Η ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΣΤΟ ΧΟΡΟ – Ο ΧΟΡΟΣ ΩΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ
«Η ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΗ ΜΟΡΦΗ ΤΗΣ ISADORA DUNCAN»
[Tο Σάββατο 11 Nοεμβρίου, στο πρώην κολαστήριο του EAT-EΣA που τώρα είναι κέντρο τεχνών του δήμου Aθήνας, η χορεύτρια, χορογράφος και θεραπεύτρια στο 18 Άνω Bικτώρια Zαφέτ παρουσίασε, στα πλαίσια των εκδηλώσεων της Πρωτοβουλίας το 2017 για το 1917, ένα γοητευτικό θέμα για τον Χορό στην Επανάσταση και την Επανάσταση ως Χορό. Mε βίντεο με χορευτικά δρώμενα από την Iσιδώρα Nτάνκαν έδωσε μια εικόνα της κοσμογονικής ανάτασης της τέχνης στη σοβιετική Ρωσία μετά την Oκτωβριανή επανάσταση και της τομής που αυτή επέφερε στην τέχνη του χορού.
Παρακάτω δημοσιεύουμε το κείμενο πάνω στο οποίο βασίστηκε η παρουσίαση της Bικτώριας Zαφέτ.]
Bικτώρια Zαφέτ
Ο Τρότσκι στο μανιφέστο που έγραψε με τον Aντρέ Mπρετόν για την τέχνη διακηρύσσει: «Θέλουμε:
Tην Ανεξαρτησία της Τέχνης – για την Επανάσταση.
Την Επανάσταση – για την οριστική απελευθέρωση της Τέχνης».
Ο σκηνοθέτης Σάββας Στρούμπος, στο άρθρο του Τέχνη και Οκτωβριανή Επανάσταση, αναφέρει: «[…] η καλλιτεχνική Πρωτοπορία διαθέτει όλο το υλικό και τα ερεθίσματα για να εκφράσει μέσα απ’ το έργο της τους αγώνες και τις αγωνίες των Καταπιεσμένων, τους φόβους, τον μόχθο και τα πάθη τους απ’ την ένταση της εκμετάλλευσης αλλά και τα όνειρα και τις ελπίδες τους για την επερχόμενη “Αυγή της Ανθρωπότητας” (Shostakovich)».
Η Τέχνη, γενικά είναι η έκφραση της ανάγκης του ανθρώπου για μια αρμονική και ολοκληρωμένη ζωή, όπως αναφέρει ο Τρότσκι, στο «Τέχνη και η Πολιτική στην εποχή μας». Tης ανάγκης για αυτά τα οφέλη που η ταξική Κοινωνία έχει στερήσει στον άνθρωπο. Η διαμαρτυρία εναντίον αυτής της πραγματικότητας, είτε είναι συνειδητή είτε ασυνείδητη, ενεργητική ή παθητική, αισιόδοξη είτε απαισιόδοξη, θα αποτελέσει μέρος ενός πραγματικού έργου τέχνης.
Η ΑΠΑΡΧΗ ΚΑΘΕ ΝΕΑΣ ΤΑΣΗΣ ΤΗΣ ΤΕΧΝΗΣ ΕΙΝΑΙ Η ΕΞΕΓΕΡΣΗ!
Η Τέχνη είναι το πιο πολύπλοκο μέρος του πολιτισμού, είναι η πιο ευαίσθητη και ταυτόχρονα και η πιο απροστάτευτη, είναι ευάλωτη και υποφέρει περισσότερο από την πτώση και την φθορά της Αστικής Κοινωνίας. Η Τέχνη δεν μπορεί να σώσει τον εαυτό της.
Η Τέχνη δεν μπορεί να αποφύγει την κρίση που απασχολεί κάθε κοινωνία ή να ξεχωρίσει την θέση της από αυτή. Αυτή η κρίση της κοινωνίας ξεκινάει από την οικονομική βάση και φτάνει μέχρι τα υψηλά επίπεδα της ιδεολογίας. Η τέχνη σε μια παρακμάζουσα κοινωνία θα σαπίσει – «όπως έγινε και με την Ελληνιστική Τέχνη που σάπισε κάτω από τα χαλάσματα μιας κοινωνίας που στηρίχθηκε στους σκλάβους». Εάν η παρούσα κοινωνία καταφέρει και ξανακτίσει τον εαυτό της, αυτή η ενέργεια έχει επαναστατικό χαρακτήρα. Για αυτούς τους λόγους η λειτουργία της τέχνης καθορίζεται από την σχέση της με την Επανάσταση. Η Οκτωβριανή Επανάσταση αποτέλεσε μια πλούσια πηγή σε όλους τους τύπους της Σοβιετικής Τέχνης, (Trotsky,1938).
