρωποι στους δρόμους σήμερα είναι άνεργοι! Για να ανακεφαλαιώσουμε τα όσα έχουν ειπωθεί μέχρι στιγμής για το γενικό οικονομικό και πολιτικό κλίμα, αυτοί είναι οι κύριοι παράγοντες σε λειτουργία: μια γενική στροφή προς την αριστερά στην αμερικανική κοινωνία, κυρίως με τη νεολαία να στρέφει το πρόσωπό της όλο και περισσότερο προς τον σοσιαλισμό και τη λευκή εργατική τάξη να ακούει για πρώτη φορά εδώ και δεκαετίες σοσιαλιστικές ή τουλάχιστον ταξικές ιδέες πάλης· την απώλεια του κύρους τόσο της κυβέρνησης Τραμπ όσο και του συστήματος των ΗΠΑ γενικότερα σχετικά με τον χειρισμό της κρίσης του COVID-19· οικονομική κατάρρευση, εμφανώς αποτέλεσμα του αποκλεισμού, αλλά στην πραγματικότητα εξίσου μια νέα φάση στην εξέλιξη της τρίτης μεγάλης ύφεσης (βλ. http://redmed.org/article/2020-stock-market-crash-new-pphase within-third -great-depression)· και, τέλος, λανθάνουσες τάσεις για την αναζωπύρωση της ταξικής πάλης στο πλαίσιο της βάναυσης και απάνθρωπης μεταχείρισης των εργατών που αντιμετωπίζουν τον COVID-19. Ο αποφασιστικός και κυρίαρχος παράγοντας είναι, χωρίς καμία αμφιβολία, η συσσωρευμένη οργή για την αστυνομική βία κατά των Αφροαμερικανών σε άμεσο επίπεδο και κατά του συνολικού συστημικού ρατσισμού σε γενικότερο επίπεδο.
7. Αυτό το κίνημα έχει τεράστιες δυνάμεις. Έχει εξαπλωθεί σε όλη την Αμερική, από τη Νέα Υόρκη ως το Σιάτλ κι από το Σικάγο ως το Τέξας και την Καλιφόρνια. Αυτό είναι πολύ πέρα από ό,τι το κίνημα Occupy είχε επιτύχει. Η προσοχή των μέσων ενημέρωσης στρέφεται σε πορείες και διαδηλώσεις σε κεντρικούς χώρους, όπως η παγκοσμίως γνωστή τοποθεσία μπροστά από τον Λευκό Οίκο στην Ουάσιγκτον ή οι κεντρικές συγκεντρώσεις στη Νέα Υόρκη, την πλατεία Ουάσιγκτον, το Κέντρο Barclays ή έξω από την έπαυλη Γκρέϊσι, την κατοικία του δημάρχου. Υπάρχει όμως πληθώρα απαρατήρητων πορειών, οργανωμένων τοπικά, σε γειτονιές όπως το Φλάτμπας στη Νέα Υόρκη. Όχι μόνο πόλεις όπου ζει μια μαύρη πλειοψηφία (Ατλάντα, Τζόρτζια) ή μια μεγάλη μαύρη μειονότητα (αμέτρητες πόλεις σε όλη την Αμερική), αλλά ακόμη και μικρές πόλεις της λευκής Αμερικής, έχουν δει διαδηλώσεις, σε μακρινές πόλεις όπου η αφροαμερικανική παρουσία είναι περιορισμένη. Ο αυθορμητισμός του κινήματος σε πολλές περιοχές, ακόμη και μερικές φορές στο κέντρο των μητροπόλεων, αποτελεί αρχικά πλεονέκτημα, καθώς αναδεικνύει τα πολύ βαθιά αισθήματα αλληλεγγύης σε όλους τους συμμετέχοντες. Οι άνθρωποι βγαίνουν έξω χωρίς καμία οργανωτική επιρροή. Αναμφίβολα, στις περισσότερες περιοχές το κίνημα «Οι Μαύρες Ζωές Αξίζουν» ή ομάδες που είναι δικτυωμένες με αυτό, έχουν αναλάβει ηγετικό ρόλο, κάτι που είναι επίσης μια θετική πτυχή καθώς το να ακολουθείς μια μαύρη ηγεσία θα βοηθούσε στη διάβρωση των ασυνείδητων συναισθημάτων του ρατσισμού στο λευκό πλήθος.
