Η ιστορική ένοπλη επίθεση των Παλαιστίνιων μαχητών της Γάζας κατά του Ισραήλ το πρωί του Σαββάτου 7 Οκτωβρίου, σηματοδοτεί μια τομή στο συνεχές μιας ιστορίας 75 χρόνων καταπίεσης, εξανδραποδισμού και καταστροφής (Νάκμπα) του λαού της Παλαιστίνης. Ο Παλαιστινιακός Αραβικός λαός αντιμετωπίστηκε από τους Ευρωπαίους ιμπεριαλιστές και τους σιωνιστές Εβραίους όπως αντιμετωπίστηκαν οι Ινδιάνοι της Αμερικής από τους λευκούς Ευρωπαίους κονκισταδόρες – με τη φυσική εξόντωση.
Μια από πιο ισχυρές πολεμικές μηχανές στον κόσμο, με τις διαβόητες μυστικές της υπηρεσίες και τα δίκτυα παρακολούθησης, δεν μπόρεσε να αντιμετωπίσει την δράση των μαχητών ανταρτών του παλαιστινιακού λαού. Καμιά ιμπεριαλιστική πολεμική μηχανή δεν είναι τελικά άτρωτη μπροστά στην αποφασιστικότητα, την επινοητικότητα και το πάθος για τη λευτεριά των λαών.
Σε μια θηριώδη αντίδραση ο διεφθαρμένος Νετανιάχου και οι φασίστες σύμμαχοί του στην κυβέρνηση και το κράτος του Ισραήλ σε κρίση, με τη στήριξη του συνόλου του ιμπεριαλιστικού κόσμου, παρά τις διαδηλώσεις μέσα στο Ισραήλ που απαιτούν εκεχειρία και ανταλλαγή αιχμαλώτων/ομήρων, παρά τις μαζικές διαδηλώσεις σε όλο τον κόσμο που απαιτούν Ειρήνη και Δικαιοσύνη για την Παλαιστίνη, βομβαρδίζει νοσοκομεία και σχολεία και οργανώνει την καταστροφή της Γάζας, ενώ δεν λείπουν οι βομβαρδισμοί στη Δυτική Όχθη και στο νότο του Λιβάνου κατά της Χεζμπολάχ. Μια νέα Νάκμπα κατά του παλαιστινιακού λαού οργανώνει το καθεστώς Νετανιάχου έχοντας στο πλευρό του τις ΗΠΑ, την ΕΕ και την αντιδραστική κυβέρνηση Μητσοτάκη στην Ελλάδα. Τα καλέσματα του ισραηλινού στρατού προς τον παλαιστινιακό λαό της Γάζας να κατευθυνθούν προς το νότο δεν έχει μόνο το νόημα να αποδυναμωθεί η Χαμάς στην επαπειλούμενη χερσαία εισβολή, αλλά επίσης να “σπρωχθούν” εκατομμύρια Παλαιστίνιοι σε στρατόπεδο στο αιγυπτιακό τμήμα της χερσονήσου του Σινά και από εκεί σε άλλες χώρες ίσως εκτός Μέσης Ανατολής. Αυτό φαίνεται πως είναι το νόημα των συζητήσεων με Κύπρο, Ελλάδα και Καναδά…
Στη σύγκρουση στη Γάζα, που δεν έχει απλώς τοπική αλλά διεθνή και παγκόσμια σημασία και επιπτώσεις, είμαστε αταλάντευτα στο πλευρό του παλαιστινιακού αραβικού λαού και των μαχητών του. Ο αγώνας ενάντια στην σιωνιστική ισραηλινή κατοχή, για την ελευθερία και την εθνική αυτοδιάθεση του παλαιστινιακού λαού, πρέπει να υποστηριχθεί έμπρακτα, με κάθε τρόπο, από το διεθνές εργατικό, αντιφασιστικό και προοδευτικό κίνημα.
Το παρακάτω κείμενο, γραμμένο το 2001 μετά το ξέσπασμα της δεύτερης Ιντιφάντα δίνει την ιστορική διάσταση του Παλαιστινιακού ζητήματος. Ήταν η εισήγηση των συντρόφων μας, Mαχητών για την Tέταρτη Διεθνή από την Χάιφα και την Ιερουσαλήμ, στη B’ Συνδιάσκεψη για τα Bαλκάνια και τη Mέση Aνατολή που οργάνωσε το Kέντρο «Kριστιάν Pακόφσκι» το Mάρτιο του 2001 στην Aθήνα. Έχει δημοσιευτεί στη Νέα Προοπτική, φύλλο 265 με μια εισαγωγή που παρατίθεται επίσης.