Στο μπαλέτο, υπάρχει ένας όρος για ένα μεγάλο πήδημα προς τα μπροστά, το Grand Jeté, en avant. Εμείς σήμερα θα κάνουμε ένα άλμα προς τα πίσω, ένα Grand Jeté en araire στο χρόνο. Θα ταξιδέψουμε πίσω στους αιώνες για να δούμε όχι μόνο τη εξέλιξη του χορού σαν τέχνη αλλά και τί αντιπροσωπεύει σε ιστορικό-πολιτικό και κοινωνικό επίπεδο. Ας επιβιβαστούμε στη λοκομοτίβα της ιστορίας και ας ταξιδέψουμε από την Αναγεννησιακή Ευρώπη στην τσαρική Ρωσία, στο Παρίσι του 1900. Ο τερματικός σταθμός μας η Ρώσικη Επανάσταση του 1917, η Πρωτοπορία και η Ριζική Ανατροπή που έφερε το Ελεύθερο πνεύμα της Isadora Duncan. Η ιστορική αναδρομή είναι αναγκαία για να δούμε και να κατανοήσουμε τις ανατροπές στην υπάρχουσα κατάσταση, την επανάσταση στο κατεστημένο. Και τελικά να δούμε ότι ο χορός σαν τέχνη είναι η έκφραση της εποχής του, ο καθρέπτης της κοινωνίας.
Ι. ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΧΟΡΟΥ
Η Ιστορία του Χορού είναι παράλληλη με αυτήν της Ανθρωπότητας. Ο χορός, από τις απαρχές της Ιστορίας, ακόμα και πριν την δημιουργία καλά-καλά των πρώτων πολιτισμών, υπηρετούσε έναν αναντικατάστατο τρόπο έκφρασης της σκέψης και του συναισθήματος.
Κάθε ανθρώπινη κοινωνία έχει ανάγκη από την χαρά και την ευχαρίστηση του χορού. Όπως και η ζωγραφική των σπηλαίων, πιθανώς και ο πρώτος ρόλος του χορού ήταν τελετουργικός – για να καθησυχάσουν τα πνεύματα ή σαν τελετές μύησης και ενηλικίωσης. Ο Ρυθμός είναι αναπόσπαστο στοιχείο στο χορό και ένα βασικό στοιχείο στη μουσική.
Ο χορός ως τελετουργία, στην Αρχαία Αίγυπτο όπως και στους περισσότερους αρχαίους πολιτισμούς, αποτελούσε ένα σημαντικό στοιχείο κάθε θρησκευτικής λειτουργίας. Για παράδειγμα, Ιέρειες με την συνοδεία άρπας- φλογέρας εκτελούσαν μεγαλοπρεπείς κινήσεις που περιέγραφαν σημαντικά γεγονότα από την ιστορία του θεού ή αναπαριστούσαν φυσικά φαινόμενα όπως την εναλλαγή της νύκτας και της μέρας. Στις κηδείες, οι γυναίκες εξέφραζαν με χορό την λύπη των πενθούντων.
Στην Αρχαία Ελλάδα, τον 8 αιώνα π.Χ., στην Αρχαία Ολυμπία, οι Ιέρειες του Ναού εγκαινίαζαν τους Αγώνες. Ο χορός τους κυκλικός, προς τιμήν των Θεών. Από τον 6ο αιώνα π.Χ. ο Χορός αποτελεί βασικό στοιχείο της Αρχαίας Τραγωδίας. Η εμφάνιση των Διονυσιακών χορών, το Διονυσιακό όργιο, αποθανατίζεται στις «Βάκχες» του Ευριπίδη».
Στην Ινδία, τον 1ο αιώνα μ.Χ., στους Ινδουιστικούς Ναούς, γεννιέται το σύστημα του «Bharata Nhatyam», ένα είδος «κλασικού χορού» με επισημοποιημένες και συγκεκριμένες κινήσεις, που περιγράφονται σε κείμενα. Σήμερα παρουσιάζονται από επαγγελματίες χορευτές.