8. Ωστόσο, υπάρχουν επίσης αδυναμίες. Ο αυθορμητισμός και ο συνεπαγόμενος κατακερματισμός των τοπικών ηγεσιών οδηγούν σε έλλειψη κάθε είδους συνολικής στρατηγικής και, ως εκ τούτου, αφήνουν το κίνημα χωρίς γενική προοπτική. Αυτό που ήταν πλεονέκτημα στην αρχή μπορεί να αποδειχθεί μοιραίο σε ένα πιο προχωρημένο στάδιο. Ήδη τριών εβδομάδων [μέχρι τη στιγμή της συγγραφής του άρθρου – Σ.τ.Μ], η εξέγερση μπορεί κάλλιστα να αρχίσει να φθίνει. (Το σύστημα φαίνεται αποφασισμένο να ρίξει λάδι στη φωτιά. Αμέσως μετά τη γραφή των παραπάνω γραμμών έγινε και άλλη δολοφονία στην Ατλάντα της Γεωργίας, όταν ένας αστυνομικός σκότωσε τον 27χρονο Αφροαμερικανό Ρέϊσαρντ Μπρουκς, αφού συνεργάστηκε σε κάθε αίτημα του αστυνομικού, προσπαθώντας τελικά να σώσει τον εαυτό του από την παρενόχληση της αστυνομίας όταν παρά τα όσα είχε κάνει για να συνεργαστεί, ο αστυνομικός προσπάθησε να του περάσει χειροπέδες.) Τελικά, το κίνημα θα μαραθεί αν δεν υιοθετηθεί μια συνολική στρατηγική νίκης. Συνεπώς, είναι αναγκαία η αυτο-οργάνωση του κινήματος και η συγκέντρωση μέσω αντιπροσώπων με ειδική εξουσιοδότηση, δηλαδή μια πυραμιδοειδής δομή που θα βασίζεται σε επιτροπές δράσης. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι το κίνημα των πολιτικών δικαιωμάτων της δεκαετίας του 1950 και του 1960 είχε μια καλά δομημένη και αξιοσέβαστη ηγεσία και μια παράλληλη ριζοσπαστική ηγεσία εμφανιζόταν στο κίνημα γύρω από τον Malcolm X, για να μην αναφέρουμε το κίνημα της μαύρης εξουσίας και το Κόμμα των Μαύρων Πανθήρων. Η δεύτερη αδυναμία οφείλεται στην εμφανή απουσία της οργανωμένης εργατικής τάξης. Αυτό αφήνει την εξέγερση ως ένα υπερκομματικό πλήθος, πολύ πιο ανοικτό στη χειραγώγηση και τη σύγχυση από μια κατάσταση στην οποία η εργατική τάξη προβάλλει πρόσθετες απαιτήσεις που είναι συγκεκριμένα απαιτήσεις της εργατικής τάξης, αλλά υιοθετεί ταυτόχρονα τις βασικές απαιτήσεις της αφροαμερικανικής κοινότητας και του αντιρατσιστικού στοιχείου εντός του κινήματος.
9. Η έκρηξη της λαϊκής εξέγερσης βρίσκει την αμερικανική αστική τάξη εξαιρετικά διχασμένη. Ο κύριος λόγος πίσω από αυτό είναι μια διαίρεση που διαπερνά ολόκληρη τη διεθνή αστική τάξη, πρωτίστως την ιμπεριαλιστική αστική τάξη. Η έναρξη της Τρίτης Μεγάλης Ύφεσης άφησε όλα τα εθνικά τμήματα της αστικής τάξης σε όλο τον κόσμο αντιμέτωπα με τη ζοφερή προοπτική της συνέχισης των παγκοσμιοποιημένων νεοφιλελεύθερων πολιτικών που ήταν της μόδας μετά τη μεταπολεμική οικονομική άνθηση που διαταράχθηκε από μια υφεσιακή φάση μακράς κρίσης στα μέσα της δεκαετίας του 1970. Από το 1979 (με τη Μάργκαρετ Θάτσερ) έως το 2008, για τρεις ολόκληρες δεκαετίες, αυτή ήταν η στρατηγική της ιμπεριαλιστικής αστικής τάξης (και των ακολούθων της στις χώρες που υποτάσσονται στον ιμπεριαλισμό) προκειμένου να επωμιστεί το βάρος της κρίσης η εργατική τάξη, οι μικροαγρότες και οι φτωχοί σε όλο τον κόσμο. Αυτή η στρατηγική προσγείωσε τη διεθνή αστική τάξη στο βάλτο της Τρίτης Μεγάλης Ύφεσης μετά την οικονομική κατάρρευση του 2008. Αυτή ακριβώς η αντίφαση οδήγησε μια απελπισμένη πτέρυγα της αστικής τάξης σε όλες τις χώρες, πρωτίστως τις ιμπεριαλιστικές, να αρχίσει να αναζητά άλλους τρόπους σωτηρίας και τελικά να τους βρίσκει όλο και περισσότερο στον προστατευτισμό, τον εθνικισμό, τον ρατσισμό, τη μισαλλοδοξία, τη θρησκοληψία και κάθε είδους «προσήλωσης στην παράδοση» (αυτό που χαρακτηρίσαμε «ιδεολογικό αλυτρωτισμό» σε προηγούμενο άρθρο (http://www.devrimcimarksizm.net/en/sungur-savran-great-challenge-winning-working-class-back-ideological-irredentism)). Αυτό βρίσκει, προς το παρόν, την πιο προηγμένη έκφρασή του στην Αμερική, προσωποποιημένη από τον Τραμπ. Παρά τις επιφανειακές, ακόμη και γελοίες απόψεις πολλών αστών σχολιαστών (και δυστυχώς και ορισμένων αριστερών καθηγητών), οι πολιτικές του Τραμπ δεν απορρέουν από τις εκκεντρικότητές του ή τις προσωπικές του ιδιοτροπίες, αλλά από ένα πολύ σαφές ρεύμα απόψεων εντός της Αμερικανικής αστικής τάξης, το οποίο συζητήσαμε εκτενέστερα στο προαναφερθέν άρθρο αμέσως μετά την εκλογή του Τραμπ ως προέδρου. Έτσι, το δίλημμα δεν είναι Τραμπ εναντίον του «λογικού» κατεστημένου. Είναι η εθνικιστική-προστατευτική πτέρυγα της αστικής τάξης των ΗΠΑ έναντι της παγκοσμιοποιημένης πτέρυγάς της.
