Η Κύπρος κάθε άλλο παρά βγαίνει έξω από την κρίση στην Μέση Ανατολή και την Ευρώπη. Μετά τις τελευταίες βουλευτικές εκλογές της 22ης Μάη, υπονομεύεται η κοινοβουλευτική κυριαρχία του κυβερνώντος δεξιού ΔΗΣΥ (-3 έδρες), ενώ από την άλλη πλευρά, το σταλινικό ΑΚΕΛ πέφτει σε ψήφους και ποσοστά (-7%,- 3 έδρες). Η αποχή είναι σε επίπεδα ρεκόρ με 180.644 σε σύνολο 543.186 να απέχουν, ήτοι 35% απείχαν ή έδωσαν άκυρα και λευκά. Την εικόνα της κρίσης του αστικού κοινοβουλευτικού μηχανισμού στην Κύπρο συμπληρώνει η είσοδος στο κοινοβούλιο με δύο έδρες, για πρώτη φορά, των ναζιστών του ΕΛΑΜ, οι εκλεκτοί της εκκλησίας της Κύπρου και της ελληνικής Χρυσαυγίτικης συμμορίας, σε μια περίοδο όπου η περιοχή της Μέσης Ανατολής έχει εκραγεί και οι εθνικισμοί των αρχουσών τάξεων ενάντια στην εργατική τάξη φουντώνουν.
Το κυβερνών ΔΗΣΥ δεν σχηματίζει επαρκή πλειοψηφία για να κυβερνήσει. Η αδυναμία συγκρότησης κυβερνητικής πλειοψηφίας, το είδος των συνασπισμών και η δυνατότητά τους να γίνουν, πρώτα για την εκλογή προέδρου Βουλής, ανάμεσα σε σχηματισμούς που με τον ένα ή τον άλλο τρόπο έχουν στηρίξει τα άγρια μέτρα λιτότητας και καταστροφής των εργασιακών σχέσεων, προοιωνίζουν κατάσταση περαιτέρω αποσταθεροποίησης. Η Κυβέρνηση Αναστασιάδη, με μια αμφισβητούμενη κοινοβουλευτική ισχύ, καλείται να προχωρήσει σε μέτρα που αποτελούν ζητούμενο για διεθνές και κυπριακό κεφάλαιο, όπως η ιδιωτικοποίηση της κρατικής εταιρείας Τηλεπικοινωνιών και των Λιμανιών και μέχρι τώρα δεν έχουν τολμήσει μέχρι τώρα να πουλήσουν.
Τι σημαίνει η «έξοδος από το μνημόνιο» του 2013 που συμφώνησε ο Αναστασιάδης με το ΔΝΤ και τον Ευρωπαϊκό Μηχανισμό Στήριξης; Όχι πάντως έξοδος από την ιμπεριαλιστική εποπτεία για την επιστροφή των δανείων και την εφαρμογή μέτρων περαιτέρω λιτότητας. Όχι μείωση της ανεργίας. Ούτε σταθεροποίηση των τραπεζών ή των επιχειρήσεων.
Από το δάνειο των 10δις μόνο τα 7,7 δις δόθηκαν μέχρι το τέλος του προγράμματος τον Μάρτη του 2016. Η κρίση των τραπεζών συνεχίζεται, με «κόκκινα δάνεια» ύψους 27,4 δις ευρώ (σχεδόν το 50% των δανείων και το 157% του κυπριακού ΑΕΠ). Σε σχέση με τις απώλειες του ΑΕΠ από το 2012 και μετά, οι «θετικοί ρυθμοί ανάπτυξης» του πρώτου τριμήνου του 2016 (μόλις στο 2,4%) ούτε κατ’ ελάχιστον δεν ανακτούν το συνολικά κατεστραμμένο παραγόμενο ακαθάριστο προϊόν όλα αυτά τα χρόνια. Η αύξηση της ανεργίας παραμένει στα ύψη του 15%, (πάνω από το 45% για τη νεολαία) και το πρώτο τρίμηνο του 2016, αρνητικούς ρυθμούς σημειώνουν οι «ενδιάμεσοι χρηματοπιστωτικοί οργανισμοί» και τα «νοικοκυριά ως εργοδότες οικιακού προσωπικού». Οι δε συνέπειες από μια ενδεχόμενη έξοδο της Βρετανίας από την Ε.Ε κρίνονται καταστροφικές για την Κύπρο.
Η όξυνση της παγκόσμιας κρίσης στο τελευταίο τρίμηνο του 2015 και στις αρχές του 2016 βρίσκει την Κύπρο σε μια κατάσταση παρόμοια με αυτήν της Πορτογαλίας, της Ιρλανδίας, της Ιταλίας. Το χρέος πάνω από το 115% του ΑΕΠ, σε συνθήκες μιας παραπαίουσας οικονομίας, είναι ένας δείκτης της άλυτης και οξείας χρεοκοπίας. Το επόμενο μεγάλο πρόβλημα είναι η ωρολογιακή βόμβα των «κόκκινων δανείων», ένα ζήτημα που φέρνει στην επιφάνεια όχι μόνο την κοινωνική κρίση αλλά και τους όρους επιβίωσης της πλειοψηφίας του λαού μετά την στρατιωτική κατοχή της Βόρειας Κύπρου και την διχοτόμησή της.
Είναι σαφές ότι η οικονομική και πολιτική κρίση στην Κύπρο αλληλεπιδρά με το άλυτο ζητήμα της κατοχής της Βόρειας Κύπρου από τα τουρκικά στρατεύματα, σε μια περίοδο όπου τόσο ο βρετανικός και συνολικά ευρωπαϊκός ιμπεριαλισμός δοκιμάζονται και σπέρνουν το χάος αίματος στην Μέση Ανατολή. Με τη σειρά της, η διαδικασία μιας ιμπεριαλιστικής επίλυσης του κυπριακού, πέραν των καταστροφικών συγκρουόμενων συμφερόντων στην περιοχή, καθώς μπλέκεται με την κρίση, αναγκάζει τους ΔΝΤ και Παγκόσμια Τράπεζα να υπολογίζουν από τώρα το κόστος του όποιου σχεδίου. Τέλος οι αντιδραστικές συμφωνίες Ελλάδας-Κύπρου-Ισραήλ για το φυσικό αέριο και τους υδρογονάθρακες στην Ανατολική Μεσόγειο είναι στον αέρα με ότι αυτό συνεπάγεται για τους ανταγωνισμούς και τις συγκρούσεις στην περιοχή.
Η εργατική τάξη στην κατεχόμενη αιματοβαμμένη Κύπρο, έχει αποδείξει τα τελευταία χρόνια ότι έχει τη δύναμη να δώσει τη δική της απάντηση στην κρίση ανατρέποντας τους ελληνοκύπριους και τουρκοκύπριους καπιταλιστές. Χρειάζεται όλη την πολιτική της ανεξαρτησία και ένα σχέδιο πάλης με το λαό όλης της περιοχής των Βαλκανίων και της Μέσης Ανατολής, για την διεθνιστική εξουσία των εργατών, στην προοπτική των Ενωμένων Σοσιαλιστικών Πολιτειών της Ευρώπης.
Ε. Αγγελής