Θ.Κ.
ΤΟ ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΙΑΚΟ ΖΗΤΗΜΑ ΚΑΙ Η ΠΑΛΗ ΓΙΑ ΤΟ ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟ ΣΤΗ ΜΕΣΗ ΑΝΑΤΟΛΗ
[Oι συνομιλίες μεταξύ της Iσραηλινής κυβέρνησης και της Παλαιστινιακής Aρχής, υπό την επίβλεψη της αμερικανικής CIA δεν φαίνεται να έχουν κάποιο αποτέλεσμα. Oι συγκρούσεις μεταξύ των νεαρών Παλαιστινίων και των Ισραηλινών δυνάμεων κατοχής συνεχίζονται, με νεκρούς, συνήθως τα νεαρά παιδιά που με τις πέτρες αντιμετωπίζουν τη βία του πάνοπλου στρατού.
H Iντιφάντα, η Eξέγερση που ξεκίνησε στα τέλη του περασμένου Σεπτέμβρη (2000) ύστερα από μια επίσκεψη – προβοκάτσια του τωρινού πρωθυπουργού Aριέλ Σαρόν σε μουσουλμανικό τέμενος συνεχίζεται. H ίδια η ύπαρξη της σιωνιστικής κυβέρνησης «εθνικής ενότητας» είναι η μεγαλύτερη πρόκληση για τον χωρίς τέλος κύκλο βίας και αίματος. Tο παρακάτω κείμενο δίνει την ιστορική διασταση του προβλήματος αλλά και σκιαγραφεί τη λύση. Tο κείμενο αυτό αποτελεί εισήγηση των συντρόφων μας Mαχητών για την Tέταρτη Διεθνή στη B’ Συνδιάσκεψη για τα Bαλκάνια και τη Mέση Aνατολή που οργάνωσε το Kέντρο «Kριστιάν Pακόφσκι» το Mάρτιο στην Aθήνα]
Η Μέση Ανατολή είναι μια γεωπολιτική ενότητα, που γεννήθηκε από τη διάλυση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και τη διείσδυση του Δυτικού Ιμπεριαλισμού, γεγονός που δίνει στην ταξική πάλη στην περιοχή ορισμένα ειδικά χαρακτηριστικά. Όπως όλες οι οικονομικά καθυστερημένες χώρες που ελέγχονται από τον ιμπεριαλισμό, τα κράτη της περιοχής παρουσιάζουν ένα συνδυασμένο χαρακτήρα: προκαπιταλιστικές σχέσεις παραγωγής συνυπάρχουν με τις πιο ανεπτυγμένες μορφές καπιταλιστικής παραγωγής. Καθώς η γενική εκβιομηχάνιση της Μέσης Ανατολής εμποδίζεται από τους περιορισμούς που η ελεγχόμενη από τα μονοπώλια παγκόσμια αγορά έχει επιβάλλει, ο κύριος οικονομικός της ρόλος συνεχίζει να είναι αυτός του προμηθευτή πετρελαίου για τις ανεπτυγμένες καπιταλιστικές χώρες.