10. Αυτό έχει οδηγήσει σε άλλα είδη πιο συγκεκριμένων αντιπαραθέσεων στo εποικοδόμημα, στο πλαίσιο του κρατικού μηχανισμού και των ιδεολογικών στελεχών του αστικού κράτους των ΗΠΑ: ομοσπονδιακή κυβέρνηση έναντι πολιτειακών και τοπικών φορέων (εκ των οποίων υπάρχει πληθώρα περιπτώσεων, αλλά θα υπενθυμίσουμε στον αναγνώστη μόνο τις διαφορές μεταξύ του Τραμπ και πολλών κυβερνητών και δημάρχων σχετικά με τον χειρισμό της τρέχουσας εξέγερσης), η εκτελεστική έναντι της δικαστικής εξουσίας, μια αντιπαράθεση που υπερβαίνει κατά πολύ την αδιάκοπη διελκυστίνδα μεταξύ των δύο κλάδων της κυβέρνησης υπό άλλες διοικήσεις επίσης· η έντονη σύγκρουση μεταξύ της ομάδας Τραμπ και ενός μεγάλου μέρους των μέσων μαζικής ενημέρωσης και ούτω καθεξής. Αυτή τη στιγμή θα δούμε ότι η εξέγερση Φλόυντ πρόσθεσε μια νέα διάσταση σε αυτές τις διχόνοιες.
11. Χαρακτηρίσαμε τον Τραμπ, από πολιτική άποψη, μια μοναχική φυσιογνωμία εντός του αστικού κατεστημένου των ΗΠΑ, από πολύ νωρίς ως μια πρωτοφασιστική δύναμη sui generis. Διαχωρίζουμε τον πρωτοφασισμό από τον κανονικό φασισμό λόγω της απουσίας παραστρατιωτικών δυνάμεων που να διοικούνται από την ηγεσία ενός φασιστικού «κινήματος». Ο Τραμπ είναι sui generis στο ότι όχι μόνο δεν κατέχει τη διοίκηση των παραστρατιωτικών δυνάμεων, αλλά δεν μπορεί καν να βασιστεί σε ένα καλά πειθαρχημένο κόμμα. Το Ρεπουμπλικανικό Κόμμα του είναι, φυσικά, υπόχρεο σε αυτόν όσον αφορά την κομματική πολιτική, αλλά δεν είναι διατεθειμένο να τον ακολουθήσει μέχρι το τέλος του ταξιδιού του. Έτσι, οι προσπάθειές του για την εφαρμογή των φασιστικών ή τουλάχιστον φασιστοειδών ιδεών του παρέμειναν περιορισμένες ως αποτέλεσμα αυτών των περιορισμών. Η εξέγερση Τζορτζ Φλόυντ έφερε στο προσκήνιο τον φασίστα που κρύβει μέσα του ο Τραμπ. Από την άποψη της στρατηγικής που σκόπευε να εφαρμόσει στην αντιπαράθεσή του με την λαϊκή εξέγερση, η συνέντευξη Τύπου την 1η Ιουνίου και ο συνακόλουθος θεατρινισμός με τη Βίβλο μπροστά από την Εκκλησία του Αγίου Ιωάννη θα πρέπει να θεωρηθούν ουσιώδη.
12. Αυτή η στρατηγική υποτίθεται ότι θα βασιζόταν: 1) στην άρνηση του βαθιά ριζωμένου ρατσισμού εντός του λευκού πληθυσμού των ΗΠΑ και, ειδικότερα, εντός της εκλογικής του περιφέρειας· 2) στην υπεράσπιση της αστυνομίας, με επιπρόσθετες ηλιθιότητες όπως το να λέει “ο Τζορτζ Φλόυντ βλέπει μια μεγάλη ημέρα” ενώ συζητά τα στοιχεία για την ανεργία· 3) στο να παριστάνει τον «πρόεδρο του νόμου και της τάξης», να ηχεί ακριβώς όπως ο Τζωρτζ Γουάλας και άλλοι αναχρονισμοί· 4) στη στρατιωτικοποίηση της καταστολής προκειμένου να «κυριαρχήσει» στους δρόμους (όρος στρατιωτικού πολέμου)· 5) στον χαιρετισμό που εστάλη στη «σιωπηλή πλειοψηφία» της θρησκευτικής μισαλλοδοξίας, με τον αντιπρόεδρο Μάικλ Πενς να ενεργεί ως απεσταλμένος του σε αυτό το περιβάλλον· 6) στην ενθάρρυνση του σχηματισμού πολιτοφυλακής λευκής υπεροχής. Τόσο στην ομιλία του στις 28 Μαΐου στην εκδήλωση Κάντε την Αμερική Μεγάλη Πάλι όσο και κατά τη διάρκεια της συνέντευξης Τύπου την 1η Ιουνίου, ο Τραμπ έστειλε ένα ειδικό μήνυμα στα λευκά ρατσιστικά κινήματα, αυτά που επαίνεσε κατά τη διάρκεια της ακροδεξιάς συγκέντρωσης στο Σάρλοτσβιλ και τα επακόλουθα επεισόδια το καλοκαίρι του 2017. Η αναφορά της δεύτερης τροποποίησης του συντάγματος, που εγγυάται το δικαίωμα οπλοφορίας, σε μια πολύ σύντομη ομιλία την 1η Ιουνίου, δεν μπορεί να εκληφθεί ως τίποτε άλλο.
