Η διαπάλη στο 53ο συνέδριο της CGT
2 εκατομμύρια άνθρωποι, υποστηριζόμενοι από το 93% του πληθυσμού, κατέβηκαν ξανά την Πέμπτη 6 Απριλίου σε απεργία και σε διαδηλώσεις στους δρόμους, βροντοφωνάζοντας “όχι σύνταξη στα 64”. Επόμενη Ημέρα Κινητοποίησης με πανεθνική απεργιακή κινητοποίηση οργανωμένη από την Διασυνδικαλιστική των εργατικών Συνομοσπονδιών, την Πέμπτη 13 Απριλίου 2023, παραμονή των αποφάσεων του Συνταγματικού Συμβουλίου.
της Κατερίνας Μάτσα
Η γαλλική εργατική τάξη δεν αρνείται μαχητικά μόνο τη συνταξιοδοτητική «μεταρρύθμιση» του Μακρόν. Ξεσηκώνεται ενάντια στο σύνολο της αντιλαϊκής πολιτικής του, της άγριας αστυνομικής καταστολής, στο ίδιο το σαθρό πλέον καθεστώς της αστικής 5ης Δημοκρατίας.
Το εκδηλώνει με τις εξαιρετικά επιτυχημένες μαζικές απεργιακές κινητοποιήσεις –12 από την αρχή του 2023– και τις γιγάντιες διαδηλώσεις εκατομμυρίων οργισμένων εργαζομένων σε όλες τις πόλεις της χώρας, μεγάλες και μικρές.
Στην πρωτοπορία των αγώνων βρίσκονται οι εργάτες στις μεταφορές, στα διυλιστήρια, στην ενέργεια, στην αποκομιδή των σκουπιδιών. Συμμετέχουν επίσης δυναμικά οι εργαζόμενοι στην Υγεία, την Παιδεία, το δημόσιο τομέα, αλλά και η νεολαία, οι φοιτητές, οι μαθητές. Η λαϊκή οργή που ξεχειλίζει γίνεται δράση, γίνεται διαδήλωση – κάποιες φορές και «άγρια» διαδήλωση, κλείσιμο κεντρικών κυκλοφοριακών κόμβων, «θερμή» σύγκρουση με την αστυνομία. Γίνεται επαναστατικό τραγούδι, χορός, λαϊκή γιορτή. Όλοι στους δρόμους για να ξεκουμπιστεί ο Μακρόν. Οι διαδηλωτές έχουν τη θερμή συμπαράσταση του λαϊκού κόσμου. Μαγαζάτορας μοίραζε φαλάφελ στους διαδηλωτές, άλλος πρόσφερε λουλούδια, άλλος άνοιγε την πόρτα του για να σώσει διαδηλωτές που τους κυνηγούσαν αστυνομικοί.
Ο Μακρόν, πολιτικά απομονωμένος, ξοφλημένος, ανίκανος να διαχειριστεί την εκρηκτική κατάσταση, έχει ποντάρει στην αστυνομική καταστολή για να μπορέσει να ελέγξει την κατάσταση. Έτσι, με λυμένα τα χέρια οι αστυνομικοί –τα μαντρόσκυλα της μπουρζουαζίας- χτυπούν άγρια, ανοίγουν κεφάλια, ποδοπατούν, πνίγουν τους διαδηλωτές στα χημικά, κάνουν μαζικές προληπτικές προσαγωγές στα αστυνομικά τμήματα, συλλήψεις, απαγγέλλουν βαριές κατηγορίες στις εκατοντάδες που συλλαμβάνουν, εμποδίζουν τα ασθενοφόρα να πλησιάσουν και να μαζέψουν τους τραυματίες. Σπέρνουν τον τρόμο για να κρατήσουν τον κόσμο στα σπίτια του. Όμως δεν τους περνάει. Η καθολική αντίσταση στο νόμο και την τάξη του Μακρόν γίνεται κανόνας. Η ζωή έχει γίνει τόσο δύσκολη, δεν αφήνει περιθώρια αυταπάτης ότι θα έρθουν και καλύτερες μέρες. Αυτή τη στιγμή το ένα τέταρτο του πληθυσμού σηκώνεται από το τραπέζι του χωρίς να έχει χορτάσει. Το φαγητό δεν φτάνει. Οι τιμές των τροφίμων έχουν αυξηθεί τόσο πολύ που τα έχουν κάνει απρόσιτα για το μέσο νοικοκυριό. Οι ουρές στα λαϊκά συσσίτια είναι τεράστιες και μεγαλώνουν διαρκώς. Ο μέσος μισθός είναι πλέον πολύ χαμηλός και δεν επαρκεί για να καλύψει τις τρέχουσες ανάγκες. Οι κοινωνικές παροχές που εξασφάλιζε για τους πιο ευάλωτους το κράτος πρόνοιας που υπήρχε έχουν πλέον κοπεί, στα πλαίσια των φιλελεύθερων πολιτικών που εφαρμόζονται από τον Μακρόν, αλλά και τους προκατόχους του.