Ως αποτέλεσμα της παρακμής των προηγούμενων ιμπεριαλιστικών δυνάμεων (Γαλλία και Μεγάλη Βρετανία), ειδικά μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, οι Ηνωμένες Πολιτείες είναι η κυρίαρχη ιμπεριαλιστική δύναμη στην περιοχή. Αν και είναι έτοιμη να πραγματοποιήσει άμεση στρατιωτική επέμβαση σε περίπτωση ανάγκης, ο Αμερικάνικος ιμπεριαλισμός λειτουργεί κυρίως μέσω των αντιπροσωπειών των τοπικών κυρίαρχων τάξεων –πρώτα και κύρια με την τοπική αστική τάξη. Η ανάπτυξη του καπιταλισμού στα Αραβικά κράτη οδήγησε στην εμφάνιση μιας καπιταλιστικής τάξης γερά συνδεδεμένης με τους μεγαλογαιοκτήμονες και τους ξένους ιμπεριαλιστές και ενός προλεταριάτου το οποίo αποτελείται κυρίως από φτωχούς αγρότες και τεχνίτες. Η οικονομική και πολιτική εξάρτησης της Αραβικής μπουρζουαζίας (συμπεριλαμβανομένου και της Παλαιστινιακής) από τον ιμπεριαλισμό και ο φόβος της για την εργατική τάξη και τις μάζες σημαίνει ότι, αν και μπορεί να βρεθεί σε κατάσταση σύγκρουσης με τις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις, τελικά παραμένει το κύριο στήριγμα της ιμπεριαλιστικής εκμετάλλευσης στην περιοχή –το πιο ακραίο παράδειγμα είναι ο ρόλος της τοπικής μπουρζουαζίας στη Σαουδική Αραβία, το Κουβέιτ και τα Αραβικά Εμιράτα. Η εργατική τάξη, από την άλλη, αν και αριθμητικά μικρή, παίζει τον κύριο ρόλο στην ταξική πάλη τόσο εξαιτίας του ειδικού οικονομικού βάρους της και ως ο ηγέτης των φτωχών μαζών της πόλης και της υπαίθρου, πολλοί από τους οποίους εξαναγκάστηκαν να μεταναστεύσουν στις πόλεις και μετατράπηκαν σε ανέργους της πόλης εξαιτίας περιορισμών που επιβλήθηκαν από την παγκόσμια αγορά στην εκβιομηχάνιση των ημι-αποικιακών κρατών.
Οι σχέσεις των ταξικών δυνάμεων υποδηλώνουν ότι η Αραβική μπουρζουαζία είναι ανίκανη να πραγματοποιήσει τα καθήκοντα της αστικοδημοκρατικής επανάστασης: την καταστροφή της πολιτικής και κοινωνικής επιρροής του ιμπεριαλισμού, την εξαφάνιση των φεουδαρχικών υπολειμμάτων στην ύπαιθρο, την εκβιομηχάνιση, την εθνική ενότητα, την πολιτική δημοκρατία. Μετά τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο οι ιμπεριαλιστικές δυνάμεις χώρισαν την Μέση Ανατολή σε ένα αριθμό αδύναμων κρατών και τεχνικά υπέθαλπαν εθνικές συγκρούσεις (το Ιράκ με την εθνική του μειονότητα, ο Λίβανος, όπου οι περιοχές των Μουσουλμάνων προσαρτήθηκαν σε μια περιοχή Μαρωνιτών, το Σιωνιστικό κράτος στην Παλαιστίνη κ.λπ.) για να διευκολύνει το έργο του ελέγχου στην περιοχή. Η Αραβική μπουρζουαζία έχει πολλές φορές αποδείξει την ανικανότητα της να ενοποιήσει την περιοχή, όπως έχει φανεί από τις αποτυχημένες προσπάθειες της Αραβικής Λίγκας, την Αιγυπτιο-Συριακή ενότητα, κ.λπ.
Ο Πόλεμος του Κόλπου το 1991 και πιο πριν ο πόλεμος μεταξύ Ιράκ και Ιράν, απέδειξε ότι οι Αραβικές χώρες έχουν κυρίως ευθυγραμμιστεί με τον ιμπεριαλισμό και ότι η ένωση του «Αραβικού Έθνους» υπό την ηγεσία της τοπικής μπουρζουαζίας είναι απλά ένα όνειρο ή μια αντιδραστική ουτοπία που παρουσιάζεται στις μάζες για να εκτρέψει την προσοχή τους από την ταξική πάλη. Το καθήκον της ενοποίησης της περιοχής εναντίον του ιμπεριαλισμού, όπως το υπόλοιπο του δημοκρατικού προγράμματος, ανατίθεται στο προλεταριάτο, που είναι αναγκασμένο από τις ιστορικές περιστάσεις να σταθεί μπροστά στα μικροαστικά και υποβαθμισμένα στοιχεία και να συνδυάσει δημοκρατικές μεταρρυθμίσεις με τη σοσιαλιστική πάλη εναντίον της τοπικής μπουρζουαζίας και του ιμπεριαλισμού.