Αλλά πώς γεννήθηκε ο χορός σαν είδος ψυχαγωγίας;
Το 1400 π.Χ. σε Αιγυπτιακές τοιχογραφίες σε τάφους, παρουσιάζονται κοπέλες με συνοδεία μουσικών που «δελεάζουν» τους άντρες που κατοικούσαν στον Άλλο Κόσμο. Ο χορός σαν παραστατική τέχνη είναι και γι’ αυτόν τον κόσμο, από τις Αυλές των βασιλιάδων μέχρι και τα σύγχρονα show. Ο χορός είναι συνυφασμένος με την ιστορία των παραστατικών τεχνών, όπως το θέατρο και η όπερα.
Στις αυλές των βασιλιάδων θα διαμορφωθεί και η τέχνη του Μπαλέτου
Το Μπαλέτο στη Γαλλία
Balleto: στα Ιταλικά σημαίνει να χορεύεις, να πηδάς.
Το μπαλέτο έχει τις ρίζες του, στον 14ο και 15ο αιώνα, στην Αναγεννησιακή Ιταλία σαν ένα είδος ψυχαγωγίας για τους Αριστοκράτες. Ξεκίνησε, με την μορφή ιντερμέδιων (interludes) κατά την διάρκεια πολυτελών γιορτών του Μεσαίωνα και μετά, της Αναγέννησης. Επεκτάθηκε στη Γαλλία με την συμβολή της Αικατερίνης των Μεδίκων, η οποία οργανώνει και ενθαρρύνει παρουσιάσεις χορών από τους ευγενείς. Το 1581 παρουσιάζεται το «Ballet Comique de la Reine, μία παράσταση χορού, από ευγενείς που χόρευαν οργανωμένοι σε γεωμετρικά σχήματα με θέμα μια κωμική ιστορία.
Το Αυλικό Μπαλέτο (Ballet de Cour), ένα αμάλγαμα χορού, ζωγραφικής, ποίησης, τραγουδιού και απαγγελίας, θα ανθίσει στην αυλή του Λουδοβίκου του 14ου, λάτρη της τέχνης και ιδιαίτερα του χορού. Συμμετέχει και ο ίδιος σε χορευτικά δρώμενα της αυλής του. Αγαπημένος του ρόλος ήταν αυτός του Ήλιου, εξ ου και το προσωνύμιο του, Rois Soleil [ Bασιλιάς Ήλιος]. To 1661 o Λουδοβίκος ο 14ος ιδρύει την Βασιλική Ακαδημία του Χορού και το 1668 την Βασιλική Ακαδημία Μουσικής, που θα ενωθούν για να δημιουργήσουν την Όπερα του Παρισιού, που υπάρχει μέχρι σήμερα. O Pierre Beauchamp, ως καλλιτεχνικός διευθυντής, παρουσιάζει το πρώτο μπαλέτο στην ιστορία, το “Le Triomphe de l Amour” (1681) σε χορογραφία του Lully και με πρώτη χορεύτρια (prima ballerina) την Lafontaine. Ο Lully συνεργάζεται με τον Μολιέρο και γεννιέται το Ballet Comique. Έτσι σιγά-σιγά θα εξαπλωθεί το μπαλέτο σε όλη την Ευρώπη. Ο βιρτουόζικος ανδρικός χορός αποκτά ενδιαφέρον, κύρια μορφή ο Jean Ballon που το όνομά του θα γίνει όρος στο κλασικό μπαλέτο για το κράτημα του άλματος στον αέρα. (Elévation et Ballon – ύψος και κράτημα στον αέρα, Vaganova technique).
Τον 18ο αιώνα αναπτύχθηκε το Ballet d’ Action. Η χορογραφία εξέφραζε μια ιστορία και υπάρχουν συγκεκριμένοι ρόλοι/ χαρακτήρες. Το μπαλέτο είναι μέρος από την όπερα, σαν ιντερλούδια «Divertissement». Ένα σημαντικό ρόλο θα παίξει ο χορευτής και δάσκαλος του μπαλέτου ο George Noverre που θα είναι ο πρώτος που θα καταγράψει κανόνες για την τεχνική του κλασικού μπαλέτου. Μια άλλη σημαντική αλλαγή είναι ότι η χορογραφία, η μουσική και τα σκηνικά υποστηρίζουν την πλοκή και την εξέλιξη του έργου.
