Η κυβέρνηση Σαμαρά – Βενιζέλου όχι μόνο δεν κάνει “σκληρή” διαπραγμάτευση με την τρόικα, όπως διατείνεται, αλλά δεν κάνει ούτε καν… διαπραγμάτευση. Και αυτό για τρεις βασικούς λόγους:
Η νέα γερμανική κυβέρνηση, πιθανότατα μεταξύ Χριστιανοδημοκρατών – Σοσιαλδημοκρατών, δεν πρόκειται να σχηματιστεί πριν τα Χριστούγεννα.
Αυτό σημαίνει πως μέχρι τα μέσα Δεκεμβρίου η σημαντικότερη χώρα – μέλος της ευρωζώνης και, έτσι, της αντιπροσωπείας της Κομισιόν στην Τρόικα θα “κυβερνάται” από ένα υπηρεσιακό υπουργικό συμβούλιο. Αυτό δεν θα έχει καμία δικαιοδοσία να αποφασίσει για τίποτα σοβαρά που αφορά τη Γερμανία. Γι’ αυτό το λόγο, ούτε το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο και πίσω, απ’ αυτό ούτε οι ΗΠΑ, δεν βιάζεται να τραβήξει προς τη μία ή την άλλη κατεύθυνση το σχοινί…
Την ίδια στιγμή, δεν υπάρχει κάποια κατεπείγουσα ανάγκης λήψης νέων μέτρων χρηματοδοτικής στήριξης του ελληνικού καπιταλισμού, μαζί και νέων μέτρων λιτότητας. Όλα δείχνουν πως η κυβέρνηση της Αθήνας θα πετύχει ένα οριακό πρωτογενές πλεόνασμα το 2013 όπως προέβλεπε εξάλλου το Μνημόνιο για φέτος. Αυτήν τη στιγμή, υπάρχει πράγματι μια κόντρα Αθήνας-Τρόικας για το τελικό ύψος των μέτρων του 2014 (500 εκ. ευρώ έως 2 δισ. ευρώ), αλλά αυτή η κουβέντα μπορεί να πάρει παράταση μέχρι τον Μάρτη – Απρίλη, οπότε δημοσιεύει η Eurostat τα τελικά στοιχεία για το έλλειμμα και το χρέος των χωρών-μελών της Ε.Ε. Τότε εξάλλου λήγει το τρέχον Μνημόνιο και, τότε (δηλ. παραμονές Ευρωεκλογών και ελληνικών δημοτικών εκλογών), θα πρέπει να ληφθούν οι “μεγάλες” αποφάσεις
Τα μέτρα που πρέπει να ληφθούν, θα… ληφθούν ούτως ή άλλως πάντως, μιας και το 2014 η κυβέρνηση με βάση όσα προβλέπει το Μνημόνιο θα πρέπει να αυξήσει το πρωτογενές πλεόνασμα του προϋπολογισμού στο 1,5% του ΑΕΠ.
Το 2015, αυτό πρέπει να γίνει 3%, ενώ το 2016 θα πρέπει να φτάσει το 4,5% του ΑΕΠ! Μ’ άλλα λόγια, όποια κυβέρνηση και αν υπάρχει τα προσεχή χρόνια, εφόσον σεβαστεί τις υπογραφές που έχουν πέσει ως τώρα, θα πρέπει να παρουσιάζει ολοένα και περισσότερα έσοδα από δαπάνες για να αποπληρώνονται τα τοκοχρεολύσια ενός μη – βιώσιμου χρέους. Για να γίνει αυτό, πρέπει να παρθούν μέτρα και αυτά είναι καταγεγραμμένα σε γενικές γραμμές στο παρόν Μνημόνιο.
Τα σημαντικότερα από αυτά τα “διαρθρωτικά” μέτρα, τα οποία όμως θα στοιχήσουν στο λαό τα επόμενα τρία χρόνια όσα και τα σκληρά δημοσιονομικά μέτρα της περιόδου 2010-13 θα είναι τα ακόλουθα:
Η σύσταση ενός Μόνιμου μηχανισμού κινητικότητας – απολύσεων για 700.000 δημοσιους υπάλληλους
Η περικοπή 26% της κρατικής χρηματοδότησης προς τα ασφαλιστικά ταμεία (18% το 2014 και 8% το 2015)
Η πλήρης απελευθέρωση των απολύσεων στις μεγάλες επιχειρήσεις (πχ τράπεζες, ΔΕΚΟ, βιομηχανίες) και η κυριαρχία των ατομικών συμβάσεων εργασίας στον ιδιωτικό τομέα της οικονομίας
Ο πλήρης έλεγχος του Ταμείου Ιδιωτικοποιήσεων (ΤΑΙΠΕΔ) και των πόρων του ΕΣΠΑ από κοινοτικές και προπαντός γερμανικές τράπεζες και εταρείες συμβούλων (μέσω του Institution for Growth και των τοπικών ταμιευτηριών )
Όλα τα παραπάνω θα πρέπει να πραγματοποιηθούν τη διετία 2014 – 2015, μπλοκάροντας κάθε ανάκαμψη του ελληνικού καπιταλισμού προερχόμενη από τις ίδιες τους δυνάμεις.
Γι’ αυτό λένε ψέμματα όσοι εντός και εκτός κυβέρνησης μιλάνε για την ανάγκη ενός “εθνικού σχεδίου ανάπτυξης”.
Την ίδια στιγμή το διεθνές περιβάλλον (βλ. Κυβερνητικό shutdown στις ΗΠΑ) όχι μόνο δεν επιτρέπει κάποια μαζική εισροή ξένων επενδύσεων στην Ελλάδα ή κάποια μαζική εκροή ελληνικών εξαγωγών οι οποίες θα μπορούσαν να δώσουν μία… έξωθεν ώθηση στον ελληνικό καπιταλισμό, αλλά κυοφορεί νέες οικονομικές και πολιτικές κρίσεις -πρώτα απ’ όλα στην ίδια την Ε.Ε.
Συνεπώς η ελληνική αστική τάξη τα επόμενα ένα – δύο χρόνια θα πρέπει πατώντας στο οικονομικό έδαφος που έχει τσακίσει η λιτότητα, να περάσει αναδιαρθρώσεις που θα ανατρέψουν ριζικά τον τρόπο ζωής του λαού, την ίδια στιγμή που ο ευρωπαϊκός και παγκόσμιος καπιταλισμός δεν θα μπορεί να της δώσει τη “στήριξη” που της έδωσε έως τώρα…
Δ.Κ.