Με την υποστήριξη του ιμπεριαλισμού, ισχυροί Σιωνιστικοί εποικισμοί δημιουργήθηκαν στην Παλαιστίνη σε βάρος του τοπικού πληθυσμού. Οι Βρετανοί και αργότερα οι Αμερικάνοι είδαν σ’ αυτό το αποικιακό σχέδιο την κύρια βάση υποστήριξης του ιμπεριαλισμού στην περιοχή. Όταν η μπουρζουαζία σ’ ένα από τα Αραβικά κράτη -αναγκασμένη από το μαζικό κίνημα στη χώρα και τον δικό της υποτελή ρόλο στην παγκόσμια αγορά- στρέφεται εναντίον των πολιτικών τού ιμπεριαλισμού, ο Σιωνισμός εκμεταλλεύεται αυτό το γεγονός για να ενισχύσει τη θέση του ως ο τοπικός χωροφύλακας των Δυτικών χωρών. Η Αραβική μπουρζουαζία, από την άλλη, χρησιμοποιεί την εχθρότητα των τοπικών μαζών κατά του Σιωνισμού για να εκβιάσει τις καταπιεσμένες τάξεις με το κάλεσμα της «εθνικής ενότητας» εναντίον του κοινού εχθρού και προσπαθεί να κρύψει το γεγονός ότι ο Σιωνισμός είναι μόνο ένας παράγοντας του ιμπεριαλιστικού μηχανισμού ελέγχου της περιοχής – ο άλλος είναι οι ίδιες οι κυρίαρχες αστικές τάξεις. Πέρα όμως από τις συγκρούσεις τους, και την ευνοϊκή μεταχείριση που έχει η Σιωνιστική μπουρζουαζία από τον ιμπεριαλισμό έναντι της Αραβικής μπουρζουαζίας και οι δυο έχουν ένα κοινό συμφέρον: να εμποδίσουν το ξέσπασμα μιας κοινωνικής επανάστασης στη Μέση Ανατολή, όπως φάνηκε από τη συνεργασία τους στην Ιορδανία το 1970, στο Λίβανο το 1976 κ.λπ. Μόνο ένας εξαιρετικός συνδυασμός περιστάσεων θα μπορούσε να βοηθήσει την άθλια και αντιδραστική Αραβική μπουρζουαζία να νικήσει τον Σιωνισμό με στρατιωτικά μέσα και να ενοποιήσει την περιοχή πάνω σε καπιταλιστική βάση παρά τις επιθυμίες του ιμπεριαλισμού.
Η κοινωνική ασημαντότητα της Αραβικής μπουρζουαζίας, η δύναμη της εργατικής τάξης ως ο ηγέτης των φτωχών μαζών και η πίεση του ιμπεριαλισμού οδηγεί ξανά και ξανά στην εμφάνιση Βοναπαρτιστικών καθεστώτων σε μια σειρά Αραβικών χωρών, όπως του Νάσερ στην Αίγυπτο, το Μπααθικό καθεστώς στη Συρία και το Ιράκ κ.λπ. Αν και οι ηγέτες αυτών των κινημάτων συνήθως προέρχονται από μικροαστικούς στρατιωτικούς κύκλους, τα βοναπαρτιστικά καθεστώτα παραμένουν αστικά στην έκταση που δεν απαλλοτριώνουν την καπιταλιστική τάξη. Από τη μια, μερικές φορές αναγκάζονται να κάνουν παραχωρήσεις στις απαιτήσεις των μαζών για να αποκτήσουν υποστήριξη στις συγκρούσεις τους με τον ιμπεριαλισμό. Από την άλλη χρησιμοποιούν την αστυνομία και μεθόδους στρατιωτικής δικτατορίας και εξαφανίζουν κάθε μορφή ανεξάρτητης οργάνωσης της εργατικής τάξης. Με μια καλύτερη εξέταση, οι μεταρρυθμίσεις τους (όπως το μονοπώλιο του εξωτερικού εμπορίου, η μερική εθνικοποίηση των επιχειρήσεων, η αναδιανομή γης κ.λπ.) δεν είναι παρά μια πολύ μερική εφαρμογή ορισμένων απόψεων του δημοκρατικού προγράμματος για να υποθάλψουν την ανάπτυξη της τοπικής μπουρζουαζίας σε βάρος του ιμπεριαλισμού. Κανένα από αυτά τα καθεστώτα, των οποίων ο χρόνος για να πραγματοποιήσουν μανούβρες έχει μειωθεί δραστικά από την εποχή της πτώσης της Σοβιετικές Ένωσης, δεν έχει μπορέσει να πραγματοποιήσει κανένα από τα αστικοδημοκρατικά καθήκοντα ολοκληρωτικά. Μετά από πολλές δεκαετίες βοναπαρτιστικών καθεστώτων, τα Αραβικά κράτη παραμένουν, χωρίς εξαίρεση, οικονομικά και κοινωνικά καθυστερημένα, πολιτικά μη δημοκρατικά και εξαρτημένα από τον ξένο ιμπεριαλισμό.