13. Ωστόσο, η πρόθεση εφαρμογής μιας στρατηγικής είναι πολύ διαφορετική από την εφαρμογή της στην πράξη. Ο Τραμπ βίωσε μια πανωλεθρία σ’ αυτό το θέμα, κάτι που δεν είχε ξαναδεί σ’ όλη του τη ζωή. Το στρατιωτικό κατεστημένο, συμπεριλαμβανομένων τριών πρώην προέδρων των γενικών επιτελείων και επιφανών στρατηγών και ναυάρχων εν καιρώ πολέμου, οι οποίοι αργότερα υπηρέτησαν ως σύμβουλοι άλλων προέδρων, δεν μάσησαν τα λόγια τους επιτιθέμενοι κατά μέτωπο στον Τραμπ, επειδή σκόπευε να φέρει το στρατό για να πολεμήσει τα πλήθη, και επίσης επέπληξαν τον νυν πρόεδρο του γενικού επιτελείου, Μαρκ Μίλεϊ, επειδή συναίνεσε να συμμετάσχει στο σόου του Τραμπ ακολουθώντας τον στην εκκλησία. Αργότερα ο Μίλεϊ ζήτησε συγγνώμη γι’ αυτό, και είπε ευθέως ότι ήταν λάθος. Ακόμα και ο Υπουργός Άμυνας του Τραμπ Μαρκ Έσπερ αποκήρυξε την ιδέα χρησιμοποίησης του στρατού για την καταστολή της εξέγερσης. Οι Ρεπουμπλικάνοι τόσο οι αντιδραστικοί όσο ο Τζωρτζ Μπους, ο Μιτ Ρόμνεϊ ή ο Κόλιν Πάουελ (ο τελευταίος μάλιστα φθάνει στο σημείο να αποκαλεί τον Τραμπ «ψεύτη», ενώ ο ίδιος είναι διαβόητος για τα ψέματα πριν από τον πόλεμο στο Ιράκ σε ολόκληρο τον κόσμο ισχυριζόμενος σε μια παρουσίαση υψηλής τεχνολογίας στο Συμβούλιο Ασφαλείας των Ηνωμένων Εθνών ότι η χώρα αυτή χρησιμοποιούσε όπλα μαζικής καταστροφής, στοιχεία τα οποία η κυβέρνηση των ΗΠΑ παραδέχτηκε αργότερα ότι ήταν εντελώς ψευδή) αποκήρυξαν τον Τραμπ, και ο Παόυελ μάλιστα έφτασε στο σημείο να πει ότι θα ψήφιζε τον Biden τον Νοέμβριο! Ο Τραμπ αναγκάστηκε να αποσύρει την Εθνοφρουρά από την Ουάσιγκτον. Ας μην φανταστεί κανείς όμως ότι αυτό είναι το «αμερικανικό δημοκρατικό σύστημα» που αντέδρασε στην τρέλα του Τραμπ. Ο Ναύαρχος Μάικ Μιούλεν, κορυφαίος στρατιωτικός σύμβουλος τόσο του Μπους Τζούνιορ όσο και του Ομπάμα, κατέστησε σαφές ότι έχοντας ξανακερδίσει την εμπιστοσύνη του αμερικανικού λαού που είχε χάσει λόγω του πολέμου του Βιετνάμ μετά από μισό αιώνα, ο αμερικανικός στρατός δεν είχε την πολυτέλεια να τη χάσει σε μάχες στους δρόμους με τους ίδιους του τους πολίτες. Το στρατιωτικό κατεστημένο επιθυμεί να διατηρήσει το γόητρο που κέρδισε με κόπο, ώστε να μπορέσει να ενεργήσει ως σωτήρας έσχατης ανάγκης σε περίπτωση που ξεσπάσει πραγματική επαναστατική κρίση τώρα ή στο μέλλον. Παρόμοια ήττα φαίνεται να συμβαίνει στον τομέα του σχηματισμού πολιτοφυλακής Κάνε την Αμερική Μεγάλη Πάλι. Ο Τραμπ έχει υποστεί μια τέτοια συντριπτική ήττα στο θέμα της στρατηγικής του αντιμετώπισης της εξέγερσης που ο πιθανός αντίπαλός του για τις προεδρικές εκλογές Μπάιντεν τον χλεύασε λέγοντας ότι αν ο Τραμπ αρνηθεί να παραδώσει την προεδρία παρά την ήττα, ο στρατός «θα τον συνοδεύσει έξω από τον Λευκό Οίκο»! Χρειάζεται να προσθέσουμε ότι η πανωλεθρία του Τραμπ δεν είναι παρά αποτέλεσμα των δεινών που υπέστη ένας φασιστικά προσανατολισμένος πολιτικός χωρίς δική του παραστρατιωτική δύναμη και ακόμη και ένα πειθαρχημένο κόμμα πίσω του;