Τον 19ο αιώνα, οι μπαλαρίνες γίνονται πιο δημοφιλείς, και το μπαλέτο μετακινείται από τις αυλές των αριστοκρατών στα θέατρα. Εμφανίζονται οι pointe, που βοηθούν τις μπαλαρίνες να στέκονται στις μύτες των ποδιών τους, αλλάζοντας την χορογραφία και την θεματολογία και γενικά την εικόνα των χορευτριών. Μετατρέπονται σε αέρινα πλάσματα, που ίπτανται στον αέρα, χαρακτηριστικό μπαλέτο «La Sylphide”, το ρομαντικό μπαλέτο. Εμφανίζεται η Tutu, το κοστούμι της μπαλαρίνας από τούλι, μέχρι το ύψος της γάμπας. Αργότερα, στην κλασική εποχή του, θα κοντύνει για να γίνει η μέχρι σήμερα κλασική tutu, το λεγόμενο «πιάτο», που αναδεικνύει την τεχνική ικανότητα της μπαλαρίνας.
Στη Ρωσία το μπαλέτο αναγνωρίζεται ως παραδοσιακή τέχνη – και παίζει πολύ σημαντικό ρόλο στην ιστορία του χορού.
Το Αυτοκρατορικό Μπαλέτο της Ρωσίας
Τον 17ο αιώνα, εμφανίζεται το μπαλέτο στη Ρωσία από τον Τσάρο Alexis Mikhailovich, για τον εορτασμό των γάμων του. Ο Μεγάλος Πέτρος συμμετείχε σε χορούς της αυλής του.
Το 1738, η πρώτη Ρωσική Σχολή ιδρύεται στο Xειμερινό Παλάτι, δύο δωμάτια παραχωρούνται για δημιουργηθεί η Αυτοκρατορική Σχολή Μπαλέτου στην Αγία Πετρούπολη. Καθηγητές χορού προσκαλούνται για να στελεχώσουν την σχολή και για να αναπτύξουν την τέχνη του χορού. Η σχολή θα αποκτήσει το δικό της κτήριο και θέατρο (Bolshoi – στην Αγ. Πετρούπολη). Θα λειτουργήσει μέχρι το 1917, όταν η Σοβιετική Κυβέρνηση το έκλεισε ως σύμβολο της τσαρικής εποχής, για να ξαναλειτουργήσει ως Κρατική Σχολή Χορογραφίας και Θέατρο Kirov και το 1957 θα αποκτήσει το όνομα της μεγάλης δασκάλας, Agrippina Vaganova – Vaganova Academy of Russian Ballet.
Στη Μόσχα, το 1774, η Μέγα Αικατερίνη θα ιδρύσει μια Σχολή Χορού σε ένα ορφανοτροφείο για τα παιδιά (αργότερα Bolshoi).
Ακόμα και στις μέρες μας υπάρχει ένας διαχωρισμός μεταξύ των δύο ακαδημιών. Η σχολή των Bolshoi, θεωρείται πιο τολμηρή, ζωντανή και πολύχρωμη ενώ αυτό που χαρακτηρίζει τα Kirov είναι η καθαρή, εξευγενισμένη τεχνική και η επιμονή στο κλασικό.
Ο πατέρας του μπαλέτου στη Ρωσία είναι ο Charles-Luis Didelot, τον 19ο αιώνα, «Το μπαλέτο είναι μια δράση η οποία περιγράφεται με χορό». Οι κινήσεις αποκτούν πλαστικότητα και απελευθερώνονται από την συμβατικότητα της Baroque εποχής. Άλλες σημαντικές καινοτομίες είναι ο συνδυασμός των solo και του corps des ballet και η χρήση της εναλλαγής των σκηνικών.
Ο χορογράφος Marius Petipa (1818-1910) θα αναδείξει και θα εξυψώσει το Μπαλέτο στη Ρωσία και θα βάλει τον ακρογωνιαίο λίθο, για το χορό στον 20ο αιώνα.