O Σιωνισμός, Το Παλαιστινιακό Ζήτημα και η Εβραϊκή Κοινωνία
Η ιμπεριαλιστική διείσδυση στη Μέση Ανατολή δημιούργησε έναν αριθμό από καυτά εθνικά προβλήματα. Κυρίαρχα ανάμεσά τους είναι η ο διαχωρισμός της Αραβικής Ανατολής, η εθνική καταπίεση των Κούρδων και η εθνική εκκαθάριση και καταπίεση των Παλαιστινίων.
O Σιωνισμός είναι ένα αποικιακό κίνημα που αναπτύχθηκε στην Ευρώπη εναντίον του αυξανόμενου αντισημιτισμού που εμφανίστηκε από την παρακμή τού καπιταλισμού στο ιμπεριαλιστικό του στάδιο –μια τάση που έφθασε στο βάρβαρο απόγειό του στο Ολοκαύτωμα που διαπράχθηκε από το Ναζιστικό καθεστώς. Ο Σιωνισμός παρουσιάστηκε ως η αστική λύση στο Εβραϊκό πρόβλημα: ο σύγχρονος αντισημιτισμός, υποστήριξε, δεν είναι προϊόν της καπιταλιστικής αποσύνθεσης αλλά είναι έμφυτος στην «ανθρώπινη φύση» των ειδωλολατρών και η λύση επομένως σ’ αυτό δεν είναι η κατάργηση του καπιταλισμού μέσω της σοσιαλιστικής επανάστασης αλλά η τοποθέτηση των Εβραίων στην Παλαιστίνη με την βοήθεια των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων.
Ο Σιωνισμός δεν είναι και δεν ήταν ποτέ ένα εθνικοπελευθερωτικό κίνημα. Το αντίθετο μάλιστα. Θεωρεί την επιτυχημένη ενσωμάτωση των Εβραίων στις χώρες καταγωγής τους ως τον μεγαλύτερο κίνδυνο της ύπαρξης του και πάντα έχει λειτουργήσει ως σύμμαχος του ιμπεριαλισμού στη Μέση Ανατολή – πρώτα των Βρετανών και έπειτα των Αμερικάνων. Στα 100 χρόνια που έχουν περάσει από τότε που άρχισε να λειτουργεί στην Παλαιστίνη, ο Σιωνισμός έχει μονάχα πετύχει να δημιουργήσει ένα νέο και τερατώδες εθνικό πρόβλημα μέσω της εθνικής εκκαθάρισης των Παλαιστινίων. Οι Σιωνιστικές οργανώσεις έχουν από την αρχή εκδιώξει τους Παλαιστινίους από τη γη τους και τους έχουν αποκλείσει από άλλους τόπους δουλειάς. Στη συνέχεια προχώρησαν στην απέλαση πάνω από 800.000 κατά τη διάρκεια του λεγόμενου «Πολέμου της Ανεξαρτησίας» το 1948 με την ενεργό υποστήριξη του Στάλιν που τους έστειλε όπλα μέσω της Τσεχοσλοβακίας. Από τότε, η ιστορία του Ισραήλ είναι μια σειρά πολέμων και εθνικών εκκαθαρίσεων και ο ρατσιστικός και ο αντιδραστικός χαρακτήρας του είναι μια συνεχής πηγή νέων συγκρούσεων που βάζουν σε κίνδυνο την ύπαρξη του Εβραϊκού πληθυσμού στην περιοχή. Αν και μερικές φορές η Σιωνιστική μπουρζουαζία έχει έρθει σε σύγκρουση με τις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις, το Ισραήλ έχει πάντα παραμείνει ο καλύτερος σύμμαχος του ιμπεριαλισμού στην περιοχή που στην πραγματικότητα το χρησιμοποιεί ως στρατιωτική βάση την οποία χρησιμοποιεί κατά των εθνικοαπελευθερωτικών κινημάτων της περιοχής.