14. Ο βαθύς και οξύς διχασμός εντός της Αμερικανικής αστικής τάξης ωθεί τους Δημοκρατικούς και τους υποστηρικτές τους στα μέσα ενημέρωσης να υποστηρίξουν την εξέγερση Τζορτζ Φλόυντ σε ένα επίπεδο πολύ βαθύτερο και πολύ πιο ολοκληρωμένο από τον συνήθη ρόλο που έχει διαδραματίσει αυτό το κόμμα στην απορρόφηση και την επιστροφή στα όρια της καθιερωμένης τάξης κάθε μαζικού κινήματος. Αυτό φυσικά συμβαδίζει με μια προσπάθεια να μετριαστούν οι πιο ριζοσπαστικές απαιτήσεις του κινήματος. Ο Μπάιντεν επισκέπτεται την οικογένεια Φλόυντ πριν την κηδεία και κηρύττει συμπόνοια, αλλά είναι, φυσικά, κατά της αποδυνάμωσης και της αποχρηματοδότησης της αστυνομίας. Οι Δημοκρατικοί προσπαθούν απλώς να επωφεληθούν από τις εκλογές του Νοεμβρίου, διατηρώντας παράλληλα το συνολικό σύστημα ανέπαφο με απλώς διακοσμητικές αλλαγές. Δεν υπάρχει τίποτα, επαναλαμβάνουμε τίποτα που να μπορεί να περιμένει το μαζικό κίνημα από το κατεστημένο του Δημοκρατικού Κόμματος.
15. Ούτε το κίνημα μπορεί προφανώς να περιμένει κάτι από την αυτοαποκαλούμενη “σοσιαλιστική” πτέρυγα του κόμματος. Εδώ είναι ένα μαζικό κίνημα, αδιάλλακτο στους στόχους του, του μεγέθους που οι ΗΠΑ δεν έχουν δει εδώ και δεκαετίες και ο Σάντερς ο σοσιαλιστής αρκείται σε μια ασήμαντη καταδίκη της δολοφονίας του Τζορτζ Φλόυντ και του «συστημικού ρατσισμού και της αστυνομικής βίας» σε ένα βίντεο της… 29ης Μαΐου. Προφανώς ο άνθρωπος έπρεπε να σκεφτεί για να διαλέξει τα λόγια του για τέσσερις ολόκληρες μέρες! Καταδικάζει την αστυνομική βία, αλλά είναι κατά της αποδυνάμωσης και της αποχρηματοδότησης της αστυνομίας.
Αυτό συνάδει απόλυτα με τις τελευταίες κινήσεις του σχετικά με τη διαδικασία ανάδειξης προεδρικού υποψηφίου των Δημοκρατικών. Πέταξε την πετσέτα όχι μόνο εγκαταλείποντας τον αγώνα, αλλά επίσης υποστηρίζοντας ανοιχτά και άνευ όρων την υποψηφιότητα του Μπάιντεν ήδη από τον Απρίλιο. Έχοντας καλέσει για «πολιτική επανάσταση» εδώ και καιρό, ο Σάντερς έχει πλέον καταφέρει να ανοίξει μια «πολιτική αντεπανάσταση» με την υποστήριξή του, καθώς πλέον παρέχει τη στήριξή του στον υποψήφιο του κατεστημένου της Γουόλ Στριτ, του 1%. Πρέπει επίσης να σημειωθεί ότι ο Σάντερς ενήργησε πολύ πιο βιαστικά για να υποστηρίξει τον υποψήφιο της Γουόλ Στριτ από ό,τι το 2016, όταν δήλωσε την υποστήριξή του για τη Χίλαρι Κλίντον μόλις στα μέσα Ιουλίου. Γιατί άλλαξε τακτική αυτή τη φορά; Αυτό το ζήτημα είναι ζωτικής σημασίας. Από τη μία πλευρά, ο Σάντερς λέει ότι δεν θα αποχωρήσει από τις προκριματικές εκλογές για να κερδίσει όσο το δυνατόν περισσότερους αντιπροσώπους ώστε να μπορέσει να υπερασπιστεί το «πρόγραμμά μας» όσο το δυνατόν πιο σθεναρά. Αυτό θα πρέπει να ερμηνευθεί ως «θα διαπραγματευτούμε με τον δημοκρατικό μηχανισμό και τον Μπάϊντεν για θέσεις και παραχωρήσεις». Όμως, από την άλλη πλευρά, λίγες μόνο ημέρες αφότου είπε ότι θα προσπαθήσουν να αποκτήσουν όσο το δυνατόν περισσότερους αντιπροσώπους, σπεύδει να δηλώσει την πλήρη και άνευ όρων υποστήριξή του στον Μπάιντεν, καθιστώντας έτσι άνευ σημασίας τον αριθμό των αντιπροσώπων που έχει στο Δημοκρατικό Συνέδριο. Γιατί αυτή η αντίφαση; Επειδή σε αντίθεση με την εκστρατεία του 2016, που έλαβε χώρα σε ένα πλαίσιο όπου η κοινωνική ζωή ήταν μια θάλασσα ηρεμίας (εκτός