1) Συγκεκριμένες αναλογίες στις μιμητικές κινήσεις και στον τεχνικό χορό
2) Οργάνωσε το corps des ballet σε ομάδα
3) Ακριβής σειρά στο Grand Pas des Deux (Entrée -Pas des Deux- Male Solo- Female solo – Coda)
Το 1862, ακόμα πρώτος χορευτής στο Μπαλέτο της Αγ. Πετρούπολης, δημιουργεί το “La Fille du Pharaoh”, εγκαινιάζοντας την Κλασική περίοδο. Το μπαλέτο αυτό χαρακτηρίζεται από πολλές πράξεις, πολλή φαντασία με Αιγυπτιακή θεματολογία και με δράση τύπου Indiana Jones που θα λέγαμε σήμερα, με φίδια, με μούμιες που ξυπνάνε κ.λπ.
Σε στενή συνεργασία με τον P. I. Tchaikovsky, θα δημιουργήσει την Λίμνη των Κύκνων, την Ωραία Κοιμωμένη και τον Καρυοθραύστη, γνωστά και ως το «Μεγάλο Τρίπτυχο». Επίσης τον Don Quichotte, Coppelia. Η Giselle μαζί με την La Bayadère θα μείνουν στην ιστορία ως Ballet Blanc, για τα Willis (Giselle), και τις Σκιές (Bayadere).
Μεγάλες μορφές του Ρωσικού μπαλέτου στον 20ο αιώνα είναι: η Anna Pavlova (1881-1931), o Diaghilev, o Mikael Fokine (1880-1942), o Vaslav Nizinsky, o Checchetti.
Η συμβολή της Agrippina Vaganova (1879-1951), είναι πολύ σημαντική στη μεθοδολογία της διδασκαλίας του κλασικού μπαλέτου. Tο βιβλίο της «Βασικές Αρχές του Κλασικού Μπαλέτου» αποτελεί τη «βίβλο» του Ρώσικου Συστήματος του Μπαλέτου, ενσωματώνει τις παραδόσεις της Ιταλικής Σχολής (Cecchetti), την πλαστικότητα της Γαλλικής Σχολής και την παράδοση και την εκφραστικότητα της Ρωσικής Σχολής. Η πρώτη Παιδαγωγός του Μπαλέτου που ίδρυσε την Επιστήμη του Μπαλέτου.
ΙΙ. BALLET RUSSE: Από τη Ρωσία στη Γαλλία
Τα Ρώσικα Μπαλέτα έχουν έδρα το Παρίσι, από το 1909 μέχρι το 1929 κάνουν παραστάσεις σε όλη την Ευρώπη και την Αμερική. Δημιουργός των Ballet Russe, είναι ο ιμπρεσάριος Sergei Diaghilev και επηρεάζουν δραματικά και δυναμικά τον χορό στον 20ο αιώνα. Προωθεί πρωτοποριακές συνεργασίες μεταξύ νέων χορογράφων, συνθετών, σχεδιαστών και χορευτών, όλοι πρωτοστάτες στην τέχνη τους, όπως: Stravinsky, Debussy, Prokofiev, Kandinsky, Benois, Picasso, Matisse, Bakst. Η προσφορά τους διπλή, αναζωογονούν την τέχνη του χορού και εισάγουν στο κοινό παγκοσμίως στο Ρώσικο φολκλόρ (παραμύθια, μουσική).
Είναι η γέφυρα που θα ενώσει το παραδοσιακό με το μοντέρνο. Ουσιαστικά θα προετοιμάσει το έδαφος για μια νέα εποχή στο χορό.
Η Παρουσία του Fokine είναι ταυτόχρονη με την Ρωσική Επανάσταση του 1905 και την καλλιτεχνική αναταραχή που υπήρχε στο Αυτοκρατορικό Μπαλέτο της Ρωσίας. Όλοι όσοι ήταν στο χώρο του Μπαλέτου αναγνωρίσανε τoν Fokine, ως μέρος της γένεσης ενός νέου είδους Μπαλέτου. Ο Fokine έγινε γνωστός για την αναζήτηση/διεκδίκηση του αυθεντικού και του ρεαλιστικού. «Η Τέχνη χρειάζεται να αντιπροσωπεύει το είδος της, την ιστορική στιγμή, το περιβάλλον της κουλτούρας και ό,τι ανήκει στον κόσμο».