Οι Παλαιστίνιοι υποφέρουν επομένως από μια ειδική μορφή καταπίεσης: σε αντίθεση με τις μάζες στα Αραβικά κράτη, ο κύριος καταπιεστής τους δεν είναι η εθνική αλλά η Σιωνιστική μπουρζουαζία. Αυτά τα τμήματα του Παλαιστινιακού πληθυσμού που παρέμεναν υπό τα Αραβικά καθεστώτα μετά το 1948 υπόκειντο σε στρατιωτική αρχή και διακρίσεις. Ανάμεσα στα Αραβικά καθεστώτα η Xασεμίτικη μοναρχία της Ιορδανίας ήταν ο κύρια ευεργετούμενος των ρατσιστικών πολιτικών του Σιωνισμού καθώς και ο αυτουργός μιας από τις μεγαλύτερες σφαγές το Σεπτέμβρη του 1970. Η δημοκρατική ένωση της Παλαιστίνης, επομένως, απαιτεί την κατάργηση, όχι μόνο του Ισραήλ, αλλά επίσης κάθε μορφής Ιορδανικού ελέγχου πάνω στον Παλαιστινιακό πληθυσμό.
Οι άμεσες ή έμμεσες επιδοτήσεις που λαμβάνει το Ισραήλ από τον ιμπεριαλισμό έχουν δημιουργήσει στο Ισραήλ ένα μεγάλο παρασιτικό κοινωνικό στρώμα που συνδέεται με τον στρατό και την κρατική διαχείριση, που έχει άμεσο συμφέρον στη συνέχιση των σημερινών αντιδραστικών πολιτικών. Οι Εβραίοι εργάτες όμως (με την εξαίρεση των πιο προνομιούχων στρωμάτων) δεν έχουν κανένα συμφέρον στην ύπαρξη του Ισραηλινού κράτους. Ο κύριος λόγος για την παραδοσιακή υποστήριξή τους στον Σιωνισμό είναι η απορρόφησης τους μέσω της Χισταντρούτ (ένα ψευτο-συνδικάτο, αρχικά μόνο για Εβραίους εργάτες και ένας μεγάλος εργοδότης που δημιουργήθηκε από το Σιωνιστικό κίνημα), οι εθνικοί διαχωρισμοί μέσα στην εργατική τάξη και η έλλειψη πολιτικής οργάνωσης ικανής να συνδέσει τις ταξικές απαιτήσεις τους με τις δημοκρατικές απαιτήσεις των Παλαιστινιακών μαζών.
Αν όμως οι Ισραηλινοί εργάτες είναι ακόμα σχετικά προνομιούχοι σε σύγκριση με άλλα στρώματα της εργατικής τάξης στη Μέση Ανατολή, το Σιωνιστικό κράτος ολοένα και πιο πολύ δεν μπορεί να προσφέρει αξιοπρεπή βιοτικά επίπεδα στους ντόπιους εργάτες. Η λεγόμενη «παγκοσμιοποίηση» έχει προκαλέσει μιαν ολοένα και αυξανόμενη εξαθλίωση και ανεργία ανάμεσα στους Ισραηλινούς εργάτες, πρωτοφανή από την ίδρυση του Εβραϊκού κράτους. Αυτή η κατάσταση είναι χειρότερη ανάμεσα στους Άραβες εργάτες στο Ισραήλ και ιδιαίτερα στα κατεχόμενα: 60% του πληθυσμού της Δυτικής Όχθης είναι άνεργο!