από την αφροαμερικανική σκηνή) και ήταν αυτός που τραβούσε τις μάζες προς τα εμπρός, αυτή τη φορά υπάρχει μια κοινωνική θύελλα λόγω της κτηνωδίας και της σκληρότητας με την οποία η καπιταλιστική τάξη και οι εκπρόσωποί της στην εξουσία αντιμετωπίζουν την εργατική τάξη απέναντι στον COVID-19 και την οικονομική κρίση που τον συνοδεύει. Ο Σάντερς έσπευσε να συνάψει ένα κοινό μέτωπο με τον Μπάιντεν για να εμποδίσει τους οπαδούς του να αναμειχθούν με τις πιθανές εξεγέρσεις της εργατικής τάξης και των καταπιεσμένων μαζών μέχρι τις εκλογές. Η σχεδόν αδιάφορη στάση του απέναντι την εξέγερση για το θάνατο του Φλόυντ επιβεβαιώνεται μόνο από αυτή την ανάλυση.
Όσο για την Αλεξάνδρα Οκάσιο-Κορτέζ, στήριξε το αίτημα για «αποχρηματοδότηση της αστυνομίας» στις… 7 Ιουνίου. Απ’ όσο γνωρίζουμε, κανείς δεν έχει δει αυτή τη νεαρή γυναίκα, να μην διατρέχει σοβαρούς κινδύνους για την υγεία στην κρίση COVID-19 σε καμία από τις πορείες. Μόνο η Ιλχάν Ομάρ, μεταξύ των πολυφημισμένων ονομάτων, υποστηρίζει την απόφαση υπέρ της κατάργησης του αστυνομικού τμήματος για την «κοινοτική ασφάλεια» στη Μινεάπολη. Αυτή είναι σκανδαλώδης συμπεριφορά για τον Σάντερς και την Κορτές! Ο μόνος Σάντερς που μίλησε από την πρώτη στιγμή δήλωσε: «θα μπορούσα εύκολα να ήμουν εγώ». Το όνομά του δεν είναι Μπέρνι, αλλά Εμμανουέλ. Είναι ο διάσημος αστέρας της Εθνικής Ομοσπονδίας Αμερικάνικου Ποδόσφαιρου, Αφροαμερικανός παίκτης των Αγίων της Νέας Ορλεάνης!
16. Το πρωταρχικό καθήκον για το οποίο πρέπει να αγωνιστούν οι σοσιαλιστές είναι να πείσουν το κίνημα να οργανωθεί. Δεν πρέπει να χαλαρώσουμε, αυτή είναι η στιγμή να συνεχίσουμε τον αγώνα και να επιτύχουμε αποτελέσματα. Οι πιο αδύναμοι κρίκοι θα αποσυρθούν σταδιακά από το κίνημα εάν δεν δημιουργηθεί ένα εθνικό δίκτυο αντιπροσωπευτικών επιτροπών. Φυσικά, δεν είναι ούτε εφικτό ούτε επιθυμητό να διαμορφωθεί ένας εξαντλητικός κατάλογος αιτημάτων από μακριά, χωρίς τη δυνατότητα να συγκρατήσουμε τον παλμό του μαζικού κινήματος παρά την επικοινωνία μας με τους συντρόφους μας στις ΗΠΑ. Παρ’ όλα αυτά, θα αναφέρουμε αρκετά για να μπορέσουμε να παρουσιάσουμε μια συγκεκριμένη μεθοδολογία: 1) Ανοίξτε τα πειθαρχικά μητρώα της αστυνομίας! Αυτό έχει ήδη επιτευχθεί (μόνο για λόγους αρχής) στην πολιτεία της Νέας Υόρκης. Είναι πολύ σημαντικό να μπορεί το μαζικό κίνημα και οι εκπρόσωποί του να ανοίγουν τα βρώμικα αρχεία των ρατσιστών δολοφόνων αστυνομικών. Ωστόσο, προσέξτε, καθώς, όπως και τα λογιστικά βιβλία των εταιρειών, τα αστυνομικά τμήματα μπορούν να εμφανίζουν μόνο μαγειρεμένες εκδόσεις αυτών των αρχείων. 2) Διαλύστε τα αστυνομικά συνδικάτα που υπερασπίζονται τη ρατσιστική αστυνόμευση! Οι συνδικαλιστικές οργανώσεις πρέπει να υπερασπίζονται ακόμη και στην περίπτωση των δυνάμεων καταστολής, διότι λειτουργούν για να υπενθυμίζουν στον αξιωματικό της αστυνομίας ότι σε τελική ανάλυση βρίσκεται στην ίδια θέση με τον απλό εργαζόμενο με το να διεκδικεί το ένα ή το άλλο σύνολο δικαιωμάτων. Ωστόσο, τόσα πολλά από αυτά τα συνδικάτα έχουν αντισταθεί επίμονα σε οποιοδήποτε είδος λύσεων για τη ρατσιστική