Ο πόλεμος της Ουκρανίας και η κρίση της ενέργειας έχει κάνει ακόμα πιο δύσκολα τα πράγματα. Το καπιταλιστικό σύστημα επιχειρεί να φορτώσει στις λαϊκές μάζες τις δραματικές συνέπειες της χωρίς προηγούμενο κρίσης του. Η αναμέτρηση με τους κυρίαρχους, που απειλούν με αφανισμό ολόκληρη την κοινωνία, οδηγείται στην κορύφωσή της. Οι διαδηλώσεις και οι απεργιακές κινητοποιήσεις συνεχίζονται ακόμα πιο δυναμικά, μετά τη δικτατορική επιβολή του άρθρου 49.3 του συντάγματος από τον Μακρόν. Τίποτα δεν μπορεί να σταματήσει το τεράστιο ποτάμι της λαϊκής οργής.
53ο συνέδριο της CGT
Στο μεταξύ, στο περιθώριο των απεργιών και των διαδηλώσεων έγινε, από 27 Μάρτη μέχρι 1η Απρίλη, το 53ο συνέδριο της CGT, της δεύτερης σε μέγεθος, μετά την CFDT, Συνομοσπονδίας Εργατών της Γαλλίας, που ελέγχεται από το ΚΚΓ. Ήταν ένα συνέδριο γεμάτο συγκρούσεις και αναταράξεις, που καλούνταν, εκ των πραγμάτων, να απαντήσει στο ερώτημα με ποια γραμμή θα προχωρήσει η Συνομοσπονδία μέσα στους όρους της ταξικής αναμέτρησης που αναπτύσσεται.
Για πρώτη φορά στα 128 χρόνια λειτουργίας της CGT καταψηφίστηκε ο απολογισμός του απερχόμενου γενικού γραμματέα, του Φιλίπ Μαρτινέζ. Ο Μαρτινέζ χρεώθηκε το γεγονός ότι στη διάρκεια της θητείας του αποχώρησαν δεκάδες χιλιάδες μέλη – στο συνέδριο συμμετείχαν, με 1000 περίπου αντιπροσώπους, 605.000 μέλη από 676.623 που ήταν το 2014. Οι κατηγορίες που αντιμετώπισε μέσα στο συνέδριο ο Μαρτινέζ ήταν έλλειψη εσωτερικής δημοκρατίας και έλλειμμα ριζοσπαστικότητας στην ρεφορμιστική πολιτική της CGT. Είχε προηγηθεί του συνεδρίου η πρόταση του Μαρτινέζ, από κοινού με τον γενικό γραμματέα της CFDT, προς τον Μακρόν για «διαμεσολάβηση» (mediation), προκειμένου να βρεθεί κάποια λύση. «Σύντροφε Μαρτινέζ, ποιος σε εξουσιοδότησε να μιλήσεις για διαμεσολάβηση, τη στιγμή που οι εργάτες βρίσκονται στο δρόμο;», είπε μια σύνεδρος από τη χημική βιομηχανία. «Θέλουμε μια CGT στην αντεπίθεση, μια οργάνωση αγώνα, ταξική, μαζική, μια οργάνωση επαναστατικού μαρξισμού», ακούστηκε από συνέδρους. «Είναι η CFDT που θέλει τον κοινωνικό διάλογο, όχι εμείς».
Μαζί με τον απολογισμό αποδοκιμάστηκε και η «εκλεκτή» του Μαρτινέζ, Μαρί Μπουισσόν, από την Ομοσπονδία της Εκπαίδευσης, που την προόριζε για διάδοχό του. Στα αριστερά του Μαρτινέζ τάχθηκε ο Ολιβιέ Ματέ, χαρισματικός, όπως τον χαρακτηρίζουν όλοι, συνδικαλιστής στα Διυλιστήρια, γραμματέας στην περιοχή Bouches-du-Rhone, που υποστηρίχθηκε από τις Ομοσπονδίες της Χημικής Βιομηχανίας, των Σιδηροδρόμων, της Ενέργειας. Ο Ματέ διαφοροποιήθηκε από την επίσημη γραμμή της Συνομοσπονδίας και του ΚΚΓ και καταδίκασε τον ΝΑΤΟϊκό πόλεμο διά πληρεξουσίου στην Ουκρανία.