Ο Fokine αναζωογόνησε το μπαλέτο ενσωματώνοντας εθνικά/παραδοσιακά στοιχεία και κινήσεις. Ο León Baskt ως εικαστικός βοήθησε πολύ στην ιστορική αναβίωση του τόπου και του χρόνου. Ο Fokine θα φέρει και άλλες ανατροπές όπως η παρουσία της Prima Ballerina, ως ξεχωριστό στοιχείο από το corps des ballet, δίνοντας έμφαση στην ομαδικότητα και στο σύνολο προσομοιώνοντας τον επαναστατικό πυρετό, την οργή του κόσμου, την έκσταση, τη νίκη του πάθους και την απελευθέρωση του εαυτού μέσα από το συλλογικό. Στόχος του Fokine ήταν να δημιουργήσει την ψευδαίσθηση ότι τίποτα δεν είναι χορογραφημένο, αλλά αυθόρμητο μέσα από την ένταση του συναισθήματος και της χαράς. Βασικά έδωσε στο μπαλέτο το χαρακτήρα/εικόνα του αυτοσχεδιασμού. Με την είσοδο του Fokine στο προσκήνιο οι χορευτές «ενανθρωπίστηκαν» και έγιναν ατομικά μέσα έκφρασης συναισθημάτων και της ψυχολογικής τους αλήθειας.
Ο Πρώτος χορευτής των Ballet Russe, ο Vaslav Nijinski, είναι η προσωποποίηση αυτού του νέου είδους χορευτή «εκφραστικός από τη κορφή μέχρι τα νύχια». Μετά την αναχώρηση του Fokine [αηδιασμένος από τις ίντριγκες του Diaghilev, που ήταν εραστές με τον Nijinski], η θέση του χορογράφου ανατέθηκε στον Nijinski. Η χορογραφία του έκφραζε το απαγορευμένο ασυνείδητο και την πρωτόγονη ενέργεια μέσα στο άτομο, που μέχρι τότε τέτοιες εκφράσεις θεωρούνταν ταμπού. Με αυτό το καλλιτεχνικό ρίσκο, η κληρονομιά του Nijinski είναι τόσο σημαντική όσο του Picasso, του Stravinski και του Freud.
1912 – «L’ Après Midi d’ Un Faune», το πρώτο μπαλέτο που χορογράφησε ο Nijinski, σε μουσική Debussy. Ο χορός για τον Nijinski έγινε το μέσο με το οποίο μπόρεσε να εκφράσει τον εσωτερικό του κόσμο, όσο αμφιλεγόμενο ή χωρίς φραγμούς. Το παρισινό κοινό όμως δεν είναι έτοιμο να δεχτεί τόσο ακραίες εκφράσεις. Για τον Nijinski είναι κάθαρση. Ο «Φαύνος» του, όμως, έφερε καινοτομία και στην τεχνική παρουσία του χορευτή. Από τον Danseur Noble, επανανενώνει τον χορευτή με την πιο πρωτόγονη έκφραση του χορού. Τα κινητικά μοτίβα που φέρνει ο Nijinski αντικατοπτρίζουν τα γεωμετρικά πειράματα των Κυβιστών, π.χ. οι κινήσεις του σώματος είναι μια εναλλαγή από τρίγωνα, τόξα και γραμμές.
Θα ακολουθήσει «H Ιεροτελεστία της Άνοιξης» που σαν έργο το χαρακτηρίζει η πρωτόγονη έκφραση και η βαρβαρότητα, σε μουσική του Igor Stravinski. (Aργότερα ο Béjart και η Bausch, θα δημιουργήσουν επίσης). Ο Nijinski ενστικτωδώς είχε προβλέψει τι θα διαδραματιζόταν όχι μόνο σε καλλιτεχνικό αλλά και σε πολιτικό επίπεδο. Σε αυτό το μπαλέτο είχε αποτυπώσει όλα τα χαρακτηριστικά της Επανάστασης:
1) Την απόρριψη της κλασικής/ παραδοσιακής φόρμας του μπαλέτου
2) Την έμφαση στη ζωτικότητα, ακατέργαστο συναίσθημα παρά στη λογική της τεχνικής
3) Tην αντίληψη ότι η ύπαρξη είναι μια συνεχής ροή.
Στο επόμενο η ISADORA DUNCAN