αστυνόμευση που έχουν αποδειχθεί απελπιστικά όσον αφορά την αλλαγή εκ των έσω. 3) Η αποχρηματοδότηση είναι απλώς ένας πολύ καλός όρος για τις περικοπές στον προϋπολογισμό των αστυνομικών τμημάτων. Αυτό είναι καλό εφόσον οι πόροι που αποδεσμεύονται κατ’ αυτόν τον τρόπο διοχετεύονται αποτελεσματικά σε πραγματικές κοινωνικές υπηρεσίες που θα ωφελήσουν τους ανθρώπους. Αλλά δεν ωφελούν στην εξάλειψη το ρατσισμού μέσα στο αστυνομικό σώμα. Καταργήστε τα αστυνομικά τμήματα! Πολιτοφυλακή με βάση την κοινότητα και το χώρο εργασίας όλων των εργαζομένων και των πολιτών όπου ο καθένας είναι αστυνομικός σε διαφορετικές ώρες της ημέρας και της εβδομάδας είναι η πραγματική λύση. Αυτή είναι μια απαίτηση που έχει ζυμωθεί μέσα από τις μάζες ως λύση σε ένα τρομερό πρόβλημα, αλλά, σε σημαντικό βαθμό, συμπίπτει με την ιστορική απαίτηση όσον αφορά την αστυνόμευση σε ορισμένους τομείς του σοσιαλιστικού κινήματος. 4) Κατεβάστε όλα τα αγάλματα που τιμούν ιστορικές προσωπικότητες υπέρ της δουλείας και σημαίες της Συνομοσπονδίας! Να αντικρούσουμε κάθε δημαγωγικό λόγο ότι το παρελθόν δεν είναι κάτι που μπορείς απλά να αφήσεις πίσω. Αγάλματα που τιμούν ρατσιστές, πολιτικούς υπέρ της δουλείας και στρατηγούς της Συνομοσπονδίας και εμπόρους σκλάβων, αποτελούν προσβολή για τους απογόνους των σκλάβων σήμερα. Και όχι μόνο αυτό, αλλά προσβάλλουν την ευφυΐα των νέων γενεών μας, τιμώντας επαίσχυντες πράξεις. Η υπεράσπιση αυτών στο όνομα της διατήρησης της ιστορικής μνήμης και κληρονομιάς είναι σαν να υπερασπίζεσαι ένα άγαλμα του Χίτλερ στο Βερολίνο ή ένα άγαλμα του Μουσολίνι στη Ρώμη. Μπορεί να υπάρχει μόνο ένα άγαλμα του Μουσολίνι που πρέπει να διατηρηθεί, ένα που να τον δείχνει κρεμασμένο από τον αστράγαλό του!
17. Δεν θα υπάρξει οριστική λύση για το ρατσιστικό παράσιτο αν δεν παρέμβει η εργατική τάξη. Διότι ο ρατσισμός και η αποικιοκρατία είναι τα πιο αποτελεσματικά όπλα που χρησιμοποιεί η καπιταλιστική τάξη για να διχάσει τους εργάτες. Μόνο αν οι λευκοί εργάτες ή τουλάχιστον η πολιτική τους εμπροσθοφυλακή κερδίσουν τον αγώνα θα αλλάξει ριζικά και θεμελιωδώς η ισορροπία δυνάμεων. Αυτή είναι επίσης η πιο κατάλληλη στιγμή για να σταματήσει η δολοφονική επίθεση της καπιταλιστικής τάξης εναντίον της εργατικής τάξης. Το κίνημα θα πρέπει να αγωνιστεί για να πιέσει τα συνδικάτα για κινητοποιήσεις. Προκειμένου να κερδίσει όσο το δυνατόν μεγαλύτερο μέρος της οργανωμένης εργατικής τάξης και των οργανώσεών της πάνω στην υπόθεση αυτή, θα πρέπει να σχηματιστεί ένας ευρύς συνασπισμός μαχητικών συνδικαλιστικών ομοσπονδιών και συνδικάτων ταξικής πάλης. Αν και η εργατική τάξη πρέπει να κάνει ό,τι είναι απαραίτητο για να κινητοποιήσει τα συνδικάτα, δεν μπορεί, ωστόσο, να εγκαταλείψει τον τελικό λόγο στη γραφειοκρατία των συνδικάτων. Υπάρχουν καταστάσεις στις οποίες ούτε καν η μέγιστη πίεση των από κάτω να μην είναι σε θέση να κινητοποιήσει τη γραφειοκρατία. Καθήκον είναι επίσης να οργανωθούν δίκτυα βάσης εντός και μεταξύ των βιομηχανιών και των εργοστασιακών επιτροπών και χώρων εργασίας. Μαύροι και Λευκοί, ενωθείτε και πολεμήστε!
