Η Κούνεβα είναι εμείς
Πέρασαν 8 χρόνια από τη δολοφονική επίθεση στη συνδικαλίστρια εργάτρια τότε, στην εργολαβική εταιρεία της ΟΙΚΟΜΕΤ, Κωσταντίνα Κούνεβα. Η Κωσταντίνα σχολούσε από την εργασία της το βράδυ της 22ας Δεκεμβρίου του 2008, όταν άγνωστος της επιτέθηκε με βιτριόλι, προξενώντας απίστευτες φθορές το πρόσωπο και τον οισοφάγο της, που παραλίγο να της κοστίσουν τη ζωή.
Η Κωσταντίνα ήταν μαχητική συνδικαλίστρια μετανάστρια εργάτρια, ενοχλητική για την εταιρεία, επειδή διεκδικούσε καλύτερους όρους εργασίας.
Η δολοφονική επίθεση εναντίον της, ήρθε λίγες μέρες μετά το ξέσπασμα της εξέγερσης του Δεκέμβρη, ήταν ένας κρίκος στην εμφάνιση το προσκήνιο των πιο χτυπημένων τμημάτων της εργατικής τάξης και της νεολαίας. Για αυτό και μέσα τα Χριστούγεννα του 2008, αποτέλεσε το δεύτερο κύμα σημαντικών κινητοποιήσεων στην Αθήνα, τροφοδοτούμενων από την οργή για τη θρασύδειλη επίθεση.
Είναι χαρακτηριστικό πως αντιλαμβανόμενη ότι κινδυνεύει, είχε ζητήσει την ίδια μέρα αλλαγή της βάρδιας της, από νύχτα σε πρωΐ, και να δουλέψει σε σταθμό του ΗΣΑΠ κοντά στο σπίτι της, αίτημα που η εργοδοσία δεν έκανε δεκτό. Επίσης αξίζει να υπενθυμίσουμε, πως η Κούνεβα, γραμματέας του σωματείου της ΠΕΚΟΠ τότε, δεχόταν συνεχείς αναφορές, προπηλακισμούς, και αδικαιολόγητες αλλαγές βάρδιας και τόπου δουλειάς. Γεγονότα, που συνδυασμένα, δείχνουν προς την μεριά της εργοδοσίας.
5 χρόνια μετά τη δολοφονική επίθεση εναντίον της, τον Ιούνιο του 2013, αυτό ακριβώς αναγνώρισε το Μονομελές Πρωτοδικείο του Πειραιά και αποφάνθηκε πως η επίθεση ήταν εργατικό ατύχημα, και της επιδίκασε αποζημίωση 250.000 ευρώ. Απόφαση που θεωρήθηκε ιστορική, γιατί αναγνώριζε πως υπάρχει ευθύνη των αφεντικών, μακριά από το χώρο δουλειάς, «συναρμολογώντας» όλα τα δεδομένα.
Είναι τέτοιο το ύψος της «ανεξάρτητης» δικαιοσύνης όμως, που φέτος το Μάρτη, το Εφετείο ανακάλεσε την απόφαση περί εργατικού ατυχήματος. Η δικαιοσύνη που ετοιμάζεται να βγάλει στο σφυρί σπίτια και περιουσίες αυτοαπασχολούμενων επαγγελματιών, με ευκολία, μέσα σε αυτή τη χρονιά, και μετά από τρία χρόνια ανακαλεί το προφανές!
Φέτος προς το τέλος της χρονιάς, αναζωπυρώθηκε το ενδιαφέρον για την υπόθεση, με τα στοιχεία που εμφανίστηκαν για 35χρονο φυσικό αυτουργό της δολοφονικής επίθεσης.
7 χρόνια μετά, καθαρίστριες έδωσαν τη μάχη τους. Τόσο στο Υπουργείο Οικονομικών, όσο και φέτος οι καθαρίστριες του ΟΑΣΑ, ή και λίγο πιο πριν οι καθαρίστριες σχολικών κτιρίων. Οι γυναίκες που προσπαθούν να καθαρίσουν χώρους σταθερά ρυπαρούς από τις αξίες και τις πολιτικές των πάνω, παρόλη την τρομοκράτηση που υφίστανται συνεχίζουν να δίνουν τις μάχες τους με αξιοπρέπεια και οργή.
Η επίθεση στην Κούνεβα, συνδυάζει τρεις διαφορετικές εκδοχές της στάσης της εργοδοσίας και του κράτους. Είναι επίθεση στη γυναίκα, που δεν μπορεί να διεκδικεί τίποτα παραπάνω από την ελεημοσύνη των πάνω, και είναι αδιανόητο να διεκδικεί. Είναι επίθεση στην εργαζόμενη καθαρίστρια, μια συνεχής υπενθύμιση της υπεροψίας και του ελιτισμού της εξουσίας σε ένα επάγγελμα που δεν «γυαλίζει». Είναι επίθεση στη μετανάστρια, που στέκεται λεβέντικα απέναντι στα αφεντικά, που δεν ανέχεται την περιθωριοποίηση και το ρατσισμό. Είναι επίθεση στο δικαίωμα που έχουν στο συνδικαλισμό τα πιο προλεταριακά τμήματα της εργατικής τάξης. Είναι τελικά επίθεση στη γυναίκα, μετανάστρια, εργάτρια, που ξέρει ότι μπορεί και πρέπει να διεκδικεί, και πως της ανήκει ο κόσμος όλος.
Η Κούνεβα είναι εμείς. Είναι σύμβολο του αγώνα των κολασμένων γενικά, των συνδικαλισμένων αγωνιζόμενων γυναικών ειδικά, των μεταναστριών ιδιαίτερα, που δίνουν κάθε μέρα τη μάχη τους για μια καλύτερη ζωή. Και αυτό δε μπορεί να το αλλάξει τίποτα, ούτε προφανώς και οι πολιτικές επιλογές που η ίδια έκανε μετέπειτα. Η «Κούνεβα» είναι δικιά μας!
Nίκος Πελεκούδας