Για μια Λαϊκή, Δημοκρατική και Σοσιαλιστική Δημοκρατία στην Παλαιστίνη
Ο ιμπεριαλισμός εφάρμοσε τις συμφωνίες του Όσλο για να εξαφανίσει το Παλαιστινιακό Ζήτημα δίνοντας στην ηγεσία της PLO περιορισμένες εξουσίες πάνω στο 20% της ιστορικής Παλαιστίνης. Ως αντάλλαγμα γι’ αυτό οι Παλαιστινιακές δυνάμεις ασφαλείας έχουν την ευθύνη να διατηρούν την τάξη στα κατεχόμενα και να αναγνωρίσουν το Ισραήλ ως την κύρια δύναμη στην περιοχή. Η «διαδικασία ειρήνης» αποδείχθηκε μια ενέργεια κατάτμησης της Δυτικής Όχθης και της Γάζας δημιουργώντας ένα καθεστώς Απαρτχάιντ σ’ ένα αριθμό μπαντουστάνς που ελέγχονται στρατιωτικά και οικονομικά από το Σιωνιστικό κράτος με τη συμφωνία του Αραφάτ και του καθεστώτος του. Η σημερινή Ιντιφάντα είναι το αποτέλεσμα της εξέγερσης των μαζών κατά αυτής της διαδικασίας.
Η PLO άφησε το παλιό σύνθημα μια δημοκρατικής και λαϊκής δημοκρατίας σε ολόκληρη την περιοχή της Παλαιστίνης και το αντικατέστησε με το πρόγραμμα της Σιωνιστικής αριστεράς και του Σταλινισμού: «δυο χώρες δυο λαοί». Το τελευταίο όχι μόνο αρνείται την ύπαρξη ενός εκατομμυρίου Παλαιστινίων υπό τον άμεσο έλεγχο του Εβραϊκού κράτους αλλά επίσης αντιπροσωπεύει μια αποκήρυξη του δικαιώματος της επιστροφής 3,5 εκατομμυρίων Παλαιστινίων προσφύγων. Η αντίθεση στον Αραφάτ πρέπει να βρει μια νέα επαναστατική ηγεσία ικανή να πάρει την Ιντιφάντα στα χέρια της και να την κατευθύνει εναντίον της κυβέρνησης Λικούντ-Εργατικού Κόμματος. Όμως για να πετύχει, αυτή η νέα ηγεσία πρέπει να βάλει ένα τέρμα στις σχέσεις με το Ισραήλ και τον ιμπεριαλισμό και να κάνει ένα επαναστατικό κάλεσμα στις μάζες των Αραβικών χωρών καθώς και στις Εβραϊκές μάζες για κοινή πάλη.
Δεν υπάρχει μέλλον στη δημιουργία ενός καθεστώτος Απαρτχάιντ με Μπαντουστάνς μετονομαζόμενα ως «καντόνια». Δεν υπάρχει μέλλον στη διαίρεση –τη λεγόμενη «λύση των δυο κρατών» που προτείνεται από κάποια τμήματα της Ισραηλινής Αριστεράς– είτε στην «αστικοδημοκρατική» μορφή του που απαιτεί η «μη Σιωνιστική» αριστερά είτε στην «σοσιαλιστική» εκδοχή («ένα σοσιαλιστικό Ισραήλ δίπλα σε μια σοσιαλιστική Παλαιστίνη») που προωθείται από ορισμένες ομάδες που σχετίζονται με τον Τροτσκισμό. Ο συνδυασμός της εθνικής και της δημοκρατικής πάλης των Παλαιστινιακών μαζών με την πάλη ενάντια στην εκμετάλλευση των Εβραίων και Αράβων εργατών μπορεί να πραγματοποιηθεί μονάχα μέσω της σύγκλισης μιας Συντακτικής Συνέλευσης όλων των κατοίκων και όλων όσων απελάθηκαν από τη χώρα για να δημιουργηθεί μια δημοκρατική, λαϊκή και σοσιαλιστική δημοκρατία σε όλη την περιοχή της ιστορικής Παλαιστίνης. Αυτή η πραγματικά απελευθερωμένη περιοχή, ελεύθερη από κάθε μορφής καταπίεσης και διάκρισης μπορεί και θα πρέπει να γίνει ο ακρογωνιαίος λίθος της απελευθέρωσης και αναδιοργάνωσης όλης της περιοχής από κάτω προς τα πάνω σε μια Ομοσπονδία Σοσιαλιστικών Κρατών της Μέσης Ανατολής.
Χάιφα και Ιερουσαλήμ, 3 Μαρτίου 2001
Μαχητές για την Τετάρτη Διεθνή