18. Η εξέγερση Τζορτζ Φλόυντ είναι επίσης σημαντική επειδή τα κινήματα της αμφισβήτησης ενάντια στην καθιερωμένη καταπιεστική και εκμεταλλευτική τάξη στην Αμερική συνήθως έχουν άμεσο αντίκτυπο στις άλλες προηγμένες καπιταλιστικές χώρες. Αυτό ίσχυε για τον αγώνα κατά του πολέμου στο Βιετνάμ. Αυτό ίσχυε για το αντιπολεμικό κίνημα στην περίπτωση του Ιράκ το 2003. Αυτό ίσχυε στην περίπτωση του Ηνωμένου Βασιλείου με το κίνημα Occupy. Αυτό συνέβη και με αυτό το κίνημα. Η Αμερικανική εξέγερση έχει προκαλέσει παρόμοιες κινήσεις σε άλλες περιοχές, από το Ηνωμένο Βασίλειο μέσω της ηπειρωτικής Ευρώπης μέχρι την Αυστραλία και τη Νέα Ζηλανδία. Σε αυτές τις χώρες οι διαδηλώσεις έφεραν πίσω τοπικά φαντάσματα και οδήγησαν στην καταστροφή ή την αμαύρωση αγαλμάτων που ανήκουν σε δουλέμπορους ή ρατσιστές φανατικούς όπως ο Γκλάντστοουν, γνωστός βρετανός πρωθυπουργός του 19ου αιώνα, ή ο Γουΐνστον Τσώρτσιλ στο Μπρίστολ και το Λονδίνο. Η υπόθεση του Αντάμα Τραόρε, που δολοφονήθηκε από την αστυνομία το 2016, έχει πλέον ανοίξει εκ νέου στη Γαλλία κ.λπ. Έτσι, έχοντας εμπνευστεί από τις λαϊκές εξεγέρσεις σε μακρινές χώρες, ο Αμερικανικός λαός εξάγει τώρα ο ίδιος μια επαναστατική διάθεση σε άλλες χώρες.
19. Η Αμερική δεν είναι η μόνη χώρα όπου η κατάσταση είναι αρκετά οξυμμένη μετά την κρίση του COVID-19. Όλος ο κόσμος προετοιμάζεται νευρικά για νέα προβλήματα, όπoια κι αν είναι αυτά. Ο ιός ήρθε εν μέσω μιας μεγάλης ύφεσης και ενός επαναστατικού κύματος και αποκάλυψε την αχαλίνωτη φύση του κεφαλαίου και τη βάναυση φύση της καπιταλιστικής διαδικασίας εκμετάλλευσης. Οι αδυναμίες ενός συστήματος που βασίζεται στην αναρχία της αγοράς και στην υποταγή ολόκληρης της παραγωγικής διαδικασίας του καπιταλισμού στην άντληση υπεραξίας (του κέρδους) για την αντιμετώπιση του ιού, η ανικανότητά του να αντιμετωπίσει την απειλή από νωρίς, αφήνει τώρα όλες τις καπιταλιστικές χώρες (εκτός από ορισμένες ασιατικές) αντιμέτωπες με το δίλημμα της επιλογής μεταξύ της επανεμφάνισης της επιδημίας και της πλήρους οικονομικής κατάρρευσης. Η μικροαστική τάξη, έχοντας υποστεί τις συνέπειες του πρώτου γύρου αποκλεισμού, κοιτάζει προς το μέλλον με μεγάλη αγωνία. Είτε η πολιτική ανεξαρτησία της εργατικής τάξης θα επιτευχθεί και θα οδηγήσει πολιτικά τους υπόλοιπους καταπιεσμένους και θύματα εκμετάλλευσης ενάντια σε αυτό το δολοφονικό σύστημα είτε οι φασίστες (από τους πρωτοφασίστες της Ευρώπης και της Αμερικής μέχρι την ξεκάθαρη περίπτωση του καθεστώτος BJP/RSS στην Ινδία) θα κερδίσουν.
20. Η μόνη διέξοδος είναι η οργάνωση. Οργανώστε επαναστατικά πρωτοποριακά κόμματα και μια επαναστατική Διεθνή σε όλο τον κόσμο. Σε εκείνες τις χώρες όπου ακόμη και η εμπροσθοφυλακή της εργατικής τάξης θα αντισταθεί πιθανότατα στην ιδέα ενός λενινιστικού επαναστατικού κόμματος σε αυτό το στάδιο του αγώνα, ο δρόμος προς τα εμπρός είναι το μεταβατικό οργανωτικό μέτρο της οικοδόμησης ενός μαζικού Εργατικού Κόμματος. Αυτό χρειάζεται η Αμερική. Γι’ αυτό αγωνίζονται οι σύντροφοι της Επιτροπής του Ενιαίου Μετώπου για ένα Εργατικό Κόμμα.
17 Ιούνη 2020
* Μετάφραση Αρ. Μα.