Είναι χαρακτηριστική η δήλωσή του Ματέ στις κατηγορίες της γραφειοκρατίας για “φιλοπουτινισμό” : «Δεν είπα ότι ο Ζελένσκι είναι νεοναζί, αλλά ότι είναι μια μαριονέτα των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ για να δημιουργήσει τους όρους ενός πολέμου μεταξύ ΗΠΑ και Ρωσίας». Και αυτό εν μέσω μιας γενικευμένης αντιρωσικής υστερίας, που καλλιεργείται συστηματικά από τα γαλλικά ΜΜΕ και φτάνει στο σημείο να αναγορεύει σε ήρωα τον Ζελένσκι.
Η Μπουισσόν, που απορρίφθηκε από το συνέδριο, είχε αρχικά εγκριθεί από την απερχόμενη ηγεσία με ποσοστό 85%. Οι σύνεδροι την καταψήφισαν κάνοντας σκληρή κριτική στο γεγονός ότι ήταν μέλος μιας συλλογικότητας Plus jamais ça που συνεργαζόταν στα οικολογικά ζητήματα με ΜΚΟ (Greenpeace, Oxfam, κ.λπ.). Ως πρόταση κοινής αποδοχής παρουσιάστηκε η υποψηφιότητα της Σελίν Βερζελετί, από την Ομοσπονδία Δεσμοφυλάκων, με την υποστήριξη Ομοσπονδιών της Υγείας, της Ενέργειας, των Σιδηροδρόμων και των Δημόσιων Υπηρεσιών. Τελικά, ούτε αυτή συγκέντρωσε τις προϋποθέσεις εκλογής στη θέση του γενικού γραμματέα και τις πρώτες πρωινές ώρες της τελευταίας ημέρας του συνεδρίου εκλέχτηκε η Σοφί Μπινέ, 41 χρόνων, ακτιβίστρια φεμινίστρια, πρώην υπεύθυνη του φοιτητικού συνδικάτου Unef, σύμβουλος Εκπαίδευσης των στελεχών της CGT και επικεφαλής της Ομοσπονδίας Στελεχών Ugict.
Η αριστερή πτέρυγα του συνεδρίου, ο Ολιβιέ Ματέ και ο Εμμανουέλ Λεπίν, που έκαναν την πιο σοβαρή κριτική στον Μαρτινέζ, με γραφειοκρατικές μανούβρες αποκλείστηκαν από την Εθνική Ομοσπονδιακή Επιτροπή που διοικεί της CGT.
H κρίση του σταλινισμού που άλλοτε έλεγχε πλήρως την κραταιά Ομοσπονδία, οι αντιφάσεις που διέσχισαν το σώμα του συνεδρίου εκφράστηκαν και στο τελικό κείμενο προοπτικών του με την κατάθεση 5.700 τροπολογιών!
Η νέα γραμματέας έχει μπροστά της να αντιμετωπίσει τεράστιες προκλήσεις. Ο γαλλικός λαός βρίσκεται στους δρόμους. Η εξέγερση ενάντια στο καπιταλιστικό σύστημα απαιτεί την οικοδόμηση μιας επαναστατικής ηγεσίας.
Στο μεταξύ, η περίφημη συνάντηση της ηγεσίας της CGT και της CFDT με την πρωθυπουργό Ελίζαμπετ Μπόρν κατέληξε, όπως ήταν αναμενόμενο, χωρίς αποτέλεσμα.
Στις 14 Απριλίου αναμένεται –χωρίς πραγματικές προσδοκίες- η απόφαση του Συνταγματικού Συμβουλίου για το νομότυπο του προεδρικού διατάγματος και του ίδιου του νομοσχεδίου. Τη παραμονή, 13 Απριλίου εξαγγέλθηκε νέα 24ωρη πανεθνική απεργιακή κινητοποίηση από την Διασυνδικαλιστική των εργατικών Συνομοσπονδιών – που οι γραφειοκρατικές διοικήσεις τους αρνούνται πεισματικά το μόνο δρόμο: την κήρυξη Γενικής Απεργίας διαρκείας.
